.
Άγιος Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας
Πρέπει, αδελφοί και αδελφές μου, να έχουμε χαραγμένο στην καρδιά μας και να θυμόμαστε πάντα τον λόγο του Χριστού: «Εάν γάρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος· εάν δέ μή αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» (Μτ. 6, 14-15).
Είναι πολύ φοβερά αυτα τα λόγια του Κυρίου. «Αν δεν συγχωρούμε τα παραπτώματα του πλησίον μας τότε και ό Χριστός, στη Φοβερά του Κρίση, θα μας βάλει στα αριστερά του δεν θα μας αφήσει τις αμαρτίες μας διότι και εμείς δεν αφήναμε τα παραπτώματα τού πλησίον μας. Βλέπετε, διότι πραγματικά είναι φρικτό πράγμα να μην συγχωρούμε τους ανθρώπους.
Στους βίους των αγίων υπάρχουν αρκετά παραδείγματα ανθρώπων πού τιμωρήθηκαν επειδή δεν ήθελαν να συγχωρήσουν. Ο ιερομόναχος Τίτος της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου βρισκόταν στην επιθανάτια κλίνη. Μαζεύτηκε γύρω του όλη η αδελφότητα της Μονής. Όλοι ήξεραν ότι υπάρχει παλιά έχθρα μεταξύ του Τίτου και του Ιεροδιακόνου Ευάγριου, γι’ αυτό και έφεραν τον Ευάγριο να συμφιλιωθεί με τον Τίτο πριν αποθάνει.
Ο μακάριος αυτός ο Τίτος σηκώθηκε στο κρεβάτι του, έσκυψε μπροστά στον Ευάγριο το κεφάλι του και του ζήτησε συγγνώμη. Αλλά ο σκληρόκαρδος Ευάγριος του απάντησε με έναν τρομερό λόγο: «Δεν θα σε συγχωρήσω ούτε σ’ αυτή τήν ζωή ούτε στην μέλλουσα».
Μόλις το είπε αυτό έπεσε νεκρός, και ό μακάριος Τίτος σηκώθηκε υγιής από το κρεβάτι του. Διηγήθηκε στους αδελφούς ότι είδε τους αγγέλους και τους δαίμονες οι όποιοι είχαν μαζευτεί γύρω από το κρεβάτι του. Οι δαίμονες ήθελαν να πάρουν τήν ψυχή του, διότι είχε έχθρα με τον Ευάγριο, ενώ οι άγγελοι έκλαιγαν γι’ αυτόν. Μόλις όμως ο Ευάγριος είπε τον φοβερό εκείνο λόγο, ένας άγγελος με το φλογισμένο δόρυ του χτύπησε τον Ευάγριο ό όποιος αμέσως έπεσε νεκρός. Ό ίδιος άγγελος πήρε το χέρι του Τίτου, τον θεράπευσε και τον σήκωσε από το κρεβάτι του.
Γνωρίζουμε και ένα άλλο παράδειγμα από το βίο του μάρτυρα Νικηφόρου. Υπήρχε έχθρα μεταξύ αυτού και του πρεσβυτέρου Σαπρικίου, με τον οποίον κάποτε ήταν πολύ καλοί φίλοι. Όμως, όπως συχνά γίνεται, ο διάβολος με τις πανουργίες του κατέστρεψε αυτή τη φιλία. Ήταν καιρός πού γινόταν σφοδρός διωγμός κατά των χριστιανών. Ο πρεσβύτερος Σαπρίκιος συνελήφθη, τον βασάνισαν και τελικά τον οδήγησαν σε μαρτύριο. Όταν πήγαν να τον εκτελέσουν ο Νικηφόρος τον ακολουθούσε, έπεφτε μπροστά του και τον ικέτευε λέγοντας: «Μάρτυρα του Χριστού, συγχώρησε με». Ο Σαπρίκιος όμως δεν ήθελε να τον συγχωρήσει.
Όταν έφτασαν στον τόπο του μαρτυρίου ό Σαπρίκιος ξαφνικά είπε: «Μην με αποκεφαλίζετε. Αρνούμαι τον Χριστό». Έτσι αρνήθηκε τον Χριστό του και χάθηκε ή ψυχή του. Την θέση του πήρε ό Νικηφόρος, ό όποιος έσκυψε το κεφάλι του κάτω από το τσεκούρι του δημίου, μαρτύρησε και δοξάστηκε στους Ουρανούς. Τρομερό, πραγματικά τρομερό γεγονός. Και νομίζω ότι πρέπει να ταράξει αυτούς πού δεν θέλουν να συγχωρούν τον πλησίον τους.
Θυμηθείτε τον Κύριο πού συγχωρούσε όλους: συγχώρησε τον ληστή πάνω στο Σταυρό, τον τελώνη, την πόρνη, που έβρεξε με τα δάκρυά της τα πόδια του και τα σκούπισε με τα μαλλιά της. Ας θυμηθούν αυτοί που δεν θέλουν να συγχωρούν την παραβολή του κακού δούλου που ο βασιλιάς τού χάρισε το πολύ μεγάλο χρέος του. Εκείνος, όμως, μόλις βγήκε από τον βασιλιά, βρήκε έναν από τους συνδούλους του που του όφειλε ένα μικρό ποσό, τον έπιασε και τον έσφιγγε να τον πνίξει, λέγοντας του: «ξόφλησέ μου το χρέος».
Όταν το είδαν αυτό οι σύνδουλοί του, λυπήθηκαν πάρα πολύ. Πήγαν και το διηγήθηκαν στον κύριο τους. Τότε ο βασιλιάς τον κάλεσε και του είπε: «Δούλε πονηρέ, πάσαν την οφειλήν άφηκά σοι, επεί παρεκάλεσάς με· ουκ έδει και σε ελεήσαι τον σύνδουλόν σου, ως και εγώ σε ηλέησα; και οργισθείς ο κύριος αυτού παρέδωκεν αυτόν τοις βασανισταίς έως ου αποδώ παν το οφειλόμενον αυτώ» (Μτ. 18, 32-34).
Φοβερός είναι αυτός ό λόγος. Μας παροτρύνει να είμαστε ελεήμονες, σπλαχνικοί και να συγχωρούμε τους άλλους. Εμείς όμως πολύ συχνά γινόμαστε άσπλαχνοι, επιμένουμε στα δικά μας και δεν συγχωρούμε τον πλησίον. Έτσι πρέπει να ενεργούμε; Να εχθρευόμαστε αυτούς πού μας αδικούν; Ασφαλώς όχι. Αν βλέπουμε τον πλησίον μας να μας κάνει κακό ή να μας προσβάλλει, δεν πρέπει να τον μισούμε. Αντίθετα, πρέπει να τον σπλαχνιζόμαστε, διότι είναι ασθενής. Ασθενεί η ψυχή του και υποφέρει από μίσος. Γι’ αυτό πρέπει να τον σπλαχνιζόμαστε.
Δεν πρέπει αυτόν να μισούμε, αλλά τον διάβολο και τους δαίμονες, πού φαρμάκωσαν με τήν κακία τους την καρδιά του και τον έκαναν άσπλαχνο και σκληρό. Αν τυχόν θα απαντήσουμε και εμείς με την προσβολή στην προσβολή και θ’ ανάψει στην καρδιά μας η φλόγα του μίσους, τότε ας σταματήσουμε και ας σκεφτούμε λιγάκι: και ποιός είμαι εγώ που τον μισώ, είμαι μήπως καλύτερος απ’ αυτόν; Δεν είμαι και εγώ γεμάτος αμαρτία; Τότε γιατί τον μισώ; Και αμέσως θα ηρεμήσει ή καρδιά μας. Ο καλός λόγος θα σβήσει το μίσος.
Έτσι πρέπει να ενεργούμε. Να είμαστε επιεικείς απέναντι των αδελφών μας πού πάσχουν από κακία και ασθενούν, τρέφοντας μίσος εναντίον μας. Με το έλαιο της Αγάπης να μαλακώνουμε την καρδιά τους πού αιχμαλωτίστηκε από τους δαίμονες και δουλεύει σ’ αυτούς.
Αρχίζει ή Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ο Κύριος ζητά να συγχωρήσουμε ο ένας τον άλλον. Και πρώτος εγώ πρέπει να σας ζητήσω συγγνώμη. «Συγχωρήστε, πατέρες και αδελφοί, τις αμαρτίες που έκανα σ’ αυτή την ημέρα και σ’ όλες τις ημέρες της ζωής μου».
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
Εικόνα από: liveinternet.ru
23 σχόλια:
Άγιος Λουκάς:
«Ο Κύριος ζητά να συγχωρήσουμε ο ένας τον άλλο. Και πρώτος εγώ πρέπει να σας ζητήσω συγγνώμη. Συγχωρήστε με πατέρες και αδελφοί.»
Αμήν. Γένοιτο για όλους μας.
Ας συγχωρήσουμε κι εμείς ΕΚ ΚΑΡΔΙΑΣ ο ένας τον άλλο, και ας προσπαθήσουμε να μην συγχέεται η συμφωνία-διαφωνία με την συμπάθεια ή αντιπάθεια.Αυτό είναι ένα μοναδικό ιντερνετικό φαινόμενο.
Στην καθημερινή ζωή διαφωνούν οι πάντες με τους πάντες σε πολλά ζητήματα, αλλά ούτε κατά διάνοια δεν συνδέεται αυτό με τα συναισθήματα.
Θεωρείται απόλυτα φυσικό, λέμε μάλιστα και το γνωστό «περί ορέξεως... ουδέν σχόλιο..»..
Αν δεν ταιριάζεις με κάποιον άνθρωπο, γιατί είναι π.χ. άθεος και είσαστε σε «άλλη σφαίρα», διαχωρίζεις τη θέση σου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον χωνεύεις «ως άνθρωπο» (ακόμα και όταν αναγκάζεσαι να του αντιταχθείς ξεκάθαρα, για να προστατέψεις ευάλωτους που ακούνε), ίσα ίσα που τον συμπονάς και νιώθεις ότι είναι σε θέση «αδυναμίας», αφού είναι στο σκοτάδι.
Λοιπόν, πρέπει να προχωράμε μπροστά, συγχωρώντας ώστε να μην έχουμε βαρίδια στην ψυχή, και με αγαθά κίνητρα να υποστηρίζουμε το σωστό, όχι με τρόπο ώστε να ικανοποιηθούν κάποια αισθήματα «φιλαρχίας» ή επιθυμίας υπερίσχυσης, ή εξουσιαστικότητας απέναντι στους άλλους, αλλά με καθαρότητα για χάρη της αλήθειας και μόνο..
«Χρόνια πολλά» σε όλο τον κόσμο, σε συμφωνούντες, και διαφωνούντες αδελφούς και φίλους (δεν υπάρχουν εχθροί, γιατί ένας είναι ο κοινός μας εχθρός).
Καλό και ευλογημένο πνευματικό στάδιο των αρετών!
Αμήν.Μεγάλο παράδειγμα ο Αγιος. Ο οποίος διαφωνεί μέ όλους αλλά όλοι τόν αγαπούν καί τόν συμβουλεύονται καί όλους τούς τρέφει μέ τήν αγάπη του. Οπως οι γονείς.Αυτή τήν υπέρβαση προσπαθούν νά μάς καταργήσουν οι ιδεολόγοι. Οι οποίοι μισούν τόν ψεύτη όχι τό ψέμα. Καλή Σαρακοστή προσδοκώντας τήν κοινή μας ανάσταση από τά δεσμά τού θανάτου.
Όταν ο άνθρωπος βγει από τον ίσιο δρόμο αντίληψης, η παρέκκλιση αν και αρχικά μπορεί να είναι μικρή, μοιραία θα μεγαλώνει συνεχώς καθώς αυτοτροφοδοτείται από τον ίδιο τον εαυτό της, και γεννάει όλο και μεγαλύτερο 'ΣΚΟΤΟΣ'.
Ένα καράβι που ξεκινάει απ΄την Ευρώπη για την Κεντρική Αμερική, με μια μικρή απόκλιση από την ευθεία που στην αρχή δεν την καταλαβαίνει, στο τέλος της διαδρομής θα βρεθεί στο επίπεδο της Αλάσκας.
Το ίδιο είναι και ο άνθρωπος αν δεν προσέξει το «χρυσό» κανόνα.
Αυτό δεν σημαίνει «μετριοπάθεια» (δηλ. χλιαρότητα) στα θέματα της Πίστης, αλλά αντίθετα σημαίνει τον αληθινό ζήλο που ζητάει ο Θεός, ζήλο να ακολουθείς ΑΚΡΙΒΩΣ την πορεία που έχει σοφία Πνεύματος Αγίου.
Και κακώς που χρησιμοποιούμε την λέξη «σκληροπυρηνικός» για να περιγράψουμε ένα νοσηρό τρόπο σκέψης, γιατί ο «σκληροπυρηνικός» αν του δώσουμε τη σωστή έννοια, είναι ο αμετακίνητος στην υγιή κατάσταση της «αληθινής γνώσης των πραγμάτων» (όχι όπως τα κρίνει η ανθρώπινη λογική και ο Κόσμος αλλά το Πνεύμα το Άγιο όπως λέει ο Αγ. Νικόδημος), που είναι το ζητούμενο για όλους.
Ο νοσηρός άνθρωπος δεν είναι «σκληροπυρηνικός» ούτε «ακραίος» με την έννοια του ζηλωτή.
Είναι απλά σε μια στρεβλή κατάσταση που γεννάει διαρκώς στρέβλωση, και την οποία ο ίδιος θεωρεί ως σωστή και «ομολογιακή» (καμία σχέση φυσικά με τον ορθό τρόπο Ομολογίας των Αγίων μας στους αιώνες).
Θυμάμαι πριν 4-5 χρόνια που είχα πρωτοασχοληθεί με αυτά τα θέματα του ζηλωτισμού, ότι έβλεπα παντού καλές προθέσεις, έβλεπα μόνο «σκανδαλισμένους ανθρώπους» λόγω όσων συμβαίνουν με τον οικουμενισμό, χωρίς να μπορώ να εμβαθύνω σε τίποτα.
Πήρα ένα μεγάλο σοκ, όταν διάβασα όσα έγραφε ο Μ.Πηλαβάκης για τον Γ.Σωφρόνιο. Δεν πίστευα την κουτοπονηριά και την καφενειακή κατινιά των λόγων του.
Είναι απόλυτα θεμιτό να διαφωνείς με κάποιον. Μπορείς σαν κανονικός άνθρωπος να πεις μέσα από τα πραγματικά γεγονότα, ή τα λόγια κάποιου σε τι διαφωνείς. Όμως εδώ μιλάμε για κακεντρέχεια, για διαβολή.. Έγραφε για τον Γέροντα ότι «ασκήθηκε» μετά «ωραιοτάτων παρθένων», για να πει για τον άνθρωπο ότι «πόρνευε».. Δεν συζητώ και για όσα τρισχειρότερα έχουν ειπωθεί για τον Άγιο Παϊσιο, ή για τον Γέροντα Πορφύριο.
Ακόμα όμως και όσοι δεν φτάνουν σε τέτοιο σημείο, και πάλι βλέπουμε τις ίδιες συνήθειες, δηλ. να κρίνουν όχι μόνο τα γεγονότα, και αυτά με προσοχή γιατί δεν ξέρουμε το παρασκήνιο, και ποιες πιέσεις ασκούνται, αλλά να κρίνουν πρόσωπα στη βάση των υποτιθέμενων κρυφών προθέσεων και της καρδιάς τους, όταν ο μόνος Παντογνώστης και καρδιογνώστης είναι ο Θεός.
Απορώ, πως συμβαίνει αυτό το πράγμα σε υποτιθέμενους Χριστιανούς.
Αυτά δεν τα κάνουν ούτε οι άνθρωποι του κόσμου, ούτε οι άθεοι.Τα κάνουν μόνο οι πονηροί.
Όλοι θα μιλήσουμε για όσα συμβαίνουν και ως προς τα πολιτικά γεγονότα, και φυσικά για τα θέματα της Πίστης μας, και θα πολεμήσουμε, αλλά επειδή ακριβώς με όλο αυτό τον όγκο των πραγμάτων που κυκλοφορούν, η κατάσταση θυμίζει ναρκοπέδιο, χρειαζόμαστε πολύ σοφία σε οτιδήποτε λέμε, και σχετικά με τον τρόπο που το λέμε. Όποιος θέλει να ωφελήσει ας δει πως μιλούσε ο Άγιος Παϊσιος για τα θέματα του Οικουμενισμού.
Ήταν σκληρός και αμείλικτος ως προς το θέμα της αλλοίωσης της Πίστης, έκρινε ΠΡΑΞΕΙΣ ανθρώπων, δεν δίσταζε να πει ότι ο Πατριάρχης αγάπησε τη Δύση, χωρίς όμως να αφήνει αυτή την κατάσταση να τον βγάζει απ΄την διάκριση, και τη νήψη, και να διαταράσσεται και να κατηγορεί γενικά και με αλαζονεία και αυθάδεια, ή με κουτοπονηρια να ανακαλύπτει σε όλο τον κόσμο πονηρές προθέσεις.
Ήξερε να διαχωρίζει τις καταστάσεις, γνώριζε ότι τα κίνητρα είναι πολλά και διαφορετικά, και ότι κάποια πράγματα μπορεί να γίνονται απλώς από άγνοια.
Δεν άφηνε την καρδιά του να γεμίζει κατάκριση και δηλητήριο.
Ο Άγιος Νικόδημος μας λέει ότι όταν ο διάβολος δει στον άνθρωπος μια τέτοια κακή όρεξη και διάθεση κατάκρισης, κάνει ότι και με τον Αδάμ. Του «ανοίγει τα μάτια». Του ψιθυρίζει μεσα στον σκοτισμένο του νου, με κάθε λεπτομέρεια τις υποτιθέμενες κρυφές προθέσεις των άλλων, και τότε ο άνθρωπος νομίζει ότι είναι έξυπνος και «πιάνει» τις συνωμοσίες που στήνονται, όταν οι άλλοι δεν μπορούν.
(συνεχ.)
Ο μ. Μόρφου στο βίντεο για την αλλαγή της λειτουργικής γλώσσας, λέει ότι είναι λάθος η «απολυτοποίηση του λογικού μέρους της ψυχής», γιατί η «νοερά αίσθηση» είναι ανώτερη, και με αυτήν έρχεται ο άνθρωπος σε επαφή με τον πνευματικό κόσμο, και με αυτήν διακρίνει σωστά τις καταστάσεις και όχι με το γράμμα της ανθρώπινης λογικής.
Δυστυχώς η προτεσταντική λογική του «γράμματος» που παγιώθηκε απ΄τις οργανώσεις, είναι μια καθαρά ανθρώπινη λογική, που αναλύει και υπεραναλύει με βάση κάποια υποτιθέμενα «μέτρα», που τελικά εξαφανίζουν το αληθινό πνευματικό μέτρο με το οποίο μετράει ο Θεός, και είναι πολύ πιο σύνθετο και ανώτερο.
Το πιο απαίσιο βέβαια είναι να βλέπεις τους Προτεστάντες (τους κατεξοχήν ανθρώπους του «γράμματος»), να έχουν αγάπη μεταξύ τους (έστω αυτή την «γλυκερή» ανθρώπινη αγάπη, η οποία όμως υπάρχει), και εμείς να έχουμε χάσει το «πνεύμα» των Πατέρων, να έχουμε πάρει το «γράμμα» των Προτεσταντών, και να νομίζουμε οι ταλαίπωροι ότι με αυτό τον τρόπο του γράμματος, και χωρίς τη Θεία Χάρη θα κρίνουμε σωστά τις καταστάσεις, και επιπλέον να μην προσέχουμε σε κάποιες περιπτώσεις (όπως αυτές που ανέφερα) ούτε τουλάχιστον τα κοινά όρια ανθρωπιάς (αν όχι αγάπης).
Και το χειρότερο είναι ότι το θέμα της έλλειψη της Θείας Χάρης, είναι αδιάγνωστο.
Γιατί όλοι επαναπαύομαστε ότι την έχουμε, (ενώ θα έπρεπε να το καταλαβαίνουμε από τους «καρπούς του Αγίου Πνεύματος» όπως τους περιγράφει ο Απ. Παύλος).
Κάποιοι νομίζουν με μια εκκοσμικευμένη αντίληψη, ότι την παίρνουν μέσω κάποιων τυπικών (με παθητικό τρόπο, χωρίς αγώνα αγιασμού και χωρίς να την αισθάνονται), και άλλοι, επειδή θεωρούν ότι «ομολογούν».Την «Ομολογία» όμως, δεν την αντιλαμβάνονται ως την Ζωντανή Μαρτυρία του όλου ανθρώπου, και της καρδιάς του, αλλά ως μια υποτιθέμενη απαγγελία δογμάτων σε συνδυασμό με ύβρεις και κατάκριση.Με αυτά τα δεδομένα ποια μαρτυρία θα δώσουμε για τον Χριστό στον σύγχρονο κόσμο;Πως θα φανεί ο αληθινός Χριστιανός;
Γι αυτό εξαπλώνεται και το κακέκτυπο της «οικουμενιστικής αγάπης».
Το ζητούμενο λοιπόν είναι να ξεφύγουμε απ΄το δίπολο, που ο κάθε πόλος είναι το «άλλο μισό» του άλλου. Ή που ο ένας είναι ο «δημιουργός» του άλλου.
Το μέτρο μας είναι οι Άγιοί μας. Έχουν μιλήσει αναλυτικά και μας καθοδηγούν για τα πάντα..
Περίεργα παθολογικά φαινόμενα πού διεκδικούν νά δώσουν αυτό πού δέν έχουν καί ποτέ δέν θά αποκτήσουν. Η τυφλή επαναστατική θέληση νά αντιμετωπίσουν τήν εξουσία μέ τήν εξουσία.
Μόλις τώρα είδα ότι η πρόθεσή τους είναι νά φτιάξουν μία αντιοικουμενιστική σύνοδο η οποία θά καταδικάσει τόν οικουμενισμό καί πρός τούτο μαχαιρώνονται μέ τούς παλαιοημερολογίτες διότι προσπαθού νά τούς πείσουν ότι τό ημερολογιακό δέν είναι δογματικό ενώ τό δικό τους κανονικό είναι δογματικό.
οὐ γὰρ διὰ νόμου ἡ ἐπαγγελία τῷ Ἀβραὰμ ἢ τῷ σπέρματι αὐτοῦ, τὸ κληρονόμον αὐτὸν εἶναι τοῦ κόσμου, ἀλλὰ διὰ δικαιοσύνης πίστεως.
Ρωμ. 4,13 Διότι η υπόσχεσις, που εδόθη στον Αβραάμ, ότι με την πνευματικήν βασιλείαν του κατά σάρκα απογόνος του Ιησού Χριστού, θα γίνη αυτός κληρονόμος του κόσμου, δεν του εδόθη δια μέσου κανενός νόμου, αλλά δια μέσου της δικαιώσεως, που έλαβε από την πίστιν.
Ρωμ. 4,14 εἰ γὰρ οἱ ἐκ νόμου κληρονόμοι, κεκένωται ἡ πίστις καὶ κατήργηται ἡ ἐπαγγελία·
Ρωμ. 4,14 Διότι, εάν κληρονόμοι του πνευματικού κόσμου γίνωνται αυτοί μόνον που έλαβαν και τηρούν τον Νομον, τότε έχει γίνει αδειανή και ανωφελής η πίστις και έχει καταργηθή πλέον η υπόσχεσις του Θεού, ότι η κληρονομία αυτή θα δοθή δωρεάν δια της πίστεως στον Χριστόν.
Ρωμ. 4,15 ὁ γὰρ νόμος ὀργὴν κατεργάζεται· οὗ γὰρ οὐκ ἔστι νόμος, οὐδὲ παράβασις.
Ρωμ. 4,15 (Η παράβασις του Νομου του Θεού είναι αμαρτία. Ως τοιαύτη δε συνεπάγεται την οργήν του Θεού και την καταδίκην του αμαρτωλού). Ο Νομος, επειδή βέβαια δεν τηρείται από τους ανθρώπους, επιφέρει ως συνέπειαν την οργήν του Θεού εναντίον των παραβατών, τους οποίους φυσικά και αποξενώνει από τας πνευματικάς δωρεάς, Οπου όμως δεν υπάρχει νόμος, εκεί φυσικόν είναι να μη υπάρχη ούτε παράβασις.
Ρωμ. 4,16 διὰ τοῦτο ἐκ πίστεως, ἵνα κατὰ χάριν, εἰς τὸ εἶναι βεβαίαν τὴν ἐπαγγελίαν παντὶ τῷ σπέρματι, οὐ τῷ ἐκ τοῦ νόμου μόνον, ἀλλὰ καὶ τῷ ἐκ πίστεως Ἀβραάμ, ὅς ἐστι πατὴρ πάντων ἡμῶν,
Ρωμ. 4,16 Δια τούτο η σωτηρία και η κληρονομία των αγαθών δίδεται δια μέσου της πίστεως δωρεάν και κατά χάριν και όχι ως ανταμοιβή έργων του Νομου. Ετσι δε είναι σταθερά και ασφαλής η υπόσχεσις του Θεού περί δικαιώσεως εις όλους τους απογόνους του Αβραάμ· όχι μόνον εις εκείνους, είχαν τον Νομον, αλλά και εις εκείνους, που χωρίς τον Νομον είχαν την πίστιν του Αβραάμ, ο οποίος κατ' αυτόν τον τρόπον είναι πατέρας όλων μας, των Εβραίων και των εθνικών, εφ' όσον έχουν την πίστιν.
Αγαπητέ Αμέθυστε, όπως όλοι γνωρίζουμε, το πρόβλημα του οικουμενισμού, δυστυχώς δεν είναι μεμονωμένο ώστε να μπορεί εύκολα να αντιμετωπιστεί.Συμπλέκεται με τον γενικότερο συγκρητισμό, και την διάλυση των πάντων. Δεν νομίζω ότι υπήρξε άλλη τέτοια εποχή που ο άνθρωπος (ειδικότερα τα παιδιά) να βάλλεται από παντού με τέτοιο βάναυσο και ύπουλο τρόπο, ως προς την ίδια την έννοια της αλήθειας. Δεν μπορείς σήμερα να μιλήσεις εύκολα για αντικειμενικό σωστό ή λάθος ακόμα και σε μεγαλύτερους ανθρώπους.Θεωρούνται όλα υποκειμενικά. Είναι έτσι το γενικότερο κλίμα, και όλα καταλήγουν στο «ας πιστεύει και ας κάνει καθένας αυτό που θεωρεί σωστό».
Κάποτε η έννοια του καθορισμού και της οριοθέτησης, πίστης, πατρίδας, κοινωνικών θεσμών, σωστού-λάθους κτλ.. ήταν κάτι εντελώς δεδομένο. Σήμερα θεωρείται λάθος, και εγκλωβισμός του ανθρώπου σε σχήματα.
Από το Νηπιαγωγείο, το παιδί δεν καθοδηγείται πλέον σε καθαρά νοήματα, με απλό τρόπο, ώστε να σχηματιστούν μέσα του συγκεκριμένες εικόνες της αλήθειας, αλλά οι οδηγίες του συστήματος Παιδείας, όπως και όσων καθοδηγούν ιδεολογικά τις τελευταίες γενιές των ανθρώπων, είναι η ανάπτυξη όσο το δυνατόν, της ικανότητας αμφισβήτησης, ως του μόνου δρόμου και τρόπου για τη Γνώση.
Ίσως οι παλαιότεροι δεν μπορούν αυτό να το καταλάβουν, και αναρωτιούνται γιατί έχουν γίνει σήμερα έτσι οι άνθρωποι.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι οι κοσμικές κατευθύνσεις μπορούν να υπερισχύσουν της δύναμης του Χριστού, που όταν έρθει στον άνθρωπο του καθαρίζει το νου τον γεμίζει με πίστη, και τον σώζει. Και θα σώσει πολλούς ο Κύριος και σε αυτή την εσχατολογική εποχή. Αλλά μιλάμε για το πως είναι το γενικό κλίμα..
Οι άνθρωποι που αγωνιούν για όλα αυτά, γενικότερα για την επέλαση της Νέας Εποχής και του συγκρητισμού, πρέπει να βρουν συγκεκριμένους τρόπους για τη νέα μορφή πολέμου που μας έχει κηρύξει ο διάβολος.
Ο Θεός μας δίνει τις κατευθύνσεις, μας δίνει και τα ζωντανά παραδείγματα των Αγίων, που πρέπει να έχουμε ως βάση.Οφείλουμε να ακολουθήσουμε το δρόμο της δυνατής πίστης στον Βράχο της Σωτηρίας μας τον Παντοδύναμο, τον δρόμο της νήψης, και του πνευματικού πολέμου με κάθε δυνατό τρόπο.
(συνεχ.)
Σχετικά με τους 'τρόπους αγώνα', όπως η λεγόμενη 'αποτείχιση' με τις πολλές μορφές, όπως βλέπουμε δεν υπάρχει κανένα αποτέλεσμα (να πω εδώ ότι ο π. Ε.Θεοδωρόπουλος έχει ορίσει ακριβώς με την σοφία του τα πράγματα, και την ίδια γραμμή της διάκρισης ακολούθησε και ο Άγιος Παϊσιος, που διέκοψε την μνημόνευση του Πατριάρχη, χωρίς να αποκοπεί από κανένα αδελφό του, Μοναχό, κληρικό ή λαϊκό).
Τι άλλαξε με τις τελευταίες αποτειχίσεις πριν 2 χρόνια;Τίποτα..
Μακάρι να διέκοπταν την μνημόνευση του Πατριάρχη χιλιάδες ιερείς, ώστε να γίνει ένας σεισμός στην Ελλάδα, και να γίνει γνωστή η αντίθεση σε όσα γίνονται, για οποιονδήποτε σκοπό και αν λένε ότι γίνονται (π.χ. με υποτιθέμενα ανταλλάγματα και προνόμια για την Εκκλησία).
Αλλά δεν θα γίνει αυτό.
Αντίθετα, οι προτροπές για 'αποτείχιση' με το μπέρδεμα που υπάρχει, θα καταλήξουν στην 'άτακτη φυγή' από δω και από κει, του κόσμου που σκανδαλίζεται με όσα βλέπει, και τη χειρότερη διάλυση της Εκκλησίας.
Πιστεύω ότι πρέπει να βγούμε από τη λογική του διαχωρισμού (ως δήθεν πνευματικής αντίδρασης, γιατί η 'φυγή στην έρημο' είναι σε νοητό επίπεδο, τουλάχιστον ακόμα), και της απομόνωσης και να προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο ΜΕΣΑ στην κοινωνία και στην Εκκλησία να πολεμήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο, όσα συμβαίνουν. Σε σχολεία, Ενορίες, και κοινωνικούς θεσμούς, όπως μπορεί καθένας, για να αφυπνίσει όσο περισσότερους μπορεί.
Είναι τεράστιο λάθος, ο διαχωρισμός. Δεν προσφέρει τίποτα. Χειροτερεύει την κατάσταση.
Θα μου πείτε, έγιναν και τα Συλλαλητήρια αλλά η Συμφωνία των Πρεσπών πέρασε.
Δημιουργήθηκε όμως μια δυναμική, που ταρακούνησε και αφύπνισε τον κόσμο απέναντι σε αυτά που έρχονται. Το ίδιο έγινε και με την ανάδειξη των θεμάτων της Παιδείας, της αλλαγής φύλου κτλ..
Όλη αυτή η αγωνία που έχουμε και η μάχη που προσπαθούμε να δώσουμε, θεωρώ ότι κυρίως γίνεται για την προσωπική αφύπνιση των ανθρώπων, δηλ. το νοητό 'σταμάτημα' του οικουμενισμού και της λαίλαπας της Νέας Εποχής μέσα στις ψυχές όσων θα ακούσουν.
Ως προς τη γενική κατάσταση, το τι κάνει ο Θεός, το ξέρει ο Ίδιος. Στην Αγία Γραφή βλέπουμε τι συμβαίνει όταν οι άνθρωποι αποστατούν.
Έρχεται πνευματικός λιμός, λιμός του ακούσαι Λόγον Κυρίου, πνευματική ερήμωση..
Ο πανικός όμως επειδή δεν μπορούμε να σταματήσουμε σε γενικό επίπεδο όσα συμβαίνουν, (λες και είναι στο χέρι μας), όταν οδηγεί σε λάθος δρόμους και τρόπους, χειροτερεύει την κατάσταση.Το τελικό αποτέλεσμα είναι απόλυτα στα χέρια του Θεού, και έχει να κάνει με την Παιδαγωγία Του, ή και με άλλους λόγους που μόνο Εκείνος γνωρίζει.
Μπορεί να δούμε ανατροπές που δεν πιστεύουμε, μπορεί όμως και όχι. Δεν γνωρίζουμε αγαπητοί αδελφοί τις Βουλές του Θεού. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν γίνονται τα πράγματα χωρίς λόγο, ούτε υπάρχει αδικία στον Θεό. Επομένως εμείς θα κάνουμε το δικό μας μέρος του πνευματικού αγώνα, και θα αφήνουμε τα υπόλοιπα, ησυχάζοντας, στα Χέρια Του.
Ο καλύτερος τρόπος θωράκισης των ανθρώπων είναι η θεολογική-πατερική κατάρτιση.
Ο οικουμενισμός χρειάζεται ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ αντιμετώπιση.
Η «δημοσιογραφική» (ας την πω έτσι) πλευρά, με την ενημέρωση για όσα συμβαίνουν, χρειάζεται και αυτή (αν και έρχεται δεύτερη, μετά την θεολογική), με προσοχή όμως και διάκριση, με βάση πάντα το επίπεδο των ανθρώπων που μας ακούνε, και ποιες επιπτώσεις θα έχουν αυτά που θα πούμε.
Οι περιπτώσεις της «καφενειακής» αντιμετώπισης (σε δουλειά να βρισκόμαστε, για να εκτονωνόμαστε), όπως τα παραδείγματα που ανέφερα για τις συκοφαντίες απέναντι σε Γέροντες επειδή δεν αποτειχίστηκαν, χρειάζονται την καταδίκη όλων.
Χρειάζεται καί η γνώση τού αντιπάλου. Ο Οικουμενισμός κατέληξε μιά εσωτερική υπόθεση τής ορθοδοξίας. Οι πατέρες γνώριζαν από πρώτο χέρι τά γραπτά τών αιρετικών. Διαφορετικά παλεύουμε μέ υποθέσεις καί μέ επιφανειακά πράγματα.
Η ευχή του φίλου είναι να διέκοπταν την μνημόνευση του Πατριάρχη χιλιάδες ιερείς...
Κατ' αρχάς, θα ήταν σωστή αυτή η πράξη, κανονική; Με ποια δικαιολογία θα το έκαναν. Μιας που μιλάμε για Κανόνες, με αναφορά σε διακοπή μνημονεύσεως. Το βασικό.
Απο την άλλη, αυτή η ανάγκη για μαζική αντιμετώπιση της αιρέσεως, όπως την εκφράζει, με κάθε τρόπο ΜΕΣΑ στην κοινωνία και στην Εκκλησία, λέει, να πολεμήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο... Σε σχολεία, Ενορίες, και κοινωνικούς θεσμούς...
Δεν μπορώ να την καταλάβω. Παρόλο που την συναντάμε κάθε μέρα, οι περισσότεροι (αγωνιζόμενοι χριστιανοί) μιλάνε περίπου με τον ίδιο τρόπο, για ανάγκη μαζικής αντιμετώπισης, δίκην του γνωστού συνθήματος «να βγούμε στους δρόμους». Έτσι δηλαδή αντιμετωπίζεται η αίρεση; Η πασίγνωστη καραμέλα των αντιοικουμενιστικών κύκλων «να γίνει ενημέρωση του κόσμου πρώτα, να ενημερωθεί ο κόσμος», και μετά να ακολουθήσει η αποτείχιση, μονό μετά (σύμφωνα με αυτούς) μπορεί η αίρεση να πολεμηθεί πραγματικά και αποτελεσματικά. Σχεδόν ολόκληρος ο αντιοικουμενιστικός χώρος έχει κολλήσει αυτόν τον ιό, και το επαναλαμβάνει ακούραστα. Αυτά όμως μας διδάσκει η Παράδοση; Ή κάτι διαφορετικό; Πώς την διαβάζουμε; Είναι σαφές.
Όποιος έχει μια φορά κολλήσει τον αντιοικουμενιστικό ιό, τον ιό του αντιοικουμενιστικού ζηλωτισμού, δύσκολα μπορεί να καθαριστεί. Αυτό φρόνημα που θέλει να διέκοπταν την μνημόνευση του Πατριάρχη χιλιάδες ιερείς... είναι σκέτη αρρώστια.
Καλή Σαρακοστή!
Άλλωστε Αμέθυστε μας ενημέρωσες για την προκείμενη αντιοικουμενιστική σύνοδο.
Δεν μας λες τίποτα περισσότερο, δεν έχουμε μάθει κάτι σχετικό.
Ο Ζήσης έρριξε πρώτος τήν ιδέα. Δέν προχώρησε διότι έκκλησίες καί άνθρωποι δέν αποφασίζουν χωρίς νά γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται. Η απόφαση ανήκει στήν γνώση.Δέν είναι η γνωστή βούληση γιά δύναμη πού κινεί τά νήματα τής εξουσίας καί τής κενοδοξίας. Γι' αυτό οι Ελληνες δέν μπορούν πλέον νά αποφασίσουν.Εγκατέλειψαν τήν ανθρώπινη φύση, η οποία φύσει ορέγεται τού ειδέναι,καί ταυτίστηκαν μέ τήν άλογη φύση. Τήν προσπάθεια αυτή τήν έχουν σάν σκοπό τους τώρα οι αποτειχισμένοι φιλοδοξώντας όμως νά ενωθούν μέ τούς παλαιοημερολογίτες. Κοροιδεύοντας τόν εαυτό τους καί τούς άλλους. Ενα βαθύ σκοτεινό ρεύμα πού πηγάζει από τόν Καντιώτη τρέφει τίς φιλοδοξίες τού ορθόδοξου περιθωρίου. Σέ τιμές ευκαιρίας οι παλαιοημερολογίτες βαφτίζουν επισκόπους καί οι αποτειχισμένοι θεολόγους.
Φίλε καλή Σαρακοστή. Δέν γνωρίζουμε κάν ποιά είναι η αίρεση η οποία κινεί τά νήματα τού οικουμενισμού.Μιά αίρεση πού εξισώνει καταρχάς ορθοδοξία καί παπισμό καί στήν συνέχεια τήν ορθοδοξία μέ όλες τίς εκστατικές θρησκείες.
Απαντώ στον συνομιλητή του σχολίου 10.15.
Αγαπητέ, όπως κατάλαβες από το πνεύμα όλων των προηγούμενων που έγραψα, προφανώς και ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ στην λεγόμενη 'αποτείχιση'.
Μάλιστα την θεωρώ ως ένα επικίνδυνο τρόπο αντίδρασης λόγω ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΩΝ, όχι μόνο για την Εκκλησία, αλλά και σε ατομικό επίπεδο, που αν και μικρές στην αρχή, μπορεί να καταλήξουν σε πλήρη αλλαγή πορείας όπως είπα και στο παράδειγμα με το καράβι, και να παράγουν πνευματικά εκτρώματα, για τα οποία έχω μιλήσει αναλυτικά τόσες φορές.
Επομένως δεν υπάρχει καμιά 'ΕΥΧΗ' διακοπής από χιλιάδες ιερείς.
Το είπα καθαρά σαν να συζητούσα με όσους το εύχονται γιατί πιστεύουν σε αυτό, [για να τους εξηγήσω μετά και τα υπόλοιπα, και ότι δεν θα γίνουν τα πράγματα έτσι όπως νομίζουν, και η κατάληξη θα είναι τρισχειρότερη για την Εκκλησία], και πάνω στο πνεύμα των λόγων του π. Ε.Θεοδωρόπουλου, όπως το εφάρμοσε και ο Άγιος Παϊσιος, ότι η διακοπή μνημόνευσης είναι ένα ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ καμπανάκι, διαμαρτυρίας ότι κάτι δεν πάει καλά.
Η μόνιμη διακοπή μνημόνευσης καταλήγει συνήθως σε σχίσμα, γιατί υπάρχουν επιτίμια ακοινωνησίας ή καθαιρέσεις.
Ελπίζω να έγινα κατανοητή σε αυτά.. Δες το πνεύμα όσων γράφω, και μάλιστα το συνολικό, και όχι το γράμμα μιας πρότασης.
Συμφωνώ απόλυτα σε όσα λες για τον 'αντιοικουμενιστικό ιό'.
Τα όπλα του πολέμου μας είναι ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ, και η μάχη εναντια στους κοσμοκράτορες του σκότους. Τα λέμε συνέχεια.
Η ανθρώπινη δράση δεν αλλάζει την κατάσταση (το είπα ΚΑΙ αυτό αναλυτικά) γιατί δεν είναι στο χέρι μας, αλλά χρειάζεται όπου μπορούμε να κάνουμε ότι μπορούμε, για να βοηθήσουμε και τους συνανθρώπους μας να καταλάβουν τι συμβαίνει και τι έρχεται.
Όπως π.χ. όταν εναντιώθηκαν οι γονείς στην θεματική εβδομάδα.
Καλή Σαρακοστή και από μένα!
Σωστά!
Να συμπληρώσω σχετικά με την πρόταση:
«Όποιος έχει μια φορά κολλήσει τον αντιοικουμενιστικό ιό, τον ιό του αντιοικουμενιστικού ζηλωτισμού, δύσκολα μπορεί να καθαριστεί. Αυτό φρόνημα που θέλει να διέκοπταν την μνημόνευση του Πατριάρχη χιλιάδες ιερείς... είναι σκέτη αρρώστια.»
Συμφωνώ ότι αυτό το φρόνημα είναι κοσμικό, και αντι-πνευματικό. Ανήκει στο πεδίο της ανθρώπινης δράσης, και ανθρώπινης λογικής.
Προφανώς και απεχθάνομαι τον ζηλωτισμό που δεν έχει καμία σχέση με τον ΖΗΛΟ.
Αν όμως η διαφωνία σου έγκειται στο ότι δεν πρέπει γενικά να κινητοποιηθούμε σε κάποιες περιπτώσεις ΚΑΙ με ανθρώπινους τρόπους όπως τα Συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, νομίζω ότι ανάλογα με την περίπτωση χρειάζεται και ο ανάλογος τρόπος.
Επαναλαμβάνω ότι ο οικουμενισμός χρειάζεται θεολογική αντιμετώπιση.
Όταν στην πράξη κοντεύουμε να γίνουμε 'παπικοί', τυπικοί και απλώς 'μέλη ενός εκκλησιαστικού ιδρύματος' για να βαπτιζόμαστε να παντρευόμαστε και να κηδευόμαστε, αυτό δείχνει την πνευματική μας κατάπτωση και την έλλειψη κατάρτισης.
Δεν μου είναι γνωστο ότι έχεις μιλήσει αναλυτικά τόσες φορές. Να με συμπαθάς. Διάβασα το σχόλιο και είδα πράγματα που καθαρά αφορούν την αποτείχιση. Είναι ολέθρια. Αντικανονική. Η αποτείχιση σημαίνει καταπάτηση των κανόνων. Το Μακάρι να διέκοπταν την μνημόνευση χιλιάδες ιερείς προσλαμβάνεται ως ευχή. Τώρα τι να σου πω. Εξάλλου και η διακοπή μνημόνευσης ως ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ καμπανάκι δεν βλέπω που πατάει, που ακουμπάει. Σε ποια Παράδοση, σε ποια κανονική παράδοση, κανονική ερμηνεία (το λέω έτσι διότι η αποτείχιση μόνιμα τοποθετίται σε ένα κανονικό πλαίσιο); Είναι αντικανονική, εξ ορισμού. Διότι δεν έχει σχέση με την Παράδοση. Είναι μια πλάνη. Το καμπανάκι διαμαρτυρίας ότι κάτι δεν πάει καλά που βασίζεται; Σε λόγια κάποιον καθηγητών; Ρασοφόρων, αποτειχισμένων; Που το έχουν για καραμέλα;. Τα επιτίμια ακοινωνησίας ή καθαιρέσεις πώς αφορούν την μόνιμη διακοπή μνημόνευσης και όχι και την προσωρινή; Από που αυτή διάκριση. Με ποια κριτήρια. Πες ότι είμαι βλάξ. Ή πες με ό,τι άλλο θες. Ο λόγος μας ειδικά σε τέτοια θέματα πρέπει να είναι ξεκάθαρος. Ο λόγος των αντιοικουμενιστικών κύκλων δεν είναι (και εννοώ τους μη αποτειχισμένους αντιοικουμενιστές, τύπου π.χ. Σάββά Αγιορείτη). Ελπίζω να μην επιδιώκουμε σύγκρουση. Αν εκφραστεί μια διαφωνία, πρέπει να οδηγήσει αυτό σε σύγκρουση ή αντιπάθεια; Δεν βλέπω τον λόγο να πάει μπάλα τώρα αλλού σε Μακεδονία σε Συλλαλητήρια κ.ο.κ. Μιλήσαμε για συγκεκριμένο θέμα. Τέλος βλέπω ότι διακρίνομαι για έλλειψη κατάρτισης και πνευματική κατάπτωση. Δεν νομίζω ότι απέχει αυτό από την πραγματικότητα. Η αποτείχιση είναι δύσκολο θέμα. Όποιος την αγάπησε μία φορά, δύσκολα την εγκαταλείπει. Φέρνει διαφωνίες. Η Αλήθεια ας μας οδηγεί.
Η τυχόν μέλλουσα αντιοικουμενιστική σύνοδος θα είναι καινούργιο πλήγμα στο σώμα της Εκκλησίας. Οι αντι-οικουμενιστές μπορούν τελικά να βγάλουν τίποτα σωστό; Μέχρι τώρα δεν είδαμε.
4.29 Αγαπητέ αδελφέ, θέλω να διορθώσω μια παρεξήγηση που βλέπω ότι έγινε, αφού μου γράφεις:
«Τέλος βλέπω ότι διακρίνομαι για έλλειψη κατάρτισης και πνευματική κατάπτωση».
Αυτό ειλικρινά, δεν είχε καμιά σχέση με σένα. Αναφέρεται στην άσχημη σημερινή κατάσταση, και στην γενική κατάπτωση του λαού μας, που ευνοεί την εξάπλωση του οικουμενισμού. Φαίνεται άλλωστε, αν το προσέξεις καλύτερα, από όσα προηγούνται αυτής της έκφρασης.
Πάμε τώρα στο θέμα μας, αφού πρώτα ζητήσω την επιείκεια σου, γιατί προφανώς δεν τα γνωρίζω κι εγώ όλα, άλλωστε είπα και στα προηγούμενα σχόλια αυτής της ανάρτησης (που είναι δικά μου) ότι είναι λίγα τα χρόνια που έχω ασχοληθεί με τα θέματα του ζηλωτισμού.
Η «αποτείχιση» είναι όντως ολέθρια έτσι όπως έχει εξελιχθεί, γιατί μιλάμε σχεδόν για μία σέκτα, για ένα είδος «αίρεσης καθαρών».
Τι να πρωτοαναφέρω; Την πλάνη του «μολυσμού» από την κοινωνία με τους επισκόπους ή με όσους κοινωνούν με αυτούς ή τον Πατριάρχη, μέσω της θεωρίας των «συγκοινωνούντων δοχείων»;
Την πλάνη ότι όλη η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι πλέον μία αίρεση, από την οποία «πρέπει να αποκοπούμε»; Την βλασφημία ότι «μολύνεται» η Θεία Κοινωνία;
Το ότι έχουν πάρει όσα αναφέρονται σε ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ (παπικούς και προτεστάντες) μέσα στους Ι.Κ., και τα εφαρμόζουν απέναντι σε όσους π.χ. δεν αντέδρασαν στην σύνοδο της Κρήτης, ή είναι ανεπαρκείς ή εκκοσμικευμένοι;
Φυσικά όσοι είναι μπλεγμένοι σε τέτοιο τρόπο σκέψης δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι έχουν πέσει σε πλάνη, όπως δεν μπορούν και οι κάθε είδους αιρετικοί.
Σχετικά με την ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ διακοπή μνημόνευσης, την έκανε και ο Άγιος Παϊσιος, και κάποιοι Ιεράρχες, για τον Π. Αθηναγόρα.
Αυτό δεν είναι καταπάτηση κανόνων, αλλά ένα «καμπανάκι αφύπνισης» όπως εξηγεί αναλυτικά ο π. Ε.Θεοδωρόπουλος. Θα βρω το απόσπασμα από το βιβλίο του και θα το στείλω.
Ως προς αυτό που έγραψα ότι «η μόνιμη διακοπή καταλήγει συνήθως σε σχίσμα γιατί υπάρχουν επιτίμια ακοινωνησίας ή καθαιρέσεις», το εξηγώ:
Είναι η περίπτωση του π.Τρικαμηνά, που επειδή ήταν αμετακίνητος στην αποκοπή του, θεωρώντας ότι υπάρχει μολυσμός, καθαιρέθηκε, και έκανε δική του ομάδα.
Επίσης σε άλλους έχει επιβληθεί επιτίμιο ακοινωνησίας, και αν η διακοπή μνημόνευσης δεν σταματήσει, και δεν μπορούν να λειτουργούν και να παίρνουν θεία Κοινωνία, δεν ξέρω αν θα μπουν και εκείνοι στον πειρασμό να κάνουν μια αντίστοιχη ομάδα, όπως του π. Τρικαμηνά.
Γι αυτό είπα ότι παίζει ρόλο αν είναι μόνιμη ή προσωρινή.
Προσωρινά μπορεί να αντέξεις την ακοινωνησία. Μόνιμα, μπορεί να οδηγηθείς σε σχίσμα. Πόσο μάλλον αν καθαιρεθείς.
Του Αγίου Παϊσίου, και των επισκόπων της εποχής, ήταν προσωρινή, ίσως και γι αυτούς τους λόγους, για να μην προκληθούν προβλήματα στην Εκκλησία.
θα μου πεις, τα επιτίμια ή οι καθαιρέσεις από τους επισκόπους , σχετίζονται με τις προθέσεις αυτού που κάνει διακοπή μνημόνευσης;
Μάλλον σχετίζονται. Πριν τα επιτίμια ή τις καθαιρέσεις, υπάρχουν συζητήσεις, ή επισκοπικά δικαστήρια και έχει γίνει γνωστό για τον καθένα, πως βλέπει τα πράγματα, και αν έχει πλέον μόνιμα αποκοπεί απ΄την Εκκλησία, ή αν το κάνει για λόγους διαμαρτυρίας.
[Να επισημάνω όμως εδώ, ότι έχουν υπάρξει στην ιστορία της Εκκλησίας και άδικες καθαιρέσεις και άδικα επιτίμια.]
Να πω ακόμα ότι οι λαϊκοί δεν είναι ιερείς, ώστε να κάνουν «διακοπή μνημόνευσης», επομένως ο 15ος Κανόνας δεν αναφέρεται σε αυτούς.
Διαστρεβλωμένα λένε ότι πρέπει οι λαϊκοί να «αποτειχιστούν», να κάνουν διακοπή κοινωνίας από όλη την Εκκλησία.
Έτσι όμως δεν «απομονώσουν τον επίσκοπο» αλλά απομονώνονται εκείνοι από το Σώμα της Εκκλησίας.Αυτό είναι αυτο-αφορισμός.
Συμφωνώ μαζί σου ότι ο λόγος των αντιοικουμενιστικών κύκλων δεν είναι ξεκάθαρος.
Ακριβώς γιατί ο 15ος Κανόνας αναφέρεται σε περίπτωση κήρυξης αίρεσης, όπως έγινε με τον Αρειανισμό. Σήμερα ζούμε στην εποχή της μεγάλης αποστασίας που περιγράφει ο Απ.Παύλος.
Η Νέα Εποχή είναι ένας νέο-βουδισμός, η θεοποίηση του ανθρώπου χωρίς Θεό..
Ο οικουμενισμός είναι μια «σωτηρία» χωρίς «Σωτήρα».
Χρειάζεται θεολογική αντιμετώπιση και γενική Μετάνοια..
Πατήρ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος και Ζηλωτισμός
https://www.impantokratoros.gr/F41F9552.el.aspx
«...Η διακοπή του μνημοσύνου, «πριν από Συνοδική διάγνωση» και καταδίκη, δεν έχει την έννοια της αποφυγής μολυσμού από την κηρυσσόμενη αίρεση! Όχι, αδελφέ μου! Αν είχε αυτή την έννοια, τότε οι Κανόνες δεν θα παρείχαν απλά το δικαίωμα παύσης του μνημοσύνου για αίρεση «πριν από Συνοδική διάγνωση», αλλά θα θέσπιζαν ρητή και σαφή υποχρέωση με απειλή βαρύτατων ποινών σε αντίθετη περίπτωση.
Η διακοπή μνημοσύνου για αίρεση «πριν από Συνοδική διάγνωση» έχει άλλη έννοια. Αποτελεί έντονη, αλλά κι έσχατη διαμαρτυρία της Ορθόδοξης συνείδησης, παρέχει μια διέξοδο σε αυτούς που σκανδαλίζονται, και ταυτόχρονα αποσκοπεί και στη δημιουργία αναταραχής, ώστε η Εκκλησία να βιαστεί να ξεκαθαρίσει την κατάσταση.
Δεν υπάρχει κίνδυνος να...μολυνθούμε, ούτε μνημονεύντας τον Πατριάρχη (εφόσον ακόμα δεν καταδικάστηκε), ούτε, πολύ περισσότερο, αν δεχόμαστε σε κοινωνία αυτούς που τον μνημονεύουν. Όσα αντίθετα λέγονται, είναι ανόητοι «ζηλωτισμοί».
Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων δε μολύνθηκε, αν και έλαβε Επισκοπική χειροτονία από τον Μητροπολίτη Καισαρείας Ακάκιο, ο οποίος ήταν μεν δηλωμένος αρειανός (και μάλιστα αρχηγός μιας μερίδας αρειανών), αλλά ακόμη βρισκόταν και ενεργούσε εντός της Εκκλησίας.
Ο άγιος Ανατόλιος χειροτονήθηκε κι αυτός Επίσκοπος (και μάλιστα Πατριάρχης Κων/πόλεως) από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Διόσκορο, ο οποίος ήταν μεν μονοφυσίτης και μεγάλος προστάτης του αιρεσιάρχη Ευτυχή, αλλά δεν είχε ακόμη καταδικαστεί από την Δ' Οικουμενική Σύνοδο.
Αν λοιπόν δεν μολύνει ούτε αυτή η χειροτονία από Επισκόπους που κηρύσσουν μεν αιρετικά φρονήματα, αλλά ακόμα δεν καταδικάστηκαν από Σύνοδο και παραμένουν εντός της Εκκλησίας, πολύ περισσότερο δε μολύνει το μνημόσυνό τους και ακόμα περισσότερο δε μολύνει η κοινωνία με πρόσωπα που ανέχονται κατ' οικονομία αυτούς και διατηρούν το μνημόσυνό τους.
Πρόσχωμεν! Εν ταπεινώσει, εν προσευχή, εν νηστεία, εν κατανύξει, ας ζητήσουμε από τον Κύριο να μας φωτίσει για το πώς πρέπει να πορευτούμε σε αυτά που έρχονται.
Διπλός ο κίνδυνος της Εκκλησίας: από τη μία ο σατανοκίνητος Οικουμενισμός και από την άλλη ο Φανατισμός που φθείρει τις ψυχές και οδηγεί τελικά σε φρικαλέες βλασφημίες και αιρέσεις και κρύβει την αλήθεια. Και τα δύο να τα φοβηθούμε και να τα αποφύγουμε.
Δεν θα παρεκκλίνουμε ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Θα πορευτούμε τη μέση και βασιλική οδό. Αυτή είναι η οδός της αμόλυντης Ορθοδοξίας, η οποία γνωρίζει και να προστατεύει την ακρίβεια και δεν αγνοεί την επίδειξη οικονομίας...»
Να ξεκαθαρίσουμε όμως ότι η διακοπή μνημόνευσης γίνεται όταν κηρύσσεται αίρεση.
Το βιβλίο του π. Ε.Θεοδωρόπουλου με τις επιστολές του στην αρχή προς τον Αθηναγόρα που αναφέρουν και όσα έκανε είναι εδώ:
http://stwmenkalws.blogspot.com/2014/10/blog-post_21.html
Kαταλαβαίνουμε λοιπόν και γιατί ο Άγιος Παϊσιος έκανε διακοπή.
Η περίπτωση όμως άλλων επισκόπων είναι διαφορετική. Μπορεί να είναι ανεπαρκείς, ή βολεμένοι, ή εκκοσμικευμένοι, μέσα στη γενική χαλάρωση όπως οι περισσότεροι, αλλά όχι ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ με την στενή έννοια του πράγματος.
Εκεί δεν σε καλύπτουν οι Ι.Κ. για να κάνεις διακοπή μνημόνευσης.
Επίσης επαναλαμβάνω ότι η έννοια του 15ου Κ. είναι η ύψωση τείχους της Εκκλησίας απέναντι σε έναν ΑΙΡΕΤΙΚΟ.
Άρα Ο ΙΕΡΕΑΣ παύει την μνημόνευση του ονόματός του για να τον 'απομονώσει'.
Ο λαϊκός, δεν έχει καμιά σχέση με αυτό. Η έκφραση ότι πρέπει να 'αποτειχιστεί', είναι μια σκέτη διαστρέβλωση, γιατί επαναλαμβάνω ότι απομονώνουμε τον κακόδοξο, και όχι τον εαυτό μας με την φυγή μας.
Προφανώς αν κάποιος διδάσκει λάθος πράγματα δεν πηγαίνουμε. Άλλο αυτό, και άλλο η 'μεταφυσική' έννοια του πράγματος ('μολυσμοί' λόγω μνημόνευσης, ή κοινωνίας με μνημονεύοντες κτλ..).
"Η έννοια του 15ου Κ. είναι η ύψωση τείχους της Εκκλησίας απέναντι σε έναν ΑΙΡΕΤΙΚΟ.
Άρα Ο ΙΕΡΕΑΣ παύει την μνημόνευση του ονόματός του για να τον 'απομονώσει'.
Ο λαϊκός, δεν έχει καμιά σχέση με αυτό. Η έκφραση ότι πρέπει να 'αποτειχιστεί', είναι μια σκέτη διαστρέβλωση, γιατί επαναλαμβάνω ότι απομονώνουμε τον κακόδοξο, και όχι τον εαυτό μας με την φυγή μας."
Αυτή είναι η ουσία τής σημερινής ασθένειας τής αποτειχίσεως. Ανήκει στήν μεγαλομανία. Μιά κατάσταση τού εγώ κατά τήν οποία αναβαθμίζεται σέ αληθινό εγώ ανακηρύσσοντας τόν εαυτό του σωτήρα καί μεσσία. Είναι παράπλευρες απώλειες τού υποκειμένου καί τής μυστικιστικής βουλήσεως γιά δύναμη.
Η 'αποτείχιση' με την σημερινή έννοια και μορφή, είναι μια επικίνδυνη κατάσταση, όπως ακριβώς το είπε ο συνομιλητής: «Η αποτείχιση είναι δύσκολο θέμα. Όποιος την αγάπησε μία φορά, δύσκολα την εγκαταλείπει».
Πρόκειται για ένα είδος ΑΙΡΕΣΗΣ, για ένα αντιοικουμενιστικό ιό ΠΛΑΝΗΣ, που σε κρατάει στο χαμηλό επίπεδο να περιφέρεσαι γύρω από ένα 'γράμμα', και να υποβιβάζεις έτσι αυτό το δρόμο που μας έβαλε ο θεός, για να μας πάει πολύ ψηλά, το δρόμο του πνεύματος.
Όπως ακριβώς το έγραψες αγαπητέ Αμέθυστε.
Μεγαλομανία, Εγώ, Αυτοδικαίωση, Αυτοσωτηρία.
Oι Κανόνες της Εκκλησίας πρέπει να διαβάζονται με το πνεύμα τους, και όχι με το γράμμα.
Με το γράμμα βαδίζουν όλες οι παρατάξεις των παλαιοημερολογιτών και των αποτειχισμένων, και είναι χωρισμένοι σε τόσα κομμάτια.
Όλοι όμως ισχυρίζονται ότι έχουν την ΣΩΣΤΗ ερμηνεία..
Δημοσίευση σχολίου