Η ΕΠΑΝΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ (1)---επανάληψη.

Η ΕΠΑΝΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ 

Εμπειρία και Θεολογία τού Αγίου Πνεύματος!

         

Η νεο-πεντηκοστιανή κίνηση, η οποία ανεπτύχθη αμέσως μετά το τέλος της 2ας Βατικάνειας συνόδου, στις ΗΠΑ, γνώρισε μία ανάπτυξη και μία επέκταση απρόβλεπτες, στην καθολική Εκκλησία! Χωρίς καμμία συνέχεια με τους πεντηκοστιανούς τής αρχής τού αιώνος, οι νεοπεντηκοστιανοί τής Καθολικής Εκκλησίας τράφηκαν πνευματικά απο τις προσυνοδικές κινήσεις (π.χ. φοκολάρι τής Κιάρα Λιούμπικ) και αφομοίωσαν τα περισσότερα σημεία τής συνόδου! Εγκατέλειψαν πολλές πλευρές τής παλαιο πεντηκοστιανής σέχτας, ακόμη και το όνομα "χαρισματικοί" λόγω τής τάσεως να ενωθεί σ'αυτόν τον όρο κάτι εκπληκτικό, παράγωγο μιάς σέχτας!

          Σε τί συνίσταται όμως η νεοπεντηκοστιανή κίνηση και ποιό είναι το αυθεντικό της πνεύμα; Ο Heribert Muhlen γράφει : "το φαινόμενο αυτής τής ανανέωσης είναι πολύ σύνθετο, αγκαλιάζει την Εκκλησία σε όλες της τίς διαστάσεις. Δέν πρόκειται για μικρές κοινότητες, όπως παρουσιαζόταν στο ξεκίνημα, οι οποίες είχαν την πρόθεση να ζήσουν μία ιδιαίτερη σχέση με το Πνεύμα, βιώνοντας την πίστη τους σε μία πνευματολογική διάσταση πιό βαθειά, αλλά αυτές οι μικρές κοινότητες θέλουν να προσφέρουν μία Εκκλησιαστική διάσταση! Ανανέωση αλλά τής Εκκλησίας και μέσα στην Εκκλησία! Οφείλουμε να δοθούμε εκ νέου πλήρως στον Θεό με μία μακρά πρόοδο ωρίμανσης τής πίστεως ώστε να αποκτήσουμε ξανά το βάπτισμα τού πνεύματος."

          Έτσι λοιπόν η κίνηση σιγά-σιγά υπογραμμίζει την εκκλησιαστικότητά της και την οικουμενικότητά της. Το κίνημα έχει ήδη διαδοθεί σε όλες τις μεγάλες παραδοσιακές εκκλησίες στην λουθηρανική, την αναμορφωτική, την αγγλικανική, την ορθόδοξη και την καθολική!

          Η ουσιαστική και πρωταρχική όμως πλευρά του κινήματος η οποία πρέπει να επιτύχει μία νέα πεντηκοστή είναι η εμπειρία τού πνεύματος!

          

Η ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ: ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.

Τού Arnold Bittlinger!

          

Προσκεκλημένος απο την Παγκόσμια Ένωση Λουθηρανών το 1962, ταξίδεψα στις ΗΠΑ για να μελετήσω τα προβλήματα τών λαϊκών Ιεραποστολών. Εκείνο όμως που με εξέπληξε λίγο πρίν ταξιδέψω πρός τις ΗΠΑ ήταν η ξαφνική επανεμφάνιση σε πολυάριθμες αγγλικανικές κοινότητες, λουθηρανικές και καλβινιστικές, καινοδιαθηκικών χαρισμάτων σε όλη την διαφορετική πολλαπλότητα! Εντυπωσιάστηκα κυριολεκτικά απο τις συναντήσεις κοινής προσευχής κατά την διάρκεια των οποίων εισήρχοντο σε πράξη τα χαρίσματα τού Αγίου Πνεύματος! για τα οποία κάνει λόγο ο Απ. Παύλος! Και όλα με τάξη και με μία εντυπωσιακή λειτουργική ομορφιά! Όλα ακολουθούσαν τις προγραφές τού Αποστόλου στην 1 Κορ. 14,26.

          Συνήθως διεξάγοντο ώς εξής: μετά την εκπαιδευτική εισαγωγή βιβλικού χαρακτήρος πρωτοβουλιών, ψαλμοί και προσευχές εναλλάσσοντο με περιόδους σιωπής, την οποία έσπαζε κάθε τόσο κάποιος πιστός ο οποίος ανήγγειλε λέξεις προφητικής υφής και γεύσης, οι οποίες ελέγχοντο αμέσως, με την Βίβλο στο χέρι, απο τους παριστάμενους. Αυτές οι λειτουργίες προσευχής ολοκληρώνοντο με τον εορτασμό τού Μυστικού Δείπνου.

          Ανάμεσα στο 1962 και σήμερα αυτή η "χαρισματική κίνηση" απλώθηκε και στην καθολική Εκκλησία, σαν "κίνηση ομάδων προσευχής".

          Αναρωτιόμαστε λοιπόν : τί συμβαίνει στην πραγματικότητα; Έχουμε να κάνουμε με κάτι επικίνδυνο ή μήπως ξανα-ανθίζει σε μία νέα ζωή η πρωταρχική Χριστιανική εμπειρία τού πνεύματος;

          Τί συμβαίνει σε μία λειτουργία σαν αυτή που περιγράφεται στην 1 Κορ. 12,7 απο τον Απ. Παύλο; Ας σημειώσουμε πρώτα απ'όλα ότι ο καθένας έχει κάτι! Καθένας θέτει την διαθεσιμότητά του ενεργώς. Ό,τι δίνει όμως δέν είναι κάτι δικό του, αλλά είναι ένα δώρο του πνεύματος, ένα χάρισμα! Ότι το πνεύμα κατοικούσε σε κάθε Χριστιανό ήταν κάτι αυτονόητο για τον Παύλο!

          Σε ένα μήνυμα τού Προέδρου τού Οικουμενικού Συμβουλίου λέγεται: "Όλοι οι Χριστιανοί συμφωνούν σε ένα σημείο : να είμαι Χριστιανός σημαίνει να έχω λάβει το Πνεύμα τοΎ Θεούκαι απο την πρώτη Πεντηκοστή και εξής , εκκλησία σημαίνει να είμαστε πλήρεις Αγίου Πνεύματος" (1963).

          Σε μία σημείωση τού Βατικανού διαβάζουμε : "Είναι το Πνεύμα τού Χριστού το οποίο κάνει έναν άνθρωπο Χριστιανό, και η ζωή του πιστού είναι Χριστιανική στο μέτρο κατά το οποίο παραμένει εκτεθειμένος στην Ενέργεια τού Αγίου Πνεύματος". (1972).

          Εμείς οι Χριστιανοί λοιπόν, δέν βρισκόμαστε εν αναμονή μιας πρόσθετης ενέργειας πρόσληψης τού Πνεύματος, μιας κάποιας σφραγίδας η οποία τυπούται σε μας, ούτε κάποιο βάπτισμα τού Πνεύματος". Γνωρίζουμε αντιθέτως ότι το Άγιο Πνεύμα κατοικεί σε κάθε Χριστιανό και ότι σε κάθε Χριστιανό μπορεί και θέλει να φανερωθεί. Το Πνεύμα γίνεται ορατό στο χάρισμα! Ένα φαινόμενο αυτό, το οποίο μπορεί νά εμφανισθεί με διαφορετικούς τρόπους, σύμφωνα με τα ξεχωριστά άτομα!

          
Δόγμα!

          

Η Κ.Δ. επαναλαμβάνει και υπογραμμίζει ότι το δόγμα το οποίο διδάσκεται απο το Πνεύμα είναι διαφορετικό απο κάθε ανθρώπινη διδασκαλία. (Ματθ. 7,28/ Μάρκου 1,27, Ιωάν. 7,46).

          Σε τί συνίσταται όμως ακριβώς αυτό δογμα;

          Το αρχαίο μήνυμα εκφράζεται ζωντανά εν μέσω μιας νέας καταστάσεως, μ'έναν τέτοιο τρόπο ώστε να παραμείνει το αρχαίο μήνυμα ! π.χ. ο βασικός λόγος τού αρχαίου Ισραήλ και επομένως της Π.Δ. ακούγεται έτσι: "Άκου Ισραήλ, ο Γιαχβέ είναι ο Θεός μας, ο Γιαχβέ είναι μόνον Ένας (5. Δευτ σ, 4)". Κάτι που σημαίνει: ο Γιαχβέ, ο Θεός τού Ισραήλ, είναι ο Κύριος όλου τού σύμπαντος ! Κάτι που δέν ίσχυε όμως για παράδειγμα στην Βαβυλώνα! Όπου ο ήλιος, η σελήνη και τα αστέρια εθεωρούντο Θεοί. Χρειάστηκε λοιπόν να ξεκαθαρίσει για τους ανθρώπους ότι ο ήλιος, η σελήνη και τα αστέρια είναι λάμπες δημιουργημένες απο τον Θεό για να υπηρετούν τον άνθρωπο! Ο κόσμος απομυθοποιήθηκε! Και κηρύχθηκε με επιτυχία η Κυριότης του Θεού στον κόσμο.

          Σήμερα όμως ποιό είναι το χαρισματικό χρέος; Θα έπρεπε να πεί και στον άνθρωπο του 20ού αιώνος ότι ο Ιησούς είναι ο Κύριος όλων τών δυνάμεων απο τις οποίες αισθάνεται απειλούμενος, όλων τών δυνάμεων που απολαμβάνουν μία υποτιθέμενη αυτονομία, και ότι όλα όσα συμβαίνουν και υπάρχουν σ'αυτόν τον κόσμο δέν μπορεί ούτε να υπάρξουν, ούτε να συμβούν χωρίς τον Χριστό!

          Έτσι λοιπόν σ'αυτές τις χαρισματικές λειτουργίες μετά την ανάγνωση κάποιων βιβλικών κειμένων, συμβαίνει πολύ συχνά κάποιος απο τους συμμετέχοντες να ανακοινώνει στους άλλους κάτι απο την εμπειρία του, επαληθεύοντας τοιουτοτρόπως πώς και πόσο ένα βιβλικό χωρίο ξαναζωντάνεψε στο μέσον μιας συγκεκριμένης και πραγματικής καταστάσεως.

Συνεχίζεται

ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΩΜΩΔΙΑ! 
ΟΛΗ Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ, ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, Ο ΗΣΥΧΑΣΜΟΣ, ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ  ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΣΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ. 
ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΟΥΜΕ, ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΕΦΟΣΟΝ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝ ΗΔΗ ΜΕΣΑ ΜΑΣ. ΕΝ ΕΙΔΕΙ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ.
Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.
ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ; ΤΟΧΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΠΟΥΧΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ;
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΧΑΝΕΙ ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΣΥΚΗΣ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ.
ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΦΩΝΑΚΛΑΔΕΣ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΣΤΟ ΜΕΣΟΝ ΤΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ ΕΧΟΥΝ ΕΠΑΦΗ;
ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΚΡΥΑ ΝΥΧΤΩΜΕΝΟΙ.

Αμέθυστος.