Η ΑΓΙΟΤΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ, ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΑΚΙΝΑΤΗ.
Το 2009 αφιερώθηκε ένα κείμενο, από τον Πάπα, στό λειτούργημα τού Ιερέως. Και ο Πάπας στην ανακοίνωσή του έγραψε πώς ο Ιερεύς πρέπει να μάθει και να ζήσει τήν ολοκληρωτική του ταύτιση με το λειτούργημά του. Και πρόσθεσε: Στον Ιησού, πρόσωπο και Αποστολή τείνουν να συμπέσουν: όλη η σωτηριώδης του πράξη ήταν και είναι έκφραση του δικού του "υϊκού Εγώ", το οποίο από την αιωνιότητα στέκει μπροστά στον Πατέρα, με αγαπητική υποταγή στο θέλημά Του.
Με ταπεινή αλλά αληθινή αναλογία ο Ιερεύς πρέπει να επιδιώξει αυτή την ταύτιση. Χωρίς να ξεχνούμε βεβαίως ότι η ουσιαστική επάρκεια τού λειτουργήματος παραμένει ανεξάρτητος από την αγιότητα τού λειτουργού. Αλλά και χωρίς να παραβλέπουμε ανάμεσα στην αντικειμενική αγιότητα τού λειτουργήματος και την υποκειμενική τού λειτουργού.
Έτσι υπολογίζοντας εις βάθος την ουσία του Ιερατείου και το άγιο λειτούργημά του, ο Ακινάτης, μας διδάσκει ότι ο Πρεσβύτερος πρέπει να επιδιώξει την τελειότητα πολύ περισσότερο από έναν πιστό ή έναν μοναχό. Και για να γίνει κατανοητή αυτή η διδασκαλία αρκεί να έχουμε προ οφθαλμών το υψηλό επίπεδο αγιότητος που η Ευχαριστιακή ιεροτελεστία και ο αγιασμός των ψυχών, απαιτούν απο έναν λειτουργό. Όπως μας υπενθυμίζει επανειλημμένως ο Δάσκαλος: «Ὑμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς· ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων. Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ματθ. 5, 13-14). [Βλέπουμε καθαρά λοιπόν ότι η ταύτιση της Εκκλησίας με τον κλήρο, συνέπεια τής ταυτίσεως τού κλήρου μέ τούς Αποστόλους, την οποία ονομάζουμε κληρικαλισμό και της οποίας μεγάλοι θεωρητικοί είναι τελευταίως ο Ζηζιούλας και ο Ζήσης, είναι παπική δοξασία. Στην παράδοσή μας ο Ιερεύς και ο κλήρος δέν είναι πρός σωτηρίαν. Η σημερινή ταύτιση της Εκκλησίας με τον κλήρο στρέφεται εναντίον της Αγιότητος. Ο Άγιος σήμερα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός τής εκκλησίας, όπως ο Κύριος των Φαρισαίων].
Ιδωμένος από τους πιστούς σαν κάποιος εκλεγμένος από τον Θεό για να τους οδηγήσει, ο λειτουργός μετά την χειροτονία του πρέπει να είναι ένα παράδειγμα αρετής, όπως συμβουλεύει ο Απόστολος τον μαθητή του Τίτο: «Τοὺς νεωτέρους ὡσαύτως παρακάλει σωφρονεῖν, περὶ πάντα σεαυτὸν παρεχόμενος τύπον καλῶν ἔργων, ἐν τῇ διδασκαλίᾳ ἀδιαφθορίαν, σεμνότητα, ἀφθαρσίαν, λόγον ὑγιῆ, ἀκατάγνωστον, ἵνα ὁ ἐξ ἐναντίας ἐντραπῇ μηδὲν ἔχων περὶ ἡμῶν λέγειν φαῦλον» (Τίτον, 2,7-8).
Ο Χριστός είναι το αληθινό μοντέλο που έχει καθαγιαστεί. Που έχει χρισθεί. Από αυτόν ο Ιερεύς πρέπει να πάρει την μορφή, όχι μόνον για τον τελετουργικό χαρακτήρα, αλλά και για την μίμηση των τελειοτήτων Του, έτσι ώστε οι πιστοί να μπορούν να δούν σ'αυτόν έναν άλλο Χριστό. Μόνον έτσι αυτοί θα αισθανθούν έλξη από το καλό παράδειγμα του οδηγού τους και ποιμένος! [Τέλος η Αγιότης. Γι' αυτό ο Ησυχασμός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του κληρικαλισμού].
Δεδομένης λοιπόν της κοινωνικής φύσεως τού ανθρώπου, η καλή φήμη που στολίζει τον ιερέα από την εφαρμογή των αρετών, πείθει τους άλλους να τον μιμηθούν. Και έτσι όσο πιό όμοιοι θα είναι στον Χριστό οι Ιερείς τόσο ευκολότερα θα αφεθούν στην καθοδήγηση τους οι πιστοί.
Αυτός ο σεβασμός πρός τον κλήρο τής Εκκλησίας είναι αναγκαίος για την σωτηρία των πιστών. Διότι εάν αυτοί δέν τους αναγνωρίσουν σαν λειτουργούς τού Χριστού, δέν θα υπακούσουν σ'αυτούς όπως στον Χριστό, όπως διαβάζαμε στην προς Γαλάται 4,14: "ώς άγγελον Θεού εδέξασθέ με, ώς Χριστόν Ιησούν!" [Εκτός της ταυτίσεως του Αποστόλου με τον κλήρο, κάτι που είναι αφύσικο, ολόκληρο το απόσπασμα λέει: Γίνεσθε ώς εγώ, ότι κάγω ώς υμείς αδελφοί, δέομαι υμών. Ουδέν με ηδικήσατε, οίδατε δέ ότι δι'ασθένειαν της σαρκός ευηγγελισάμην υμίν το πρότερον, και τον πειρασμόν μου τον εν τη σαρκί μου ούκ εξουθενήσατε ουδέ εξεπτύσατε, αλλ'ως άγγελον Θεού... Αυτή είναι η πάγια τακτική των αιρετικών, χρησιμοποιούν τα κείμενα όπως θέλουν! Γι'αυτό και είναι σωστό να επιμένουμε: Αρχή ορθοδοξίας, έλεγχος αποσπασμάτων].
Η Θ.Ευχαριστία πηγή της αγιότητος του Ιερέως!
Η δευτέρα Βατικάνειος σύνοδος, στο διάταγμα Presbyterorum ordinis, σε τέλεια αρμονία με το δόγμα του Ακινάτη συνθέτει με εντυπωσιακό τρόπο την κεντρική σημασία τής Ευχαριστίας στην πνευματική ζωή τού Ιερέως σαν το κύριο μέσον αγιασμού. Ξεκινώντας λοιπόν δηλώνει ότι η τάξις των πρεσβυτέρων ιδρύθηκε από τον Θεό "για να προσφέρει την θυσία και να συγχωρέσει τις αμαρτίες και στο όνομα τού Χριστού να υπηρετήσουν για τους ανθρώπους σε επίσημη μορφή το ιερατικό έργο".
Στην συνέχεια μάς θυμίζει πώς μέσω τής τάξεως τού υπουργήματος αυτού η πνευματική θυσία των πιστών ολοκληρώνεται σε ενότητα με την θυσία του Χριστού, η οποία προσφέρεται στην ευχαριστία μ'έναν τρόπο αναίμακτο και Ιεροπρεπή. Και δηλώνει ότι: «Σ' αυτό τείνει και σ'αυτό βρίσκει την τέλεια πραγματοποίησή του το λειτούργημα των πρεσβυτέρων. Και πράγματι, το λειτούργημά τους, το οποίο αρχίζει με την αναγγελία του Ευαγγελίου, αντλεί την δύναμί του, και της αποτελεσματικότητά του από την θυσία του Χριστού.[Χωρίς τήν Ανάσταση η πίστις μας μάταιη]. Κάτι που σημαίνει επίσης ότι ο Ιερεύς ζεί για την τέλεση της Ευχαριστίας και από αυτή πρέπει να προσλάβει την δύναμη για να προοδεύσει στην πραγμάτωση τής αρετής. Όλα τα Μυστήρια, όπως επίσης όλα τα λειτουργήματα της Εκκλησίας και το αποστολικό έργο, είναι στενά ενωμένα στην Θεία Ευχαριστία και σ'αυτή υπάγονται. Διότι στην Θειότατη Ευχαριστία συμπεριλαμβάνεται όλο το πνευματικό αγαθό της Εκκλησίας, δηλαδή ο ίδιος ο Χριστός. Στην Ευχαριστιακή θυσία ενεργείται η δική μας λύτρωση.
Ο Ιερεύς πρέπει να θεωρηθεί προορισμένος κυρίως για την προσφορά τής Μεταλήψεως. Στην ζωή του αυτή η θυσία είναι πιό σημαντική από την μελέτη και από το εξωτερικό έργο της Ιεραποστολής. Η μελέτη του πρέπει να κατευθυνθεί στην εμβάθυνση της γνώσεως του μυστηρίου του Χριστού, του υπέρτατου Αρχιερέως, και η Ιεραποστολή του πρέπει να προκύψει από την ένωση με τον Χριστό, τον Κυρίως Αρχιερέα!
Η Θεία Ευχαριστία όχι μόνον προσφέρει την Χάρη, αλλά και την αυξάνει σ'αυτόν που την δέχεται με την σωστή διάθεση. Μάλιστα δέ η Θεία Ευχαριστία έχει καθαυτή την δύναμη να δώσει την Χάρη. Η Χάρις αυξάνει και η πνευματική ζωή μεγαλώνει κάθε φορά που δεχόμαστε αληθινά αυτό το Μυστήριο. Ώστε ο άνθρωπος να γίνει τέλειος καθαυτός μέσω της ενώσεως με τον Θεό.
Μιλώντας δέ για την ποιμαντική ευθύνη δηλώνει ότι μέσω τής προσευχής ο Ιερεύς καθοδηγεί τα πρόβατά του. Οι πρεσβύτεροι έχουν μία ιδιαίτερη κλίση στην προσευχή, με την Χριστοκεντρική της σημασία. Καλούμαστε δηλαδή να "μείνουμε" στον Χριστό. Το λειτούργημα του Ιερέως είναι ολοκληρωτικώς δεμένο σ'αυτή την "παραμονή" η οποία εξισούται με την προσευχή και αντλεί από αυτή την αποτελεσματικότητα του. Η προσφορά τής Θ. Ευχαριστίας είναι η πιό υψηλή πράξη τής προσευχής και αποτελεί το κέντρο και την πηγή απο όπου και όλες οι άλλες πράξεις αντλούν την "ζωή"».
Σχόλιο: Είναι προφανές πλέον, πιστεύουμε, ότι η Εκκλησιαστική ζωή τής Ορθοδοξίας δέν διαφέρει από την παπική εκτροπή. Απόγειο τής οποίας είναι η αίρεση τού Οικουμενισμού όπως εκφράζεται κυρίως από τον Ζηζιούλα.
Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ
Η αγιότης του βίου του Ιερέως σαν παράδειγμα για τους πιστούς του Χριστού, είναι ένα δυνατό στοιχείο που τους οδηγεί στην τελειότητα. Έτσι μπορούμε να πούμε πώς σ' έναν άγιο Ιερέα αντιστοιχεί ένας λαός ελεήμων, σ' έναν ιερέα ελεήμονα, ένας λαός τίμιος, σ' έναν τίμιο, ένας λαός ήσυχος και ταπεινός.
Συμπέρασμα.
Ας κλείσουμε με την πνευματική διαθήκη, το τελευταίο γράμμα, του πάπα Giovanni Paolo II. "Εάν όλη η Εκκλησία ζεί απο την Ευχαριστία, η Ιερατική ύπαρξη πρέπει να έχει ευχαριστιακή μορφή. Οι λόγοι λοιπόν της συστάσεως της Ευχαριστίας πρέπει να είναι για μας όχι μόνον μία διατύπωση καθαγιασμού, αλλά μία διατύπωση ζωής.
Αμέθυστος.
Η Επάρκεια του λειτουργήματος του Ιερέως.
Στην προσφορά προσέχουμε περισσότερο στην διάθεση της ψυχής αυτού που προσφέρει παρά στην ποσότητα. Γι' αυτόν τον λόγο ο Κύριος παρατήρησε σχετικά με την χήρα που πρόσφερε δύο κέρματα, ότι αυτή είχε εναποθέσει περισσότερο από όλους. Παρότι λοιπόν η προσφορά τής Ευχαριστίας, στην ποσότητά της, είναι αρκετή για να ξεπληρώσει όλη την ποινή, παρ' όλα αυτά έχει την αξία τής ικανοποιήσεως γι' αυτόν στον οποίον προσφέρεται ή για όποιον προσεφέρθη σύμφωνα με την αφοσίωση του και όχι για όλη την ποινή. Θα ήταν μία δυσάρεστη ψευδαίσθηση για όλους μας να πιστέψουμε ότι ο προσφέρων είναι απαλλαγμένος από την φλόγα της πίστεως, με την απαίτηση ότι ο Χριστός, προσφερόμενος στην Λειτουργία, έχει πληρώσει για όλους τις αμαρτίες του κόσμου.
Το πάθος του Κυρίου ωφελεί όλους για την άφεση των αμαρτιών, την απόκτηση της χάρης και της δόξας, αλλά το αποτέλεσμα παράγεται μόνον σ'εκείνους που ενώνονται στο πάθος του Χριστού με την πίστη και το έλεος. Έτσι και αυτή η θυσία εις Μνήμην Κυρίου, παράγει αποτέλεσμα μόνον σ'εκείνους που ενώνονται σ' αυτό το Μυστήριο με πίστη και έλεος. Ωφελούνται λοιπόν λίγο ή πολύ, σύμφωνα με το μέτρο της αφιερώσεώς των.
Αυτή η ειδική υποχρέωση των Ιερέων να διασχίσουν την οδό της αγιότητος επιβεβαιώνεται ξανά απο την Β Βατικάνειο σύνοδο: "Αλλά οι Ιερείς είναι ειδικώς υποχρεωμένοι να τείνουν πρός αυτή την τελειότητα καθώς αυτοί -οι οποίοι έχουν λάβει έναν νέο καθαγιασμό μέσω της χειροτονίας- υψώνονται στην κατάσταση των ζωντανών οργάνων του Χριστού, σαν ΑΙΩΝΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ" (presbyterorumordinis, κ. 12). Και από την προσωπική του τελειότητα θα προκύψει μικρότερη ή μεγαλύτερη αφθονία καρπού τής ποιμαντικής του πράξης.
Παρότι η χάρις του Θεού μπορεί να πραγματοποιήσει το έργο της σωτηρίας ακόμη και μέσω ανάξιων λειτουργών, παρ'όλα αυτά, λόγω των ΚΑΝΟΝΩΝ, ο Θεός προτιμά να εκδηλώσει τα θαυμάσια του μέσω αυτών, οι οποίοι δεκτικοί τής ωθήσεως και της κατευθύνσεως του Αγίου Πνεύματος, λόγω τής εσωτερικής των ενώσεως με τον Χριστό και της αγίας των βιοτής, μπορούν να πούν με τον Απόστολο: "ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός" (Γαλάτας 2,20). Μπροστά σ'αυτή την πραγματικότητα, ο Ιερεύς έχει δύο μεγάλες υποχρεώσεις. Μία σχετικά με τον εαυτό του και μία άλλη σχετικά με τον λαό, διότι και οι δύο εισπράττουν οφέλη από τους καρπούς της Θ.Ευχαριστίας, ιδιαιτέρως δέ ο Ιερουργών, σύμφωνα με τον βαθμό της αφοσιώσεως του.
Σύμφωνα με μερικούς Θεολόγους, αυτός ο ιδιαίτερος καρπός της Θ.Κοινωνίας, ο οποίος προορίζεται για τον λειτουργό, είναι μεγαλύτερος από εκείνον που προορίζεται στους υπόλοιπους συμμετέχοντες στην θυσία της Ευχαριστίας.
Από την δύναμη του Αγίου Πνεύματος, το οποίο λόγω της ενότητος του ελέους και της αγάπης κοινωνεί τα αγαθά των μελών του Χριστού μεταξύ τους, συμβαίνει, αυτό το ιδιαίτερο αγαθό που είναι παρόν στην λειτουργία ενός άξιου ιερέως να καθίσταται καρποφόρο για άλλα πρόσωπα!
"Αφαιρώντας το Μυστήριο της Ιερωσύνης, δέν θα διαθέτουμε πλέον τον Κύριο. Ποιός το κατέθεσε αυτό το Μυστήριο εκεί σ' εκείνο το ποτήριο; Ο ιερεύς. Ποιός δέχθηκε την ψυχή μας με την πρώτη της είσοδο στην ζωή; Ο ιερεύς. Ποιός την θρέφει για να της δώσει την δύναμη να ολοκληρώσει την πορεία της και το προσκύνημα της; Ο Ιερεύς. Ποιός θα την προετοιμάσει να εμφανισθεί μπροστά στον Θεό, ξεπλένοντάς την για τελευταία φορά στο αίμα του Ιησού Χριστού; Ο Ιερεύς, πάντοτε ο Ιερεύς. Και εάν αυτή η ψυχή πεθάνει (λόγω της αμαρτίας), ποιός θα την αναστήσει, ποιός θα της δώσει την ησυχία και την ειρήνη; Πάλι ο Ιερεύς! ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΕΟ, Ο ΙΕΡΕΥΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ. Αυτός ο ίδιος δέν θα καταλάβει τον ίδιον καλά παρά μόνον στον Ουρανό". [Σιχαμένη αίρεση ο κληρικαλισμός].
Ας κλείσουμε με την πνευματική διαθήκη, το τελευταίο γράμμα, του πάπα Giovanni Paolo II. "Εάν όλη η Εκκλησία ζεί απο την Ευχαριστία, η Ιερατική ύπαρξη πρέπει να έχει ευχαριστιακή μορφή. Οι λόγοι λοιπόν της συστάσεως της Ευχαριστίας πρέπει να είναι για μας όχι μόνον μία διατύπωση καθαγιασμού, αλλά μία διατύπωση ζωής.
Το σώμα και το αίμα του Χριστού δόθηκαν για την σωτηρία του ανθρώπου, όλου του ανθρώπου και όλων των ανθρώπων. Είναι μία συνολική και ταυτόχρονα καθολική σωτηρία, διότι δέν υπάρχει άνθρωπος, εκτός και αν το αρνηθεί, που εξαιρείται από την σωτηριώδη δύναμη του αίματος του Χριστού".
Αλλά, υπογραμμίζει, ο Ιερεύς είναι ο πρώτος που αντλεί το πλεονέκτημα αυτής της σωτηριώδους δυνάμεως, και αυτό τού επιβάλλει την υποχρέωση να προοδεύσει στις οδούς της αγιότητος.
Επαναλαμβάνοντας στην σιωπή τής συνάξεως στην λειτουργία τούς θαυμαστούς λόγους τού Χριστού, εμείς οι Ιερείς γινόμαστε προνομιούχοι άγγελοι αυτού του μυστηρίου της σωτηρίας. Αλλά πώς να είμαστε επαρκώς προνομιούχοι, χωρίς να αισθανόμαστε εμείς οι ίδιοι σωσμένοι; Εμείς πρώτοι έχουμε εξασφαλίσει στο εσωτερικό μας την Χάρη. Και αυτό μας καθιστά υπεύθυνους να προοδεύσουμε στον δρόμο της τελειότητος. Διότι η Αγιότης είναι η πλήρης έκφραση τής σωτηρίας. Και μόνον ζώντας σαν σωσμένοι, γινόμαστε άγγελοι πιστευτοί της σωτηρίας. Παρ'όλα αυτά είναι απαραίτητο, για να σώσει ο Ιερεύς αυτούς που του έχουν εμπιστευθεί, να προσφέρει την δική του θυσία, ενωμένη με εκείνη του Χριστού, σύμφωνα με το παράδειγμα του Παύλου: «Νῦν χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου ὑπὲρ ὑμῶν καὶ ἀνταναπληρῶ τὰ ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ σαρκί μου ὑπὲρ τοῦ σώματος αὐτοῦ, ὅ ἐστιν ἡ ἐκκλησία» (Κολ. 1,24). Μ'αυτόν τον τρόπο οι λόγοι της χειροτονίας μεταμορφώνονται σε "διατύπωση ζωής"! Οι ψυχές στοιχίζουν το αίμα τού Ιησού και ο Ιερεύς δέν μπορεί να αφιερωθεί στην σωτηρία τους, εάν δέν δέχεται να συμμετέχει προσωπικώς στο "ακριβό τίμημα" της σωτηρίας.
ΤΕΛΟΣ
Σχόλιο: Είναι φανερό νομίζουμε αρκετά πιά ότι ο κληρικαλισμός και ο Οικουμενισμός ανήκουν στην ίδια αίρεση, στον Παπισμό. Γι'αυτό και όλος σχεδόν ο κλήρος είναι υπέρ της δόξης τού Οικουμενισμού. Αλλά και οι αντιοικουμενιστές, καί οι αποτειχισμένοι είναι εξίσου οπαδοί τού Κλήρου. Της αντιπροσωπείας του Θεού. Αυτή η Εκκλησία του Διαφωτισμού που διαδέχθηκε πραξικοπηματικά την Ορθόδοξη Εκκλησία έχει εισχωρήσει στο μεδούλι των πιστών και είναι αδύνατον να φανερωθεί πλέον η πλάνη. Οικειοποιήθηκαν ολόκληρη την Οικονομία της Σωτηρίας, ιδιοποιήθηκαν διά της Χειροτονίας το Άγιο Πνεύμα και μας οδηγούν στον γκρεμό διά της αναλογίας. Η Ορθοδοξία παραμένει ακόμη ζωντανή στους Αγίους της. Τους εχθρούς τού Οικουμενισμού και του αντι-οικουμενισμού. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας!
Αμέθυστος.
Αμέθυστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου