(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Όπως ακριβώς μια λοιμική [μεταδοτική] και καταστρεπτική αρρώστια φθείρει όχι μόνο ένα μέλος του σώματος, αλλά το σώμα ολόκληρο, έτσι και η υπερηφάνεια εξαχρειώνει και, οδηγεί στην απώλεια όχι μόνο ένα της ψυχής, αλλά την ψυχή ολόκληρη.
Γιατί καθένα από τ’ άλλα πάθη, αν και ταράζει την ψυχή, πολεμάει όμως μιαν αρετή μονάχα, την αντίθετη του, και αυτή αυτήν πασχίζει να νικήσει.
Η γαστριμαργία, για παράδειγμα, προσπαθεί να εξαφανίσει την εγκράτεια, η πορνεία τη σωφροσύνη, η φιλαργυρία την ακτημοσύνη, ο θυμός την πραότητα, και τα λοιπά είδη της κακίας τις αντίθετες τους αρετές.
Η υπερηφάνεια όμως, όταν κυριαρχήσει στην ταλαίπωρη ψυχή, σαν κάποιος πολύ σκληρός τύραννος που κυρίεψε μια μεγάλη και ένδοξη πόλη, την καταστρέφει ολόκληρη και την ξεθεμελιώνει.
Και μάρτυρας γι’ αυτό είναι ο άγγελος εκείνος που έπεσε από τον ουρανό για την υπερηφάνειά του. Αυτός, αν και ήταν φως και λεγόταν Εωσφόρος, έγινε σκοτάδι από την οίησή του, ρίχθηκε στον άδη και, αντί για την ουράνια δόξα, κληρονόμησε το άσβεστο πυρ και την ατέλειωτη κόλαση.
Τούτα λοιπόν να στοχαζόμαστε και να φοβόμαστε, και με κάθε προσοχή να φυλάμε την καρδιά μας από το καταστροφικό πνεύμα της υπερηφάνειας, λέγοντας πάντοτε στον εαυτό μας, όταν κατορθώσουμε κάποιαν αρετή, το λόγο του αποστόλου: «Ουκ εγω, αλλ’ η χάρις του Θεού η συν εμοί» (Α’ Κορ. 15:10).
Να συλλογιζόμαστε επίσης αυτό που είπε ο Κύριος, «Ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω. 15:55), και ο προφήτης, «Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες» (Ψαλμ. 126:1), και ο απόστολος Ιάκωβος, «Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον άνωθεν εστι, καταβαίνον από του Πατρός των φώτων» (Ιακ. 1:17).
Για το ότι με τη χάρη και το έλεος του Θεού εξασφαλίζεται η σωτηρία, μάρτυρας αληθινός είναι ο σταυρωμένος ληστής, που κληρονόμησε τη βασιλεία των ουρανών όχι σαν ανταμοιβή αρετής, αλλά με το έλεος και τη χάρη του (Θεού) (Λουκ. 23:43).
Από τον τόμο «Μικρός Ευεργετινός» των εκδόσεων της Ιεράς Μονής Παρακλήτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου