Μνήμη Αγίου Γέροντα Σωφρόνιου (11 Ιουλίου 1993)
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ_Όλοι πνιγόμαστε ασφυκτικά από το θέαμα του αχαλίνωτου οργίου του κακού στον κόσμο. Ο ίδιος ο Χριστός μας διαβεβαιώνει πως ο Θεός προνοεί στοργικά για όλη την κτίση, για τους ανθρώπους μάλιστα η πρόνοιά Του είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη. Ας υπομείνουμε την δοκιμή της πίστης μας σε Αυτόν, γιατί αξίζει αληθινά… η συνέχεια...
Είναι δύσκολο να ζεί κανείς στην σημερινή Ανθρωπότητα. Πολλά χρόνια προσεύχομαι για όλο τον κόσμο και την ειρήνη του και όμως 
ειρήνη δεν υπάρχει. Και όταν κανείς ομιλήσει για την ειρήνη, θεωρείται κομμουνιστής. Δεν διαβάζω εφημερίδες για να δω τί γίνεται, γιατί δεν γίνεται τίποτα σωστό. Όλα έξω από τον Χριστό είναι μία κουταμάρα.
Είναι τρομερό να σκέπτεται κανείς ότι ο κόσμος προτιμά κάθετι άλλο στον κόσμο παρά την αιώνια δόξα, την οποία ο συναιώνιος με τον Πατέρα Υιός μας προσέφερε με τον εαυτό του.
Αναρίθμητες είναι οι μορφές με τις οποίες εμφανίζεται η υπερηφάνεια, αλλά όλες αλλοιώνουν την εικόνα του Θεού στον άνθρωπο. Έξω από τον Χριστό, χωρίς τον Χριστό, δεν υπάρχει λύση στην τραγωδία της επίγειας ιστορίας της ανθρωπότητος. Η γήινη ατμόσφαιρα αποπνέει οσμή αίματος. Ο κόσμος όλος τρέφεται καθημερινά με ειδήσεις για φόνους ή βασανισμούς αυτών που νικήθηκαν σε αδελφοκτόνες συγκρούσεις. Τα μαύρα σύννεφα του μίσους κρύβουν από τα μάτια μας το Ουράνιο Φως. Οι άνθρωποι μόνοι τους δημιουργούν την κόλαση τους. Χωρίς την ολοκληρωτική αλλαγή μας με τη μετάνοια, δεν θα έλθει η απολύτρωση του κόσμου· «απολύτρωση» από τη φοβερότερη από όλες τις κατάρες, τον πόλεμο. Για τον ταπεινό φορέα της αγάπης είναι προτιμότερο να φονευθεί παρα να φονεύσει.
(Οψόμεθα τόν Θεόν καθώς εστίν)
Στις ημέρες μας η «αποκτήνωση» του κόσμου έλαβε φοβερές διαστάσεις. Η έκπτωση από τη χριστιανική πίστη κατά την αυθεντική της ουσία έχει γίνει καθολικό φαινόμενο. Η λέξη που χαρακτηρίζει τον αιώνα μας είναι αποστασία. Φοβάμαι λοιπόν ότι μόνο η αύξηση των συμφορών μπορεί τώρα να οδηγήσει τους ανθρώπους στα παθήματα εκείνα που θα φανούν πραγματικά κρίσιμα, και τα οποία θα διεγείρουν σ’ αυτούς πάλι την ικανότητα να αντιληφθούν την πρωταρχική τους φύση κατ’ εικόνα Θεού. Τότε θα βασιλεύσει η ειρήνη στη γη. Όσο όμως οι άνθρωποι παραμένουν όμοιοι με τα άγρια θηρία, δεν πρέπει να αναμένουμε ειρήνη επάνω στη γη. Είναι μάταιες όλες οι προσπάθειες με τις οδούς της διπλωματίας και με άλλα παρόμοια μέσα για την αποτροπή της συμφοράς του πολέμου. Είναι πρωτίστως απαραίτητη η πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου, απαραίτητη η “ανθρωποποίηση” του θηριώδους αυτού κόσμου.
***
… Αν εκδηλώσουμε τη θέλησή μας να αλλάξουμε, ο Θεός, το Πνεύμα το Άγιο, μπορεί να έρθει για να μας βοηθήσει.
Σήμερα ήθελα να σας πω ότι δεν εκπλήττομαι που υποφέρετε. Σκεφθείτε αυτό που σας λέω, όταν είστε μόνοι σας. Αν προσανατολίσουμε τον νου μας με αρνητικό τρόπο, κινδυνεύουμε να χάσουμε και τη ζωή μας και τη σωτηρία μας.
Όταν είστε αδύνατοι πνευματικά, να προσεύχεστε σαν για κάτι που δεν είναι παρά η συνέπεια των παθών μας. Να λέτε αυτή την προσευχή που σας συνέστησα πολλές φορές:
«Κύριε, θεράπευσε την καρδιά μου από αυτό τον πονηρό λογισμό,
Κύριε, θεράπευσε τον νου μου, να μη σκέφτεται αυτό που είναι εναντίον του νόμου της αγάπης του Πατρός Σου.
Κύριε, θεράπευσε όλο μου το είναι, για να μπορέσω να πορευθώ με αυτό τον άγιο πόνο πίσω από τα βήματά Σου».
Αν προσεύχεσθε έτσι, θα εκπλαγείτε για την ευκολία της νίκης.
(αρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ, Οικοδομώντας το ναό του Θεού και στους αδελφούς μας , τόμος Β, σελ. 342-343)
***
Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν μπόρεσε να οργανώσει τη ζωή του κατά τέτοιο τρόπο ώστε να έχει αρκετή «σχόλη», ελεύθερο χρόνο, για την προσευχή και την πνευματική θεωρία του Θεού. Και αιτία αυτού είναι το άπληστο πάθος της «φιλοκτημοσύνης». Το πάθος αυτό της πλεονεξίας ο Απόστολος Παύλος ονόμασε ειδωλολατρία (βλ. Κορ. γ’ 5)
Με την αναζήτηση της υλικής τους άνεσης, οι άνθρωποι έχασαν την πνευματική άνεση και ο σύγχρονος υλικός δυναμισμός ο οποίος δεσπόζει επί των πνευμάτων και των καρδιών του αιώνος τούτου, περιβάλλεται όλο και περισσότερο από δαιμονικό χαρακτήρα. Και αυτό δεν είναι εκπληκτικό, καθ’ όσον τίποτε άλλο δεν εκφράζει παρά την δυναμικότητα της αμαρτίας.
Η αγάπη προς τις κτήσεις εκδιώκει την αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον. Και οι άνθρωποι δεν το αντιλαμβάνονται και δεν θέλουν να εννοήσουν ότι από την απληστία των επιθυμιών τους, που κυριεύουν τα πνεύματα και τις καρδιές τους, εκπηγάζουν τα αναρίθμητα παθήματα ολοκλήρου του κόσμου. πηγή:Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, Άσκησις και Θεωρία, Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 1996
***
Η απόγνωση για τους κατοίκους του πλανήτη μας δεν παύει να αυξάνει, και είναι βαρύ μέχρις αίματος να προσεύχεται κάποιος για τον κόσμο αυτό, έτσι ως είναι. Υπήρξαν όμως ώρες παραδόξου θριάμβου, όταν η άκρα μωρία των πάντων με διαβεβαίωνε περί της αναπόφευκτης παρουσίας ενός άλλου «πόλου» στο είναι του κόσμου – της Σοφίας. Δεν Την έφθασα, αλλά αυτή έχυνε στην ψυχή μου την ελπίδα της μεταμορφώσεως όλης της κτίσεως, και η προσευχή για όλο τον κόσμο αναζωπυρωνόταν στην καρδιά μου, και το ανέσπερο Φως θεράπευε την ψυχή μου.
Αυτό είναι σοβαρό, καταλαβαίνετε; Κρίνουμε τους άλλους, αλλά θα κριθούμε από τη δική μας στάση, από τις κρίσεις που κάνουμε για τους άλλους.
Έτσι λοιπόν, προσπαθήστε να μην κρίνετε ο ένας τον άλλο, αλλά προσεύχεσθε να ανοίξει ο Θεός την οδό της σωτηρίας Του.
Δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε μέσα μας την εικόνα του Χριστού, εκτός αν είμαστε πραγματικά ενωμένοι, όπως ο Χριστός το ζητούσε από τους μαθητές Του: «Αγαπάτε αλλήλους», για να γνωρίζει ο κόσμος ότι είστε του Χριστού.
–Όσο βαθειά και αν είναι η ταραχή μας για τις αδικίες κάποιου συστήματος, η αλλαγή του πρέπει να συνδέεται με μακρά διαδικασία ανυψώσεως του ηθικού επιπέδου των ανθρώπων εν γένει. Δεν έχουμε δικαίωμα να πραγματοποιήσουμε εκβιαστικές πράξεις -ακόμη και επάνω στους εκβιαστές- στο Όνομα του Χριστού. Μπορούμε όμως να ελέγξουμε την αδικία, ζώντας με ένταση, για να φυλάξουμε τη δικαιοσύνη προς όλους, και το κάνουμε όταν βλέπουμε όφελος από τον λόγο μας.
Η τέλεση της ίδιας της Λειτουργίας, η οποία είναι θυσία για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, είναι η υψηλότερη από όλες τις συμμετοχές στη δύσκολη διακονία προς την ανθρωπότητα.
Δεν μας επιτρέπεται να παρεκκλίνουμε από τον σκοπό να παραμείνουμε στο φως των εντολών του Κυρίου. Αν γίνουμε μία από τις σκοτεινές δυνάμεις που πολεμούν για την επικράτηση επάνω στους αδελφούς, θα επισκιάσουμε το φως που έφερε στη γη ο Θεός. Αυτό ασφαλώς το έγκλημα είναι πιο επιζήμιο για μας από κάθε άλλο.
Ο κόσμος δεν χρειάζεται «πολιτική Εκκλησία». Ο υποβαθμισμένος χαρακτήρας της Εκκλησίας του Χριστού κατά τους τελευταίους αιώνες οδήγησε στην απομάκρυνση από αυτήν μεγάλου πλήθους πιστών. Μπορούμε να αποκαταστήσουμε τη μεγάλη λάμψη της Εκκλησίας μόνο με την ακραία προσπάθεια να ζήσουμε χριστιανικά, ευαγγελικά, χωρίς να στρέφουμε την προσοχή μας στο πώς θα μας συμπεριφερθούν οι σύγχρονοί μας. Αν δεν αποκτήσουν οι χριστιανοί τα γνήσια πνευματικά χαρίσματα, και πρωτίστως την αγιότητα, το κήρυγμα με τα λόγια θα παραμένει ως «κύμβαλον αλαλάζον».
Η ολοκληρωτική στροφή προς τη γη δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να δουν την Εκκλησία στην αυθεντική της ουσία· ως Βασιλεία της Πατρικής Αγάπης, ως χώρο επιλάμψεως του Αγίου Πνεύματος, ως οδό προς εξομοίωση με τον Παντέλειο Θεάνθρωπο Χριστό-Ιησού.
Δεν πρέπει να φοβόμαστε την πρόσκαιρη απομάκρυνση των ανθρώπων από την Εκκλησία. Το παράδειγμα του Χριστού, που εγκαταλείφθηκε εντελώς μόνος κατά την ημερα του Γολγοθά του, ας μας ενισχύει να βαδίσουμε στα ίχνη του. Αυτός μόνος στάθηκε καταδικασμένος από το Ρωμαϊκό Κράτος του δικαίου, από το Νομικό Συνέδριο, και ακόμη από τον όχλο του λαού. Συνεπώς, αν θα μας εγκατέλειπαν οι πάντες, και τότε δεν θα άξιζε να υποβιβάσουμε τις αληθινές διαστάσεις της Καινοδιαθηκικής Αποκαλύψεως που μας δόθηκε με τα παθήματα του Χριστού στο επίπεδο της «ηθικής», στο επίπεδο του «άθεου ουμανισμού», στο επίπεδο «κάθε τόπου και είδους διασκεδάσεως». Ενδέχεται η αποστασία να λάβει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις. Δεν αποκλείεται ο καθένας από μας, για να σταθεί στην πίστη, να πρέπει να είναι έτοιμος να αντισταθεί σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Ας είναι αυτοί δισεκατομμύρια· ας μας θεωρούν μωρούς όλοι οι διανοούμενοι και οι αμαθείς. Η απάντησή μας θα είναι μία: «Όσο μικρός και ασήμαντος και αν είμαι, ωστόσο εν Χριστώ, εγώ είμαι σωστός και όχι εσείς που είστε μακριά από τον Χριστό».
πηγή: Αρχιμ. Σωφρονίου, «Το μυστήριο της Χριστιανικής ζωής» , σελ. 235-238
***
Κατά τη διάρκεια εβδομήντα χρόνων οι ουμανιστές-κομμουνιστές καταδίωκαν την Εκκλησία και τον Χριστό, έχοντας τη συνείδηση ότι ενεργούν δίκαια. Τελικά όμως συνετρίβησαν αυτοί και όχι ο Χριστός. Έτσι θα γίνει με κάθε λαό, με κάθε άνθρωπο που πολεμά τον Χριστό. Όλος ο κόσμος βρίσκεται στα χέρια Του, στην εξουσία Του:
«Εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης».
Το να μας διώκουν και να μας φονεύουν, ως γεγονότα της ιστορίας μπορούμε να τα ζούμε με τραγικότητα. Από την άλλη όμως πλευρά, ο Κύριος συνάθροισε περίπου σαράντα εκατομμύρια μάρτυρες μέσα στα εβδομήντα αυτά χρόνια. Αν λοιπόν μας δινόταν αυτή η θέα των σωζομένων, τότε θα μεταφερόμασταν πέρα από τον χρόνο και θα ξεχνούσαμε τα παθήματα. Κατά τους τρεις πρώτους αιώνες δόθηκε η χάρη να πάσχουν οι άνθρωποι για τον Χριστό, για την ομολογία της θεότητός Του. Όταν ήμουν μικρό παιδί στο σχολείο, άκουσα έναν ιερέα που διηγούνταν σε μας τα παιδιά για τα μαρτύρια των πρώτων αιώνων. Ήταν νέος και υπέροχος ιερέας με ακαδημαϊκή μόρφωση. Ακούοντάς τον συλλογίστηκα: «Τι κρίμα που τώρα δεν είναι δυνατοί οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών και δεν μπορούμε να γίνουμε μάρτυρες για τον Χριστό!»
Απόσπασμα από το βιβλίο: Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου – Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας, Τόμος Α’, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ, 2014, σελ. 349-352
***
Ο Χριστός μας παρέδωσε το λόγο που έλαβε από τον Πατέρα (Ιωάν. 17,14). Παρομοίωσε τον εαυτό του με βράχο πάνω στον οποίο θα θραύονται όλοι όσοι επιπίπτουν σ’ αυτόν και θα συντρίψει εκείνους στους οποίους θα επιπέσει (Ματθ. 21,44). Τί συμβαίνει τότε; Είμαστε εμείς που έχομε επιπέσει σ’ αυτόν τον τεράστιο και θαυμαστό λίθο ή ο λίθος επέπεσε σ’ εμάς; Δεν γνωρίζομε. Αυτό όμως που συμβαίνει σίγουρα είναι ότι βρισκόμαστε σ’ ένα κόσμο πραγματικοτήτων, των οποίων την ύπαρξη δεν υποπτευόμαστε καν προτύτερα. Τον παλιό καιρό, όταν η ζωή για τους πολλούς κυλούσε στους ευρείς διαύλους μιας σταθερής παραδόσεως, ο λόγος του Χριστού εμφανιζόταν αδιατάρακτος. Αλλά τώρα όταν όλη η γη είναι γεμάτη απάτη, οι άνθρωποι σε απελπισία, όταν οι συνειδήσεις διαμαρτύρονται υβριστικά, όταν η βία φοβερίζει να εξαφανίσει κάθε ζωή, πρέπει να προσπαθήσουμε ν’ ακουστεί η φωνή μας. Στον παρόντα κίνδυνο ευγενικές λέξεις που δεν οδηγούν πουθενά δεν φθάνουν. Είναι ζωτική ανάγκη όλοι σήμερα να στερεώσουμε την πίστη στην αιώνια νίκη του Χριστού, ώστε και εμείς οι ίδιοι να μπορέσουμε να γίνομε πνευματικά ανίκητοι. Τούτο κατά πολύ εξαρτάται από εμάς – να θυμηθούμε για παράδειγμα ότι αναγεννηθήκαμε εκ των Άνω στην κολυμβήθρα του βαπτίσματος, στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αυτοί που έχουν βαπτιστεί «εν Πνεύματι Αγίω και πυρί» (Λουκ. 3,16) διακρίνουν στην προσευχή τους ότι κάθε στιγμή της ζωής μας καταχωρείται στη θεία αιωνιότητα. Σε κάθε χρόνο και τόπο χειραγωγούμαστε από το αόρατο χέρι του ουράνιου Πατέρα μας.
Είναι συνηθισμένο στους χριστιανούς, να γνωρίζουν καλά την παρουσία της άφθαρτης ουράνιας δόξας και το ζοφερό σύννεφο θανάτου που πλανιέται πάνω από τον κόσμο. Αν και η αίσθηση του θανάτου ταράσσει τη ψυχή, αυτή δεν μπορεί να εξαφανίσει τη φλόγα της πίστεως. Η προσευχή παλλόμενη μέσα μας μάς φέρει στο σύνορο μεταξύ δυο κόσμων, του παρόντα και του ερχόμενου (Εβρ. 13,14). Αυτός ο οδυνηρός διαχωρισμός μας οδηγεί σε μια πιο θερμή ικεσία. Αισθανόμαστε την ασθένειά μας –τη θανατηφόρα δύναμη της αμαρτίας– να ενεργεί μέσα μας και αναζητούμε γιατρό. Τότε αυτός που είπε «ου γαρ ήλθον καλέσαι δικαίους αλλ’ αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» προσθέτοντας ότι: «ου χρείαν έχουσιν οι ισχύοντες ιατρού αλλ’ οι κακώς έχοντες» (Ματθ. 9,12.13) θ’ απαντήσει πραγματικά στην αναζήτηση μας. Αυτός θεραπεύει τις ψυχές μας από κάθε ασθένεια δίνοντας νέα δραστηριότητα και φωτίζοντας τες με ανέσπερο φως. Από τα αρχαία χρόνια η πείρα της ζωής της Εκκλησίας έχει αποδείξει χωρίς αμφιβολία ότι για την προσευχή –δηλαδή για το Θεό– καμιά ασθένεια του πνεύματος δεν είναι αθεράπευτη… Αν κανένας από τους αναγνώστες μου υποφέρει από ψυχολογικά τραύματα εξαιτίας της αποτυχημένης του ζωής, ας γνωρίζει ότι μπορεί να αποκτήσει έξοχη ελευθερία πνεύματος και ν’ αλλάξει ριζικά όλη τη ζωή του, αν στραφεί προς το Θεό κάθε μέρα με μια προσωπική προσευχή….
Ιδιαίτερα στις ημέρες μας η κακία των ανθρώπων είναι σαφώς αισθητή, διότι το κακό εμφανίζεται οργανωμένο περισσότερο από κάθε άλλη φορά… βλέπω όλη την ανθρωπότητα βυθισμένη σε αδελφοκτόνους πολέμους, και ακόμη δεν υπάρχει φως στον ορίζοντα. Αντιθέτως μάλιστα, κάλυψαν τον ουρανό πρωτοφανή μαύρα σύννεφα, έτοιμα να προκαλέσουν αποκαλυπτική καταιγίδα… Και εγώ, βλέποντας την θηριώδη αυτή κατάσταση από τα νεανικά μου χρόνια, ήμουν έτοιμος να βγω στους δρόμους και τις πλατείες με αναμμένο φανάρι, όπως ο Διογένης, για να αναζητήσω άνθρωπο…
Εγώ προτιμώ να με σκοτώσουν οι άνθρωποι του κόσμου, παρά να πάω µαζί τους και να αποκτήσω κοσμικό φρόνημα.
***
Πού είναι λοιπόν η πρόνοια που απλώνεται μέχρι και τα πιο ταπεινά πράγματα και που φροντίζει και για τα πιο ελάχιστα;
Όλοι πνιγόμαστε ασφυκτικά από το θέαμα του αχαλίνωτου οργίου του κακού στον κόσμο.
Ο ίδιος ο Χριστός μας διαβεβαιώνει πως ο Θεός προνοεί στοργικά για όλη την κτίση και ότι δεν λησμονεί ούτε ένα μικρό πουλάκι τ’ουρανού, ότι φροντίζει και για τον καλλωπισμό των αγριόκρινων, για τους ανθρώπους μάλιστα η πρόνοιά Του είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη, σε βαθμό ώστε «ημών και αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισί» (Ματθ. ι’ 30).
Ο Θεός ποτέ δεν μας εγκαταλείπει πραγματικά.
Είναι Άπειρος, Ατελεύτητος και πανταχού Παρών, άρα είμαστε συνέχεια μέσα στο νού και στην αγκαλιά Του.
Μονάχα κάποτε-κάποτε σιωπά, αλλά ποτέ δεν φεύγει!
Μας παρακολουθεί και μας αφουγκράζεται για να δεί αν είμαστε δόκιμοι στην πίστη μας σε Αυτόν. Μόλις δει ότι εμείς δεν Τον εγκαταλείψαμε, ξαναεμφανίζεται λαμπρότερος και θερμότερος σαν ήλιος που κρυβόταν πίσω από τα σύννεφα των δοκιμασιών μας!
Αξιόπιστος είναι ο Κύριος που είπε: “Ου μη σε ανώ, ουδ’ ου μη σε εγκαταλίπω” (Εβρ. ιγ´ 5)
Ας υπομείνουμε την δοκιμή της πίστης μας σε Αυτόν, γιατί αξίζει αληθινά, να απολαύσουμε με περισσότερη λαχτάρα “την συνάντησή μας μαζί Του”, όποτε την ορίσει Αυτός, κατά το άγιον θέλημά Του.
iconandlight
Τους τρεις μεγίστους φωστήρας. Ήχος α΄.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου