ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑ - ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ (Α1)

ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΗΤΟΙ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΛΗΡΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ ΕΝ ΤΩΙ ΘΕΙΩ, ΑΥΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΩ..

ΥΠΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΚΕΦΑΛΑ 

Διευθυντοῦ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ριζαρείου Σχολῆς

«Οὐκ ἐκλείψει ἄρχων ἐξ Ιούδα, καὶ ἡγούμενος ἐκ τῶν μηρῶν αὐτοῦ, ἕως ἂν ἔλθῃ, ᾧ ἀπόκειται. καὶ αὐτὸς προδοκία ἐθνῶν». (Γενέσ. μθ' 9-10). 

«Προφήτην ὑμῖν ἀναστήσει Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν ἐκ τῶν ἀδελφῶν ὑμῶν, ὡς ἐμέ• αὐτοῦ ἀκούσεσθε κατὰ πάντα ὅσα ἂν λαλήση πρὸς ὑμᾶς• ἔσται δέ, πᾶσα ψυχή, ἥτις ἂν μὴ ἀκούσῃ τοῦ προφήτου ἐκείνου, ἐξολοθρευθήσεται ἐκ τοῦ λαοῦ». (Πράξ. ᾿Αποστόλων γ΄. 22, 23 και Δεύτερον τη΄. 15-18). 

«Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί Σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ιησοῦν Χριστόν».(Ιωάν. ιζ'. 3).

ΤΟΙΣ ΕΝΤΕΥΞΟΜΕΝΟΙΣ (Προς τους αναγνώστες)

Κύριος ἡμῶν σκοπὸς ἐν τῇ συντάξει τῆς ἀνὰ χεῖρας Χριστολογίας ὑπῆρξεν ἡ κραταίωσις τῆς πίστεως τῶν Χριστιανῶν, ὅπως ἑδραῖοι καὶ ἀμετακίνητοι ἐν τῇ πίστει γένωνται καὶ ἀξίως πολιτευόμενοι τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ καὶ συναθλοῦντες τῇ πίστει τοῦ Εὐαγγελίου, καὶ μὴ πτυρόμενοι ἐν μηδενὶ ὑπὸ τῶν ἀντικειμένων σωφρόνως καὶ δικαίως καὶ εὐσεβῶς ζήσωσιν ἐν τῷ νῦν αἰῶνι, προσδεχόμενοι τὴν μακαρίαν ἐλπίδα καὶ ἐπιφάνειαν τῆς δόξης τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὃς ἔδωκεν Εαυτὸν ὑπὲρ ἡμῶν ἵνα λυτρώσηται ἀπὸ πάσης ἀνομίας καὶ καθαρίσῃ Ἑαυτῷ λαὸν περιούσιον ζηλωτὴν καλῶν ἔργων.

Τοιοῦτος ὁ σκοπὸς τοῦ ἔργου. Ἐν τῇ συντάξει πάντα πότον κατεβάλομεν πρὸς τελειότερον αὐτοῦ καταρτισμὸν, καὶ ἀσφαλεστέραν τοῦ σκοποῦ ἐπιτυχίαν. Εὔχομαι ἀπὸ καρδίας ἵνα ὁ Πανάγιος ᾿Αρχηγὸς καὶ τελειωτὴς τῆς σωτηρίας ἡμῶν γένηται ἀρωγὸς τοῖς πᾶσι πρὸς πλήρωσιν τελείαν τοῦ ἐπιζητηθέντος σκοποῦ.

Εν Αθήναις τῇ 16 Σεπτεμβρίου 1900.

Ὁ πρὸς θεὸν εὐχέτης διάπυρος 

Πενταπόλεως ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ 

Διευθυντὴς τῆς Ριζαρείου Σχολῆς

ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ Α΄.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΡΩΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α΄.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΤΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

§. 1. Περὶ τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου• ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐστιν ἡ ὁδὸς, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή.

«Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ» (Ἰωάν. ιδ' 6).

Πόσον χαρμόσυνοι λόγοι ! ὁποία αὐθεντία ἐν αὐτοῖς ! Πόσον ἐξαίσια καὶ ἀξιάκουστα τὰ ρήματα ταῦτα ! ποῖα ἐπιπόθητα, τοῖς ἀνθρώποις εὐαγγέλια !

Οἱ λόγοι εἰσὶ πλήρεις ζωῆς, πλήρεις ἱκανοποιήσεως τῶν πόθων τῶν ἀνθρωπίνων καρδιῶν• ὤ πόσον τερπνὸν ἄκουσμα! ποῖον εὐφρόσυνον εὐαγγέλιον ! ὡς ὡραῖα ἀληθῶς τὰ χείλη τὰ εὐαγγελιζόμενα τὴν εἰρήνην, τὰ εὐαγγελιζόμενα τὰ ἀγαθά! Πόσον εὐφρόσυνοι οἱ λόγοι τοῦ εὐαγγελιζομένου τῇ ἀνθρωπότητι τὴν ἔλευσιν τῆς προσδοκίας τῶν ἐθνῶν! πόσον ἐκφραστικοί λόγοι ! πόσον ὑψηλοὶ καὶ θεῖοι ! «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή !» Θησαυρὸν ὁλόκληρον περικλείουσι, θησαυρὸν πλουτίζοντα τὴν ἀνθρωπότητα ἅπασαν. Ἐν αὐτοῖς περιέχεται τὸ σύνολον τῶν πόθων ἁπάσης τῆς ἀνθρωπότητος τῆς ἀπ᾿ αἰῶνος.

Το κάλλος αὐτῶν ἐστιν οὐράνιον, ἡ δὲ χαρμοσύνη ἀνέκφραστος. Τὸ ἀπήχημα αὐτῶν, ὡς οὐράνιος μελωδία κατακηλεῖ τὰ ὦτα τῶν ἐνωτιζομένων• ὡς δὲ ἀκτὶς ἡλίου διασκεδάζει τὰ σκοτεινὰ νέφη τῆς ἀγνοίας, διαφωτίζει τὴν ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου καθημένην ἀνθρωπότητα, ἐγείρει αὐτὴν καθεύδουσαν ἀπὸ τοῦ ὕπνου τῆς ἀκηδίας καὶ ποδηγετεῖ ἐν τῷ σταδίῳ τοῦ ἑαυτῆς βίου• διαυγάζει τοὺς νοητοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς καὶ καθιστῇ ἰσχυροὺς ὅπως ἀτενίσωσι τὸ φῶς τῆς ἀληθείας καὶ γνωρίσωσι τὸν ἐνανθρωπήσαντα Θεόν, τὴν προσδοκίαν τῶν ἐθνῶν, τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, τὸν ὁμολογοῦντα, ὅτι αὐτός ἐστιν ἡ ὁδὸς, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή.

Οἱ αἰώνιοι λοιπὸν πόθοι τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἐπληρώθησαν, ἡ χάρις ἡ σωτήριος ἐπεφάνη, τὸ φῶς ἐπέλαμψε, ἡ διάνοια διαυγάσθη, τὸ σκότος ἀπηλάθη, ἡ σκιὰ παρέδραμεν, ὁ καθεύδων ἐξηγέρθη ἤδη ὁ ἄνθρωπος δύναται νὰ βαδίσῃ τὴν εὐθεῖαν τὴν φέρουσαν εἰς τὴν σωτηρίαν• ἤδη ὁ ἀγνοῶν τὴν ἀλήθειαν δύναται νὰ γνωρίσῃ τὸ ἄρρητον κάλλος αὐτῆς καὶ νὰ ἀπορρίψῃ τὸ βάρος τῆς ἀγνοίας τὸ ἐπικαθῆσαν αἰῶνας ὅλους ἐπὶ τὰ στήθη αὐτοῦ καὶ διαταράξαν τὰς ἑαυτοῦ σκέψεις. Ἡ ἄγνοια τῆς ἀληθείας ἦτο σκότος καὶ σκιὰ θανάτου• ἡ ἄγνοια ἀπεπλάνα ἀπὸ τῆς ὁδοῦ τῆς ἀληθείας τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ζόφος καὶ σκότος περιέβαλλεν αὐτήν• διὸ καὶ πρὸς φῶς μέγα παραβάλλει ὁ προφήτης τὴν ἀποκαλυφθεῖσαν ἀλήθειαν λέγων• «ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα». (Ματθ. δ'. 16 Ἡσαίου θ'. 12) καὶ ἀληθῶς φῶς μέγα ἐπέλαμψε, διότι ὡς ἥλιος δικαιοσύνης ἐφώτισε τὴν ἀνθρωπότητα, ἥτις εἶδε τὴν προσδοκίαν τῶν ἐθνῶν, τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου, τὸν ἀναμενόμενον υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ὁδόν, τὴν ἀλήθειαν καὶ τὴν ζωήν.

Ὁδόν, ἀλήθειαν καὶ ζωὴν ἐζήτουν οἱ ἄνθρωποι• καὶ τὸν διακαῆ τοῦτον πόθον τῆς ἀνθρωπότητος ὁ Θεὸς ἐπλήρωσεν ἀποστείλας τὸν υἱὸν Αὐτοῦ τὸν μονογενῆ, οὗ τὴν ἀποστολὴν ἐπηγγείλατο τῇ ἀνθρωπότητι ἅμα τῇ πτώσει τῶν πρωτοπλάστων• ἐζήτει τὴν ὁδὸν τῆς ἀληθείας φέρουσαν• εἰς τὴν αἰώνιον ζωήν, διότι ἔγνω ὅτι ἀπεπλανήθη ἀπ' αὐτῆς• ἐζήτει τὴν ἀλήθειαν, διότι τὸ ψεῦδος κατέκλυσε τὴν γῆν ἐζήτει ζωήν, διότι ὁ ψυχικός θάνατος κατεκυρίευεν ἐν αὐτῇ.

Τὴν ἔλευσιν τοῦ ἐπηγγελμένου Σωτῆρος, Διδασκάλου καὶ Λυτρωτοῦ ἐπεπόθησεν ἡ ἀνθρωπότης. Οἱ προφῆται προκατήγγειλαν, καὶ οἱ Θεόληπτοι ἄνδρες τὴν ἔλευσιν Αὐτοῦ προέλεγον, καὶ παρεμύθουν τὴν ἀνθρωπότητα προτρέποντες αὐτήν, ἵνα ἀναμένῃ τὸν ἐρχόμενον Διδάσκαλον, ὅστις μέλλει νὰ διδάξῃ πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν. Οἱ τοῦ Σωτῆρος λόγοι «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴν» εἰσὶν ἀναγγελία τῆς ἐλεύσεως Αὐτοῦ• ἀπάντησις πρὸς τὴν ἀναμένουσαν Αὐτὸν ἀνθρωπότητα, εἰσὶ μαρτυρία τῆς ἐκβάσεως καὶ ἐκπληρώσεως τῶν προρρήσεων καὶ τῶν προφητειῶν, ἦτο ἐμφάνισις πρὸς τοὺς ἐπιζητοῦντας τὴν παρουσίαν του, ἦτο ἡ πλήρωσις τῶν πόθων καὶ ὁ κορεσμὸς τῆς δίψης τῆς διψώσης ἀνθρωπότητος, ἦτο ἡ ἀνακούφισις τῶν βεβαρημένων ψυχῶν καὶ τὸ φῶς τῶν ἐν σκότει• ἦτο ἡ ἐλπὶς τῶν ἀπηλπισμένων, ἡ χαρὰ τῶν τεθλιμμένων, τὸ ἀγαλλίαμα τοῦ κόσμου καὶ ἡ εὐφροσύνη τῶν ἐθνῶν• ἦτο τὸ προσφιλές άκουσμα, τὸ πρὸ αἰώνων ὑπὸ τῆς ἀνθρωπότητος ἀναμενόμενον, ἦτο ἡ φωνὴ τοῦ ἀναμενομένου λυτρωτοῦ, ἦτο ἡ φωνὴ τῆς προσδοκίας τῶν ἐθνῶν, ἡ φωνὴ τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου.