Παραμένουμε όμως στην αντίθεση του κόσμου

 του Marcello Veneziani

Τότε κάποιος ξυπνά ένα πρωί και συνειδητοποιεί ότι εξακολουθεί να βρίσκεται σε αντίθεση με τον κόσμο. Μετά από μια ζωή ενάντια στην παλίρροια θα ήθελε κανείς να νιώσει επιτέλους ειρηνικά με τον κόσμο, να συμφιλιωθεί με την ιστορία που βιώνει, να ζήσει σε φιλία με γεγονότα. Αντίθετα, πρέπει να δει τα γεγονότα, να διαβάσει ή να ακούσει τις επίσημες και επικρατούσες εκδοχές και να βρεθεί στην άλλη πλευρά, ανάμεσα στους δυσαρεστημένους, στην πλευρά της διαφωνίας. Διαβάστε για τον παράλογο αγώνα εξοπλισμών για την παράταση της σύγκρουσης στην Ουκρανία, διαβάστε για τη θανάσιμη πίεση των ΗΠΑ στην Ευρώπη προκειμένου να συντριβή σε αυτόν τον πόλεμο και τα τοξικά του παράγωγα. Και η Ευρώπη συμμορφώνεται, μερικές χώρες διστάζουν λίγο, αλλά με σκυμμένο το κεφάλι η Ένωση υπακούει σε μια επιταγή που δεν χρησιμεύει στη σωτηρία της Ουκρανίας αλλά στην καταστροφή του Πούτιν, στην αποδυνάμωση της Ευρώπης και της αυτονομίας της και στην υπογράμμιση των Ηνωμένων Πολιτειών στο ρόλο του χωροφύλακα τού κόσμου.

Στη συνέχεια, διαβάστε για τις απειλές, τις παρενοχλήσεις, τους εκβιασμούς που κάνει η Ευρώπη στα κράτη μέλη της, ώστε να συμφωνήσουν να αντικαταστήσουν την πραγματική τους χώρα, την πραγματική τους οικονομία, τις πραγματικές τους συμπεριφορές με μια ευθυγραμμισμένη, προσαρμοσμένη και προκατασκευασμένη χώρα, όπου όλα όσα είναι τεχνητά. και γενετικά τροποποιημένα νά έχουν προτεραιότητα έναντι όλων όσων είναι φυσικά και ιστορικά ριζωμένα.

Στη συνέχεια, διαβάστε ξανά ποιες είναι οι επίσημες και μονομερείς αφηγήσεις της Μνήμης, ποιες είναι οι τελετουργικές υποχρεώσεις από τις οποίες κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει και η καταστροφική εναλλακτική μεταξύ προσκόλλησης και σιωπής σε σχέση με τους Τρέχοντες, Καταπιεστικούς και Μονομερείς Κανόνες. Στη συνέχεια, κάθε μέρα βρίσκεις τον μαυροπίνακα των καλών και των κακών στα μέσα ενημέρωσης με βάση το αν τηρούν ή όχι την πολιτική ορθότητα και συνειδητοποιείς ότι ακόμα και όταν δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου στους κακούς, ποτέ δεν θά αναγνώριζες τον εαυτό σου στά «καλά παιδιά» σύμφωνα με τον πίνακα των δασκάλων.

Και βρίσκεις ότι η μαφιόζικη σιωπή υπερισχύει της εκτίμησης των ευθυνών στον τομέα της υγείας, του πολιτικού, του δικαστικού τομέα, σε πάρα πολλά μέτωπα. Τότε δεν σού αρέσει ούτε μια χώρα που έχει τη λατρεία των νεκρών της ημέρας,ακόμη και αν τους ξεχνά γρήγορα και ζει αυτή τη μόνιμη κηδεία που μεταδίδεται ζωντανά στην τηλεόραση, με χειροκροτήματα και θορυβώδεις συμπάθειες και αντιπάθειες από τους συμμετέχοντες. Ο αγιασμός του νεκρού και η ιδεολογία των θεσμών ανάγονται σε συνεχή νεκρολογία.

Δεν σού αρέσει  πώς ο κόσμος προχωρά στην υπερανθρωπότητα και την τεχνητή νοημοσύνη, με μετανάστες και γεννήσεις, με αμβλώσεις, οικογένειες και παρένθετη μητρότητα. τις ακυρώσεις του πολιτισμού μας και των παραδόσεων μας για να μην προσβάλει την ευαισθησία των απολίτιστων ανθρώπων ή εκείνων που προέρχονται από άλλους πολιτισμούς. Τα βλέπεις όλα αυτά και άλλα πολλά και συνειδητοποιείς ότι είσαι ακόμα σε αντίθεση με τον κόσμο, παρ' όλα αυτά μέ όλους καί όλα.

Κάποιος θα φέρει αντίρρηση: αλλά δεν σας αρέσει που στην Ιταλία υπάρχει δεξιά κυβέρνηση, δεν σας αρέσει η Μελόνι, δεν είπατε ότι την προτιμήσατε από τους αντιπάλους της; Φυσικά και επιβεβαιώνω τα πάντα. Ξέρω όμως ότι η πολιτική γενικά δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα επί της ουσίας και αν προσπαθήσει να το κάνει, τίθεται εκτός λειτουργίας. Θα ήταν ποτέ δυνατό, για παράδειγμα, μια κυβέρνηση που δεν ευθυγραμμίστηκε με τις εντολές του ΝΑΤΟ, με τις επιταγές των Ηνωμένων Πολιτειών, με τις γραμμές της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Όχι, αυτό δεν θα ήταν δυνατό. Ως εκ τούτου, είναι άχρηστο να κατηγορούμε αυτούς που βρίσκονται αυτή τη στιγμή εκεί, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο. Έπειτα, βέβαια, υπάρχουν τρόποι και τρόποι να καθίσεις στο τραπέζι, αλλά πρέπει να αποδεχτείς τους βασικούς και προκαταρκτικούς κανόνες για να γίνεις αποδεκτός και να μην ανατραπείς από το χτύπημα των spreads, των κρατικών χρεών, των παγκόσμιων εκστρατειών, των σκανδάλων και των ατασθαλιών. Εθνική πολιτική – αλλά ας την πούμε τοπική, είναι καλύτερα, ας μην ασχολούμαστε με την κυρίαρχη έκφραση του έθνους – μπορεί να αποφασίσει για το 1 τοις εκατό των σημαντικών πραγμάτων. Οι κυβερνήσεις που μας αρέσουν αθροίζονται σε ένα, οι κυβερνήσεις που δεν μας αρέσουν αθροίζονται σε ένα. αλλά υπάρχουν τα άλλα 99 σημεία που δεν εξαρτώνται από αυτά. το πολύ, κάποιες ερμηνευτικές αποχρώσεις νά αλλάζουν, αλλά η ουσία είναι εκεί και είναι η Deep Power που αποφασίζει.

Μια κυβέρνηση Κόντε, Λέτα, Ντράγκι θα έμοιαζε λίγο πολύ με την κυβέρνηση Μελόνι, στην ίδια διεθνή κατάσταση.

Δεν είναι όμως η πολιτική, δεξιά και αριστερά, και το ιταλικό ζήτημα στο οποίο αναφερόμουν. Αλλά σε μια γενικότερη κατάσταση αντίθεσης, δηλαδή σε μια πολεμική απόσταση σε σχέση με το πώς πηγαίνει ο κόσμος και κυρίως προς το πού πηγαίνει. Αισθάνεσαι αντίθετος με την Ατζέντα που οι ίδιες οι δυνάμεις υπαγορεύουν στον κόσμο μέσω των ΜΜΕ. Και ξέρεις ότι δεν μπορείς να βρείς πολιτικό άσυλο, εδαφικό καταφύγιο, πουθενά. πρέπει να το αντιμετωπίσεις, και όσοι σκέφτονται όπως εσύ, ενάντια στο Παγκόσμιο Τέρας.

Ωστόσο, δεν κρατάς κακία στον κόσμο και την ανθρωπότητα. Με άλλους τρόπους, νιώθεις φιλία με τη ζωή, σε ειρήνη με τον κόσμο, αλλά αν αναφέρεσαι στην πραγματικότητα, στην ανθρωπότητα, στη φύση. Αν, από την άλλη, περάσεις από την πραγματικότητα στην αναπαράσταση, από την πραγματική ζωή στη θεσμική ζωή, και αν προσπαθήσεις να βρείς τουλάχιστον κάποιους από τους ισχυρούς που αισθάνεσαι ότι είναι με το μέρος σου, η εικόνα γίνεται σκοτεινή, ζοφερή. Όποιος έχει εξουσία δεν μπορεί παρά να εμμείνει σε αυτό που σκέφτεται η εξουσία για αυτόν, διαφορετικά αποβάλλεται από την εξουσία.

Τότε ξαναπέφτεις σε αυτή την κριτική ιδέα, αρχίζεις να δικάζεις τον εαυτό σου, να λες ότι είσαι εσύ ο δύσκολος να ευχαριστηθείς και με τα χρόνια γίνεσαι γκρινιάρης, αφόρητος, προσποιητός. Παραθέτω λοιπόν χύμα έναν ποιητή αρχαίας κοπής που δεν είναι πια εδώ, αλλά είναι ακόμα εδώ: «αυτό που αγαπάς πραγματικά παραμένει, δεν θα σου αφαιρεθεί, αυτό που αγαπάς πραγματικά είναι η αληθινή σου κληρονομιά. Σε ποιον ανήκει ο κόσμος, σέ μένα,σ'αυτούς ή σέ κανένα; Είσαι ένα σκυλί χτυπημένο στο χαλάζι, μια πίκα πρησμένη στον σπασμό του ήλιου. Μισός μαύρος μισός λευκός. Δεν ξεχωρίζεις ένα φτερό από τήν ουρά. Πόσο μοχθηρά είναι τα παράπονά σου τρεφόμενα από ψέματα. Σκίσε από πάνω σου τη ματαιοδοξία, σού λέω  σκίστην. Αλλά το να έχεις μαζέψει από τον άνεμο μια ζωντανή παράδοση ή από ένα όμορφο αρχαίο μάτι την απαραβίαστη φλόγα, αυτό δεν είναι ματαιοδοξία. Εδώ το λάθος είναι στο τι δεν έχει γίνει, στη δυσπιστία που τον έκανε να διστάσει».

Αν δεν μας αρέσει ο κόσμος, συνεχίζω, ας μην αναρωτιόμαστε τι πρέπει να κάνει ο κόσμος αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για να τον βελτιώσεις ή τουλάχιστον να σού αρέσει. Έστω και πολύ λίγο, αλλά πρέπει να γίνει.

Ma restiamo all’opposizione del mondo - Marcello Veneziani (www-marcelloveneziani-com.translate.goog)