Ένας τρόπος υπάρχει να γνωρίσεις τον Χριστό. Ο τρόπος της Εκκλησίας.

Ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσουμε τον Θεό δεν είναι να αγαπήσουμε πολύ, διότι αυτό κρύβει την παγίδα μιας αφηρημένης έννοιας για την αγάπη. Τι σημαίνει αγαπώ; Τί αγαπώ; Πώς αγαπώ;
--------------------
Βέβαια δεν υπάρχει καλύτερος ή χειρότερος τρόπος αλλά ένας-μοναδικός τρόπος για να γνωρίσουμε τον Θεό. Και αυτός ο τρόπος είναι της Εκκλησίας. Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος που θέλει να γνωρίσει τον Θεό και να κοινωνεί μαζί Του καλείται να ζει τηρώντας τις εντολές Του με υπακοή και ταπεινό φρόνημα.
--------------------

Σίγουρα ο άνθρωπος που ζει δι'αυτού του τρόπου αγωνίζεται να αγαπήσει τον κάθε άνθρωπο. Όμως πολλές φορές υπάρχει η εξής παρεξήγηση όσο αφορά την αγάπη. Θεωρούν πολλοί άνθρωποι ότι η αγάπη είναι ο Θεός. Όχι, αυτό είναι λάθος. Ο Θεός είναι αγάπη![;;;;] Η διαφορά είναι τεράστια.
--------------------
Το να γίνουμε λοιπόν άνθρωποι του Θεού δεν αρκεί μία ρομαντική προσέγγιση του Θείου που βασίζεται στον δικό μας τρόπο, αλλά σε μία συγκεκριμένη ασκητική προσπάθεια του ανθρώπου ο οποίος ζει μέσα στην Χάρη της Εκκλησίας καθ'ολοκληρία.
--------------------
Ο τρόπος αγιασμού λοιπόν είναι συγκεκριμένος. Ο δρόμος όμως του καθενός διαφορετικός. Ο ένας θα γίνει μοναχός, ο άλλος έγγαμος, ο άλλο μαραγκός, ο άλλος ιατρός...διαφορετικοί δρόμοι. Ο τρόπος όμως παραμένει ο ίδιος. Ο τρόπος της Εκκλησίας: μετάνοια, ασκητική ζωή, ταπείνωση, προσευχή, συμμετοχή στα Μυστήρια, συγχωρετικότητα, απλότητα, ανεξικακία, αγάπη.
Τότε και μόνο τότε ίσως καταφέρουμε να αγαπήσουμε γνήσια, χριστομίμητα, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς ανταλάγματα, χωρίς ανταπόδωση, χωρίς εμπάθεια. 
--------------------
Μόνο εάν βρούμε τον Θεό, θα βρούμε και την Αγάπη. Μη ψάχνεις όμως σε λάθος τόπους και με λάθος τρόπους (της λογικής σου). Ο τόπος είναι η Εκκλησία Του, τον τρόπο θα τον διδαχθείς από τον ίδιο τον Θεό.
--------------------
Αν γίνεις άνθρωπος του Θεού θα έχεις και αγάπη.
Εάν είσαι άνθρωπος της "αγάπης" χωρίς Θεό...τότε σίγουρα και η αγάπη σου είναι νόθα και ψευδής· θα το καταλάβεις με την κακία που ξυπνά μέσα σου όταν αδικείσαι, όταν δεν αναγνωρίζεται η "αγάπη" σου, όταν υβρίζεσαι χωρίς να φταις, όταν απαξιώνεσαι· ταράσσεσαι γιατί η αγάπη σου ήταν εμπαθής.
--------------------
Χωρίς Θεό, μόνο placebo αγάπης κερνάμε ο ένας τον άλλον...τίποτα παραπάνω.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

imverias

Ο ΗΣΥΧΑΣΜΟΣ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΙΓΑ ΑΛΛΑ ΣΤΑΘΕΡΑ ΕΚΤΟΣ ΝΟΜΟΥ.

Ανώνυμος είπε...

Σας στέλνω ένα κείμενο που μου άρεσε σχετικά με τους λογισμούς:

"Η πνευματική ζωή δεν είναι ιδεολογία. Οι ιδεολογίες ενέχουν τον κίνδυνο να δημιουργήσουμε έναν δικό μας θεό-είδωλο και να τον λατρεύουμε.
Η πνευματική ζωή είναι ζωή αληθινή.
Λέγεται ότι ο χριστιανισμός και η Ορθοδοξία είναι (απλώς) "η αλήθεια". Αυτό δεν ισχύει,γιατί η έννοια της "αλήθειας" δεν προσδιορίζει την έννοια του πόθου και της αγάπης προς τον Θεό, αλλά την αντικειμενοποίηση του προσώπου σε έννοιες, νοήματα και ιδεολογήματα.

Το πρώτο μέλημα στην πνευματική μας πορεία είναι να φυλάξουμε την καρδιά μας από τους λογισμούς.
Εξαιτίας των λογισμών έχουμε χάσει την ελευθερία μας και την ανάπαυσή μας.
Ως προς τους λογισμούς οφείλουμε να γίνουμε καθαροί, όπως τα παιδιά.

Τρεις είναι οι κύριες αιτίες των λογισμών:
α)η προσκόλληση που έχουμε σε κάτι, β)η διάθεση να δικαιολογούμε τον εαυτό μας και γ)η διάθεση να ελέγχουμε και να κρίνουμε τον διπλανό μας.
Οι λογισμοί είναι πιο έντονοι στην ησυχία,στη μόνωση, στην προσευχή.
Όταν κατανοήσουμε ότι οι λογισμοί είναι ξένοι-αλλότριοι προς τη φύση μας και θελήσουμε να φύγουν αρνούμενοι τον διάλογο μαζί τους, τότε ο Θεός τους διώχνει και μάλιστα πολύ σύντομα. Ο λογισμός μάς προσβάλλει, γιατί βρίσκει ανταπόκριση στην καρδιά μας.
Εξαιτίας των λογισμών δεν έχουμε ενότητα μέσα μας.
Όσο κουβεντιάζουμε με τους λογισμούς μας, τόσο τους οικειοποιούμαστε, δηλαδή τόσο γινόμαστε ένα με αυτούς.

Η βάση και η αιτία των λογισμών είναι η δικαίωση του εαυτού μου. Άρνηση του λογισμού σημαίνει άρνηση της δικαίωσής μου.
Μπορώ να αντισταθώ στους λογισμούς και να τους αρνηθώ, μόνο αν πιστέψω ότι η χάρη του Θεού είναι που με ελευθερώνει-αναπαύει-δικαιώνει. Άρα η προϋπόθεση να αντισταθώ στους λογισμούς είναι η πίστη.
Αν για να αναπαυθώ ακολουθώ τους λογισμούς μου, τότε πιστεύω στον εαυτό μου και όχι στον Θεό.
Εκείνο που μπορεί να φέρει πιο γρήγορα την πτώση και την καταστροφή είναι οι λογισμοί. Ένας ελάχιστος χρόνος λογισμών μπορεί να μας κάνει τόπο ναυαγίων.
Οι λογισμοί είναι ο εναγώνιος αγώνας μας να θεοποιήσουμε τον εαυτό μας, να τον κάνουμε θεό με τις δικές μας δυνάμεις, με τη δική μας τακτική, με τους δικούς μας εσωτερικούς νοητικούς και συναισθηματικούς μηχανισμούς,χωρίς τη χάρη του Θεού.

Απόρροια των λογισμών είναι η θλίψη. Στην εξομολόγηση έχει μεγαλύτερη αξία να καταθέτουμε τις θλίψεις μας παρά τις αμαρτίες μας, γιατί η βασική μας αμαρτία είναι η θλίψη. Θλίψη σημαίνει έλλειψη χαράς, που σημαίνει ανησυχία-ταραχή, που σημαίνει απουσία του Πνεύματος του Θεού.
Ένας άνθρωπος μπορεί να δεχθεί ότι φταίει, μόνο αν εμπιστεύεται την αγάπη του Θεού και
αναπορρίπτει την άποψη ότι ο ίδιος είναι ο κυρίαρχος του εαυτού του.

Το κύριο βίωμα που εκφράζει το πονηρό πνεύμα δεν είναι η ανηθικότητα, αλλά η στεναχώρια-απόγνωση-κατάθλιψη, γιατί σε αυτήν είναι μεγαλύτερη η παρουσία και η κυριαρχία του εγώ. Ταυτόχρονα αυτή είναι ένα από τα πιο διαβρωτικά στοιχεία στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους, γιατί, όταν προχωρήσει, μας χωρίζει από κάθε άνθρωπο. Η απομόνωση μπορεί να είναι λατρεία του Θεού, αλλά μπορεί να είναι λατρεία του εαυτού μας. Να μην κρίνουμε τα πράγματα εξωτερικά.

Κοινωνία δεν είναι η εξαλλοσύνη εξωστρέφεια,όπωςθεωρούν οι περισσότεροι άνθρωποι. Οι συνθήκες της αληθινής κοινωνίας είναι η σιωπή και η λατρεία. Και από μια τέτοια κοινωνία έχουμε μεγάλη ανάγκη.
Ένα μέτρο της πνευματικής μας κατάστασης είναι αν μπορούμε να ζούμε την εμπειρία τηw κοινωνίας εν τη σιωπή.
Αυτός που συνεχώς κουβεντιάζει προσπαθεί να κρύψει την εσωτερική του διάλυση.

Η προσευχή "εν πόνω καρδίας" έχει μια άρνηση και μια κατάφαση. Άρνηση του εαυτού μας και αυτών στα οποία είμαστε προσκολλημένοι(ανθρώπων,πραγμάτων,συνηθειών κ.ά.)και κατάφαση στο έλεος του Θεού.

Στην προσευχή "εν πόνω καρδίας" αφαιρώ από τον εαυτό μου όσα έρχονται να μου δώσουν την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να μου καλύψουν το κενό της απουσίας του Θεού.
Για να διώξω κάποια πράγματα που μέσα μου κατέχουν τη θέση του Θεού,θα έχω πόνο καρδιάς. Το άδειασμα του εαυτού μας είναι η μετάνοιά μας, ενώπιον του Θεού.

Οι λογισμοί είναι σχεδόν ταυτισμένοι με την ύπαρξή μας.Μας φαίνεται αδύνατο να μην έχουμε λογισμούς, αλλά αυτό είναι λάθος. Ο νους μας πηγαίνει εδώ κι εκεί, όχι γιατί αυτή είναι η φύση του, αλλά γιατί εμείς τον στέλνουμε εδώ κι εκεί.

Να μην πιάνουμε κουβέντα με τον λογισμό μας,αλλά να ψάχνουμε μέσα μας τη βαθύτερη διάθεση που μας τον έφερε.
Στη βάση τους οι λογισμοί είναι προβολές του εγωισμού μας.
Κάθε λογισμός κρύβει μια επιθυμία. Στις εκατό σκέψεις μας, η μία μόνο να μην είναι αγαθή, η ζημιά μέσα μας γίνεται.
Αυτός είναι ο τρόπος που χρησιμοποιεί ο πονηρός, για να μας βλάψει.
Η πάλη των λογισμών είναι μια τέχνη.
Όλοι πάσχουμε από τους λογισμούς. Οι λογισμοί είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο της πνευματικής μας πορείας και της προσωπικής ισορροπίας και ειρήνης.
Απαλλασσόμαστε από έναν λογισμό, όταν δεν του δίνουμε σημασία, δεν ασχολούμαστε μαζί του και έχουμε τον νου μας στον Χριστό. Όταν συνηθίσουμε να περιφρονούμε τους λογισμούς, καταλαβαίνουμε ότι αυτοί δεν έχουν δύναμη και ειρηνεύει η καρδιά μας.
Όταν περιφρονούμε τους λογισμούς, η πνευματική ζωή μας γίνεται όμορφη.

Από κανέναν λογισμό δεν μπορεί να βγει αγαθό αποτέλεσμα και μόνο ο αλόγιστος άνθρωπος, δηλαδή αυτός που δεν έχει λογισμούς, μπορεί να γίνει άνθρωπος του Θεού.(ΓέρονταςΑιμιλιανός) Η φαντασία εξαπατά τον νου και τον παρασύρει.(ΓέρονταςΑιμιλιανός).
Οι λογισμοί λειτουργούν αποσχιστικά, διαλυτικά.
Πίσω από τον λογισμό μας κρύβεται ο εαυτός μας.

Η ευχή του Ιησού, το "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με",είναι η μεγαλύτερη επιτυχία που μπορεί να έχει ο άνθρωπος επί της γης.(Γέροντας Αιμιλιανός).
Η ευχή του Ιησού είναι η καθημερινή ένωση του ανθρώπου με τον Θεό.

Εφόσον ο άνθρωπος ζει στον ρυθμό της ευχής του Ιησού, αφυπνίζεται και βρίσκει την ταυτότητά του.Και τότε αρχίζει να γίνεται πρόσωπο.
Η θρησκευτικότητα είναι η οχύρωση του ανθρώπου που έχει την ενοχή ότι του λείπει η προσωπική κοινωνία με τον Θεό.
Με τη θρησκευτικότητα και τους θρησκευτικούς κανόνες προσπαθεί ο άνθρωπος να καλύψει αυτή την ενοχή του. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να ανοίξει την καρδιά του και να συναντηθεί με τον Θεό οποιαδήποτε στιγμή. Η ευχή του Ιησού είναι το καλύτερο μεταφορικό μέσο προς τον Ουρανό, κυρίως όταν αυτή γίνει διαρκής. 

Με την ευχή του Ιησού ο διασπασμένος άνθρωπος συγκεντρώνεται και συγκροτείται. Το σύμπτωμα της αμαρτίας είναι ο διασκορπισμός. Αυτό που συμμαζεύει τον άνθρωπο από τον διασκορπισμό του, αυτό που συγκροτεί τον διασπασμένο άνθρωπο είναι η προσευχή.

Να λέμε την ευχή του Ιησού όσο πιο συχνά μπορούμε. Αν το κάνουμε αυτό, ο νους μας δεν θα διαχέεται και δεν θα μας έρχονται λογισμοί. Στον εμπαθή άνθρωπο δεν μένει χώρος για να κατοικήσει το Πνεύμα του Θεού. Όταν ο άνθρωπος γεμίζει με κάτι ουσιαστικό-αληθινό, οι λογισμοί του παύουν.

Τα διάφορα συστήματα σκοπεύουν στην αυτοβελτίωσή μας και τελικά στην αυτοθέωσή μας. Η εν Χριστώ ζωή μάς αδειάζει από τον εαυτό μας δημιουργώντας τις προϋποθέσεις πλήρωσης της ύπαρξής μας από το πρόσωπο του Χριστού. Αν η πνευματική μου εξέλιξη είναι μόνο η αυτοβελτίωσή μου, στην ουσία οδηγούμαι στην αυτοθέωσή μου, δηλαδή στον δαιμονισμό μου.

Η εσωτερική ησυχία είναι το τελειότερο γεγονός που μπορεί να πάθει ένας άνθρωπος. Η ταραχή μας είναι η μεγαλύτερη επιτυχία για τον διάβολο και η ειρήνη μας η μεγαλύτερη αποτυχία του.

Το κακό δεν νικιέται με το κακό, αλλά με την περιφρόνηση,με την ειρήνη στην καρδιά μας και με το καλό.
Οι λογισμοί είναι γεννήματα της προσπάθειάς μας να μη θιγεί το εγώ μας.
Ο απευθείας πόλεμος εναντίον των λογισμών μάς φέρνει περισσότερη ενασχόληση με αυτούς και μας κάνει περισσότερο σκλάβους σε αυτούς. .
Να διατηρούμε πάντα την ελπίδα που πηγάζει από την αγάπη του Θεού.
Έτσι θα μπορούμε να είμαστε ειρηνικοί και χαρούμενοι σε όλες τις καταστάσεις.

Η ανταγωνιστικότητα προέρχεται από την αγωνία των ανθρώπων να δικαιωθούν.
Η χαρά της καρδιάς μας όμως, δεν είναι υπόθεση του άλλου. Αν αγωνιώ πώς ο άλλος να με αναγνωρίσει, τότε βγάζω έναν τέτοιο εαυτό, που να είναι αναγνωρίσιμος για τον άλλον. Οπότε γίνομαι υποκριτής .Με αναγνωρίζουν οι άλλοι, αλλά είμαι άρρωστος. Ο άνθρωπος που δεν αγωνιά να δικαιωθεί μπορεί να εξελιχθεί.
Πριν από κάθε αμαρτία υπάρχει πάντα κάποιος λογισμός. Γι’αυτό αν θέλουμε να αποφύγουμε τις αμαρτίες, ας αποφύγουμε τους λογισμούς.
Οι λογισμοί που δεν περιφρονούμε δημιουργούν σκεπτο-μορφές μέσα μας, που ανά πάσα στιγμή μπορούν να βγουν στην επιφάνεια, να μας θυμίσουν κάτι που έγινε και να μας ταλαιπωρήσουν.