Ο ΙΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ

Βιώνουμε έναν νέο ολοκληρωτισμό που επιβλήθηκε γρηγορότερα από οποιονδήποτε άλλο στο παρελθόν, καθώς επίσης εντελώς αναίμακτα – ενώ διαπιστώνεται από παντού πως οι κανόνες είναι διαφορετικοί για τις ελίτ και τους κυβερνώντες, από αυτούς για τις «μάζες» (στην Ελλάδα επανειλημμένα από τις δραστηριότητες του πρωθυπουργού). Όσον αφορά τη γλώσσα της νέας πολιτικής ιδεολογίας, οι άνθρωποι έχουν πια σε απίστευτο βαθμό εξοικειωθεί μαζί της: επιβράδυνση εξάπλωσης, εξομάλυνση της καμπύλης, κοινωνική απομάκρυνση κλπ. Εκτός αυτού, έχει επιβληθεί ένα νέο  είδος χαιρετισμού – με τους αγκώνες ή με τη γροθιά, όπως ο ιδιαίτερος χαιρετισμός των ναζί. Ο μεγάλος εχθρός που χρειάζεται η κάθε ιδεολογία εδώ είναι αφενός μεν ο ιός, αφετέρου όποιος δεν ζει τη ζωή του έχοντας μοναδικό στόχο την αποφυγή της μόλυνσης – ενώ όσοι δεν συμμορφώνονται, αντιμετωπίζονται ως κοινοί εγκληματίες που αδιαφορούν τόσο για τον εαυτό τους, όσο και για τους συνανθρώπους τους. Το όραμα τώρα των αρχιερέων της νέας ιδεολογίας, των προϊσταμένων υγειονομικής προστασίας των κυβερνήσεων όπως ο Α. Fauci στις Η.Π.Α. ή ο Σ. Τσιόδρας στην Ελλάδα, είναι σοκαριστικό – όπως περιορισμοί στην κίνηση, στους ανθρώπους που έχει κανείς στο σπίτι του, στους χώρους που αθλείται, στον τρόπο που ψωνίζει κοκ. Εν προκειμένω, εάν διαβάσει κανείς το δοκίμιο του A. Fauci, θα διαπιστώσει πως πρόκειται για ένα μανιφέστο υπέρ του κλειδώματος – ανάλογης σκοπιμότητας με το κομμουνιστικό μανιφέστο. Πρόκειται για το ουτοπικό όραμα μίας κοινωνίας χωρίς παθογόνα, χωρίς ιούς και μικρόβια – βοηθώντας μας να ερμηνεύσουμε το βασικό χαρακτηριστικό της νέας θεωρίας: τον πουριτανισμό. Είναι φανερό άλλωστε πως επιτίθεται σε οτιδήποτε έχει σχέση με διασκέδαση – αθλήματα, ταξίδια, εστιατόρια, κλαμπ, καφετέριες, ξενοδοχεία, γυμναστήρια, νυχτερινές έξοδοι, ψάρεμα, κυνήγι κλπ. Ακόμη και ένας τυφλός λοιπόν βλέπει πως είμαστε αντιμέτωποι με έναν φανατισμό άνευ προηγουμένου – με ένα είδος παραφροσύνης γύρω από το άγριο όραμα ενός μονοδιάστατου κόσμου, στον οποίο η ζωή και οι κοινωνίες οργανώνονται με μοναδικό στόχο την αποφυγή ασθενειών!

.Ανάλυση

Είναι προφανώς αδύνατον να πείσει κανείς τις σημερινές γενιές, σχετικά με τον παραλογισμό όλων αυτών που συμβαίνουν με τον ιό και με τη μαζική καταστροφή που προκαλεί – οπότε είναι καλύτερα να μην προσπαθεί καν, απευθυνόμενος στις επόμενες γενιές που δεν θα είναι επηρεασμένες από τη χειραγώγηση, ούτε προκατειλημμένες. Δεν πείθουν ούτε οι επιστημονικές αναλύσεις (πηγή) που τεκμηριώνουν απόλυτα τη «μαζική παράκρουση» και τη φάρσα του αιώνα – όπως πολύ σωστά έχει αποκαλέσει την «πανδημία» ο καθηγητής κ. Ιωαννίδης (πηγή).

Απορούμε βέβαια για το πώς είναι δυνατόν να έχει απορρίψει ολόκληρος ο πλανήτης σταθερές πρακτικές, όσον αφορά αστικές, οικονομικές και πολιτιστικές ελευθερίες – να τις έχει θυσιάσει στο βωμό ενός ιού που αντιστέκεται σε κάθε προσπάθεια ελέγχου του μεταλλασσόμενος, ενώ δεν έχει καμία σχέση με άλλες θανατηφόρες πανδημίες του παρελθόντος, όπως με την ισπανική γρίπη του 1918 ή με την ασιατική γρίπη 1957/58 που ήλθε και παρήλθε, χωρίς να της δοθεί καμία ιδιαίτερη σημασία από τους ανθρώπους.

Απορούμε γιατί μετατράπηκε μία ουσιαστικά διαχειρίσιμη ασθένεια που απαιτεί φυσικά εύλογες προφυλάξεις εκ μέρους των ευάλωτων ομάδων, σε έναν παγκόσμιο πανικό – ο οποίος ανέτρεψε αιώνες προόδου, όσον αφορά τις ανθρώπινες ελευθερίες. Υπάρχουν βέβαια κάποιες ερμηνείες, οι οποίες έχουν σχέση με τη σύγκλιση συμφερόντων διαφόρων κοινωνικών ομάδων υπό τον ιό ως πανδημία, όπως οι παρακάτω:

(1) Οι επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας που ανακάλυψαν τα μεγάλα οφέλη της ψηφιοποίησης και του ηλεκτρονικού εμπορίου για τις ίδιες – αδιαφορώντας για τους ανθρώπους που προτιμούν να ζουν σε έναν φυσιολογικό κόσμο.

(2)  Οι φαρμακευτικές εταιρίες που κερδίζουν τεράστια ποσά, τόσο από τα εμβόλια, όσο και από τα τεστ PCR – σημειώνοντας πως η Pfizer αναμένει τζίρο 15 δις $ και κέρδη πάνω από 4 δις $, μόνο από το εμβόλιο (πηγή).

(3) Οι διανοούμενοι επιστήμονες της δημόσιας υγείας που αφενός μεν βρήκαν ευκαιρία προβολής τους, αφετέρου ήθελαν να δοκιμάσουν μία νέα μέθοδο μετριασμού των ασθενειών – μετά από πολλά χρόνια προσπαθειών σχετικά με την ηλεκτρονική μοντελοποίηση τους (πηγή).

(4)  Οι δισεκατομμυριούχοι τεχνολογικών εταιριών τύπου Bill Gates οι οποίοι, έχοντας την εμπειρία των ιών που καταστρέφουν τα λογισμικά τους συστήματα, κυριαρχήθηκαν από ένα πάθος γενικά για τους ιούς – θεωρώντας πως δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της βιολογίας και των υπολογιστών (πηγή).

(5)  Οι κυβερνήσεις και οι αξιωματούχοι τους που θέλουν να δοκιμάσουν νέους τρόπους επιβολής της εξουσίας τους, όπως με τα lockdown (πηγή) – ενώ άλλες, όπως η ελληνική, επειδή θέλουν να κρύψουν την ανικανότητα τους και την οικονομική καταστροφή που προκαλούν, παράλληλα με την εθνική, αφού δεν νοείται εθνική κυριαρχία χωρίς οικονομική ανεξαρτησία, συσσωρεύοντας χρέη.

(6) Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που ζουν από τα κλικ ή από την τηλεθέαση τους, γνωρίζοντας πως ο πανικός είναι ο καλύτερος τρόπος προσέλκυσης «πελατών» – ειδικά όταν κλειδωμένοι στο σπίτι δεν έχουν καμία άλλη ασχολία.

(7)  Το βαθύ αμερικανικό κράτος και αντίπαλος της κυβέρνησης Trump που βρήκε έναν καλύτερο τρόπο να τον ανατρέψει (πηγή) – έχοντας αποτύχει με τις κατηγορίες εναντίον του για την επέμβαση των Ρώσων στην εκλογή του κλπ.

(8)  Η κινεζική κυβέρνηση που είχε ενοχληθεί σημαντικά από τις εμπορικές πολιτικές του Trump – ο οποίος είχε επιτύχει αρχικά να καταστήσει υπεύθυνη την Κίνα και τον κινεζικό ιό της που ξέφυγε από κάποια εργαστήρια βιολογικών όπλων.

(9)  Η ελίτ του 1%, η οποία  κατάφερε να σταματήσει το κραχ του Φεβρουαρίου του 2020 που της είχε κοστίσει τεράστια ποσά – κερδίζοντας ακόμη περισσότερα στη συνέχεια, αφού η φούσκα επιταχύνθηκε και διογκώθηκε.

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με πολλές άλλες κοινωνικές ομάδες, αλλά δεν υπάρχει λόγος – ενώ το μόνο σίγουρο είναι πως καμία μεμονωμένη εξ αυτών δεν θα μπορούσε να το πετύχει, αφού η απαραίτητη προϋπόθεση ήταν η πρόκληση μίας τέλειας καταιγίδας.

Ειδικότερα, δεν απαιτείται καμία συνωμοσία και κανένα συγκεκριμένο αφήγημα με την αντίστοιχη πλοκή του – αλλά η σωστή συμβολή των γεγονότων που να παρουσιάζονται με τέτοιον τρόπο, ώστε να καθιστούν δυνατή τη συνεργασία των παραπάνω ομάδων και την κοινή δράση τους. Στην ουσία λοιπόν, πρόκειται για μία μαζική υστερία που έχουν προκαλέσει άνθρωποι και ομάδες, οι οποίες ήθελαν να δοκιμάσουν κάτι εντελώς νέο προς όφελος των εκάστοτε συμφερόντων τους – όπου όμως καμία από αυτές δεν ήθελε να έχει την ευθύνη για τα αποτελέσματα.

Ποια θα είναι τα επακόλουθα; Ενδεχομένως η σύνδεση της 4ης βιομηχανικής επανάστασης με τη Μεγάλη Επαναφορά, η κλιμάκωση της αποκεφαλαιοποίησης της μεσαίας τάξης (ανάλυση), η επικράτηση μίας νέας φεουδαρχικής τάξης που θα ελέγχει τους πάντες με το Μεγάλο Αδελφό ή/και ο θρίαμβος του νεοφασισμού (άρθρο) – με την ακούσια στήριξη των μεγαλυτέρων εχθρών του, των αριστερών κομμάτων που με τη θετική στάση τους απέναντι στα κλειδώματα διευκολύνουν την επικράτηση του, έχοντας πέσει στην παγίδα. Σχετικά με το τελευταίο τα εξής:

Οι πολιτικές ιδεολογίες

Περαιτέρω, η κάθε πολιτική ιδεολογία διαθέτει ένα αφήγημα με τρία βασικά στοιχεία: μία κατάσταση που παρουσιάζει ως κόλαση με έναν εχθρό που πρέπει να συντριβεί, ένα όραμα για κάποιον τελειότερο κόσμο και ένα σχέδιο για το πώς θα διενεργηθεί η μετάβαση από την υφιστάμενη κόλαση στον επιδιωκόμενο παράδεισο (J. Tucker). Όσον αφορά δε τα μέσα μετάβασης, συνήθως συμπεριλαμβάνουν την κατάληψη και τη βελτίωση του ισχυρότερου εργαλείου της κοινωνίας: του κράτους.

Εύλογα λοιπόν, όλες οι πολιτικές ιδεολογίες τείνουν προς τον ολοκληρωτισμό της μίας ή της άλλης μορφής – ενώ εξαρτώνται από την υπέρβαση των προτιμήσεων και των επιλογών των ανθρώπων, με στόχο την αντικατάσταση τους με σενάρια και με προγραμματισμένα συστήματα πεποιθήσεων, καθώς επίσης συμπεριφοράς.

Παράδειγμα ο κομμουνισμός σοβιετικού τύπου, ο οποίος παρουσιάζει την κοινωνία που έχει δημιουργηθεί ως κόλαση με εχθρό τον καπιταλισμό, τον εργατικό έλεγχο και το τέλος της ιδιοκτησίας ως τον παράδεισο, με τα μέσα για την επίτευξη του στόχου μετά την κατάληψη της εξουσίας του κράτους από το ένα και μοναδικό κόμμα, να είναι η βίαιη απαλλοτρίωση. Ο σοσιαλισμός είναι μία ηπιότερη εκδοχή του κομμουνισμού, μέσα από έναν αποσπασματικό οικονομικό σχεδιασμό αλλά με την ίδια κατάληξη – ενώ ο μονοπωλιακός καπιταλισμός έχει στόχο την κατάληψη του κράτους από τις ελίτ.

Μία άλλη ιδεολογία είναι ο ρατσισμός που θεωρεί ως κόλαση την ανάμιξη των φυλών, ως παράδεισο τη φυλετική ομοιογένεια και ως μέσα αλλαγής την περιθωριοποίηση, την εκδίωξη ή την εκκαθάριση ορισμένων φυλών (γενοκτονία). Ο φασισμός είναι κάτι ανάλογο – πιστεύοντας πως το παγκόσμιο εμπόριο, ο ατομικισμός και η μετανάστευση είναι ο εχθρός, ένας ισχυρός εθνικισμός ο παράδεισος και το μέσο αλλαγής ένας μεγάλος ηγέτης.

Κάθε μία τώρα από αυτές τις ιδεολογίες, εστιάζεται από πνευματικής πλευράς σε ένα είδος ιστορίας που έχει σχεδιασθεί, που είναι δηλαδή τόσο απλή, ώστε να είναι κατανοητή από το μυαλό της πλειοψηφίας των ανθρώπων – με λαϊκιστικές αναφορές του τύπου «Σκεφθείτε την εκμετάλλευση. Σκεφθείτε την ανισότητα. Σκεφθείτε τη φυλή. Σκεφθείτε την εθνική ταυτότητα. Σκεφθείτε τη θρησκεία κοκ.». Κάθε μία δε από αυτές τις αναφορές έχει τη δική της γλώσσα – η οποία δείχνει την προσκόλληση κάποιου στη συγκεκριμένη ιδεολογία που παρουσιάζει ως τον παράδεισο.

Η νέα ιδεολογία

Συνεχίζοντας, οι περισσότερες από τις παραπάνω ιδεολογίες μας είναι γνωστές και σε μεγάλο βαθμό φθαρμένες – αφού μπορούμε να αντλήσουμε από την ιστορία εμπειρίες, έτσι ώστε να αναλύσουμε τα πρότυπα, να αναγνωρίσουμε τους οπαδούς της κάθε μίας και να αντικρούσουμε τις θεωρίες της. Σήμερα όμως είμαστε αντιμέτωποι με μία νέα ιδεολογία που έχει την ίδια κατεύθυνση: τον ολοκληρωτισμό. Διαθέτει βέβαια την απαιτούμενη κόλαση, τον παράδεισο και ένα μέσον μετάβασης – ενώ ονομάζεται «κλείδωμα», Lockdown ή Lockdownism.

Για τη συγκεκριμένη ιδεολογία, η κόλαση είναι μία κοινωνία που τα παθογόνα, οι ιοί, λειτουργούν ελεύθερα – ενώ ο παράδεισός της μία κοινωνία που τη διαχειρίζονται και τη φροντίζουν εκ ολοκλήρου ιατρικοί τεχνοκράτες, η κύρια αποστολή των οποίων είναι η καταστολή κάθε ασθένειας. Οι πλέον ευάλωτοι δε σε αυτήν την ιδεολογία, είναι οι άνθρωποι με διάφορους βαθμούς μυοφοβίας – αυτοί που φοβούνται δηλαδή τα μικρόβια και πλένουν συνεχώς τα χέρια τους, κάτι που θεωρούταν έως σήμερα ψυχικό πρόβλημα, έχοντας πλέον αναχθεί σε κοινωνική συνείδηση!

Η πρώτη δοκιμή της ιδεολογίας του κλειδώματος έγινε την Άνοιξη, με τους πιο μεγάλους ελέγχους των ανθρώπων και των κινήσεων τους στην παγκόσμια ιστορία – ενώ ακόμη και σε χώρες που το Κράτος Δικαίου, καθώς επίσης οι ανθρώπινες ελευθερίες αποτελούν πηγή εθνικής υπερηφάνειας, όπως στη Σουηδία, οι άνθρωποι κλειδώθηκαν στα σπίτια τους παρά το ότι το κράτος τους δεν συμπεριφέρθηκε με αυτόν τον τρόπο αρχικά.

Εκτός αυτού έκλεισαν οι επιχειρήσεις και οι εκκλησίες τους, ενώ η αστυνομία είχε το δικαίωμα να επιβάλλει το κλείδωμα, να τιμωρήσει με πρόστιμα, ακόμη και να φυλακίσει όσους διαφωνούν – κάτι που δεν έχει συμβεί ούτε σε περιόδους πολέμων, όπου οι άνθρωποι είχαν τουλάχιστον το δικαίωμα να συναλλάσσονται ελεύθερα. Εκτός από τις απαγορεύσεις στην κυκλοφορία, τα κλειστά σχολεία κοκ. δεν επιτρεπόταν ούτε τα ταξίδια – ενώ είναι η τρίτη φορά μέσα σε ένα έτος που επιβάλλονται όλα αυτά, με ελάχιστες αντιδράσεις εκ μέρους των ανθρώπων.

Το πλέον αξιοσημείωτο και εντυπωσιακό δε είναι το ότι, δεν υπάρχει καμία εμπειρική ένδειξη, πόσο μάλλον απόδειξη, από οπουδήποτε στον κόσμο, πως αυτό το καθεστώς είχε οποιαδήποτε επίδραση στον έλεγχο του ιού – πολύ λιγότερο στη διακοπή του. Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι, οι ελάχιστες περιοχές που παρέμειναν ανοιχτές δεν έχασαν περισσότερο από το 0,06% του πληθυσμού τους από τον ιό – σε αντίθεση με άλλες που κλειδώθηκαν ερμητικά, όπως η Βρετανία και η Νέα Υόρκη, στις οποίες οι θάνατοι ήταν υψηλότεροι (πηγή).

Εύλογα επομένως συμπεραίνεται πως βιώνουμε έναν νέο ολοκληρωτισμό που επιβλήθηκε γρηγορότερα από οποιονδήποτε άλλο στο παρελθόν, καθώς επίσης εντελώς αναίμακτα – ενώ διαπιστώνεται από παντού πως οι κανόνες είναι διαφορετικοί για τις ελίτ και τους κυβερνώντες, από αυτούς για τις «μάζες» (στην Ελλάδα επανειλημμένα από τις δραστηριότητες του πρωθυπουργού).

Όσον αφορά τη γλώσσα της νέας πολιτικής ιδεολογίας, οι άνθρωποι έχουν πια σε απίστευτο βαθμό εξοικειωθεί μαζί της: επιβράδυνση εξάπλωσης, εξομάλυνση της καμπύλης, κοινωνική απομάκρυνση κλπ. Εκτός αυτού, έχει επιβληθεί ένα νέο  είδος χαιρετισμού – με τους αγκώνες ή με τη γροθιά, όπως ο ιδιαίτερος χαιρετισμός των ναζί. Ο μεγάλος εχθρός εδώ είναι αφενός μεν ο ιός, αφετέρου όποιος δεν ζει τη ζωή του έχοντας μοναδικό στόχο την αποφυγή της μόλυνσης – ενώ όσοι δεν συμμορφώνονται, αντιμετωπίζονται ως κοινοί εγκληματίες που αδιαφορούν τόσο για τον εαυτό τους, όσο και για τους συνανθρώπους τους.

Το όραμα τώρα των αρχιερέων της νέας ιδεολογίας, των προϊσταμένων υγειονομικής προστασίας των κυβερνήσεων όπως ο Α. Fauci στις Η.Π.Α. ή ο Σ. Τσιόδρας στην Ελλάδα, είναι σοκαριστικό – όπως περιορισμοί στην κίνηση, στους ανθρώπους που έχει κανείς στο σπίτι του, στους χώρους που αθλείται, στον τρόπο που ψωνίζει κοκ. Εν προκειμένω, εάν διαβάσει κανείς το δοκίμιο του A. Fauci (πηγή), θα διαπιστώσει πως πρόκειται για ένα μανιφέστο υπέρ του κλειδώματος – ανάλογης σκοπιμότητας με το κομμουνιστικό μανιφέστο.

Φυσικά πρόκειται για ένα ουτοπικό όραμα μίας κοινωνίας χωρίς παθογόνα, χωρίς ιούς και μικρόβια – βοηθώντας μας να ερμηνεύσουμε το βασικό χαρακτηριστικό της νέας θεωρίας: τον πουριτανισμό. Είναι φανερό άλλωστε πως επιτίθεται σε οτιδήποτε έχει σχέση με διασκέδαση – αθλήματα, ταξίδια, εστιατόρια, κλαμπ, καφετέριες, ξενοδοχεία, γυμναστήρια, νυχτερινές έξοδοι, ψάρεμα, κυνήγι κλπ.

Ακόμη και ένας τυφλός λοιπόν βλέπει πως είμαστε αντιμέτωποι με έναν φανατισμό άνευ προηγουμένου – με ένα είδος παραφροσύνης γύρω από το άγριο όραμα ενός μονοδιάστατου κόσμου, στον οποίο η ζωή και οι κοινωνίες οργανώνονται με μοναδικό στόχο την αποφυγή ασθενειών.

Δεν αναγνωρίζεται καν η επιστημονική υπόθεση, σύμφωνα με την οποία το ανθρώπινο σώμα, μέσω του ανοσοποιητικού του συστήματος, δεν έχει εξελιχθεί παράλληλα με ιούς για 1 εκ. χρόνια – ενώ ο δεύτερος στόχος είναι να γίνει η κοινωνική απόσταση το εθνικό μας κριτήριο!

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, το επιχείρημα των οπαδών της νέας ιδεολογίας του κλειδώματος που οδηγεί γρηγορότερα από κάθε άλλη στον ολοκληρωτισμό, στηρίζεται σε ένα θεμελιώδες και απλό σφάλμα: στην πεποίθηση πως όσο περισσότερη η ανθρώπινη επαφή, τόσο πιο πολύ εξαπλώνονται οι ασθένειες, με τελική κατάληξη το θάνατο. Εν τούτοις, δεκάδες επιστημονικές έρευνες έχουν τεκμηριώσει πως οι περισσότερες ανθρώπινες επαφές στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο πλανήτη, έχουν ενισχύει τις ανοσίες αγέλης και έχουν κάνει τη ζωή πιο ασφαλή για όλους. Φαίνεται λοιπόν πως ο νεοφασισμός είναι η επιλογή της Δύσης, για να ανταγωνισθεί τον ολοκληρωτισμό άλλων χωρών, όπως η Κίνα.

Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να είναι ο βασικός στόχος μας η αποφυγή των ιών, το κλείδωμα των οικονομιών και ο εγκλεισμός μας στα σπίτια μας  – αφού μοιάζει με την απαγόρευση να οδηγούμε για να αποφευχθούν τα τροχαία. Η αντίληψη αυτή πρέπει να καταπολεμηθεί με το ίδιο πάθος, με το οποίο οι ελεύθεροι Πολίτες αντιστάθηκαν σε όλες τις ολοκληρωτικές ιδεολογίες. Σε αυτές που προσπάθησαν να απογυμνώσουν τους ανθρώπους από την αξιοπρέπεια τους και να αντικαταστήσουν την ελευθερία τους με τη ασφάλεια τους – προφανώς για να τους εκμεταλλεύονται και να τους απομυζούν όσο καλύτερα και ευκολότερα μπορούν.

(Ακολουθείστε μας στο Twitter πατώντας εδώ για να ενημερώνεστε αμέσως για τις αναλύσεις μας)

Ο ιός του νεοφασισμού – The Analyst