Πρόλαβαν τον Καρδινάλιον Koch οι πρωτειακές παρερμηνίες Ορθοδόξων
Του θεολόγου κ. Β. Χαραλάμπους
Πρόσφατα ο Καρδινάλιος Κοch επανέφερε το θέμα του παπικού ‘’πρωτείου’’. Είναι γνωστή η εμμονή των Παπικών στο εξουσιαστικό πρωτείο. Ακριβώς όπως το είχε πει ο Άγιος Πορφύριος, πως «είναι φως φανάρι ότι τον ενδιαφέρει να αναγνωρίσουν οι Ορθόδοξοι κεφαλήν τον Πάπα και τίποτε περισσότερο».
Το εξουσιαστικό πρωτείο υπήρξε η αιτία της κακόδοξης παρανόησης του παπικού ‘’αλάθητου’’, καθώς και των άλλων παπικών κακοδοξιών. Οι προσπάθειες να γίνει αποδεκτό το παπικό εξουσιαστικό πρωτείο, οδήγησαν στην ωραιοποίησή του ως ‘’πρωτείου στην αγάπη’’ ή ακόμα και ‘’πρωτείου φιλανθρωπίας’’. Υποβαθμίζεται λεκτικά το εξουσιαστικό πρωτείο για να γίνει αποδεκτό. Στο τέλος όμως αναγκάζονται να ομιλήσουν για πρωτείο εξουσίας.
Όμως αυτή τη φορά εξ αφορμής του ‘’Ουκρανικού’’, Ορθόδοξοι Ιερωμένοι και λαϊκοί θεολόγοι, ως μη ώφειλαν πλούτισαν την παπική φαρέτρα με ‘’πρωτειακά’’ επιχειρήματα. Με λύπη παρατηρήσαμε να αξιολογούνται πρωτειακές παρερμηνείες ως αποτελέσματα εμπεριστατωμένων μελετών, εμπεριέχουσες παρερμηνείες και ανυπόστατες αγιογραφικές παραπομπές
Προβληματίζει ιδιαίτερα το γεγονός διαμαρτυριών και κάποιων εξ αυτών, για τις πρόσφατες αναφορές του Καρδινάλιου Κοch για το θέμα του παπικού ‘’πρωτείου’’. Λησμόνησαν ότι και αυτοί πρόβαλαν πρωτάκουστες πρωτειακές παρερμηνείες για τα πρεσβεία τιμής του Οικουμενικού Θρόνου; Τι περισσότερο είπε ο Καρδινάλιος Κοch από αυτούς; Είναι γεγονός ότι η επιχειρηματολογία αρκετών από αυτούς που προσπάθησαν να στηρίξουν τη μονομερή εκχώρηση Αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία, είχε περιστραφεί γύρω από τη θέση ότι αυτό είναι ‘’έργο ενός Πατριάρχου’’ και ότι δεν υπήρχε χρεία συναίνεσης των υπολοίπων Εκκλησιών. Προς τούτο επένδυσαν με εξουσιαστικές παρερμηνείες τα πρεσβεία τιμής του Οικουμενικού Θρόνου, εκτός φυσικά του μεγάλου δώρου της μονομερούς εκχώρησης Αυτοκεφαλίας στον Πάπα. Ο Καρδινάλιος Κοch θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένος από το προνόμιο τούτο της μονομερούς εκχώρησης Αυτοκεφαλίας, καθότι αυτό αποτελούσε Συνοδικό προνόμιο.
Την παρερμηνευτική εμμονή των Παπικών να ταυτίζουν την πέτρα της αληθείας με τον Απόστολο Πέτρο, για τον λόγο ότι η παρερμηνεία αυτή εξυπηρετεί το παπικό εξουσιαστικό πρωτείο, ήλθε διαφοροτρόπως να ισχυροποιήσει η αναληθής παραπομπή στην Αγία Γραφή εκ μέρους Ορθοδόξων, ότι δήθεν την Αρχιερωσύνη o Απόστολος Παύλος την είχε από τον Απόστολο Πέτρο. Θεώρησαν ότι τώρα που δεν έχουμε Πάπα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι εύκολο να προβάλλεις τέτοια επιχειρήματα.
Που το βρήκαν αυτό; ‘’Και ευθέως εν ταις συναγωγαίς εκήρυσσε τον Ιησούν (ο Απόστολος Πάυλος) ότι ούτος εστίν ο υιός του Θεού’’, (Πραξ. 9,20), αναφέρουν οι Πράξεις των Αποστόλων, με το ‘’ευθέως’’ να επεξηγεί το γεγονός ότι, ευθύς αμέσως άρχισε η αποστολική δράση του Αποστόλου Παύλου, χωρίς να συναντηθεί με τον Απόστολο Πέτρο. ‘’Ουδέ ανήλθον εις Ιεροσόλυμα προς τους προ εμού αποστόλους, αλλά απήλθον εις Αραβίαν, και πάλιν υπέστρεψα εις Δαμασκόν’’ (Γαλ. 1,17) τονίζει ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος. Πότε συναντήθηκε με τον Απόστολο Πέτρο; ‘’Μετά έτη τρία’’ (Γαλ. 1,18), όπως αναφέρει ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος.
‘’Α δε γράφω υμίν, ιδού ενώπιον του Θεού ότι ου ψεύδομαι’’ (Γαλ. 1,20), λέγει κατόπιν ο Απόστολος Παύλος. Αυτοί τον διαψεύδουν; Είναι φοβερό ατόπημα να διαστρέφεις τα γεγονότα της Αγίας Γραφής. Αυτή είναι η εμπεριστατωμένη μελέτη; Δεν πιστεύουμε όμως, ότι σ’ αυτό ο Καρδινάλιος Κοch θα είναι ικανοποιημένος, καθότι είναι ολοφάνερο ότι πρόκειται για ανυπόστατη αγιογραφική παραπομπή. Για τη σκοπιμότητα όμως της γραφής αυτού του ανυπόστατου, σίγουρα θα πρέπει να είναι ικανοποιημένος. Μια συγνώμη συνοδευόμενη από ανασκευή του ανυπόστατου αυτού επιχειρήματος, σίγουρα θα διόρθωνε τα πράγματα.
Αξιολογήθηκε επίσης ως εμπεριστατωμένη άλλη μελέτη, η οποία εξ αφορμής του ‘’Ουκρανικού’’ τόνιζε, ότι ο Πάπας είχε το δικαίωμα επέμβασης σε άλλες κατά τόπους Εκκλησίες όταν του το ζητούσαν. Ως εκ τούτου με βάση το επιχείρημα αυτό, θα έχει το δικαίωμα επέμβασης σε άλλες κατά τόπους Εκκλησίες όταν του το ζητούν. Δεν ικανοποιείται με αυτό ο Καρδινάλιος Κοch; Τόνιζε επίσης η κληθείσα εμπεριστατωμένη μελέτη, ότι πάντοτε ο Πάπας συμμετείχε στις αποφάσεις όλων των ζητημάτων της Εκκλησίας και ρύθμιζε όλα τα θέματα της Εκκλησίας. Ως εκ τούτου συμπεραίνεται, ότι ο Πάπας θα συμμετέχει στις αποφάσεις όλων των ζητημάτων και θα ρυθμίζει όλα τα θέματα της Εκκλησίας. Δεν ικανοποιείται με αυτό ο Καρδινάλιος Κοch; Και ποια αιτιολογία είχε προβληθεί στην εν λόγω κληθείσα εμπεριστατωμένη μελέτη; Επειδή πάντοτε έπρεπε να υπάρχει κάποια ανώτερη αρχή. Δεν ικανοποιείται με τέτοια διαπίστωση ο Καρδινάλιος Κοch;
Παλαιότερα ο Καρδινάλιος Κοch στη Lastampa.it (Vatican insider) τόνισε ότι «το πρωτείον του Πάπα μπορεί να βοηθήσει την κοινότητα». Αν προσθέσουμε και την αναφορά στη Παπική Σύνοδο για το Δόγμα της Πίστης, η οποία τόνιζε, ότι «το ζήτημα της υπεροχής του Πέτρου και των διαδόχων του, έχει ιδιαίτερη σημασία ακόμα και οικουμενική», σίγουρα οι πρωτειακές ‘’επενδύσεις’’ Ορθοδόξων, οι οποίες αξιολογούνται μάλιστα και ως αποτελέσματα εμπεριστατωμένων μελετών, έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για τους Παπικούς. Συνεπώς ο Καρδινάλιος Κοch, θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένος με τέτοιες ‘’διαπιστώσεις’’.
ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΠΛΕΟΝ ΘΕΟΛΟΓΟΙ. ΙΣΩΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΣΤΗΝ ΠΑΠΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ.
ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ, ΤΩΝ ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ:
HANS URS VON BALTHASAR
ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ (THEOLOGIK)
Τρίτος Τόμος
ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ (DER GEIST DER WAHRHEIT)
V. ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ
4. ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ
β) Η διπλή ενότητα της Eκκλησίας (3η συνέχεια)
Τετάρτη, 14 Απριλίου 2021
Αυτή όμως η διπλή ενότητα που επενεργεί το Πνεύμα στην Εκκλησία, φανερώνεται και από μιαν άλλη πλευρά: ως η διπλή επίδραση του ενός Πνεύματος, που γεννά αξιώματα και χαρίσματα. Τα οποία είναι εξαρχής – στον Παύλο, ακόμα και στα Ευαγγέλια – μέχρι «συγχύσεως» ένα: τα διαρκή αξιώματα (ή: «υπουργήματα») παρατίθενται στην αρχή τού καταλόγου τών χαρισμάτων (Α’ Κορ. 12, 29), ενώ η ιερατική χειροτονία τού Τιμόθεου με την επίθεση των χεριών χαρακτηρίζεται ως «χάρισμα του Θεού» (Β’ Τιμ. 1, 6)· τα δε χαρίσματα προσδίδουν μιαν «αξιωματική» λειτουργία στους κατόχους τους μέσα στην κοινότητα – παρ’ όλ’ αυτά, αξιώματα και χαρίσματα διακρίνονται σαφώς μεταξύ τους: η αποστολικότητα του Παύλου δεν ανήκει π.χ. κατά κανέναν τρόπο στα χαρίσματα (έστω κι αν άλλοι, που δεν συγκαταλέγονται στην ομάδα τών πρώτων Αποστόλων, ονομάζονται ίσως χαρισματικά «Απόστολοι»: ο Βαρνάβας – Πράξ. 14, 4, ο Ανδρόνικος και ο Ιουνίας – Ρωμ. 16, 7, καθώς κι εκείνοι στους οποίους αναθέτει να τον αντιπροσωπεύσουν ή να τον βοηθήσουν [ως «χειροτονημένοι» τρόπον τινά «επίσκοποι»] ο Παύλος). Η τοποθέτηση του Τιμόθεου και του Τίτου στο ιερατικό αξίωμα το δείχνει αυτό καθαρά. Ενώ όμως τα μη ιεραρχικά χαρίσματα διακρίνονται απ’ τα αξιωματικά, τα αξιωματικά πρέπει να έχουν εντελώς χαρισματικά χαρακτηριστικά: πρέπει οι κάτοχοί τους να είναι προφήτες, διδάσκαλοι, κάτοχοι σοφίας και επιστήμης, να μπορούν να διακρίνουν τα πνεύματα κ.ο.κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου