Η Ιταλία χρεοκόπησε Ρομπέρτο ​​Πεκιόλι

Η Ιταλία έχει κραχ. Κυριολεκτικά, με χαρά, εις βάρος των φορολογουμένων. Η πόλη της Μπολόνια, σε μια συγκέντρωση ναρκομανών, προσέφερε πίπες για κρακ, ένα συνθετικό ναρκωτικό αμερικανικής προέλευσης με καταστροφικές επιδράσεις που προέρχονται από την κοκαΐνη.

Υποβοήθηση (ευνοϊκή μεταχείριση) και συνέργεια σε διάφορα εγκλήματα, πιθανότατα, τα οποία δεν θα διωχθούν από μια δικαστική εξουσία που έχει γίνει -και όχι μόνο στην Ιταλία- μια εξουσία πάνω από τον λαό, το κοινοβούλιο και την κυβέρνηση. Η αρμόδια σύμβουλος για τις κοινωνικές υπηρεσίες της Μπολόνια, η αξιότιμη Ματίλντε Μαδρίδ, δηλώνει ότι «είναι κοινότοπο να επαναλαμβάνουμε ότι τα ναρκωτικά είναι επιβλαβή». Η αλήθεια ενοχλεί ιδιαίτερα τις μαίες της νέας κοινωνίας στην οποία η υποβάθμιση, η παρακμή γίνεται νόμος, πληρωμένη από το κράτος.

«Η Μπολόνια: η σοφή, η παχιά, η μαστουρωμένη». Η πρωτοπορία της Ατζέντας 2030, της μετα-αστικής κοινωνίας και των μεγαλοπρεπών, προοδευτικών και τοξικών πεπρωμένων.

Το Δημοκρατικό Κόμμα προμηθεύει πίπες για κρακ

Η Ιταλία έχει καταρρεύσει και στην Πάντοβα, όπως ακριβώς στη Μπολόνια, μια πόλη με αρχαίο πολιτισμό, όπου η «αρμόδια σύμβουλος» κοινωνικών υπηρεσιών Μαργαρίτα Κολονέλλο έγινε μητέρα κρεμώντας μια κορδέλα με τα χρώματα του ουράνιου τόξου στο δημαρχείο. Ελπίζει ότι ο γιος της (ή μάλλον, οι γιοι της*) θα επιλέξουν το φύλο/γένος τους όποτε θέλουν, προσεύχοντας κοσμικά να μην γίνουν ξενοφοβικοί* ή, φρίκη του γεγονότος, ομοφοβικοί*.

Εν τω μεταξύ, του έδωσε (ένα ρήμα που σίγουρα απεχθάνεται!) το όνομα Ααρών, ένα ανδρικό όνομα, επειδή το παιδί (στο οποίο ευχόμαστε μια μακρά και ευτυχισμένη ζωή παρά τον γονέα 1) με την πρώτη ματιά φαινόταν να είναι αγόρι. Ο Θεός αφαιρεί την ψυχική υγεία από εκείνους που επιθυμεί να καταστρέψει, αλλά η ζημιά προκαλείται και σε ένα παιδί που, ελπίζουμε, θα παραμείνει Ααρών και αρσενικό παρά τα λάθη της μητέρας του (συγγνώμη, του γονέα 1).

Γνωστικός χωρίς να το ξέρει

https://www.youtube.com/watch?v=pCglwQkriE0

Η Ιταλία χρεοκόπησε επίσης στη Γένοβα, όπου η νεοεκλεγείσα δήμαρχος (προτιμώ να κόψω τη γλώσσα μου παρά να πω «δημάρχισσα») πραγματοποίησε την πρώτη της διοικητική πράξη καταχωρώντας στο ληξιαρχείο, μπροστά στις κάμερες, ένα παιδί που γεννήθηκε από δύο λεσβίες μητέρες, με κάποια τεχνολογική αλχημεία.

Το τελευταίο σκάνδαλο αφορά δύο γυναίκες από την εθνική ομάδα κολύμβησης στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σιγκαπούρης, οι οποίες πιάστηκαν να κλέβουν από καταστήματα και επαναπατρίστηκαν βιαστικά. Η μία από αυτές είναι μέλος του αθλητικού τμήματος της Guardia di Finanza, της στρατιωτικής δύναμης που είναι υπεύθυνη για την καταπολέμηση του οικονομικού και χρηματοοικονομικού εγκλήματος. Χωρίς λόγια.

Μια νεαρή γυναίκα που αυτοαποκαλείται καλλιτέχνιδα διαβεβαίωσε, σε έναν ατελείωτο μονόλογο που ακούστηκε τυχαία στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ότι ο Πινόκιο είναι ομοφυλόφιλος. 

Όλα τα γεγονότα που αναφέρονται παρουσιάζουν νεαρές γυναίκες ως πρωταγωνίστριες, ένα σημάδι ότι ο φεμινισμός έχει επίσης χρεοκοπήσει. Το άλλο μισό του ουρανού φτάνει και ξεπερνά τον μισητό άνδρα με αρνητικούς όρους. Όλα αυτά μέσα σε μερικές γενιές: η δύναμη της σύγχρονης εποχής, η δρομοκρατία ή η δύναμη/εξουσία της ταχύτητας.

Η Ιταλία δυσκολεύεται επίσης να βρει ειδικευμένους εργάτες. Οι θέσεις εργασίας παραμένουν κενές λόγω ενός συνδυασμού έλλειψης προθυμίας για εκμάθηση επαγγελμάτων που απαιτούν χρόνο, αφοσίωση και καλή θέληση· της αδιαφορίας των ιδρυμάτων για την επαγγελματική κατάρτιση, με το κλείσιμο εξειδικευμένων σχολείων και την έλλειψη κοινωνικού κύρους για τις δεξιότητες που διδάσκουν· και της μισού αιώνα επικράτησης των κρατικά χρηματοδοτούμενων αμβλώσεων (οι οποίες χρηματοδοτούν τη δική του εξαφάνιση), με αποτέλεσμα ένα δραματικό χάσμα γενεών. Τριακόσιοι Γκανέζοι μεταλλουργοί φτάνουν στο Φρίουλι, αλλά η εθνοτική υποκατάσταση είναι ψέμα, λένε. Οι ντόπιοι νέοι απλώς συμπληρώνουν τις λίστες αναμονής για δημόσιες θέσεις εργασίας, ενώ το πιο δραστήριο κομμάτι εγκαταλείπει την Ιταλία: πενήντα χιλιάδες φεύγουν κάθε χρόνο.

Η μία αποτυχία μετά την άλλη, όπως η χρήση κονδυλίων από το μαγικό PNRR (Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας) για την αποκατάσταση του εγκαταλελειμμένου ψυχιατρικού νοσοκομείου στη Νάπολη, το οποίο καταλαμβάνεται από ένα λεγόμενο «Κοινωνικό Χώρο». Περαιτέρω απόδειξη ότι αυτές οι φωλιές - βόθροι αποσύνθεσης, ανομίας, συχνά χώροι χρήσης ναρκωτικών - είναι, από κάθε άποψη, μέρος των ιδρυμάτων, άτακτα παιδιά των οποίων οι γονείς συγχωρούν τα πάντα και γεμίζουν τα πορτοφόλια τους. Η περίπτωση του Λεονκαβάλο στο Μιλάνο είναι ένα μάθημα.

Η Ιταλία αγωνίζεται εδώ και καιρό εν μέσω της παρακμής πόλεων και κωμοπόλεων που αμαυρώνονται από την ασχήμια και την παραμέληση, όπου ένας νεοπληθυσμός, που αποτελείται ολοένα και περισσότερο από εκτοπισμένους κάθε είδους και καταγωγής, περιπλανιέται, άθλιος, κακοντυμένος και τελικά λυπημένος. Ακόμα και οι τοίχοι είναι παραμορφωμένοι, λερωμένοι και παραμορφωμένοι με σκίτσα, γκράφιτι, πινακίδες και ανούσιους λεκέδες. Αυτή η γη που κάποτε ήταν δική μας - όμορφη, αξιαγάπητη και γλυκιά - αγωνίζεται εν μέσω της αυξανόμενης αποβιομηχάνισης, εν μέσω της ερήμου των πόλεων και των εσωτερικών περιοχών που έχουν κενωθεί από υπηρεσίες και επομένως από ανθρώπους. Η Ιταλία αγωνίζεται εν μέσω του θριάμβου της ασχήμιας, της χυδαιότητας, της προχειρότητας και της παρακμής των πολιτικών, πολιτιστικών, οικονομικών και αξιών, εν μέσω της δυσλειτουργίας των υποδομών, της υγειονομικής περίθαλψης, των μεταφορών και των σχολείων.

Δεν είναι πλέον πολιτικό ζήτημα, αν και η πολιτική, τώρα απογυμνωμένη από την εξουσία, έχει το μερίδιό της στην ευθύνη. Απαιτείται μια μακροπρόθεσμη πολιτιστική μάχη, αλλά ποιος θα τη δώσει; Η πιο αντιδραστική, δυστυχώς, είναι η παλαιότερη γενιά, η οποία αρνείται να την αποδεχτεί επειδή έχει δει καλύτερες εποχές και είναι ικανή να κάνει συγκρίσεις. Οι άλλοι έχουν πειστεί ότι η ζωή είναι μια παιδική χαρά. Μπορούν μόνο να συμπεριφερθούν ανάλογα και να γίνουν τόσοι πολλοί Πίτερ Παν (ο αρχηγός των Χαμένων Αγοριών...), τουρίστες της ψυχής, επισφαλείς εργάτες χωρίς σκηνές και χωρίς τη φυλετική δύναμη των αληθινών νομάδων. Σε μια εποχή γκροτέσκου επανεξοπλισμού για να πολεμήσουν τον εχθρό που δεν είναι εκεί (έναν ανύπαρκτο εχθρό) και να αναβιώσουν τη θνήσκουσα βιομηχανία, ποιος θα πήγαινε στον πόλεμο (ο Θεός να φυλάξει) αν οι γενιές είναι όπως τις βλέπουμε, αφήνοντας στην άκρη το δημογραφικό χάσμα; Μισθοφόροι χωρίς αξιοπρέπεια και χωρίς αρχές, των οποίων οι ηγέτες θα γίνουν -όπως έχει συμβεί τόσες πολλές φορές στην ιστορία- η νέα εξουσία.

Συγκεκριμένα, ποιος θα διδάξει οτιδήποτε —έστω και μια ελάχιστη εκπαίδευση— αν οι άρχουσες τάξεις αποτελούν ουσιαστικό μέρος του κραχ, του «κρακ»; Η αγένεια, η οπισθοδρόμηση (το αντίθετο της προόδου...) έχουν κερδίσει σε όλα τα μέτωπα. Και όλα αυτά γίνονται αντιληπτά ως ένδειξη ελευθερίας και αυθεντικότητας, ένας όρος που κρύβει την απουσία πολιτικού αισθήματος, στυλ, αδιαφορίας για τους στοιχειώδεις κανόνες του πολιτισμού, την αποδοχή του κακού, το κενό που επιτρέπει στη συνείδηση ​​της Ματίλντε Μαδρίτης να θεωρεί σωστό και πολιτισμένο να προσφέρει πίπες κρακ και να αποκαλεί κοινότοπο όποιον μας υπενθυμίζει ότι τα ναρκωτικά είναι τόσο φρικτά όσο κάθε εθισμός. Αλλά όλα είναι κοινότοπα (η λέξη που αρέσει στην πολιτικό της Μπολόνια), όλα είναι ομαλοποιημένα, όλα έχουν κανονικοποιηθεί. Στο κακό.

Η Ιταλία έχει ραγίσει επειδή έχει μετατραπεί σε ένα θλιβερό, χωρίς αγάπη μέρος, με άτεκνους κήπους όπου συχνάζουν μικρά σκυλιά που κάνουν τις δουλειές τους (τις ανάγκες τους), ιδιοκτήτες με φαρασάκια και σακούλες, ορδές πωλητών χαπιών, τοξικών παρασκευασμάτων και σκονών, που περιμένουν αγοραστές.

Όλο και περισσότεροι, όλο και πιο νέοι, όλο και λιγότερο συνειδητοποιημένοι ότι καταστρέφουν τους εαυτούς τους και την κοινωνία, μια λέξη της οποίας το νόημα αγνοούν. Δεν υπάρχει πραγματική εκστρατεία κατά των ναρκωτικών, πέρα ​​από τις ηρωικές προσπάθειες ιδιωτικών ομάδων. Προφανώς: στην ατομικιστική έρημο, ποιος είμαι εγώ για να πω (κοινότοπα, κυρία Μαδρίδ) ότι η λήψη ναρκωτικών είναι επιβλαβής και να ενεργήσω ανάλογα. Ειδικά επειδή οι νεότεροι - τα μικρά στρατιωτάκια του ανάποδου κόσμου - δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να μιμούνται τα πρότυπα που έρχονται από ψηλά, τους επιτυχημένους ναρκομανείς πολυτελείας των καλών συνοικιών, τα είδωλα (σήμερα τους αποκαλούμε influencers) της μόδας και της μουσικής.

Αυτοί που κυβερνούν τον κόσμο έχουν ραγίσει —ή μάλλον, το έχουν προκαλέσει— ακόμη και τον υπολογισμό του ιερού ΑΕΠ, του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, το οποίο περιλαμβάνει —αυτοί που κατευθύνουν την κυκλοφορία γνωρίζουν τα στοιχεία, τους διοργανωτές και τους δικαιούχους της κακής επιχείρησης (των business του κακού)—τα έσοδα από ναρκωτικά, εμπορία όπλων, εμπορία ανθρώπων και κάθε ανείπωτη βρωμιά που γίνεται εξαιρετική οικονομία και πλούτος. Από την εποχή του Μύθου των Μελισσών του Μαντεβίλ, τα ιδιωτικά ελαττώματα έχουν γίνει δημόσιες αρετές, αν μπορούν να χρηματοποιηθούν.

Το Δυτικό μοντέλο κατέρρευσε αποκαλώντας την αντίθεση σε αυτό που είπαμε «ρητορική μίσους», την απλή περιγραφή αυτού που βλέπουν τα μάτια μας. Όλα όσα νομίζουμε είναι «ρητορική μίσους» στον κατεστραμμένο κόσμο. Δεν είναι κραυγή πόνου, κάλεσμα σε αξίες και αρχές, μια στοργική επιθυμία για αναγέννηση. Δεδομένου ότι τίποτα δεν μένει να διατηρηθεί εκτός από τη μνήμη, το τελευταίο καθήκον που αναθέτουμε στον εαυτό μας είναι να καβαλήσουμε την τίγρη, δηλαδή να επιταχύνουμε το τέλος του εφιάλτη. Κυρίες Μαδρίδ και Κολλοννέλο με τα παιδιά του ουράνιου τόξου*, Δήμαρχε Σίλβια Σάλις, μείνετε στην εξουσία, κάντε τα πάντα και ακόμα περισσότερα. Ο συγγραφέας θα σας χειροκροτήσει αρκεί να ενεργήσετε γρήγορα, γιατί τίποτα δεν είναι χειρότερο από την αγωνία.

Η πράξη σας είναι πραγματικά ευθανασία: ο ενεργά υποβοηθούμενος θάνατος ενός αυτοκτονικού, εξαντλημένου πολιτισμού. Μετά, ποιος ξέρει πώς, κάποιος θα ξεκινήσει από την αρχή, από τα ερείπια. Σήμερα, στάχτη στη στάχτη· για όλους όσους το ζητήσουν, μια δωρεάν, υποχρεωτική ημερήσια δόση κρακ, συμπεριλαμβανομένης μιας προσωπικής πίπας στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Οι επιζώντες θα ξαναχτίσουν τον κόσμο.

                                    Άγιε Κάρολε των Αψβούργων, συντόμευσε αυτή τη δίκη!

L’Italia ha fatto crack