Πηγή: Ρικάρντο Πακόσι
Το θέμα της ατιμωρησίας της εξουσίας - και ο απολυταρχικός ισχυρισμός περί τέτοιας ατιμωρησίας - σίγουρα δεν είναι καινούργιο, αλλά από μια σύγχρονη, δυτική οπτική γωνία, υπάρχει μια επιδείνωση του φαινομένου σήμερα, η οποία εκδηλώνεται τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά.
Το πρώτο γεγονός που έκανε αυτή τη σκέψη να περάσει αστραπιαία από το μυαλό μου ήταν οι αρνητικές αντιδράσεις από το 2021 έως σήμερα: ο δυσανάλογος αριθμός αθώων θυμάτων σε ποσοτικό επίπεδο, το ακλόνητο και αδυσώπητο πολιτικο-μεντιακό μέσο φίμωσης σε ποιοτικό επίπεδο.
Το δεύτερο γεγονός ήταν αυτό της Γάζας: ο πρωτοφανής αριθμός θανάτων αμάχων σε ποσοτικό επίπεδο, η ρητή απολογία για τη δολοφονία παιδιών από πολιτικούς και την κοινωνία των πολιτών σε ποιοτικό επίπεδο.
Τις επόμενες ημέρες, θα γίνουμε μάρτυρες μιας αμερικανικής επίθεσης στη Βενεζουέλα που, σε αντίθεση με όλες τις άλλες δυτικές επιθετικές ενέργειες, θα έχει τη μοναδική ποιότητα να εκτυλίσσεται χωρίς καμία δικαιολογία κάλυψης (ο «πόλεμος κατά της διακίνησης ναρκωτικών» πρακτικά δεν υπάρχει καν σε ρητορικό και προπαγανδιστικό επίπεδο) και ως εκ τούτου θα συνοδεύεται από μια υπερεθνικιστική και απολυταρχική ατζέντα.
Από γεωπολιτικής άποψης, αυτό σημαίνει ότι αν ο κόσμος δεν καταφέρει να σφυρηλατήσει μια στρατιωτική συμμαχία μεταξύ των εθνών για να αντιμετωπίσει το ΝΑΤΟ, θα γίνει σαν την ευρωπαϊκή ύπαιθρο κατά τη διάρκεια της Διαμάχης για την Επένδυση ή του Ιταλικού Πολέμου του 16ου αιώνα: ένας τόπος επιδρομών και θήρευσης για όσους ασκούν βία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου