Το Άγιο Πνεύμα στην Αμερική (5)

Συνέχεια από:Παρασκευή 2 Μαρτίου 2018

Το Άγιο Πνεύμα στην Αμερική

Του Ernst Benz, 1970 Eugen Diederichs Verlag

Κεφάλαιο ΙΙ: Οι πεντηκοστιανικές λειτουργίες στο Tallahassee β

Με τόση πληρότητα, με τόση αμεσότητα, τόσο ουσιαστικά, δεν με έχει χαιρετίσει κανείς, όχι μόνο σε ένα ναό, αλλά και στην διάρκεια της ζωής μου μέχρι τώρα. Αυτή η κατάσταση με κατέλαβε με ενθουσιασμό, αλλά αισθάνθηκα και μια προειδοποίηση, μετά από αυτή την δυνατή αρχή, να μην εκτεθώ σε άλλες αστραπές και πλημμύρες, και κάθισα στο τελευταίο παγκάκι, όπου δεν καθόταν κανείς, δίπλα στην πόρτα.

Και τότε κοίταξα γύρω μου μέσα στον ναό. Το μάτι μου έλκυσε ένα είδος προοπτικού πανοράματος, που πίσω από ένα γυαλί, γέμιζε το μέσο του χώρου, πίσω από τον εξώστη: παρίστανε ένα τοπίο βαθύ, φωτεινό, εκτυφλωτικά λευκό, ερημώδες, στο βάθος του οποίου, πίσω από μια φοινικιά διακρινόταν μια φωτεινή, ουράνια πόλη-την Άνω Ιερουσαλήμ. Μπροστά δεξιά, πάνω στον μεσαίο εξώστη, βρισκόταν ένα αναλόγιο, από το οποίο μερικά σκαλιά οδηγούσαν κάτω στον κυρίως χώρο. Μεταξύ του εξώστη και της πρώτης σειράς των επισκεπτών, βρισκόταν δεξιά ένα εκκλησιαστικό όργανο που το έπαιζε μια οργανίστρια με μπλε φόρεμα και αριστερά βρισκόταν ένα πιάνο, που το έπαιζε μια πιανίστρια με πράσινο φόρεμα. Και οι δυο κυρίες ήταν κατ’ αρχάς άπραγες.

Ο κήρυκας ήταν ένας νεαρός αθλητικός άνδρας, που φορούσε ένα κομψό, γαλάζιο καλοκαιρινό κοστούμι, με ροζ πουκάμισο και κίτρινη γραβάτα. Μιλούσε με τα μέλη της κοινότητας, μεταξύ των οποίων ήταν νέοι και γέροι, κορίτσια και αγόρια, μαθητές και φοιτητές. Αυτό που πρόσεξα αμέσως, ήταν η έλλειψη κάθε ίχνους ποιμαντικού στιλ στον κήρυκα, και κάθε εκκλησιολογικής ντροπής από τους συναγμένους πιστούς. Σε μας στην Γερμανία, ακόμα και η ανάγνωση ανακοινώσεων είναι μια λειτουργική πράξη, που γίνεται με αφύσικη φωνή. Ακόμα και ο γηραιότερος δεν τολμά να κινηθεί απλά κατά την διάρκεια μιας λειτουργίας, εάν εκτελεί κάποιο τμήμα της λειτουργίας. Εδώ αντιθέτως, ο κήρυκας στεκόταν σε μια εντελώς κανονική, χαλαρή, μη λειτουργική στάση, πίσω από το αναλόγιο, και συνομιλούσε με τους παρισταμένους, σε ένα εντελώς χαλαρό τόνο, μιλώντας για τις προσωπικές δυσκολίες του καθενός. Ήμουν μάρτυρας μιας εντελώς αυθόρμητης ποιμαντικής, όπου η συζήτηση ήταν γύρω από την ανατροφή των παιδιών, τις σχέσεις αγοριών και κοριτσιών, δυσκολίες λόγω ασθένειας ή απρόσμενου ταξιδιού.

Στο μεταξύ τραγουδούσαν, τραγούδια της Πεντηκοστής, με φρέσκο ρυθμό, με συναισθηματική ορμή και μια μεταδοτική, χαρούμενη διάθεση, μακριά από τα θολά γρηγοριανά μέλη , με την δογματική εκφρασμένη σε στίχους με ομοιοκαταληξία, όπως συμβαίνει με πολλά χορωδιακά άσματα από τον 16^ο και 17^ο αιώνα. Θυμάμαι ακόμα, πως κατά την διάρκεια του πρώτου τραγουδιού, άνοιξε η πόρτα και μπήκε μια νεαρή κυρία με ένα λουλουδάτο καπέλο, και τραγουδούσε και κουνούσε τους γοφούς της στον ρυθμό της μελωδίας. Πέρασε έτσι τον κεντρικό διάδρομο κουνώντας τα χέρια προς την κυρία που έπαιζε πιάνο και στάθηκε δίπλα από μια γνωστή της, συνεχίζοντας να τραγουδά και να λάμπει.

Μετά από ένα άλλο τραγούδι, η συζήτηση στράφηκε στην προετοιμασία των ευχών της ικεσίας. Αυτό ήταν νέο για μένα. Στην λουθηρανική λειτουργία ο ιερέας διαβάζει τις ευχές οι οποίες έχουν εγκριθεί, άσχετα αν ταιριάζουν ή όχι. Αυτό δεν μου άρεσε ποτέ. Θυμάμαι τον λόγο του αξιότιμου δασκάλου μου από το πανεπιστήμιο του Βερολίνου, του καθηγητή Adolf Deißmann, που σε συζήτηση για ορισμένες λειτουργικές διατυπώσεις στην α’ προς Κορινθίους Επιστολή, στο σεμινάριο για την Καινή Διαθήκη, είχε πει προς έκπληξη  των φοιτητών, πως δεν του φεύγει η εντύπωση, ότι σε ορισμένες λειτουργικές διατυπώσεις της επιτροπής για το τυπικό (το 1929) κολλά ακόμα ο καπνός του τσιγάρου από το βαγόνι του τρένου, όπου συναντήθηκαν και συνέταξαν στα γρήγορα το τυπικό. Ο Deißmann ήταν μεγάλος γνώστης και θαυμαστής της ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, που στις προσευχές της συμπεριέλαβε τους πιο λαμπρούς ύμνους των μεγάλων της μυστικών. Η κριτική του δεν απευθύνεται λοιπόν στην λειτουργία, αλλά στην μη πνευματική λειτουργία που συνέταξαν μη πνευματικοί άνθρωποι. Τέτοιες κριτικές στηρίζουν εκείνη την τοποθέτηση, που απορρίπτει κάθε προδιατυπωμένη προσευχή, καλή ή κακή, και προτιμά  την ελεύθερη προσευχή από κάθε άλλη επίσημα εγκεκριμένη προσευχή.

Συνεχίζεται

ΣΧΟΛΙΟ: Εδώ είμαστε λοιπόν, στίς ψευδολατρείες καί στίς ψευδοπροφητείες. Στήν Πατρίδα τους. Στήν Πατρίδα τής Αποκάλυψης. Στήν χώρα πού μπορεί νά προκαλέσει τήν αποκαλυπτική καταστροφή. Αλλά τού αντίχριστου. Ολες αυτές οι φιλάνθρωπες εκκλησίες όπως βλέπουμε έχουν σάν σκοπό τους νά λύνουν τά προβλήματα τών ανθρώπων καί νά τούς δίνουν χαρά καί ευτυχία. Ενα γνωστό αίτημα καί τού Ζηζιούλα.  Εξελίσσοντας σέ θρησκεία τό γνωστό χολλυγουντιανό χάπι έντ. Ευτυχείτε. Μιά πρόγευση τής μετα-αποκαλυπτικής εποχής. Εμείς βρισκόμαστε στήν αρχή τής αποκαλυπτικής εποχής όπου κυριαρχεί η απειλή καί ο φόβος. 
Δέν πρέπει νά απελπιζόμαστε. Ερχεται η μετα-αποκαλυπτική εποχή τού Οικουμενισμού μέ τά τραγούδια, τούς χορούς καί τίς κιθάρες. Τό ένα αιρετικό χέρι νίβει τάλλο αλλά δέν υπάρχει Πρόσωπο.

Αμέθυστος