Δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία μία πιο ηλίθια και πιο καταστροφική προσπάθεια είσπραξης χρεών – τόσο για τους οφειλέτες που πρέπει να πληρώσουν, όσο και για τους πιστωτές που συγκεντρώνουν όλο και μεγαλύτερα βουνά άχρηστων περιουσιακών στοιχείων. Δανείων και ομολόγων δηλαδή, τα οποία είναι μόνο φαινομενικά πολύτιμα – επειδή μεσολαβεί η ΕΚΤ, με αποτέλεσμα να έχει μετατραπεί στον πραγματικό επίσημο οφειλέτη. Μπορεί δε η Ελλάδα να ήταν μακράν η πιο ηλίθια χώρα, υποθηκεύοντας τα περιουσιακά στοιχεία της και παραδίδοντας την εθνική της κυριαρχία στους Γερμανούς, οπότε αναγκαστικά θα πληρώσει τα υπέρογκα χρέη της σε είδος (με την κρατική περιουσία, με την ιδιωτική, με εδάφη της, με κυριαρχικά θαλάσσια δικαιώματα της κλπ.), αλλά αυτό δεν πρόκειται να συμβεί με τις άλλες χώρες – οπότε αργά ή γρήγορα η Ευρωζώνη θα διαλυθεί, εκτός εάν όλα τα κράτη της αποδεχθούν την οικονομική κατοχή τους από τη Γερμανία, μέσω των ενδοτικών κυβερνήσεων που προσπαθεί να τους επιβάλει, όπως στην περίπτωση της Ιταλίας. Η Ιρλανδία ξέφυγε προς στιγμήν με «κάλπικο» τρόπο και η Πορτογαλία με την ανατροπή της ενδοτικής της κυβέρνησης, αλλά όλα τα άλλα κράτη κινδυνεύουν θανάσιμα από τη Γερμανία που δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ την πολιτική της – ενώ η Ελλάδα έχει μετατραπεί στο 17ο κρατίδιο της, μόνο με υποχρεώσεις και χωρίς κανένα δικαίωμα. Όπως έχουμε άλλωστε αναλύσει, είναι σε πολύ χειρότερη θέση από το Πουέρτο Ρίκο όσον αφορά τη σχέση του με τις Η.Π.Α. – με έναν γερμανόφιλο πρωθυπουργό που μάλλον δεν έχει κανέναν ηθικό ενδοιασμό να αποδεχθεί την κατοχή της Γερμανίας, το μοίρασμα του Αιγαίου με τη σύμμαχο της Γερμανίας, με την Τουρκία και τη μετατροπή της πατρίδας του σε μία εθελόδουλη αποικία-εξοχική κατοικία των Γερμανών. Συμπερασματικά λοιπόν, δεν υπάρχει ζωή εντός της γερμανικής ΕΕ και Ευρωζώνης, εάν δεν αλλάξει στάση η Γερμανία, όσο και αν μας στενοχωρεί κάτι τέτοιο – ενώ εκτός υπάρχει μία αμυδρή έστω πιθανότητα, αν και είναι ήδη πολύ αργά για την Ελλάδα. Δεν είναι αργά όμως για την Ιταλία – η οποία, εάν παραμείνει μέλος του ευρώ, θα καταλήξει σύντομα σαν την Ελλάδα, ακολουθούμενη από την Ισπανία, τη Γαλλία κλπ.
Ανάλυση
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι, καμία Επιστήμη δεν διαστρέφεται τόσο πολύ από την Εξουσία, όσο η Οικονομία – απαραίτητη προϋπόθεση της οποίας είναι οι βασικές γνώσεις της αριθμητικής. Με απλά λόγια, ένας οικονομολόγος πρέπει επί πλέον να γνωρίζει πως ένα συν ένα κάνουν δύο – δηλαδή να διαθέτει κοινή λογική, κάτι που δυστυχώς δεν είναι αυτονόητο.
Στα πλαίσια αυτά, είναι ξεκάθαρο πως οι σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες μεταξύ διαφόρων χωρών, ειδικά των κρατών της Ευρωζώνης που έχουν κοινό νόμισμα, προϋποθέτουν ένα παρόμοιο ύψος πληθωρισμού – το ότι δηλαδή κάποιος πρέπει να φροντίζει να μην υπάρχουν σημαντικές αποκλίσεις και να μην επιτρέπεται σε καμία χώρα κάτι τέτοιο. Άλλωστε, η νομισματική ένωση δημιουργήθηκε επειδή τα κράτη-μέλη της ήταν αντιμέτωπα με υψηλούς ρυθμούς πληθωρισμού – οπότε έπρεπε ξανά και ξανά να υποτιμούν τα νομίσματα τους, για να εξισορροπούν τα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών τους.
Εάν λοιπόν ήθελε κανείς να τους απαγορεύσει τις υποτιμήσεις, όπως συνέβη με την υιοθέτηση του ευρώ, θα έπρεπε να φροντίσει να μην επιδεινώνεται η ανταγωνιστικότητα τους, μέσω πραγματικών ανατιμήσεων – σημειώνοντας πως η ανταγωνιστικότητα είναι συγκριτικό μέγεθος και όχι απόλυτο. Με ένα διαφορετικό παράδειγμα σχετικά με το τι εννοούμε «συγκριτικό μέγεθος», μία χώρα δεν είναι ισχυρή στρατιωτικά επειδή διαθέτει έναν συγκεκριμένο αριθμό πολεμικών αεροπλάνων – αλλά εάν έχει περισσότερα από κάποια άλλη. Ακόμη λοιπόν και αν έχει μόνο ένα, όταν η διπλανή της δεν διαθέτει κανένα, είναι ισχυρή.
Τι σημαίνει τώρα πραγματικές και όχι ονομαστικές ανατιμήσεις; Ξεκινώντας από το τελευταίο, στην Ευρωζώνη δεν είναι εφικτές οι ονομαστικές ανατιμήσεις μεταξύ των χωρών της – αφού έχουν όλες το ίδιο νόμισμα. Οι πραγματικές όμως είναι, ενώ εξασφαλίζονται με τη διατήρηση του πληθωρισμού εκ μέρους μίας χώρας χαμηλότερου από τις άλλες – κάτι που είναι ευθύνη της ΕΚΤ, η οποία δεν έπρεπε και δεν πρέπει να το επιτρέπει.
Πώς καταφέρνει όμως μία χώρα να έχει χαμηλότερο πληθωρισμό από τις άλλες, αυξάνοντας την ανταγωνιστικότητα της; Πολύ απλά, μέσω της εσωτερικής υποτίμησης – με τη διατήρηση των μισθών των εργαζομένων της χαμηλά ή/και με το πάγωμα τους, όπως η Γερμανία με την «ατζέντα 2010» που δρομολόγησε, ταυτόχρονα σχεδόν με την υιοθέτηση του ευρώ. Μέσω του μισθολογικού dumping λοιπόν και της εφαρμογής της πολιτικής της φτωχοποίησης του γείτονα (ανάλυση) – την οποία της επέτρεψε στην ουσία η ΕΚΤ (ανάλυση), βοηθώντας την ύπουλα να κυριαρχήσει στην Ευρώπη. Η μείωση αυτή περιόρισε βέβαια την εγχώρια ζήτηση, όπως της Ελλάδας λόγω των μνημονίων, αλλά το κενό καλύφθηκε από την αυξανόμενη εξωτερική ζήτηση της δεκαετίας του 2000 που έπαψε να υπάρχει μετά το 2010 – ενώ σήμερα έχει κυριολεκτικά καταρρεύσει.
Τι συμβαίνει τώρα όταν μία χώρα έχει χαμηλότερο πληθωρισμό από τις άλλες, χωρίς να ανατιμάται το νόμισμα της; Παράγει συνεχώς μεγαλύτερα πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της – ενώ το νόμισμα της δεν ανατιμάται (ούτε φυσικά των άλλων υποτιμάται για να προστατευθούν), αφού είναι το ίδιο με το νόμισμα των εταίρων της. Επειδή δε τα πλεονάσματα του ενός είναι τα ελλείμματα του άλλου, υπερχρεώνει τις άλλες, τις χρεοκοπεί και τις ληστεύει μεθοδικά – όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας ή της Ιταλίας, όπου η Γερμανία έχει ήδη εξαγοράσει τις επιχειρήσεις της βόρειας πλευράς της.
Φυσικά η υποτίμηση δεν αφορά μόνο τις χώρες της Ευρωζώνης, αλλά όλες τις άλλες, όπως τις Η.Π.Α. όπου η Γερμανία έχει πλεονάσματα της τάξης των 50 δις € – αφού το ευρώ διατηρείται και ονομαστικά υποτιμημένο, λόγω των προβλημάτων των εταίρων της Γερμανίας, τα οποία η ίδια τους προκάλεσε με την πολιτική της. Δυστυχώς οι περισσότεροι Έλληνες αδυνατούν εξοργιστικά να το καταλάβουν, κατηγορώντας όλους τους άλλους πως επιρρίπτουν τις ευθύνες σε τρίτους και όχι στον εαυτό τους – παίζοντας δυστυχώς, ακούσια και από άγνοια προφανώς, το παιχνίδι της Γερμανίας. Ειδικότερα συνέβησαν τα εξής:
Κόστος εργασίας ανά μονάδα παραγομένου προϊόντος (=συναλλαγματική ισοτιμία) διαφόρων χωρών της Ευρωζώνης.
Μετά τη σταθεροποίηση των συναλλαγματικών ισοτιμιών το 1998, έως το ξέσπασμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, το ονομαστικό κόστος εργασίας ανά μονάδα παραγομένου προϊόντος αυξήθηκε σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης (χωρίς τη Γερμανία) κατά μέσον όρο 20% γρηγορότερα από ότι στη Γερμανία (γράφημα). Ως αποτέλεσμα αυτού του ξεκάθαρου μισθολογικού dumping, το χρηματοοικονομικό ισοζύγιο του εταιρικού τομέα της Γερμανίας μετατράπηκε από -1,6% του ΑΕΠ στο 4% – με λογικό επακόλουθο να βελτιωθεί το εξωτερικό χρηματοοικονομικό πλεόνασμα της χώρας κατά 7%.
Ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Ελλάδας (μπλε στήλες, αριστερή κάθετος) συγκριτικά με την Ισπανία (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος)
Την ίδια χρονική περίοδο οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης, όπως η Ισπανία και η Ελλάδα, είχαν ανάλογα ελλείμματα (γράφημα) – εύλογα, αφού τα πλεονάσματα της Γερμανίας ήταν ελλείμματα δικά τους. Στην ουσία λοιπόν στήριξαν την οικονομική άνοδο της Γερμανίας – η οποία από το πλέον προβληματικό μέλος της Ευρωζώνης πριν το 2000, λόγω του κόστους της επανένωσης της, μετατράπηκε στον απόλυτο κυρίαρχο της.
Τι θα έπρεπε τώρα να δρομολογηθεί από το ξεκίνημα της νομισματικής ένωσης, προκειμένου να εξασφαλισθεί ένα ομοιόμορφο ποσοστό πληθωρισμού σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης; Απλούστατα, θα έπρεπε να συντονισθεί η εκάστοτε εθνική μισθολογική πολιτική – όπως έκανε η Γερμανία για τον εαυτό της, με το κράτος να παρεμβαίνει στην ελεύθερη αγορά εντελώς έξω από τη φιλελεύθερη ιδεολογία, μέσω της υιοθέτησης της «ατζέντα 2010».
Τι θα έπρεπε να δρομολογηθεί μετά την ευρωπαϊκή κρίση χρέους του 2010, για να διορθωθεί το πρόβλημα, η διαστρέβλωση καλύτερα που δημιούργησε η Γερμανία; Απλούστατα, να αυξάνονται οι πραγματικοί μισθοί των εργαζομένων της περί το 2% ετήσια ταχύτερα από όλα τα άλλα κράτη, για δέκα χρόνια – έτσι ώστε να εξαλειφθεί η διαφορά του 20% (2Χ10 = 20) που είχε συσσωρευθεί τα πρώτα δέκα χρόνια.
Ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Ελλάδας
Τι συνέβη όμως μετά το 2010; Η Κομισιόν, μέσω της Γερμανίας, επέβαλε άμεσα ή έμμεσα μνημόνια, δραστικά μέτρα λιτότητας δηλαδή, σε όλες τις «αμαρτωλές χώρες», για να πληρώσουν τα χρέη τους – κυρίως στην Ελλάδα καταστρέφοντας την ολοσχερώς, αφού τα μέτρα αυτά μεταξύ άλλων μείωσαν την εγχώρια ζήτηση κατά 30%! Παρ’ όλα αυτά δε, η Ελλάδα δεν κατάφερε να έχει πλεονάσματα στο ισοζύγιο της ούτε για ένα έτος (γράφημα) – αφού η Γερμανία εφάρμοσε την εσωτερική υποτίμηση όταν όλες οι άλλες χώρες αναπτύσσονταν τη δεκαετία του 2000, ενώ η Ελλάδα εν μέσω της παγκόσμιας και της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. Το έγκλημα βέβαια ολοκληρώθηκε με την υπογραφή του PSI από την κυβέρνηση της του 2012 – από τους εθνοκτόνους (ανάλυση).
Ολοκληρώνοντας, δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία μία πιο ηλίθια και πιο καταστροφική προσπάθεια είσπραξης χρεών – τόσο για τους οφειλέτες που πρέπει να πληρώσουν, όσο και για τους πιστωτές που συγκεντρώνουν όλο και μεγαλύτερα βουνά άχρηστων περιουσιακών στοιχείων. Δανείων και ομολόγων δηλαδή, τα οποία είναι μόνο φαινομενικά πολύτιμα – επειδή μεσολαβεί η ΕΚΤ, με αποτέλεσμα να έχει μετατραπεί στον πραγματικό επίσημο οφειλέτη.
Μπορεί δε η Ελλάδα να ήταν μακράν η πιο ηλίθια χώρα, υποθηκεύοντας τα περιουσιακά στοιχεία της και παραδίδοντας την εθνική της κυριαρχία στους Γερμανούς, οπότε αναγκαστικά θα πληρώσει τα υπέρογκα χρέη της σε είδος (με την κρατική περιουσία, με την ιδιωτική, με εδάφη της, με κυριαρχικά θαλάσσια δικαιώματα της κλπ.), αλλά αυτό δεν πρόκειται να συμβεί με τις άλλες χώρες – οπότε αργά ή γρήγορα η Ευρωζώνη θα διαλυθεί, εκτός εάν όλα τα κράτη της αποδεχθούν την οικονομική κατοχή τους από τη Γερμανία, μέσω των ενδοτικών κυβερνήσεων που προσπαθεί να τους επιβάλει, όπως στην περίπτωση της Ιταλίας.
Η Ιρλανδία ξέφυγε προς στιγμήν με «κάλπικο» τρόπο (ανάλυση) και η Πορτογαλία με την ανατροπή της ενδοτικής της κυβέρνησης (ανάλυση), αλλά όλα τα άλλα κράτη κινδυνεύουν θανάσιμα από τη Γερμανία που δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ την πολιτική της – ενώ η Ελλάδα έχει μετατραπεί στο 17ο κρατίδιο της, μόνο με υποχρεώσεις και χωρίς κανένα δικαίωμα. Όπως έχουμε άλλωστε αναλύσει, είναι σε πολύ χειρότερη θέση από το Πουέρτο Ρίκο όσον αφορά τη σχέση του με τις Η.Π.Α. (πηγή) – με έναν γερμανόφιλο πρωθυπουργό που μάλλον δεν έχει κανέναν ηθικό ενδοιασμό να αποδεχθεί την κατοχή της Γερμανίας, το μοίρασμα του Αιγαίου με τη σύμμαχο της Γερμανίας, με την Τουρκία και τη μετατροπή της πατρίδας του σε μία εθελόδουλη αποικία-εξοχική κατοικία των Γερμανών.
Συμπερασματικά λοιπόν, δεν υπάρχει ζωή εντός της γερμανικής ΕΕ και Ευρωζώνης, εάν δεν αλλάξει στάση η Γερμανία, όσο και αν μας στενοχωρεί κάτι τέτοιο – ενώ εκτός υπάρχει μία αμυδρή έστω πιθανότητα, αν και είναι ήδη πολύ αργά για την Ελλάδα. Δεν είναι αργά όμως για την Ιταλία – η οποία, εάν παραμείνει μέλος του ευρώ, θα καταλήξει σύντομα σαν την Ελλάδα, ακολουθούμενη από την Ισπανία, τη Γαλλία κλπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου