Πηγή: 2 of Spades
Πριν το Ισραήλ ολοκληρώσει τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, πρέπει να αλλάξουμε οπτική γωνία και να αποκαλύψουμε το τεράστιο ψέμα των δύο λαών σε δύο κράτη, το οποίο ήταν πάντα η προϋπόθεση για την εξάλειψη ενός μέρους του πληθυσμού που ζούσε δυτικά του Ιορδάνη ποταμού, μεταξύ Αιγύπτου και Λιβάνου, προς πλήρη ωφέλεια του άλλου.
Πού έπρεπε ή θα έπρεπε να είχε προκύψει αυτό το φανταστικό δεύτερο κράτος; Στις χώρες και στις εκτάσεις άλλων εθνών;
Ή -όπως όντως είχε συμβεί- σε έναν θύλακα ισραηλινής επικράτειας, όπου ήταν πάντα σαφές ότι ένας ελεύθερος, ανεξάρτητος θεσμός, κύριος των δικών του συνόρων και της δικής του οικονομίας, κοινωνικότητας και πολιτικής, δεν θα μπορούσε να προκύψει;
Ποιος θυμάται τη μεγάλη κρίση της Νότιας Αφρικής; Θα δεχόταν κανείς ένα κράτος για τους μαύρους και ένα για τους λευκούς ως λύση; Όχι, επειδή ο λαός της Νότιας Αφρικής ήταν ένας, αποτελούμενος από λευκούς, μαύρους και έναν μικρό αριθμό Ασιατών. Χριστιανούς άνδρες και γυναίκες, Προτεστάντες και Καθολικούς, Ισραηλίτες και ανιμιστές, ακόμη και άθεους.
Γιατί, λοιπόν, πρέπει να επιτρέπεται στο Ισραήλ —σύμφωνα με ένα σχέδιο που είχε σχεδιαστεί πολύ πριν από το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και τις διώξεις που υπέστησαν οι Ευρωπαίοι Εβραίοι— να είναι το μοναδικό, αδιαμφισβήτητο και αυθεντικά ρατσιστικό κράτος στον σύγχρονο κόσμο; Ένα έθνος όπου κανείς δεν μπορεί να είναι πλήρης πολίτης εκτός αν είναι Εβραίος, και όπου όλοι οι Εβραίοι στον κόσμο μπορούν να είναι πολίτες, ανεξάρτητα από την εθνικότητά τους, αλλάζοντας έτσι και αλλοιώνοντας τις κανονικές πολιτικές σχέσεις που θα έπρεπε να διέπουν τη ζωή οποιασδήποτε χώρας;
Γιατί, λοιπόν, πρέπει να επιτρέπεται στο Ισραήλ —σύμφωνα με ένα σχέδιο που είχε σχεδιαστεί πολύ πριν από το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και τις διώξεις που υπέστησαν οι Ευρωπαίοι Εβραίοι— να είναι το μοναδικό, αδιαμφισβήτητο και αυθεντικά ρατσιστικό κράτος στον σύγχρονο κόσμο; Ένα έθνος όπου κανείς δεν μπορεί να είναι πλήρης πολίτης εκτός αν είναι Εβραίος, και όπου όλοι οι Εβραίοι στον κόσμο μπορούν να είναι πολίτες, ανεξάρτητα από την εθνικότητά τους, αλλάζοντας έτσι και αλλοιώνοντας τις κανονικές πολιτικές σχέσεις που θα έπρεπε να διέπουν τη ζωή οποιασδήποτε χώρας;
Κατά καιρούς, ορισμένοι προτείνουν την ένταξη του Ισραήλ στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ποιο άλλο έθνος στη Γηραιά Ήπειρο θα γινόταν δεκτό στην ΕΕ εάν φερόταν στις μειονότητες εντός των συνόρων του όπως φέρεται το Ισραήλ στους Παλαιστίνιους, είτε Μουσουλμάνους είτε Χριστιανούς; Μπορεί η Ευρώπη, η οποία αμφισβητεί την εισαγωγή κανόνων και νόμων από την Ουγγαρία οι οποίοι, ρυθμίζοντας τις κοινωνικές συμπεριφορές, θα παραβίαζαν τα δικαιώματα —τα οποία δεν είναι τίποτα περισσότερο από ισχυρισμούς και αξιώσεις— των υποτιθέμενων μειονοτήτων, να εξακολουθεί να δέχεται κανονικές σχέσεις με ένα κράτος που βασίζεται και είναι θεμελιωμένο στο DNA των κατοίκων του;
Η Παλαιστίνη – όπως παραδέχτηκε και η Γκόλντα Μέιρ σε μια συνέντευξη που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή στο YouTube – είναι μία και ο λαός της δεν είναι – και δεν μπορεί να είναι – μόνο ο εβραϊκός λαός, όπως ακριβώς και στον υπόλοιπο κόσμο όλα τα έθνη έχουν πολλαπλές εθνοτικές καταβολές μέσα τους (μια πολυμορφία εθνοτικών καταγωγών στο εσωτερικό τους).
Το Ισραήλ πρέπει να αναγκαστεί να μην θεωρεί πλέον τον εαυτό του Ιουδαϊκό κράτος, αλλά να μεταμορφωθεί σε ένα πολιτισμένο έθνος, όπου οι κάτοικοί του δεν θα μπορούν πλέον να υφίστανται διακρίσεις λόγω φυλής. Όπως συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο, η κυβέρνηση του Τελ Αβίβ πρέπει να πειστεί -ακόμα και με μια σοβαρή πολιτική κυρώσεων και διεθνούς απομόνωσης- να επαναδεχτεί τους Παλαιστίνιους στην πλήρη ιθαγένεια και να προστατεύσει τα δικαιώματά τους, όπως κάνει κάθε πολιτισμένο κράτος με τους δικούς του πληθυσμούς. Ένα κράτος όπου όλοι μπορούν να είναι πλήρως «Ισραηλινοί», ακόμα κι αν δεν είναι Εβραίοι ή δεν ασπάζονται τη θρησκεία του Μωυσή. Και όπου το να είσαι Εβραίος και να σέβεσαι την Τορά δεν αποτελεί προνόμιο έναντι των άλλων.
Πώς θα κρινόταν η Ιταλία αν η παρακολούθηση της Κυριακάτικης Λειτουργίας ή η μη ύπαρξη ξένων στο γενεαλογικό δέντρο κάποιου αποτελούσε συνταγματικά -ή ουσιαστικά- τίτλο προνομίου;
Απίστευτο: ολόκληρος ο κόσμος θα έπρεπε να γίνει πολυεθνικός, σύμφωνα με τις αφελείς ψυχές της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, ενσωματώνοντας ακόμη και εκείνους που δεν έχουν καμία σχέση ή ρίζες στις χώρες στις οποίες μεταναστεύουν· ενώ το Ισραήλ -και μόνο το Ισραήλ- έχει το δικαίωμα να διατηρήσει την ακεραιότητα της γραμμής αίματος του, ακόμη και εξοντώνοντας ένα μέρος του δικού του πληθυσμού; Δεν είναι καιρός να πούμε αρκετά; Δεν ήρθε η ώρα να δηλώσουμε δυνατά ότι οι διακρίσεις που υπέστη ένας λαός σε όλη την ιστορία δεν μπορούν να αποτελέσουν δικαιολογία για την επιβολή παρόμοιων και ισοδύναμων διακρίσεων σε άλλους λαούς;
Οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να συνεχίσουν να αποτελούν πρόβλημα για ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα, εκτός από το Ισραήλ. Πρέπει να επιστρέψουν στο να είναι το μεγαλύτερο και πιο σοβαρό πρόβλημα του Ισραήλ, απαιτώντας από αυτό το κράτος και αυτή την κυβέρνηση να διορθώσουν τα κακά του παρελθόντος, αποκαθιστώντας στις γυναίκες και τους άνδρες της Γάζας τα δικαιώματα που θα έπρεπε πάντα να απολαμβάνουν στην πατρίδα τους.
Ξεχάστε τους δύο λαούς και τα δύο κράτη: έναν μόνο λαό, τους Παλαιστίνιους, όπου οι διακρίσεις φυλής και θρησκείας δεν υπάρχουν πλέον. Μόνο μέσω της ισότητας δικαιωμάτων και ευκαιριών μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα δούμε έναν ορίζοντα ειρήνης. Διαφορετικά, εκτός από το Παλαιστινιακό Ολοκαύτωμα, αναπόφευκτα θα προετοιμαστούμε για άλλα έτη, αν όχι δεκαετίες βίας και τρομοκρατίας, καθώς είναι παράλογο, για να μη χρησιμοποιήσουμε πιο σκληρή διατύπωση, τα θύματα μιας αδίστακτης πολιτικής να επιτρέψουν στον εαυτό τους να εξοντωθεί χωρίς αντίσταση.
Το να συνεχίζουμε να διατυμπανίζουμε το σύνθημα «δύο λαοί, δύο κράτη» ως λύση στον εμφύλιο πόλεμο —γιατί αυτό ακριβώς είναι, μια σκληρή σύγκρουση μεταξύ δύο παρατάξεων του ίδιου λαού— μεταξύ Εβραίων και Παλαιστινίων Αράβων, σημαίνει μόνο υποκριτικά την αποδοχή της καταστροφής —σε μεγάλο βαθμό φυσικής και ήδη συντελεσμένης— της μη εβραϊκής μειονότητας της Παλαιστίνης.
Το Ισραήλ πρέπει να αναγκαστεί να μην θεωρεί πλέον τον εαυτό του Ιουδαϊκό κράτος, αλλά να μεταμορφωθεί σε ένα πολιτισμένο έθνος, όπου οι κάτοικοί του δεν θα μπορούν πλέον να υφίστανται διακρίσεις λόγω φυλής. Όπως συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο, η κυβέρνηση του Τελ Αβίβ πρέπει να πειστεί -ακόμα και με μια σοβαρή πολιτική κυρώσεων και διεθνούς απομόνωσης- να επαναδεχτεί τους Παλαιστίνιους στην πλήρη ιθαγένεια και να προστατεύσει τα δικαιώματά τους, όπως κάνει κάθε πολιτισμένο κράτος με τους δικούς του πληθυσμούς. Ένα κράτος όπου όλοι μπορούν να είναι πλήρως «Ισραηλινοί», ακόμα κι αν δεν είναι Εβραίοι ή δεν ασπάζονται τη θρησκεία του Μωυσή. Και όπου το να είσαι Εβραίος και να σέβεσαι την Τορά δεν αποτελεί προνόμιο έναντι των άλλων.
Πώς θα κρινόταν η Ιταλία αν η παρακολούθηση της Κυριακάτικης Λειτουργίας ή η μη ύπαρξη ξένων στο γενεαλογικό δέντρο κάποιου αποτελούσε συνταγματικά -ή ουσιαστικά- τίτλο προνομίου;
Απίστευτο: ολόκληρος ο κόσμος θα έπρεπε να γίνει πολυεθνικός, σύμφωνα με τις αφελείς ψυχές της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, ενσωματώνοντας ακόμη και εκείνους που δεν έχουν καμία σχέση ή ρίζες στις χώρες στις οποίες μεταναστεύουν· ενώ το Ισραήλ -και μόνο το Ισραήλ- έχει το δικαίωμα να διατηρήσει την ακεραιότητα της γραμμής αίματος του, ακόμη και εξοντώνοντας ένα μέρος του δικού του πληθυσμού; Δεν είναι καιρός να πούμε αρκετά; Δεν ήρθε η ώρα να δηλώσουμε δυνατά ότι οι διακρίσεις που υπέστη ένας λαός σε όλη την ιστορία δεν μπορούν να αποτελέσουν δικαιολογία για την επιβολή παρόμοιων και ισοδύναμων διακρίσεων σε άλλους λαούς;
Οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να συνεχίσουν να αποτελούν πρόβλημα για ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα, εκτός από το Ισραήλ. Πρέπει να επιστρέψουν στο να είναι το μεγαλύτερο και πιο σοβαρό πρόβλημα του Ισραήλ, απαιτώντας από αυτό το κράτος και αυτή την κυβέρνηση να διορθώσουν τα κακά του παρελθόντος, αποκαθιστώντας στις γυναίκες και τους άνδρες της Γάζας τα δικαιώματα που θα έπρεπε πάντα να απολαμβάνουν στην πατρίδα τους.
Ξεχάστε τους δύο λαούς και τα δύο κράτη: έναν μόνο λαό, τους Παλαιστίνιους, όπου οι διακρίσεις φυλής και θρησκείας δεν υπάρχουν πλέον. Μόνο μέσω της ισότητας δικαιωμάτων και ευκαιριών μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα δούμε έναν ορίζοντα ειρήνης. Διαφορετικά, εκτός από το Παλαιστινιακό Ολοκαύτωμα, αναπόφευκτα θα προετοιμαστούμε για άλλα έτη, αν όχι δεκαετίες βίας και τρομοκρατίας, καθώς είναι παράλογο, για να μη χρησιμοποιήσουμε πιο σκληρή διατύπωση, τα θύματα μιας αδίστακτης πολιτικής να επιτρέψουν στον εαυτό τους να εξοντωθεί χωρίς αντίσταση.
Το να συνεχίζουμε να διατυμπανίζουμε το σύνθημα «δύο λαοί, δύο κράτη» ως λύση στον εμφύλιο πόλεμο —γιατί αυτό ακριβώς είναι, μια σκληρή σύγκρουση μεταξύ δύο παρατάξεων του ίδιου λαού— μεταξύ Εβραίων και Παλαιστινίων Αράβων, σημαίνει μόνο υποκριτικά την αποδοχή της καταστροφής —σε μεγάλο βαθμό φυσικής και ήδη συντελεσμένης— της μη εβραϊκής μειονότητας της Παλαιστίνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου