Αρκετά με τις προσποιήσεις!

του Ηλία

Ο Άγιος Βενέδικτος παραδίδει τον Κανόνα

Με την καρδιά πλατυσμένη από την άφατη γλυκύτητα της αγάπης, τρέχουμε τον δρόμο των εντολών του Θεού (Κανόνας Βενέδικτου, Πρόλογος, 49).

«Με καρδιά διασταλμένη από την άφατη γλυκύτητα της αγάπης, τρέχουμε τον δρόμο των εντολών του Θεού». Στο τέλος του Προλόγου του διάσημου Κανόνα του, ενός από τα ιδρυτικά κείμενα του δυτικού πολιτισμού, ο Άγιος Βενέδικτος κάνει αυτή την εξαιρετική παρατήρηση, καρπό της εμπειρίας του, η οποία με λίγα λόγια συμπυκνώνει ολόκληρη τη ζωή ενός Χριστιανού, όποια και αν είναι η κατάστασή του.
Σε αυτόν, ο νόμος και η αγάπη, η υποχρέωση και η χάρη, το καθήκον και η επιθυμία είναι υπέροχα ισορροπημένα. Η διαλεκτική ένταση που εισήγαγε στη σύγχρονη σκέψη το λάθος του Λούθηρου απουσιάζει εντελώς. Αντίθετα, κατανοούμε εκείνες τις πολικότητες που είναι ειδικές για τη δυναμική του βαπτίσματος, αλλά που συνδυάζονται με ακραία φυσικότητα στην ύπαρξη εκείνων που καθοδηγούνται από μια ζωντανή πίστη: όσοι αγαπούν αληθινά τον Κύριο κάνουν το θέλημά Του με χαρά και προθυμία, σαν να τρέχουν, όχι με επίπονη προσπάθεια και αγχωμένο πνεύμα.

Δογματική Λήθη

Στην ευφορία της απαιτούμενης νέας Πεντηκοστής, η οποία υποτίθεται ότι θα εγκαινίαζε την εποχή του Παραδείσου στη γη,

 η μετασυνοδική «θεολογία» αφαίρεσε σκόπιμα δόγματα χωρίς τα οποία ο Χριστιανισμός  αυτοκαταστρέφεται, πρώτα και κύρια αυτό του προπατορικού αμαρτήματος.

Δεν επρόκειτο για επίσημη άρνηση (κάτι που θα ήταν αίρεση), αλλά μάλλον για ακούσια υποβάθμισή του στα λείψανα του παρελθόντος, σχεδόν σαν να επρόκειτο για μια απλή υποκειμενική πεποίθηση ενός μεγάλου Πατέρα της Εκκλησίας, του Αγίου Αυγουστίνου, και όχι για μια αλήθεια πίστης που ορίστηκε από τη Σύνοδο του Τρίεντου (βλ. DS 1512-1513).

Με την αφαίρεση του προπατορικού αμαρτήματος, η ανάγκη για τη Λύτρωση που επιτέλεσε ο Χριστός εξαφανίζεται, όπως και αυτή της Εκκλησίας και των Μυστηρίων. Η χριστιανική ζωή περιορίζεται σε μια αόριστη ουτοπία υφασμένη από ανόητες ιδέες και κενά λόγια. Έτσι, όλα έχουν διαλυθεί σε έναν ολοκληρωτικό φιλανθρωπισμό που, παρά την αθώα εμφάνισή του, δεν αντέχει καμία πρόκληση (δεν ανέχεται καμία αντίρρηση).

Αυτή η σκόπιμη «λησμοσύνη/λήθη» ενός θεμελιώδους σημείου του καθολικού δόγματος είχε βαθιές επιπτώσεις ακόμη και σε καθαρά ανθρώπινο επίπεδο.
Μη αναγνωρίζοντας πλέον ως μία από τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος, η λαγνεία θεωρείται φυσιολογική: η ροπή προς το κακό, αντί να καταπολεμάται με τη βοήθεια της χάρης, γίνεται αντιληπτή ως φυσική τάση του ανθρώπινου όντος, δηλαδή ως κάτι εγγενές στην ουσία του.
Όλες οι σκέψεις με τις οποίες ο άνθρωπος αποδέχεται οικειοθελώς τις κακές παρορμήσεις που προκύπτουν από την αισθησιακότητά του, τη φιλοδοξία και την απληστία του νομιμοποιούνται έτσι ως ανεξέλεγκτες εκφράσεις ατομικής ελευθερίας. Με μια πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας, η αναστολή τους γίνεται «αμαρτία», ενώ οποιαδήποτε πρόταση αρνητικής αρχής εμφανίζεται ως μια αφόρητη επίθεση στην ελεύθερη άσκηση των υποτιθέμενων «δικαιωμάτων».

Περιττό να πούμε ότι βρισκόμαστε εδώ στους αντίποδες της ανθρωπολογίας (πρακτικής, όχι θεωρητικής) του Αγίου Βενέδικτου ή οποιουδήποτε άλλου Αγίου, δεδομένου ότι η ηθική αλήθεια έχει ανατραπεί με βάση μια άρνηση σχετικά με την κατάσταση της πεσμένης ανθρώπινης φύσης (μια φράση που, στις θεολογικές σχολές, ακούγεται πλέον σαν βλασφημία). Για τον φυσικά καλό άνθρωπο του Ρουσσώ, τον αρχιτέκτονα της δικής του τύχης, όπως και για τους Ουμανιστές, η «καλοσύνη» μιας πράξης συμπίπτει με την απουσία καταναγκασμού της ελεύθερης βούλησης. Είναι σαφές ότι ένα τέτοιο όραμα υπονομεύει κάθε ηθική -ακόμα και τη φυσική- και καθιστά αδύνατη την κοινωνική και εκκλησιαστική συνύπαρξη.
Ο πολιτισμός που γεννήθηκε από την προνοητική συνάντηση μεταξύ του μηνύματος του Ευαγγελίου, του ελληνικού πολιτισμού και του ρωμαϊκού δικαίου (και που βρίσκει μια αξεπέραστη σύνθεση στον Κανόνα των Βενεδικτινών) καταστρέφεται από ένα δαιμονικό ψέμα.

Αντιχριστιανικές Ρίζες

Το άσβεστο μίσος για τον χριστιανικό πολιτισμό (που σήμερα μαίνεται ενάντια σε οτιδήποτε δυτικό επειδή προέρχεται από αυτό) έχει τις ρίζες του στην εβραϊκή Καμπάλα, η οποία θεωρεί το σύμπαν, με πανθεϊστική έννοια, μια εκπόρευση της θεότητας μέσω διαδοχικών ακτινοβολιών θείων ενεργειών, οι οποίες, καθώς κατεβαίνουν σε χαμηλότερα επίπεδα του κόσμου, μολύνονται από την ύλη και παραμένουν φυλακισμένες εκεί. Το έργο του μυημένου είναι επομένως να τον απελευθερώσει μέσω της δικής του επίγνωσης και μέσω ενεργειών που στοχεύουν στην απελευθέρωσή του από οποιουσδήποτε περιορισμούς που συνδέονται με τον ατελή κόσμο.
Περαιτέρω εξελίξεις στις διδασκαλίες του Isaac Luria (1534–1572) και του Sabbatai Zevi (1626–1676) καθιστούν ρητή την ανάγκη για λύτρωση μέσω της αμαρτίας : και εδώ, η αντιστροφή της πραγματικότητας είναι πλήρης, γεγονός που εξηγεί καλά την αντίστοιχη μετάλλαξη της «Καθολικής» σκέψης επί του θέματος.

Η αντιστροφή δεν εξαιρεί ούτε τη σχέση μεταξύ ανθρώπου και Θεού: ο Δημιουργός του υλικού σύμπαντος θα ήταν ένας κακός δημιουργός που, εκτός από τη δημιουργία ενός ελαττωματικού σύμπαντος, θα ήταν αποφασισμένος να επιβαρύνει τον άνθρωπο με ανέφικτες εντολές για να τον υποδουλώσει περαιτέρω. Η αποστολή των μυημένων είναι στη συνέχεια να αποκαταστήσουν και να τελειοποιήσουν τον κόσμο (tiqqun ʽolam), εν αναμονή της έλευσης του Μεσσία, με τις «καλές πράξεις» τους, οι οποίες, ωστόσο, στην πραγματικότητα είναι το αντίθετο του ηθικά καλού.

Τώρα, το γεγονός ότι ο Ρωμαίος Ποντίφικας αναφέρεται ρητά σε τέτοιες διδασκαλίες σε ένα μήνυμα που απευθύνεται σε Καθολικούς εθελοντές είναι τουλάχιστον ανησυχητικό.
Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για έναν αντιχριστιανικό μεσσιανισμό που στοχεύει στην καταστροφή του Χριστιανισμού υπέρ ενός σατανικού πανθεϊσμού, μιας από τις πιο διεστραμμένες και επιβλαβείς εκφράσεις του Γνωστικισμού: είναι δυνατόν κανείς να μην του το είπε;

Η παρακολούθηση της πορείας των θείων εντολών (το «να τρέχεις στην οδό των εντολών του Θεού»), σε ένα τέτοιο πλαίσιο, καθίσταται σχεδόν αδύνατη, εκτός αν καταφύγει κανείς στη μυθοπλασία: ναι, είναι μια τεράστια, γενική, πανταχού παρούσα φάρσα που διαπερνά την επίγεια Εκκλησία για τουλάχιστον εξήντα χρόνια, κρύβοντας την προδοσία του Χριστού πίσω από χαμογελαστά πρόσωπα που κλείνουν το μάτι και μια πρόσοψη απεριόριστης συμπερίληψης... εκτός, φυσικά, από εκείνους που επιθυμούν να παραμείνουν Καθολικοί.

Για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια, ο γράφων έχει αποκαλύψει αυτή τη γιγαντιαία μυστικοποίηση και συνεχίζει να συλλαμβάνει νέες πτυχές, σαν σε έναν λαβύρινθο που κρύβει συνεχείς εκπλήξεις και ανοίγει αδιάκοπα νέους δρόμους έρευνας. Μόνο μια ανεκτίμητη χάρη, χωρίς καμία αξία εκ μέρους μας, θα μπορούσε να μας είχε βγάλει από αυτό. Διαφορετικά, θα ήταν αδύνατο, δεδομένου ότι είχαν τοποθετήσει ένα είδος ψυχεδελικού θεάματος πάνω από τα μάτια μας, επιτρέποντάς μας να βλέπουμε μόνο ό,τι ήθελαν.

Μια σανίδα σωτηρίας

Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι, σε αυτό το κλίμα ψεύδους, ακούμε εκείνους στην κορυφή να ισχυρίζονται ότι η Λατινική Λειτουργία δεν αποτελεί πρόβλημα, επειδή θα αρκούσε να χρησιμοποιηθεί το Μισσάλιο του Παύλου ΣΤ΄ σε αυτή τη γλώσσα... σχεδόν σαν να μην ήταν δύο διαφορετικές τελετές, πράγματι ασυμβίβαστες όσον αφορά τη μυστηριακή, εκκλησιολογική και ηθική θεολογία.
Όπως ακριβώς η Λειτουργία, γνωστή ως του Αγίου Πίου Ε΄, μεταφράζει το καθολικό δόγμα σε λατρεία, η οποία βρίσκει σε αυτήν μια από τις πιο έγκυρες μαρτυρίες της, έτσι και η νέα Λειτουργία εκφράζει τη διεστραμμένη θεολογία του μοντερνισμού, τη μεταφορά των Καμπαλιστικών ιδεών στην εκκλησιαστική σκέψη. Η εξάλειψη του πρώτου, με σκοπό τη διαστρέβλωση του Χριστιανισμού και την επαναφορά του στην αγκαλιά του ψεύτικου Ιουδαϊσμού, είναι απόλυτη αναγκαιότητα. Ας μην έχουμε, λοιπόν, αυταπάτες για την αποκατάσταση της λειτουργικής νομιμότητας: πέρα ​​από τη φλυαρία, απέχουμε πολύ από αυτό. Τα σημάδια, αν μη τι άλλο, δείχνουν την τελική λύση.

Αυτό δεν γίνεται για να σπείρουμε την απελπισία, αλλά για να τους ενισχύσουμε για τη μάχη που μας περιμένει: με τη νέα εκλογή, η αντιπολίτευση έχει φιμωθεί, ή μάλλον, έχει εξαφανιστεί με την ελπίδα ποιος ξέρει τι παραχωρήσεις, όπως όταν τα παιδιά, αφού ενοχλήσουν τους γονείς τους, ψιθυρίζουν συνωμοτικά: «Ας είμαστε καλοί και ήσυχοι, αλλιώς δεν θα μας αφήσουν να πάμε να παίξουμε».

Έτσι, χωρίς να έχει μείνει κανείς να μας εκπροσωπήσει, θα μας κάνουν να καταπιούμε με χαμόγελο πράγματα που, κατά την προηγούμενη θητεία του Πάπα, αμφισβητήσαμε έντονα.

Για να το θέσω με στρατιωτικούς όρους, η εντύπωση είναι ότι, αφού έχουν παραβιαστεί οι γραμμές, είναι πλέον καιρός να εδραιωθούν οι θέσεις και να εξαλειφθούν οι εστίες αντίστασης: στη γλώσσα του ηγέτη, είναι καθήκον του εξολοθρευτή (terminator), έστω και αν με την πρώτη ματιά, βλέποντάς τον να περνάει μέσα από το πλήθος, μοιάζει με αναπληρωματικό... ένα είδος μαριονέτας που τοποθετείται σε αυτόν τον ρόλο από τους εχθρούς του Χριστού.

Basta con le finzioni! - Articolo di Elia

Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.