ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ A
ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ π. ΣΥΜΕΩΝ ΚΡΑΓΙΟΠΟΥΛΟΥ
...πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν
Τὸ αἴσθημα κατωτερότητος καὶ ἄλλες ἀρρωστημένες καταστάσεις
μέσα στο μυστήριο τῆς σωτηρίας
Πανόραμα Θεσσαλονίκης, Ε΄ έκδοση
B΄ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 22
Εἰδικό Μέρος
β΄. Αἴσθημα κατωτερότητος-Ὁμιλίες σε συνάξεις νέων
Ὑγιής καὶ μὴ ὑγιὴς κατάσταση
Έχουμε λοιπόν άρρωστημένες καταστάσεις, ἔχουμε καὶ μὴ ἀρρωστημένες. Ἀλλά μέσα ἀπὸ τις ἀρρωστημένες καταστάσεις μπορεί κανείς να κατα λάβει κι ἐκεῖνα που συμβαίνουν στις ὑγιεῖς κατα-στάσεις. Αὐτό θὰ ἔλεγα καὶ γιὰ τὸ αἴσθημα κατω τερότητος.
Τὸ αἴσθημα κατωτερότητος, γιὰ τὸ ὁποῖο ἐμεῖς μιλήσαμε, εἶναι μια αρρωστημένη κατάσταση δὲν εἶναι ἁπλῶς ὅτι ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται νὰ ὑστερεί, αἰσθάνεται ὅτι ἀκόμη δὲν εἶναι ἐκεῖνο ποὺ θὰ ἤθελε νὰ εἶναι ὅτι πρέπει να ψηλώσει κι ἄλλο, ὅτι πρέπει να μάθει κι ἄλλα γράμματα, ὅτι πρέπει να βελτιώσει την τέχνη του, ὅτι πρέπει να κάνει ἄσκηση για να δυναμώσουν οἱ μῆς του κτλ. Αὐτὰ δὲν τελειώνουν ποτέ, καὶ δὲν εἶναι αὐτὸ αἴσθημα κατωτερότητος κατά αρρωστημένο τρόπο.
Καμιά φορά βέβαια δὲν μπορεῖ νὰ τὰ ξεχωρίσει κανείς καὶ νὰ πεῖ «Ὡς ἐδῶ εἶναι τὸ ὑγιές, καὶ ἀπὸ δῶ καὶ πέρα ἀρχίζει τὸ ἀρρωστημένο. Ὡς ἐδῶ εἶναι τὸ ἀρρωστημένο, καὶ μετὰ ἀρχίζει τὸ ὑγιές». Όμως έχουμε περιπτώσεις στις ὁποῖες δὲν ὑπάρχει κάτι ἀρρωστημένο. Ὅπως ἔχουμε καὶ περιπτώσεις πού, ὅσο κι ἂν δὲν φαίνεται, ὑπάρχει άρρωστημένη και τάσταση.
Όταν μιλούμε γιὰ τὸ αἴσθημα κατωτερότητος, ὅπως εἶπα καὶ προηγουμένως, δὲν ἐννοοῦμε ἐκεῖνο που αἰσθάνεται ὁ κάθε ἄνθρωπος. Π.χ., το παιδί που εἶναι στην πρώτη Δημοτικού, αἰσθάνεται ὅτι εἶναι στην πρώτη Δημοτικοῦ καὶ ὄχι στη δευτέρα ἤ στο Γυμνάσιο. Κι ἐκεῖνος ἀκόμη ποὺ θὰ φθάσει στο πα νεπιστήμιο, θα πάρει καὶ πτυχίο, αἰσθάνεται ὅτι δὲν εἶναι ὅπως ὁ καθηγητής του, ὁ ὁποῖος ἔχει πείρα, ὁ ὁποῖος ἔκανε καὶ ἄλλες εὐρύτερες σπουδές. Ἀλλά ἀκόμη μπορεῖ κάποιος νὰ εἶναι καθηγητής καί λίγο πολύ να νιώθει κατά υγιή τρόπο ὅτι δὲν ἔχει τὴν πείρα ποὺ ἔχει ὁ συνάδελφός του.
Να πάρουμε έναν γιατρό, π.χ., καθηγητή, που Έχει συναίσθηση ὅτι δὲν ἔχει τὴν πείρα ποὺ ἔχει ὁ συνάδελφός του, ὅτι δὲν ἔχει ἀκόμη καὶ τὴ δύναμη τοῦ μυαλοῦ ποὺ ἔχει ὁ ἄλλος. Αὐτά εἶναι φυσιολο γικές καταστάσεις. Ἄλλος εἶναι ὁ Γιακούμπ, καὶ ἄλλος εἶναι ὁ κάθε καρδιοχειρουργός. Καὶ ὑποθέτω ὅτι λίγο πολύ ὅλοι οἱ καρδιοχειρουργοί -ἢ μεγάλο μέρος τῶν καρδιοχειρουργῶν ἀναγνωρίζουν ὅτι ὁ Γιακούμπ είναι καλύτερός τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν κόμπλεξ κατωτερότητος. Η, εάν προσπαθούν να βελτιώσουν τὸν ἑαυτό τους ή έπιδιώκουν να γίνουν μαθητές τοῦ Γιακούμπ για να βελτιώσουν τον ἑαυτό τους, αὐτὸ δὲν εἶναι αἴσθημα κατωτερότητος.
Ένας μαθητής στο σχολείο μπορεί να στερεί ἔναντι τῶν ἄλλων συμμαθητών του στην τάξη, όμως δὲν σημαίνει ὅτι ὁπωσδήποτε έχει αίσθημα κατωτερότητος. Ἐνῶ ἕνας ἄλλος μπορεί να είναι πρώτος στην τάξη καὶ παρ' ὅλα αὐτὰ νὰ ἔχει αίσθημα κατωτερότητος, νὰ ἔχει το κόμπλεξ αὐτὸ τῆς μειονεξίας. Αὐτὰ τὰ πράγματα πρέπει καλα να τα μελετήσουμε, καλά νὰ τὰ ἐξετάσουμε και καλά να τα καταλάβουμε. Ἀλλιῶς, ἁπλῶς ἀσχολουμαστε μὲ αὐτὰ φιλολογικῷ τῷ τρόπῳ, δὲν καταλαβαίνουμε τίποτε καὶ φυσικά δὲν ὠφελούμαστε καὶ ούτε μπορούμε να ὠφελήσουμε καὶ ἄλλους,
Τὰ ἀρρωστημένα καὶ τὰ μὴ ὁμαλά ἀντιμετωπίζονται δυσκολότερα
Ἔχουμε πεῖ ἐπανειλημμένως ὅτι στις ψυχολο γικὰ ὑγιεῖς καταστάσεις -ὄχι ὑγιεῖς ἀπὸ πλευρᾶς καθαρῶς ἁμαρτίας, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι εἶναι ἀναμάρ τητος ὁ ἄνθρωπος- βλέπει κανείς την αμαρτία του καὶ τὴν ἀντιμετωπίζει κατά υγιή τρόπο. Εύκολότερα δηλαδή παλεύει τὰ τῆς ἁμαρτίας αὐτὸς ποὺ εἶναι σε ὑγιή κατάσταση ἀπὸ τὸν ἄλλο ποὺ ἔχει ἀρρωστημένες καταστάσεις. Όπως ἐπίσης τὰ ἀρρωστημένα καὶ τὰ μὴ ὁμαλὰ ἀντιμετωπίζονται δυσκολότερα.
Στο θέμα το σαρκικό, ἂς τὸ ποῦμε ἔτσι, που ἔχει σχέση μὲ τὸ σέξ, τὰ φυσιολογικά ἀντιμετωπί ζονται εὐκολότερα. Δηλαδή, ἕνας ποὺ εἶναι σε φυσιολογική κατάσταση, εὐκολότερα κάνει τὸν ἀγώνα του, εὐκολότερα παλεύει τὴν ὅλη υπόθεση καὶ ἀγιά-ζεται. Ἂν τυχόν κάποιος δέν βρίσκεται σε φυσιολογικές καταστάσεις ὡς πρὸς τὸ θέμα αὐτό, θὰ δυσκολευτεί περισσότερο. Ὄχι ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ τὰ παλέψει καί ὅτι ἀναγκαστικά πρέπει νὰ ἁμαρτάνει ὄχι. Αὐτό ἀποκλείεται. Κανείς δέν ἁμαρτάνει ἀναγκαστικῷ τῷ τρόπῳ. Αὐτός λοιπόν ποὺ ἔχει ἀφύσικες καταστάσεις θα δυσκολευτεί περισσότερο, ἀλλά καί αὐτός θα μπορέσει να τα παλέψει.
Ἔτσι, θα λέγαμε, ἐὰν ὑστερεῖ κανείς σε κάτι ἔναντι τῶν ἄλλων καὶ τὸ αἰσθάνεται αὐτό φυσιολο γικῷ τῷ τρόπῳ, αὐτός πιό ἄνετα ἀντιμετωπίζει το ὅλο θέμα. Η παραμένει σ' αὐτό πού εἶναι λέγοντας: «Δέν πειράζει. Ἄλλος ξέρει περισσότερα, ἐγώ ξέρω λιγότερα. Ἄλλος τα καταφέρνει καλύτερα, ἐγώ τὰ καταφέρνω ὄχι τόσο καλά» καί δέν ἔχει κανένα πρό βλημα. Ἡ, ἄν θέλει να βελτιωθεί, τον κόπο πού καταβάλλει καί τόν ἀγώνα που κάνει, τον κάνει πιό ἄνετα, πιό φυσιολογικά. Ἐνῶ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει αἴ-σθημα κατωτερότητος -δηλαδή κομπλεξικῷ τῷ τρόπῳ, ἀρρωστημένῳ τῷ τρόπῳ νιώθει ὅτι ὑστερεῖ- καὶ ὑποφέρει, αὐτός καὶ ἄν τυχόν κάνει προσπάθεια να βελτιωθεί, ἡ ὅλη προσπάθεια θὰ ἔχει ἐπίσης ἀρρωστημένο χαρακτήρα καὶ μᾶλλον δὲν τὸν ὁδηγεῖ σὲ θεραπεία. Ἀντίθετα, μεγαλώνει ή πίεση καί ἡ ὅλη στενοχώρια πού ἔχει.
Δες την πνευματικότητά σου ὑπὸ τὸ φῶς τῶν ἀρρωστημένων καταστάσεων
Κατά τη γνώμη μου εἶναι πάρα πολύ σοβαρά αὐτὰ τὰ θέματα, καθώς σήμερα οἱ ἄνθρωποι όχι ἁπλῶς εἶναι ὅ,τι εἶναι, ἀλλὰ ἔχουν πλήρη άγνοια. Ἂν δηλαδή ἔχεις μέσα σου κομπλεξικές καταστάσεις, ἀρρωστημένες καταστάσεις καὶ δὲν τὸ ξέρεις, τότε καὶ τυραννιέσαι καὶ ἄκρη δὲν θὰ βρεῖς. Ἐὰν ἐπίσης, βοηθούμενος ἀπό τίς ἀρρωστημένες αὐτές καταστά σεις, δὲν δεῖς τὰ τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὑπὸ τὸ φῶς αὐτῶν τῶν καταστάσεων, δέν θά μπορέσεις νὰ δεῖς καλά τὸν ἑαυτό σου καί δέν θά μπορέσεις να κάνεις σωστό πνευματικό ἀγώνα.
Ὅταν βλέπεις τον ψυχοπαθή, τὸν ἔχοντα ψυ χοπαθολογική κατάσταση νὰ εἶναι ἀγύριστο κεφάλι, μπορεῖς, παίρνοντας ἐκεῖνο σὰν ἕνα δεδομένο, σάν μιά πραγματικότητα, καί τηρουμένων πάντοτε τῶν ἀναλογιῶν, νὰ δεῖς τὸν ἑαυτό σου. Μερικές φορές, καθώς ἐσὺ ὁ λογικός βλέπεις καθαρά τὸν ἄλλο να παραλογίζεται, μπορεῖς νὰ τὸ μεταφέρεις αὐτό στον ἑαυτό σου καί νὰ πεῖς: «Φαίνεται λοιπόν ὅτι καί σ' ἐμένα, τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, συμβαίνει κάτι παρόμοιο, καθώς ὁ πνευματικός μοῦ λέει καὶ μοῦ ξα-ναλέει ὅτι εἶμαι ἀγύριστο κεφάλι, μοῦ λέει καὶ μοῦ ξαναλέει ὅτι ἔχω θέλημα, μοῦ λέει καὶ μοῦ ξαναλέει ὅτι δὲν ξεκολλάω ἀπό τή γνώμη μου, ἀπὸ τὴν ἀπο-ψή μου, κι ἐγώ δὲν θέλω νὰ τὸ δεχθῶ. Ὅπως βλέπω ἐγώ τώρα τον ψυχοπαθολογικό τύπο ὅτι κάνει ἀνόητα πράγματα, καὶ αὐτὸς δὲν τὸ καταλαβαίνει ὅτι παραλογιζόμενος ἐπιμένει στὴ ἄποψή του, ἐνῶ για μένα εἶναι περισσότερο από φανερό ότι κάνει λάθος ἐγὼ τὸ βλέπω, αὐτὸς δὲν τὸ βλέπει- ἔτσι φαίνεται ὅτι κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καί σ' ἐμένα, ὅταν μοῦ λένε κάποια πράγματα, κι ἐγὼ δὲν τὰ βλέπω»,
Να Βοηθιέται κανείς ἡ δὲν βοηθιέται να πεί: «Πώ πώ! Ἐὰν εἶμαι ἰσχυρογνώμων, ὅπως αὐτὸς ἐδῶ ὁ τύπος, ἂν εἶμαι ἀγύριστο κεφάλι, ὅπως αὐτὸς ἐδῶ ὁ τύπος, καὶ ἂν μένω στη γνώμη μου καὶ ἐπιμένω στο θέλημά μου ὅπως αὐτός, πώ πώ, Θεέ μου!» Ἔτσι βοηθιέται πάρα πολύ κανείς νὰ δεῖ καλύτερα τὰ πράγματα, να ταπεινωθεί, νὰ ἀφήσει τὴν ἰδέα που ἔχει γιὰ τὸν ἑαυτό του, νὰ ἀφήσει το θέλημά του, να κάνει ὑπακοή και να σωθεί.
Οἱ πάντες, χωρίς να ξέρουμε πολλά πράγματα, ὅταν δοῦμε κάποιον ὁ ὁποῖος κατά ἀρρωστημένο τρόπο ἐπιμένει σε κάτι, και το βλέπουμε καθαρά ὅτι δὲν εἶναι ἔτσι ὅπως τὸ λέει ἐκεῖνος, οἱ πάντες πι-στεύουμε ἐκείνη τὴν ὥρα ὅτι, ἄν μᾶς ἀκούσει, θά ὠφεληθεί. Ἂν, π.χ., ποῦμε στὸν ἀρρωστημένο τύπο ποὺ ἀναφέραμε πιο πάνω: «Όχι, δὲν ἔχεις φίδι στην κοιλιά σου», καί αὐτὸς μὲ τὴ σειρά του ἔλεγε: «Ἀφοῦ τὸ λὲς ἐσὺ ὅτι δὲν ἔχω, δὲν ἔχω», οἱ πάντες ξέρουμε ὅτι ἐκείνη τὴν ὥρα θὰ ἄρχιζε κιόλας ή γιατρειά του, Οἱ πάντες τὸ ξέρουμε. Το ἴδιο εἶναι καὶ στα πνευ ματικά. Ἐὰν πεῖς: «Το καταλαβαίνω δὲν τὸ κατα λαβαίνω, ἀφοῦ μοῦ λένε ὅτι ἔχω θέλημα, ἔχω θέλημα. Το ἀφήνω λοιπόν. Ἀφοῦ μοῦ λένε ὅτι μένω στη γνώμη μου, τὴν ἀφήνω τη γνώμη μου. Ἀφοῦ μοῦ λένε ὅτι κάνω ἀνυπακοή, τὴν ἀφήνω τὴν ἀνυπα κοή», εάν λοιπόν πεῖς ἔτσι, περνάς αμέσως στην πνευματική θεραπεία
Όπως εἶπαμε καὶ πιὸ μπροστά, δὲν μποροῦμε να πούμε: «Ὡς ἐδῶ εἶναι τὸ ἀρρωστημένο, και ἀπὸ δώ και πέρα ἀρχίζει το μὴ ἀρρωστημένο. Ως ἐδῶ εἶναι τὸ υγιές, καὶ ἀπό δῶ καὶ πέρα ἀρχίζει το μη ὑγιές». Δὲν εἶναι εὔκολο να τὰ πεῖ κανείς αὐτά. Αν ληφθεί λοιπὸν ὑπ' ὄψιν ὅτι δεν ξεχωρίζουν αυτές οἱ καταστάσεις ἔτσι πολύ-πολύ καθαρά, καταλήγουμε στὸ ὅτι μπορεῖ ἐσὺ νὰ νομίζεις πώς είσαι ἐντελῶς ὑγιὴς καὶ πῶς δὲν ἔχει καμιά σχέση μ' ἐσένα μια ἀρρωστημένη κατάσταση, ἐνῶ μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι ἔτσι. Μπορεῖ νὰ νομίζεις ὅτι εἶσαι υγιέστατος καὶ ὡς πρὸς τῆς ἀπόψεις σου καὶ ὡς πρὸς τῆς ἰδέες σου καὶ ὡς πρὸς τὰ συναισθήματά σου καὶ νὰ μὴν εἶναι έτσι. Πόσες φορές κανείς πιέζεται μέσα του, ἔχει ἄγχος καὶ νομίζει ποιός ξέρει τι γίνεται, ἐνῶ εἶναι ἁπλῶς ἀρρωστημένες καταστάσεις,
Αίσθημα κατωτερότητος καὶ ταπείνωση
Εἰδικό Μέρος
β΄. Αἴσθημα κατωτερότητος-Ὁμιλίες σε συνάξεις νέων
Ὑγιής καὶ μὴ ὑγιὴς κατάσταση
Έχουμε λοιπόν άρρωστημένες καταστάσεις, ἔχουμε καὶ μὴ ἀρρωστημένες. Ἀλλά μέσα ἀπὸ τις ἀρρωστημένες καταστάσεις μπορεί κανείς να κατα λάβει κι ἐκεῖνα που συμβαίνουν στις ὑγιεῖς κατα-στάσεις. Αὐτό θὰ ἔλεγα καὶ γιὰ τὸ αἴσθημα κατω τερότητος.
Τὸ αἴσθημα κατωτερότητος, γιὰ τὸ ὁποῖο ἐμεῖς μιλήσαμε, εἶναι μια αρρωστημένη κατάσταση δὲν εἶναι ἁπλῶς ὅτι ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται νὰ ὑστερεί, αἰσθάνεται ὅτι ἀκόμη δὲν εἶναι ἐκεῖνο ποὺ θὰ ἤθελε νὰ εἶναι ὅτι πρέπει να ψηλώσει κι ἄλλο, ὅτι πρέπει να μάθει κι ἄλλα γράμματα, ὅτι πρέπει να βελτιώσει την τέχνη του, ὅτι πρέπει να κάνει ἄσκηση για να δυναμώσουν οἱ μῆς του κτλ. Αὐτὰ δὲν τελειώνουν ποτέ, καὶ δὲν εἶναι αὐτὸ αἴσθημα κατωτερότητος κατά αρρωστημένο τρόπο.
Καμιά φορά βέβαια δὲν μπορεῖ νὰ τὰ ξεχωρίσει κανείς καὶ νὰ πεῖ «Ὡς ἐδῶ εἶναι τὸ ὑγιές, καὶ ἀπὸ δῶ καὶ πέρα ἀρχίζει τὸ ἀρρωστημένο. Ὡς ἐδῶ εἶναι τὸ ἀρρωστημένο, καὶ μετὰ ἀρχίζει τὸ ὑγιές». Όμως έχουμε περιπτώσεις στις ὁποῖες δὲν ὑπάρχει κάτι ἀρρωστημένο. Ὅπως ἔχουμε καὶ περιπτώσεις πού, ὅσο κι ἂν δὲν φαίνεται, ὑπάρχει άρρωστημένη και τάσταση.
Όταν μιλούμε γιὰ τὸ αἴσθημα κατωτερότητος, ὅπως εἶπα καὶ προηγουμένως, δὲν ἐννοοῦμε ἐκεῖνο που αἰσθάνεται ὁ κάθε ἄνθρωπος. Π.χ., το παιδί που εἶναι στην πρώτη Δημοτικού, αἰσθάνεται ὅτι εἶναι στην πρώτη Δημοτικοῦ καὶ ὄχι στη δευτέρα ἤ στο Γυμνάσιο. Κι ἐκεῖνος ἀκόμη ποὺ θὰ φθάσει στο πα νεπιστήμιο, θα πάρει καὶ πτυχίο, αἰσθάνεται ὅτι δὲν εἶναι ὅπως ὁ καθηγητής του, ὁ ὁποῖος ἔχει πείρα, ὁ ὁποῖος ἔκανε καὶ ἄλλες εὐρύτερες σπουδές. Ἀλλά ἀκόμη μπορεῖ κάποιος νὰ εἶναι καθηγητής καί λίγο πολύ να νιώθει κατά υγιή τρόπο ὅτι δὲν ἔχει τὴν πείρα ποὺ ἔχει ὁ συνάδελφός του.
Να πάρουμε έναν γιατρό, π.χ., καθηγητή, που Έχει συναίσθηση ὅτι δὲν ἔχει τὴν πείρα ποὺ ἔχει ὁ συνάδελφός του, ὅτι δὲν ἔχει ἀκόμη καὶ τὴ δύναμη τοῦ μυαλοῦ ποὺ ἔχει ὁ ἄλλος. Αὐτά εἶναι φυσιολο γικές καταστάσεις. Ἄλλος εἶναι ὁ Γιακούμπ, καὶ ἄλλος εἶναι ὁ κάθε καρδιοχειρουργός. Καὶ ὑποθέτω ὅτι λίγο πολύ ὅλοι οἱ καρδιοχειρουργοί -ἢ μεγάλο μέρος τῶν καρδιοχειρουργῶν ἀναγνωρίζουν ὅτι ὁ Γιακούμπ είναι καλύτερός τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν κόμπλεξ κατωτερότητος. Η, εάν προσπαθούν να βελτιώσουν τὸν ἑαυτό τους ή έπιδιώκουν να γίνουν μαθητές τοῦ Γιακούμπ για να βελτιώσουν τον ἑαυτό τους, αὐτὸ δὲν εἶναι αἴσθημα κατωτερότητος.
Ένας μαθητής στο σχολείο μπορεί να στερεί ἔναντι τῶν ἄλλων συμμαθητών του στην τάξη, όμως δὲν σημαίνει ὅτι ὁπωσδήποτε έχει αίσθημα κατωτερότητος. Ἐνῶ ἕνας ἄλλος μπορεί να είναι πρώτος στην τάξη καὶ παρ' ὅλα αὐτὰ νὰ ἔχει αίσθημα κατωτερότητος, νὰ ἔχει το κόμπλεξ αὐτὸ τῆς μειονεξίας. Αὐτὰ τὰ πράγματα πρέπει καλα να τα μελετήσουμε, καλά νὰ τὰ ἐξετάσουμε και καλά να τα καταλάβουμε. Ἀλλιῶς, ἁπλῶς ἀσχολουμαστε μὲ αὐτὰ φιλολογικῷ τῷ τρόπῳ, δὲν καταλαβαίνουμε τίποτε καὶ φυσικά δὲν ὠφελούμαστε καὶ ούτε μπορούμε να ὠφελήσουμε καὶ ἄλλους,
Τὰ ἀρρωστημένα καὶ τὰ μὴ ὁμαλά ἀντιμετωπίζονται δυσκολότερα
Ἔχουμε πεῖ ἐπανειλημμένως ὅτι στις ψυχολο γικὰ ὑγιεῖς καταστάσεις -ὄχι ὑγιεῖς ἀπὸ πλευρᾶς καθαρῶς ἁμαρτίας, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι εἶναι ἀναμάρ τητος ὁ ἄνθρωπος- βλέπει κανείς την αμαρτία του καὶ τὴν ἀντιμετωπίζει κατά υγιή τρόπο. Εύκολότερα δηλαδή παλεύει τὰ τῆς ἁμαρτίας αὐτὸς ποὺ εἶναι σε ὑγιή κατάσταση ἀπὸ τὸν ἄλλο ποὺ ἔχει ἀρρωστημένες καταστάσεις. Όπως ἐπίσης τὰ ἀρρωστημένα καὶ τὰ μὴ ὁμαλὰ ἀντιμετωπίζονται δυσκολότερα.
Στο θέμα το σαρκικό, ἂς τὸ ποῦμε ἔτσι, που ἔχει σχέση μὲ τὸ σέξ, τὰ φυσιολογικά ἀντιμετωπί ζονται εὐκολότερα. Δηλαδή, ἕνας ποὺ εἶναι σε φυσιολογική κατάσταση, εὐκολότερα κάνει τὸν ἀγώνα του, εὐκολότερα παλεύει τὴν ὅλη υπόθεση καὶ ἀγιά-ζεται. Ἂν τυχόν κάποιος δέν βρίσκεται σε φυσιολογικές καταστάσεις ὡς πρὸς τὸ θέμα αὐτό, θὰ δυσκολευτεί περισσότερο. Ὄχι ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ τὰ παλέψει καί ὅτι ἀναγκαστικά πρέπει νὰ ἁμαρτάνει ὄχι. Αὐτό ἀποκλείεται. Κανείς δέν ἁμαρτάνει ἀναγκαστικῷ τῷ τρόπῳ. Αὐτός λοιπόν ποὺ ἔχει ἀφύσικες καταστάσεις θα δυσκολευτεί περισσότερο, ἀλλά καί αὐτός θα μπορέσει να τα παλέψει.
Ἔτσι, θα λέγαμε, ἐὰν ὑστερεῖ κανείς σε κάτι ἔναντι τῶν ἄλλων καὶ τὸ αἰσθάνεται αὐτό φυσιολο γικῷ τῷ τρόπῳ, αὐτός πιό ἄνετα ἀντιμετωπίζει το ὅλο θέμα. Η παραμένει σ' αὐτό πού εἶναι λέγοντας: «Δέν πειράζει. Ἄλλος ξέρει περισσότερα, ἐγώ ξέρω λιγότερα. Ἄλλος τα καταφέρνει καλύτερα, ἐγώ τὰ καταφέρνω ὄχι τόσο καλά» καί δέν ἔχει κανένα πρό βλημα. Ἡ, ἄν θέλει να βελτιωθεί, τον κόπο πού καταβάλλει καί τόν ἀγώνα που κάνει, τον κάνει πιό ἄνετα, πιό φυσιολογικά. Ἐνῶ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει αἴ-σθημα κατωτερότητος -δηλαδή κομπλεξικῷ τῷ τρόπῳ, ἀρρωστημένῳ τῷ τρόπῳ νιώθει ὅτι ὑστερεῖ- καὶ ὑποφέρει, αὐτός καὶ ἄν τυχόν κάνει προσπάθεια να βελτιωθεί, ἡ ὅλη προσπάθεια θὰ ἔχει ἐπίσης ἀρρωστημένο χαρακτήρα καὶ μᾶλλον δὲν τὸν ὁδηγεῖ σὲ θεραπεία. Ἀντίθετα, μεγαλώνει ή πίεση καί ἡ ὅλη στενοχώρια πού ἔχει.
Δες την πνευματικότητά σου ὑπὸ τὸ φῶς τῶν ἀρρωστημένων καταστάσεων
Κατά τη γνώμη μου εἶναι πάρα πολύ σοβαρά αὐτὰ τὰ θέματα, καθώς σήμερα οἱ ἄνθρωποι όχι ἁπλῶς εἶναι ὅ,τι εἶναι, ἀλλὰ ἔχουν πλήρη άγνοια. Ἂν δηλαδή ἔχεις μέσα σου κομπλεξικές καταστάσεις, ἀρρωστημένες καταστάσεις καὶ δὲν τὸ ξέρεις, τότε καὶ τυραννιέσαι καὶ ἄκρη δὲν θὰ βρεῖς. Ἐὰν ἐπίσης, βοηθούμενος ἀπό τίς ἀρρωστημένες αὐτές καταστά σεις, δὲν δεῖς τὰ τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὑπὸ τὸ φῶς αὐτῶν τῶν καταστάσεων, δέν θά μπορέσεις νὰ δεῖς καλά τὸν ἑαυτό σου καί δέν θά μπορέσεις να κάνεις σωστό πνευματικό ἀγώνα.
Ὅταν βλέπεις τον ψυχοπαθή, τὸν ἔχοντα ψυ χοπαθολογική κατάσταση νὰ εἶναι ἀγύριστο κεφάλι, μπορεῖς, παίρνοντας ἐκεῖνο σὰν ἕνα δεδομένο, σάν μιά πραγματικότητα, καί τηρουμένων πάντοτε τῶν ἀναλογιῶν, νὰ δεῖς τὸν ἑαυτό σου. Μερικές φορές, καθώς ἐσὺ ὁ λογικός βλέπεις καθαρά τὸν ἄλλο να παραλογίζεται, μπορεῖς νὰ τὸ μεταφέρεις αὐτό στον ἑαυτό σου καί νὰ πεῖς: «Φαίνεται λοιπόν ὅτι καί σ' ἐμένα, τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, συμβαίνει κάτι παρόμοιο, καθώς ὁ πνευματικός μοῦ λέει καὶ μοῦ ξα-ναλέει ὅτι εἶμαι ἀγύριστο κεφάλι, μοῦ λέει καὶ μοῦ ξαναλέει ὅτι ἔχω θέλημα, μοῦ λέει καὶ μοῦ ξαναλέει ὅτι δὲν ξεκολλάω ἀπό τή γνώμη μου, ἀπὸ τὴν ἀπο-ψή μου, κι ἐγώ δὲν θέλω νὰ τὸ δεχθῶ. Ὅπως βλέπω ἐγώ τώρα τον ψυχοπαθολογικό τύπο ὅτι κάνει ἀνόητα πράγματα, καὶ αὐτὸς δὲν τὸ καταλαβαίνει ὅτι παραλογιζόμενος ἐπιμένει στὴ ἄποψή του, ἐνῶ για μένα εἶναι περισσότερο από φανερό ότι κάνει λάθος ἐγὼ τὸ βλέπω, αὐτὸς δὲν τὸ βλέπει- ἔτσι φαίνεται ὅτι κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καί σ' ἐμένα, ὅταν μοῦ λένε κάποια πράγματα, κι ἐγὼ δὲν τὰ βλέπω»,
Να Βοηθιέται κανείς ἡ δὲν βοηθιέται να πεί: «Πώ πώ! Ἐὰν εἶμαι ἰσχυρογνώμων, ὅπως αὐτὸς ἐδῶ ὁ τύπος, ἂν εἶμαι ἀγύριστο κεφάλι, ὅπως αὐτὸς ἐδῶ ὁ τύπος, καὶ ἂν μένω στη γνώμη μου καὶ ἐπιμένω στο θέλημά μου ὅπως αὐτός, πώ πώ, Θεέ μου!» Ἔτσι βοηθιέται πάρα πολύ κανείς νὰ δεῖ καλύτερα τὰ πράγματα, να ταπεινωθεί, νὰ ἀφήσει τὴν ἰδέα που ἔχει γιὰ τὸν ἑαυτό του, νὰ ἀφήσει το θέλημά του, να κάνει ὑπακοή και να σωθεί.
Οἱ πάντες, χωρίς να ξέρουμε πολλά πράγματα, ὅταν δοῦμε κάποιον ὁ ὁποῖος κατά ἀρρωστημένο τρόπο ἐπιμένει σε κάτι, και το βλέπουμε καθαρά ὅτι δὲν εἶναι ἔτσι ὅπως τὸ λέει ἐκεῖνος, οἱ πάντες πι-στεύουμε ἐκείνη τὴν ὥρα ὅτι, ἄν μᾶς ἀκούσει, θά ὠφεληθεί. Ἂν, π.χ., ποῦμε στὸν ἀρρωστημένο τύπο ποὺ ἀναφέραμε πιο πάνω: «Όχι, δὲν ἔχεις φίδι στην κοιλιά σου», καί αὐτὸς μὲ τὴ σειρά του ἔλεγε: «Ἀφοῦ τὸ λὲς ἐσὺ ὅτι δὲν ἔχω, δὲν ἔχω», οἱ πάντες ξέρουμε ὅτι ἐκείνη τὴν ὥρα θὰ ἄρχιζε κιόλας ή γιατρειά του, Οἱ πάντες τὸ ξέρουμε. Το ἴδιο εἶναι καὶ στα πνευ ματικά. Ἐὰν πεῖς: «Το καταλαβαίνω δὲν τὸ κατα λαβαίνω, ἀφοῦ μοῦ λένε ὅτι ἔχω θέλημα, ἔχω θέλημα. Το ἀφήνω λοιπόν. Ἀφοῦ μοῦ λένε ὅτι μένω στη γνώμη μου, τὴν ἀφήνω τη γνώμη μου. Ἀφοῦ μοῦ λένε ὅτι κάνω ἀνυπακοή, τὴν ἀφήνω τὴν ἀνυπα κοή», εάν λοιπόν πεῖς ἔτσι, περνάς αμέσως στην πνευματική θεραπεία
Όπως εἶπαμε καὶ πιὸ μπροστά, δὲν μποροῦμε να πούμε: «Ὡς ἐδῶ εἶναι τὸ ἀρρωστημένο, και ἀπὸ δώ και πέρα ἀρχίζει το μὴ ἀρρωστημένο. Ως ἐδῶ εἶναι τὸ υγιές, καὶ ἀπό δῶ καὶ πέρα ἀρχίζει το μη ὑγιές». Δὲν εἶναι εὔκολο να τὰ πεῖ κανείς αὐτά. Αν ληφθεί λοιπὸν ὑπ' ὄψιν ὅτι δεν ξεχωρίζουν αυτές οἱ καταστάσεις ἔτσι πολύ-πολύ καθαρά, καταλήγουμε στὸ ὅτι μπορεῖ ἐσὺ νὰ νομίζεις πώς είσαι ἐντελῶς ὑγιὴς καὶ πῶς δὲν ἔχει καμιά σχέση μ' ἐσένα μια ἀρρωστημένη κατάσταση, ἐνῶ μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι ἔτσι. Μπορεῖ νὰ νομίζεις ὅτι εἶσαι υγιέστατος καὶ ὡς πρὸς τῆς ἀπόψεις σου καὶ ὡς πρὸς τῆς ἰδέες σου καὶ ὡς πρὸς τὰ συναισθήματά σου καὶ νὰ μὴν εἶναι έτσι. Πόσες φορές κανείς πιέζεται μέσα του, ἔχει ἄγχος καὶ νομίζει ποιός ξέρει τι γίνεται, ἐνῶ εἶναι ἁπλῶς ἀρρωστημένες καταστάσεις,
Αίσθημα κατωτερότητος καὶ ταπείνωση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου