Ο δρόμος προς την κόλαση

Tο μοναδικό «πλεονέκτημα» του 2018 που η Ελλάδα θα μπει στις αγορές σε σχέση με το 2010 που βγήκε, είναι η υποθήκευση του συνόλου των δημοσίων και μεγάλου μέρους των ιδιωτικών περιουσιακών της στοιχείων – ενώ η σημερινή μας οικονομική κατάσταση είναι τρισχειρότερη, σε σημείο που το 2010 να φαντάζει ειδυλλιακό.  

– Σωστή η απορία του πρωθυπουργού: Γιατί ο ελληνικός λαός εμπιστεύθηκε για δεύτερη φορά εμάς; Επίσης σωστό ένα πρόσφατο ξένο άρθρο (πηγή) με την εξής απορία: «Μπορεί μια χώρα να φορολογηθεί μέχρι θανάτου; Να αυτοκτονήσει μέσω της φορολογίας; Η ελληνική κυβέρνηση καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να διαπιστώσει εάν αυτό είναι δυνατόν – με μια ατελείωτη «παρέλαση» φορολογικών αυξήσεων, οι οποίες έχουν καταστρέψει τους πάντες, καθώς επίσης κάθε μελλοντική προοπτική της χώρας«.

– Πιστεύω ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει καμία τέτοια απορία και εάν την εκφράζει είναι υποκριτική. Τον θεωρώ ικανότατο και πανέξυπνο στην τακτική και πιστεύω ότι γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα πως μπορεί να φθάσει μέχρι τα άκρα τις αντοχές του πληθυσμού, επειδή: (α) ο κόσμος δεν έχει αξιόπιστη εναλλακτική επιλογή (β) οι πολιτικοί αντίπαλοί του είναι καταφανώς υποδεέστεροι, ενώ συν τοις άλλοις πρεσβεύουν την απόλυτη ενδοτικότητα (γ) συνεπεία αυτών, επικρατεί «τάξις και ησυχία» στην επικράτεια και (δ) αυτό ικανοποιεί τους «Θεσμούς». Τα παραπάνω εξηγούν γιατί τον «εμπιστεύτηκε» ο λαός για δεύτερη φορά.

– Ξεχάσατε το διανοητικό μας επίπεδο. Για παράδειγμα, μας λέει η κυβέρνηση πως βγήκαμε εκτός αγορών και μπήκαμε στα μνημόνια με δημόσιο χρέος στο 125% του ΑΕΠ και με κόκκινο ιδιωτικό στο 20% – ενώ θα βγούμε από τα μνημόνια και θα μπούμε στις αγορές με δημόσιο χρέος στο 180% και με κόκκινο ιδιωτικό στο 140%! Πώς ακριβώς μας χαρακτηρίζει εάν όχι εντελώς ανόητους; Για να μη σας κουράζω, η απάντηση στον παραπάνω γρίφο-απορία είναι η εξής: όταν μπήκαμε στα μνημόνια δεν ήταν υποθηκευμένη η δημόσια και ιδιωτική μας περιουσία – τώρα είναι, δεν μας ανήκει πια τίποτα και έχουμε μετατραπεί σε φθηνούς σκλάβους χρέους στο διηνεκές.

– Σωστά. Ο Παπανδρέου πάντως ήταν μεν η κερκόπορτα, οι Παπαδήμος-Βενιζέλος όμως ήταν οι δήμιοι. Μία πραγματική ελληνική κυβέρνηση πρέπει από εκεί να ξεκινήσει. Από την καταγγελία της δοτής, παράνομης και αντισυνταγματικής κυβέρνησης που επέβαλαν οι «δανειστές». Ποιος τολμά;

Άποψη

Ο παραπάνω διάλογος σε ένα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνει μία εικόνα του τρόπου σκέψης ορισμένων Πολιτών, οι οποίοι δεν ξεφεύγουν από τους βασικούς κανόνες της κοινής λογικής – κάτι που λείπει από το σύνολο σχεδόν της πολιτικής ηγεσίας της Ελλάδας η οποία, σύμφωνα με πολλούς, είναι αφενός μεν απελπιστικά κατώτερη των περιστάσεων, αφετέρου η χειρότερη στη μακραίωνη ιστορία της Ελλάδας. Στο γιατί εμπιστεύθηκαν βέβαια οι Έλληνες τον πρωθυπουργό που αντέστρεψε το δημοψήφισμα, ψήφισε την τρίτη δανειακή σύμβαση και έδιωξε τον αριστερό πυρήνα του κόμματος του, κλέβοντας το στην κυριολεξία, θα ήταν καλύτερα να απαντήσουν οι ίδιοι οι εκλογείς του.

Στην απορία-γρίφο τώρα, σε σχέση με το ακραία παράδοξο γεγονός του ότι η Ελλάδα βγήκε από τις αγορές και μπήκε στα μνημόνια με δημόσιο χρέος στο 125% του ΑΕΠ και με κόκκινο ιδιωτικό στο περίπου 20%, ενώ θα μπει στις αγορές κατά την κυβέρνηση με δημόσιο χρέος στο 190% (όχι στο 180% αφού θα προστεθεί το «μαξιλάρι» των 20 δις € που δημιουργείται με το δανεισμό από την τρίτη δανειακή σύμβαση) και με κόκκινο ιδιωτικό στο 140%, θα μπορούσε να απαντήσει κανείς λέγοντας πως τότε η χώρα είχε τεράστια δίδυμα ελλείμματα στον προϋπολογισμό της, καθώς επίσης στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, ενώ σήμερα όχι.

Εξαιρώντας εδώ την ενδεχόμενη μεγάλη απάτη της ΕΛΣΤΑΤ, την οποία τεκμηρίωσε πρώην στέλεχος της αρκετά καλά (πηγή), θα απαντούσαμε εν πρώτοις πως πολλές άλλες χώρες είχαν τότε δίδυμα ελλείμματα – όπως η Ισπανία και η Γαλλία στον προϋπολογισμό τους, συνεχίζοντας ακόμη και σήμερα (γράφημα αριστερά), συμπεριλαμβανομένων των Η.Π.Α. και άλλων μεγάλων χωρών (γράφημα δεξιά).

Ακόμη όμως και να μην ήταν έτσι, η Ισπανία είχε επί πλέον μία τεράστια φούσκα ακινήτων και σημαντικότατα τραπεζικά προβλήματα (όπως η Ιταλία σήμερα), ενώ η Ελλάδα όχι. Τέλος η Ελλάδα σήμερα είναι σε τρισχειρότερη κατάσταση σε σχέση με το 2010 που βγήκε από τις αγορές – αφού οι τιμές της δημόσιας περιουσίας έχουν μειωθεί πάνω από 250 δις € (τότε είχε αξιολογηθεί από το ΔΝΤ στα 300 δις € – πηγή), της ιδιωτικής πάνω από 600 δις € σύμφωνα με έκθεση της Credit Suisse, η φοροδοτική ικανότητα των Πολιτών που καλούνται να πληρώσουν τα χρέη έχει καταρρεύσει κοκ.

Εάν προσθέσουμε δε τις απώλειες του χρηματιστηρίου (γράφημα) και των εισοδημάτων των Πολιτών, την κατακόρυφη πτώση του ΑΕΠ πάνω από 60 δις €, τη ραγδαία αύξηση του δείκτη εξάρτησης, την τρομακτική επιδείνωση του ασφαλιστικού, την ανεργία, τις χρεοκοπίες χιλιάδων επιχειρήσεων, την πτώχευση των τραπεζών, την αποψίλωση του παραγωγικοί ιστού και όλες τις υπόλοιπες καταστροφές που προκάλεσε η πολιτική των μνημονίων, θα διαπιστώσουμε πολύ εύκολα πως το 2018 δεν συγκρίνεται ούτε κατ’ ελάχιστο με το 2010 – το οποίο σήμερα φαντάζει ειδυλλιακό.

Επομένως, η απάντηση στην απορία-γρίφο είναι πράγματι αυτή που δόθηκε: το ότι δηλαδή το μοναδικό πλεονέκτημα του 2018 σε σχέση με το 2010 είναι η υποθήκευση του συνόλου των δημοσίων και μεγάλου μέρους των ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων – την οποία έχουν ακολουθήσει η λεηλασία, οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί, καθώς επίσης η μετατροπή των Ελλήνων σε φθηνούς σκλάβους χρέους στο διηνεκές.

Με απλά λόγια, η παγίδευση της Ελλάδας σε ένα μονόδρομο που οδηγεί τους Πολίτες της στην κόλαση – εξασφαλίζοντας όμως ιδανικές συνθήκες ανάπτυξης και κερδοφορίας στους νέους ιδιοκτήτες τηςχώρας, οι οποίοι έχουν πια κάθε λόγο να βγει το δημόσιο στις αγορές, βυθίζοντας ακόμη περισσότερο τους Έλληνες στην παγίδα του χρέους (αφού ο δανεισμός θα είναι με υψηλότερα επιτόκια που θα αυξήσουν τις δαπάνες του κράτους, οπότε θα απαιτηθούν καινούργιες περικοπές, νέα μνημόνια κοκ.).

Ολοκληρώνοντας, επειδή αρκετοί θα ισχυρισθούν ξανά πως κάνουμε μόνο διαπιστώσεις χωρίς να προτείνουμε λύσεις, οφείλουμε να τονίσουμε πως πάντοτε αναφέραμε λύσεις – οι οποίες φυσικά αλλάζουν σύμφωνα με τις νέες συνθήκες που δημιουργούνται κάθε φορά. Η τελευταία ήταν στην ανάλυση μας «Η μοναδική διέξοδος από το αδιέξοδο», η οποία προϋποθέτει το να αποδεχθούμε επιτέλους πως η Ελλάδα χρεοκόπησε – έτσι ώστε να μην χρεοκοπήσουν και οι Πολίτες όπως συμβαίνει σήμερα, χωρίς δυστυχώς να αποφευχθεί αργότερα η χρεοκοπία του κράτους.

analyst