Yπό διαταραχή

Κινδυνεύουμε να χάσουμε το «αποκλειστικό» της ρημαγμένης κοινωνίας

Από τον
Μανώλη Κοττάκη

Πολύ φοβάμαι ότι όσοι ορίζουμε την ατζέντα του δημόσιου διαλόγου στην πατρίδα μας σήμερα -κόμματα, ΜΜΕ, διανοούμενοι- δεν έχουμε πάρει είδηση ποια είναι η συγκλονιστική μεταβολή που βρίσκεται εν εξελίξει στην ελληνική κοινωνία. Από νωρίς το πρωί έως αργά το βράδυ συζητούμε για τη νέα τακτοποίηση της εξουσίας. Για το τι θα γίνει στο μέλλον. Αγνοώντας, προφανώς, τι γίνεται τώρα. «Θα φύγει το ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα ή όχι;» «Θα πάρουμε καλύτερη ρύθμιση για το χρέος ή όχι;» «Θα ισχύσει νέος εκλογικός νόμος στις εκλογές ή όχι;» «Πότε θα γίνουν οι εκλογές;» «Και, αν δεν υπάρχει αυτοδυναμία, ποιος θα συνεργαστεί με τον πρώτο;» Ετσι πορευόμαστε! Κάπως έτσι, αγαπητοί, η ζωή περνά κάτω από τα πόδια μας. Και εμείς, οι δημοσιογράφοι, που χάσαμε το αποκλειστικό της οικονομικής χρεοκοπίας, σήμερα κινδυνεύουμε να χάσουμε ένα άλλο, εξίσου σημαντικό: το αποκλειστικό της ρημαγμένης κοινωνίας. Της κοινωνικής χρεοκοπίας. 

Προχθές, ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Ξανθός αποκάλυψε ότι έχει αυξηθεί κατά 60% το ποσοστό της ακούσιας νοσηλείας στα ψυχιατρικά νοσοκομεία της χώρας. Κοινώς, αυξάνονται οι «σαλεμένοι» και, επειδή οι συγγενείς τους δεν έχουν 80 ευρώ να τους δώσουν για να πάνε στον ψυχίατρο, αιτούνται και επιτυγχάνουν την ένταξή τους σε καθεστώς δικαστικής αντίληψης με άδεια εισαγγελέα. Αλλά και γύρω μας να κοιτάξει κανείς, στους υποτιθέμενους «λογικούς», ανακαλύπτει κάθε μέρα πράγματα που πιστοποιούν την άποψη ότι βγαίνουμε από τα Μνημόνια, αλλά με την κοινωνία σε διαταραχή. Επαναλαμβάνω: σε διαταραχή. Και αυτό είναι μεγάλο πολιτικό θέμα! Τι άλλο μπορεί να είναι μια κοινωνία, της οποίας δημόσιοι λειτουργοί αφήνουν να πεθαίνουν αβοήθητα, χωρίς φάρμακα, νέα παιδιά με αντιμετωπίσιμα λεμφώματα για να «τσεπώσουν» οι ίδιοι ανήθικο κέρδος; Τι άλλο μπορεί να είναι μια κοινωνία στην οποία ο πατέρας σκηνοθετεί την ομηρία του δεμένου με σκοινιά υιού του, προκειμένου να εκβιάσει τη σύζυγό του και να της αποσπάσει χρήματα; Τι άλλο μπορεί να είναι μια κοινωνία, μέλος της οποίας καταγγέλλει εικονικό βιασμό, γιατί δεν έχει το θάρρος να αναβάλει τον γάμο του; Τι άλλο είναι μια κοινωνία που μεγαλώνει μητέρες και κόρες οι οποίες πετούν βρέφη σε ακάλυπτους πολυκατοικιών και σε κάδους σκουπιδιών για να γλιτώσουν το κοινωνικό στίγμα;

Τι άλλο είναι μια κοινωνία όπου 34χρονος κόβει το λαρύγγι της μητέρας του, κάθεται δίπλα στο άψυχο κορμί της τρεις μέρες και, όταν εισβάλλουν οι αστυνομικοί, λέει με το πλέον αδιάφορο ύφος του κόσμου «‘ντάξει, εγώ τη σκότωσα»; Τι άλλο είναι μια κοινωνία όπου κατηγορούμενος απειλεί με όπλο τον μηνυτή του μέσα σε αίθουσα δικαστηρίου; Θέλει και ερώτημα τι είναι, αγαπητοί φίλοι; Ρημαγμένη κοινωνία είναι, χωρίς στοιχειώδεις κανόνες συνοχής. Κοινωνία που θέτει την ανθρώπινη ζωή σε δεύτερη μοίρα μπροστά στα χρήματα και τα στίγματα. Κοινωνία-Υπερεγώ. Είναι πολλά τα περιστατικά και μαζεμένα για να θεωρηθούν μεμονωμένα. Για αυτά τι κάνουμε; Υπάρχει σχέδιο ή θα συνεχίσουμε να συζητάμε αμέριμνοι για τα μπόνους, τα επιτόκια και τα ομόλογα; Καλύτερη ζωή θέλει ο κόσμος. Οχι καλά επιτόκια. Αν όμως συνεχίσουμε να μιλάμε με αριθμούς αναφερόμενοι σε ανθρώπους, δεν τη γλιτώνουμε τη διαταραχή. Ούτε εμείς!

dimokratianews