Συνέχεια από: Κυριακή 2 Ιουλίου 2023
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ΄
ΠΟΙΜΗΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ
«Γρηγορώμεν και νήφωμεν»
Προσπαθώντας να καταστήση διαυγή τον νού του και κρυστάλλινη την καρδία του, ο ανύστακτος αυτός εργάτης της νήψεως είχε αποκτήσει πείρα του πνευματικού αγώνος και ήταν σε θέση να καθοδηγή με σοφία και διάκρισι τους νέους κληρικούς, παρέχοντας Χάρι ακόμη και με την απλή παρουσία του.
«Η ζωή του ιερωμένου είναι μία διαρκής νήψις», έλεγε. «Η πνευματική επαγρύπνησις επί του νού και της καρδιάς, είναι απαραίτητη προϋπόθεσις για τον αγιασμό του ιερέως. Και η νηπτική ζωή ασφαλίζεται με την συχνή συμμετοχή μας στα μυστήρια, και ιδίως στο μυστήριο της εξομολογήσεως. Είναι αδιανόητο να μη λούεται ο ιερωμένος στο εξώδες λουτρό των δακρύων της συντριβής. Και είναι επισφαλές να λειτουργή αν δεν καθαρίζεται συχνά με το μυστήριο της μετανοίας. Ο λειτουργός πρέπει να είναι λαμπρότερος των ηλιακών ακτίνων. Εδώ που τα λέμε, πως ημπορεί ο Πνευματικός να ομιλή περί μετανοίας και εξομολογήσεως, εάν ο ίδιος δεν εξομολογήται;»
«Διά να προσεγγίζουμε το άγιο Θυσιαστήριο με εμπιστοσύνη στην αγάπη Του, πρέπει να ζούμε διαρκώς μέσα σε εκείνη την απαστράπτουσα καθαρότητα, που μας εχάρισε η μετάνοια, όταν πρωτοσυναντήσαμε τον Θεό στην «Γαλιλαία» μας. Μη ξενοιάζωμε, λοιπόν. Χρειάζεται προσοχή, διότι μετά την πρώτη γνωριμία -δηλαδή την πρώτη επίσκεψι της θείας Χάριτος- ο Θεός αφήνει τον άνθρωπο να αγωνισθή μόνος του, για να αποδείξη την σταθερότητα της αγάπης του».
Κάποτε ο π. Ι. τον ερώτησε: -Γέροντα, τι να κάνω, όταν ο νούς μου φεύγη από την λατρεία και μετεωρίζεται και με περικυκλώνουν σαν σφήκες οι λογισμοί;
Και ο Γέροντας, που εδίδασκε από την βίβλο των προσωπικών του εμπειριών, απήντησε:
-Τον πρώτο καιρό χρειάζεται αγώνας, για να παρακολουθής κάθε κίνησι της καρδιάς και του νού, με το όπλο στο χέρι. Να σου πω πως αγωνίζομαι εγώ; Θέτω ένα νοητό Σταυρό μέσα στην σκέψι μου, στον νού μου... Γιατί, ξέρεις; Για να κρατήσωμε την σκέψι μας προσηλωμένη σταθερά στον Θεό, πρέπει να μονιμοποιήσωμε τον Σταυρό στην νόησί μας, επειδή ο νούς δεν μένει ποτέ αργός. Όλος ο κόσμος περνάει από την σκέψι μας. Αν, όμως, μονιμοποιήσης στην νόησί σου τον Σταυρό, ελευθερώνεσαι.
«Ο πόλεμος είναι νοητός· έτσι δεν είναι; Ε! Λοιπόν, να φράξωμε την πύλη στον εχθρό... Να κολλήση σαν σφραγίδα ο Σταυρός στην σκέψη μας. Και να ξέρης. Όσο μας πολεμάει ο πονηρός στην προσευχή -και μάλιστα στην Θεία Λειτουργία- δεν μας πολεμάει πουθενά άλλου. Και εμείς «επάνω του» με τον Σταυρό του Χριστού! Έχει Θεϊκή δύναμι ο Σταυρός και ανασταίνει και νεκρούς. Γι' αυτό να σταυρώνουμε τον εαυτό μας, να σφραγίζουμε με Αυτόν τον νού, την καρδιά μας. Τότε δεν πλησιάζει ο εχθρός...»
«Κάνω το σημείο του Σταυρού στην σκέψι μου. Αφήνω τον Σταυρό να δεσπόζη ελεύθερος μέσα μου. Πιστεύω στον Τίμιο Σταυρό! Και η πίστις, με την οποία ασπαζόμεθα τα τρίμματα του Τιμίου Ξύλου, ενεργοποιεί την δύναμί Του. Να σφραγίζωμε, λοιπόν, σταυροτύπως την νόησί μας. Όταν ατενίζης τον Σταυρό, γαληνεύεις... Ξέρεις, πάτερ Ι…; Στο Απόδειπνο σχηματίζω ένα Σταυρό στον ουρανό και ευφραίνεται η ψυχή μου... Τον φτιάχνεις και φωτεινό, μεγάλο, όπως τον θέλεις. Προσπαθώ συνεχώς να Τον έχω μπροστά μου... μήπως εμφανισθή ο εχθρός, Τότε «τσάκ!». Τον παρουσιάζω και ο πονηρός γίνεται μπουχός!...»
Σε παρόμοια ερώτησι άλλου κληρικού, κατέθεσε τα εξής από το μυστικό του θησαυροφυλάκιο: «Κατ' αρχάς όλοι επαλαίψαμε με αυτόν τον πειρασμό. Μας έφευγε η σκέψις από την λατρεία, γιατί δεν είχαμε συναντήσει τον Θεό. Μόλις, όμως, ταπεινωθούμε, αποκαλύπτεται ο Θεός και Τον γνωρίζεις διά της πίστεως. Τον πλησιάζεις και γίνεται η Θεία συνάντησις! Ε! Τότε στέκεσαι ενώπιόν Του, νιώθεις να σε κυκλώνη το έλεός Του και χωρίς βία η σκέψις σου παραμένει κοντά Του. Δεν εισχωρεί πλέον στην λατρεία μετεωρισμός. Ζούμε μία άλλη πραγματικότητα… Προσηλώνομε τον νού μας στα Θεία γεγονότα, της Σταυρώσεως, της Αναστάσεως, της Αγάπης Του! Τότε μυστηριωδώς μεταρσιούμεθα και πλατυνόμεθα ζώντας την ενέργεια των Θείων γεγονότων που έγιναν και αυτών που θα γίνουν στο μέλλον. Διότι τα παρελθόντα και τα μέλλοντα παρίστανται ως παρόντα στην ορθόδοξο λατρεία…»
«Άμα η καρδιά καίγεται σαν καμίνι από την αγάπη του Θεού, ο νούς δεν μετεωρίζεται. Στέκει φρουρός στην είσοδο της καρδιάς και ευφραίνεται μαζί της από Θείο έρωτα. Και τότε ο νούς ενώνεται με την καρδιά και τρέχουν μαζί. Κατόπιν αναβλύζουν πηγαία τα δάκρυα της Θείας αγάπης. Και αυτά τα δάκρυα τα δέχεται ο Θεός, όπως των μυροφόρων. Τα δάκρυα της Θείας αγάπης έχουν τόση δύναμι, που σπάζουν και τα ντουβάρια τα πετάνε κάτω! Μετά παίρνομε φτερά» και πάμε παραπάνω. Αυτό που θα μας πετάξη ψηλά είναι το ηφαίστειο των δακρύων της Θείας αγάπης. Εδώ που τα λέμε, πρέπει να γίνωμε λαχταρισταί λάτρεις του Θεού!.. Τότε ο νούς δεν μετεωρίζεται, αλλά έχει συνεχείς εκτινάξεις!..».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου