Marcello Veneziani
Διαβάζοντας, ακούγοντας τα σχόλια που αφιερώνουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης «οι γενναίοι άνθρωποι της αριστεράς», θα έλεγε κανείς ότι όλος ο γύρω κόσμος – η δεξιά, οι συντηρητικοί, οι καθολικοί όχι imbergogliti, οι φασίστες ή οι υποτιθέμενοι τέτοιοι, ακόμη και οι grillini – γνωρίζει μόνο ένα συναίσθημα: το μίσος.
Μίσος για τους μαύρους, για τους μετανάστες, για τους τσιγγάνους, για τους ξένους, για τους ομοφυλόφιλους και τους τρανς, για τις γυναίκες και για τους διαφορετικούς κάθε είδους, για τις ΜΚΟ και τους ΓΤΟ, μίσος για τους κομμουνιστές και τους αντιφασίστες, μίσος για την Ευρώπη και για τις καινοτομίες.
Σχετικά με το θέμα του μίσους, οι ταινίες, η μυθοπλασία, οι τηλεοπτικές έρευνες, οι αλυσιδωτές επιστολές, τα μηνύματα ξεκινούν με κάθε μέσο και παντού. Εδώ είναι, είναι αυτοί που μισούν. Δεν μισούμε φυσικά.
Αλλά τότε, αν για μια στιγμή στρέψετε την προσοχή σας στους γενναίους ανθρώπους της αριστεράς, στις διαδηλώσεις και τα μηνύματά της, στα δικά της μέσα ενημέρωσης και στους ηγέτες της, συνειδητοποιείτε ότι η ομιλία που έγινε πριν ισχύει τέλεια για τα κίνητρά τους: δεν μπορούν να κινητοποιηθούν, να βγουν στους δρόμους, να ενωθούν παρά μόνο με μίσος για κάποιον και από φόβο για κάτι.
Για χρόνια, η αριστερά στην Ιταλία έχει ορθώσει το ανάστημά της μόνο μέσα από το οργανωμένο, μαχητικό, απόλυτο μίσος για τον Μπερλουσκόνι και τους ψηφοφόρους του. Πήγαν στην κυβέρνηση και διαλύθηκαν, μετά πήγαν στην αντιπολίτευση και στο όνομα του μίσους ή του φόβου για τον ιππότη-δικτάτορα που ανασυντέθηκαν, βρήκαν έναν λόγο να είναι μαζί.
Το είχαν ήδη κάνει τα προηγούμενα χρόνια, όταν χρησιμοποίησαν τον αντιφασισμό ως κόλλα και passepartout για να ενώσουν όλους μαζί, εξτρεμιστές και φιλελεύθερους, κομμουνιστές και κοσμικούς, χριστιανοδημοκράτες και αντάρτες. Στη συνέχεια, με τον Μπερλουσκόνι έζησαν είκοσι χρόνια δυσαρέσκειας και πικρίας. Μέχρι που ο Μπερλουσκόνι εκδιώχθηκε από την κυβέρνηση και παραδόθηκε για νεκρός. Αλλά δεν υπήρχε χρόνος να απαλλαγούμε από την οργή εναντίον του Ιππότη που έτρεφε ένα νέο θυμό, μια νέα πικρία.
Αυτή που σήμερα οδηγεί την αριστερά να επανενωθεί και να βγει στους δρόμους, αυτή τη φορά για ένα χιλιόμετρο μηδέν του Μπερλουσκόνι, έναν αυτοσχέδιο Μπερλουσκέτο, που ονομάζεται Ματέο Ρέντσι. Ποτέ δεν είδαμε τον τελευταίο καιρό μια τόσο ισχυρή κινητοποίηση στο προφανές όνομα της ενότητας της αριστεράς και στο πραγματικό όνομα του «Morte aRenzi».
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχει μια ολόκληρη πομπή εχθρών της ανθρωπότητας που εξακολουθεί να δίνει στην αριστερά ένα νόημα και έναν λόγο να υπάρχει και να αισθάνεται απαραίτητη, προνοητική και ηθικά ανώτερη: είναι αυτή η αλυσίδα που ξεκινά εδώ με τον Σαλβίνι, στη συνέχεια διασχίζει τις Άλπεις και φτάνει στη Λεπέν, πηγαίνει στην ανατολή και βρίσκει τον Πούτιν και κορυφώνεται στην Αμερική με τον Τραμπ.
Το εργοστάσιο του μίσους είναι σε πλήρη δυναμικότητα, με τη συνήθη ρητορική και στρατηγική σκοπιμότητα να απεχθάνεται τα προαναφερθέντα τέρατα και να τα επισημαίνει στη δημόσια περιφρόνηση, επειδή είναι ιμπρεσάριοι του μίσους.
Φυσικά, όπως θέλει η κομμουνιστική παράδοση που βρίσκεται πίσω τους, μισούν για το καλό, θέλουν το κακό, το θάνατο ή τουλάχιστον την ονομαστική εξόντωση των αντιπάλων τους, την απόσυρσή τους από την κοινωνία των πολιτών, πάντα για ανθρωπιστικούς, φιλανθρωπικούς σκοπούς, για να εγγυηθούν το καλό.
Λίγο σαν τον Πάπα που στο όνομα της καλοσύνης κυνηγά αυτούς που δεν σκέφτονται σαν αυτόν, ή τους επικρίνει, και στο όνομα της υποδοχής των λαθρομεταναστών υιοθετεί τις απορρίψεις των πιστών που επιμένουν να εξακολουθούν να πιστεύουν στον Θεό, στα Ιερά και στη λειτουργία, στην οικογένεια και στον χριστιανικό πολιτισμό.
Ποτέ δεν έχω δει τέτοια απόλυτη εξουσία στα χέρια ενός πάπα τόσο δημοκρατικού, τόσο εύκολου, τόσο υπέρ του λαού. Λίγο σαν αυτό που συμβαίνει στη Γαλλία, όπου για να διαλύσουν το αυταρχικό φάντασμα της Μαρίν Λεπέν, έχουν φουσκώσει έναν τύραννο που κακομεταχειρίζεται το κοινοβούλιο, ποδοπατά τις απόψεις εκείνων που δεν σκέφτονται σαν αυτόν, έχει μια συγκέντρωση εξουσιών που λείπει από τον Ντε Γκωλ...
Αλλά πίσω στη βόμβα, η μηχανή μίσους είναι το μόνο πραγματικό στοιχείο που δεσμεύει την αριστερά, κατά τα άλλα διαιρεμένη σε όλα, γεγονός που επιτρέπει στις εφημερίδες ή τα τηλεοπτικά της προγράμματα να κάνουν ακροαματικότητα και στους επιζώντες ηγέτες της να έχουν κάποιο λόγο στο θέμα.
Η συνέπεια κάθε στάσης τους είναι να διώξουν κάποιον, να εμποδίσουν κάποιον να πάει στην κυβέρνηση, να αποτρέψουν τον εχθρό που παραμονεύει, τον δικτάτορα που ζεσταίνεται στην άκρη του πεδίου.
Η αριστερά χρειάζεται κάποιον να μισεί και όταν ονειρεύεται έναν καλύτερο μελλοντικό κόσμο είναι μόνο για να τιμωρήσει και να διορθώσει την παρούσα ανθρωπότητα με τις ανθρώπινες ατέλειές της.
Κάποτε μεταμφίεζαν το μίσος σε ιδεολογία, τώρα το μίσος είναι αρκετό από μόνο του, γίνεται μισολογία. Αλλά στο όνομα του παγκόσμιου Καλού, για όνομα του Θεού.
Μίσος για τους μαύρους, για τους μετανάστες, για τους τσιγγάνους, για τους ξένους, για τους ομοφυλόφιλους και τους τρανς, για τις γυναίκες και για τους διαφορετικούς κάθε είδους, για τις ΜΚΟ και τους ΓΤΟ, μίσος για τους κομμουνιστές και τους αντιφασίστες, μίσος για την Ευρώπη και για τις καινοτομίες.
Σχετικά με το θέμα του μίσους, οι ταινίες, η μυθοπλασία, οι τηλεοπτικές έρευνες, οι αλυσιδωτές επιστολές, τα μηνύματα ξεκινούν με κάθε μέσο και παντού. Εδώ είναι, είναι αυτοί που μισούν. Δεν μισούμε φυσικά.
Αλλά τότε, αν για μια στιγμή στρέψετε την προσοχή σας στους γενναίους ανθρώπους της αριστεράς, στις διαδηλώσεις και τα μηνύματά της, στα δικά της μέσα ενημέρωσης και στους ηγέτες της, συνειδητοποιείτε ότι η ομιλία που έγινε πριν ισχύει τέλεια για τα κίνητρά τους: δεν μπορούν να κινητοποιηθούν, να βγουν στους δρόμους, να ενωθούν παρά μόνο με μίσος για κάποιον και από φόβο για κάτι.
Για χρόνια, η αριστερά στην Ιταλία έχει ορθώσει το ανάστημά της μόνο μέσα από το οργανωμένο, μαχητικό, απόλυτο μίσος για τον Μπερλουσκόνι και τους ψηφοφόρους του. Πήγαν στην κυβέρνηση και διαλύθηκαν, μετά πήγαν στην αντιπολίτευση και στο όνομα του μίσους ή του φόβου για τον ιππότη-δικτάτορα που ανασυντέθηκαν, βρήκαν έναν λόγο να είναι μαζί.
Το είχαν ήδη κάνει τα προηγούμενα χρόνια, όταν χρησιμοποίησαν τον αντιφασισμό ως κόλλα και passepartout για να ενώσουν όλους μαζί, εξτρεμιστές και φιλελεύθερους, κομμουνιστές και κοσμικούς, χριστιανοδημοκράτες και αντάρτες. Στη συνέχεια, με τον Μπερλουσκόνι έζησαν είκοσι χρόνια δυσαρέσκειας και πικρίας. Μέχρι που ο Μπερλουσκόνι εκδιώχθηκε από την κυβέρνηση και παραδόθηκε για νεκρός. Αλλά δεν υπήρχε χρόνος να απαλλαγούμε από την οργή εναντίον του Ιππότη που έτρεφε ένα νέο θυμό, μια νέα πικρία.
Αυτή που σήμερα οδηγεί την αριστερά να επανενωθεί και να βγει στους δρόμους, αυτή τη φορά για ένα χιλιόμετρο μηδέν του Μπερλουσκόνι, έναν αυτοσχέδιο Μπερλουσκέτο, που ονομάζεται Ματέο Ρέντσι. Ποτέ δεν είδαμε τον τελευταίο καιρό μια τόσο ισχυρή κινητοποίηση στο προφανές όνομα της ενότητας της αριστεράς και στο πραγματικό όνομα του «Morte aRenzi».
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχει μια ολόκληρη πομπή εχθρών της ανθρωπότητας που εξακολουθεί να δίνει στην αριστερά ένα νόημα και έναν λόγο να υπάρχει και να αισθάνεται απαραίτητη, προνοητική και ηθικά ανώτερη: είναι αυτή η αλυσίδα που ξεκινά εδώ με τον Σαλβίνι, στη συνέχεια διασχίζει τις Άλπεις και φτάνει στη Λεπέν, πηγαίνει στην ανατολή και βρίσκει τον Πούτιν και κορυφώνεται στην Αμερική με τον Τραμπ.
Το εργοστάσιο του μίσους είναι σε πλήρη δυναμικότητα, με τη συνήθη ρητορική και στρατηγική σκοπιμότητα να απεχθάνεται τα προαναφερθέντα τέρατα και να τα επισημαίνει στη δημόσια περιφρόνηση, επειδή είναι ιμπρεσάριοι του μίσους.
Φυσικά, όπως θέλει η κομμουνιστική παράδοση που βρίσκεται πίσω τους, μισούν για το καλό, θέλουν το κακό, το θάνατο ή τουλάχιστον την ονομαστική εξόντωση των αντιπάλων τους, την απόσυρσή τους από την κοινωνία των πολιτών, πάντα για ανθρωπιστικούς, φιλανθρωπικούς σκοπούς, για να εγγυηθούν το καλό.
Λίγο σαν τον Πάπα που στο όνομα της καλοσύνης κυνηγά αυτούς που δεν σκέφτονται σαν αυτόν, ή τους επικρίνει, και στο όνομα της υποδοχής των λαθρομεταναστών υιοθετεί τις απορρίψεις των πιστών που επιμένουν να εξακολουθούν να πιστεύουν στον Θεό, στα Ιερά και στη λειτουργία, στην οικογένεια και στον χριστιανικό πολιτισμό.
Ποτέ δεν έχω δει τέτοια απόλυτη εξουσία στα χέρια ενός πάπα τόσο δημοκρατικού, τόσο εύκολου, τόσο υπέρ του λαού. Λίγο σαν αυτό που συμβαίνει στη Γαλλία, όπου για να διαλύσουν το αυταρχικό φάντασμα της Μαρίν Λεπέν, έχουν φουσκώσει έναν τύραννο που κακομεταχειρίζεται το κοινοβούλιο, ποδοπατά τις απόψεις εκείνων που δεν σκέφτονται σαν αυτόν, έχει μια συγκέντρωση εξουσιών που λείπει από τον Ντε Γκωλ...
Αλλά πίσω στη βόμβα, η μηχανή μίσους είναι το μόνο πραγματικό στοιχείο που δεσμεύει την αριστερά, κατά τα άλλα διαιρεμένη σε όλα, γεγονός που επιτρέπει στις εφημερίδες ή τα τηλεοπτικά της προγράμματα να κάνουν ακροαματικότητα και στους επιζώντες ηγέτες της να έχουν κάποιο λόγο στο θέμα.
Η συνέπεια κάθε στάσης τους είναι να διώξουν κάποιον, να εμποδίσουν κάποιον να πάει στην κυβέρνηση, να αποτρέψουν τον εχθρό που παραμονεύει, τον δικτάτορα που ζεσταίνεται στην άκρη του πεδίου.
Η αριστερά χρειάζεται κάποιον να μισεί και όταν ονειρεύεται έναν καλύτερο μελλοντικό κόσμο είναι μόνο για να τιμωρήσει και να διορθώσει την παρούσα ανθρωπότητα με τις ανθρώπινες ατέλειές της.
Κάποτε μεταμφίεζαν το μίσος σε ιδεολογία, τώρα το μίσος είναι αρκετό από μόνο του, γίνεται μισολογία. Αλλά στο όνομα του παγκόσμιου Καλού, για όνομα του Θεού.
ΑΥΤΗ Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ. ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΚΩΜΙΚΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΘΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ, ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ, ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ, ΣΚΕΠΑΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΓΙΔΕΥΣΕ ΤΗΝ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΑΡΧΕΓΟΝΟ ΦΘΟΝΟ, ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΙΑΣ, ΚΙΝΗΤΗΡΙΟ ΔΥΝΑΜΗ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΜΑΣ.
ΔΕΝ ΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΥ ΧΩΡΙΣΕ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ, ΤΗΣ ΜΙΣΟΛΟΓΙΑΣ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΥΜΕ ΠΛΕΟΝ ΣΑΝ ΣΥΣΤΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΑΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου