Πηγή: Μαρτσέλο Βενετσιάνι
Το αποκαλούν σκοταδιστική παρέκκλιση, αντιδραστική επιστροφή στον Μεσαίωνα και φασιστική σεξουαλική καταστολή, και θέλουν να περάσουν την ιδέα ότι όποιος αντιτίθεται στη διδασκαλία του σεξ και των συναισθημάτων στα σχολεία είναι στο πλευρό των βιαστών, των δολοφόνων και των κακοποιητών γυναικών. Όπως πάντα, θέλουν να χρησιμοποιήσουν σοβαρές και τραγικές υποθέσεις, ιστορίες αίματος και τρέλας, για να προωθήσουν μια ιδεολογική προσέγγιση στο σεξ και τη "ρευστότητα". Ας ανοίξουμε τα χαρτιά μας στο τραπέζι, ας αντιμετωπίσουμε ο ένας τον άλλον και ας πούμε την αλήθεια: ποιος είναι ο πραγματικός σκοπός της εισαγωγής αυτού που αποκαλούν σεξουαλική και συναισθηματική αγωγή στα σχολεία; Είναι να αποδομήσουν όλα όσα εκ φύσεως, κοινής λογικής, ιστορίας και παράδοσης κατανοούμε ως συναισθηματικούς δεσμούς, αγάπη, ζευγάρια, τεκνοποίηση, μητρότητα και πατρότητα, γονιμότητα και ποσοστό γεννήσεων και σεξουαλικές διαφορές, απονομιμοποιώντας την οικογένεια, η οποία ήδη αντιμετωπίζει τις δικές της δυσκολίες. Δεν είναι μια δίκη προθέσεων, αλλά το κραυγαλέο θέαμα, μπροστά στα μάτια όλων, που προσφέρεται καθημερινά από ιδεολογικούς και σεξουαλικού προσανατολισμού φορείς, influencers των μέσων μαζικής ενημέρωσης και δημοκρατικές ομάδες διδασκαλίας στα σχολεία, ακόμη και στις πιο «απομονωμένες» εκδοχές τους. Γνωρίζουμε τι σημαίνει γι' αυτούς η εκπαίδευση σχετικά με τη συναισθηματικότητα: να ανακαλύψουμε ότι δεν υπάρχουν δύο φύλα αλλά πενήντα δύο, ότι η οικογένεια είναι μόνο μία πιθανή επιλογή και σίγουρα η πιο απαρχαιωμένη, καταρρέουσα και άξια εξαφάνισης, ότι οι γονείς δεν πρέπει να ονομάζονται μητέρα και πατέρας αλλά απλώς να αριθμούνται, και ότι είμαστε παιδιά της εποχής μας και όχι των γονιών μας· ότι η ρευστότητα και η τρανσεξουαλικότητα είναι καλό πράγμα που πρέπει να ενθαρρύνεται, ότι κάθε άτομο δεν είναι όπως το έπλασε η φύση αλλά όπως επιθυμεί να γίνει, ότι η σεξουαλική διαφορά είναι παροδική, μεταβλητή, άστατη, υποταγμένη στην αυτοαντίληψη και την επιθυμία κάθε ατόμου, και ότι η ανθρωπότητα έχει μέχρι στιγμής κάνει λάθος εστιάζοντας την προσωπική ζωή στις μητρικές και πατρικές φιγούρες, στους διαφοροποιημένους ρόλους του άνδρα και της γυναίκας, στην εκπαίδευση των παιδιών, στην τεκνοποίηση και τη γονιμότητα, στους οικογενειακούς δεσμούς και στην εκπαίδευση των παιδιών μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον· στην υπεράσπιση της ζωής και των δικαιωμάτων της, που προηγούνται όλων των άλλων δικαιωμάτων. Γνωρίζουμε ότι το εργοστάσιο των σεξουαλικών και συναισθηματικών εκπαιδευτών λειτουργεί σύμφωνα με αυτούς τους κανόνες από αυτούς τους ιδεολογικούς αξιωματούχους, με διαφορετικούς ρόλους, και ότι η σεξουαλική εκπαίδευση ουσιαστικά σημαίνει αφυπνισμένη διδασκαλία («woke» καθοδήγηση) στη σεξουαλική ορθότητα. Αλλά θέλουν να περάσουν στους αφελείς, όπως θεωρούν τη μεγάλη πλειονότητα των Ιταλών (επειδή δεν ψηφίζουν ούτε σκέφτονται όπως αυτοί), την ιδέα ότι όλα αυτά αποσκοπούν στην πρόληψη της γυναικοκτονίας και της βίας κατά των γυναικών, σώζοντας έτσι ανθρώπινες ζωές και αποτρέποντας άλλες από το να καταστραφούν από την παράφρονα και κτητική μανία των κακοποιητών. Ξέρετε, με ένα ωραίο μικρό μαθηματάκι στο σχολείο, ίσως με ένα συνοδευτικό τεστ και πρακτική επίδειξη, και με τη συμβολή ενός «ειδικού» - ενός τρανς ατόμου, ενός εκπροσώπου της λεσβιακής ή φεμινιστικής ένωσης, ενός εκπροσώπου του κινήματος LGBTQ+ ή μιας παρέλασης ομοφυλοφίλων - το εγκληματικό τέρας υποχωρεί από τον διαβόητο σκοπό του. Διορθώνει τους τρόπους του και η γυναίκα σώζεται ή γίνεται αρκετά έξυπνη ώστε να αποφύγει τη δολοφονία από τον εγκληματικό «αρσενικό».
Δεν πιστεύω ότι η σοβαρή παρέκκλιση, η οποία ευθύνεται σχεδόν για όλες τις περιπτώσεις σεξουαλικών εγκλημάτων, μπορεί να αποφευχθεί απλώς μιλώντας γι' αυτήν στα σχολεία και εισάγοντας εναλλακτικά μοντέλα σεξουαλικής απελευθέρωσης. Γίνεται ήδη παντού, ξεκινώντας από την τηλεόραση, και η αδιάκοπη αναφορά αυτών των πράξεων βίας δεν έχει επηρεάσει τον ρυθμό της εγκληματικότητας, η οποία αυξάνεται σταθερά. Η εκπαίδευση δεν φτάνει στα σημεία όπου ενεργοποιούνται παθολογικοί μηχανισμοί, βαθιά ριζωμένες παρορμήσεις και ψυχολογικές αποκλίσεις. Τα μαθήματα ειρήνης δεν χρειάζονται για να σταματήσουν οι πόλεμοι, τα μαθήματα δημοκρατικής ιθαγένειας δεν χρειάζονται για να σταματήσουν οι τρομοκράτες, τα μαθήματα κατά της μαφίας δεν χρειάζονται για να διαλύσουν τις εγκληματικές οργανώσεις και τα μαθήματα για τα δικαιώματα των παιδιών δεν χρειάζονται για να σταματήσουν οι παιδεραστές. Και οι πομπές με φαναράκια, οι παρελάσεις, οι καθιστικές διαμαρτυρίες και οι επικήδειες αγρυπνίες δεν είναι απαραίτητες για να διορθωθούν τα δεινά και οι τραγωδίες· αυτά ανήκουν περισσότερο στους τελετουργικούς τρόπους, στις «λειτουργίες» —όπως στη θρησκεία και την πολιτική ζωή— για να τιμήσουμε τους νεκρούς, να σεβαστούμε τους αγίους ή να μνημονεύσουμε γεγονότα· γίνονται από πίστη και ευλάβεια, όχι ως πρακτικά ή κοινωνικοθεραπευτικά μέσα.
Συνεπώς, πιστεύω ότι η επιτροπή της Βουλής των Αντιπροσώπων, με τις τροπολογίες της Λίγκας, και προηγουμένως με τον Υπουργό Παιδείας, Τζουζέπε Βαλντιτάρα, είχε δίκιο που σταμάτησε τα προγράμματα σεξουαλικής και συναισθηματικής αγωγής, όχι μόνο στα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά σχολεία, αλλά και στα γυμνάσια.
Τα νέα προγράμματα σπουδών, που θα τεθούν σε ισχύ από το επόμενο έτος, περιλαμβάνουν επίσης την αγωγή των σχέσεων, υπό το σύνθημα «εμπιστοσύνη, ενσυναίσθηση, τρυφερότητα και καλοσύνη». Υπάρχει επίσης η αγωγή του πολίτη, συχνά επιβαρυμένη με πάρα πολλές εργασίες για το σπίτι και υπερβολικές προσδοκίες, και, πάνω απ' όλα, η προτροπή για σεβασμό των άλλων.
Το πρόβλημα, στην πραγματικότητα, είναι ότι η σεξουαλική αγωγή δεν μπορεί να γίνει ξεχωριστό μάθημα, ένα είδος ιδεολογικής κατήχησης. Είναι μέρος της συνολικής εκπαίδευσης του ατόμου και πρέπει να τοποθετηθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, συμπεριλαμβανομένων των σχέσεων με τον κόσμο, της πολιτιστικής, πολιτικής και ανθρώπινης ανάπτυξης, καθώς και των ηθικών, ηθικών και θρησκευτικών γνώσεων, λαμβάνοντας παράλληλα υπόψη την προσωπική, κοινοτική και εθνική ταυτότητα. Εμπίπτει στις ανθρωπιστικές επιστήμες, στην παιδεία και απαιτεί τα μαθήματα των μεγάλων δασκάλων.
Αλλά να είστε σίγουροι ότι με την αυτονομία των μεμονωμένων σχολείων, την μαχητική κινητοποίηση δημοκρατικών εκπαιδευτικών, μαθητών και γονέων, και την ευέλικτη και σεκταριστική ερμηνεία ορισμένων μαχητών του δόγματος της αφύπνισης, ακόμη και αυτοί οι πιο γενικοί τομείς θα χρησιμοποιηθούν για τη διάδοση της σεξουαλικο-ιδεολογικής προπαγάνδας με την οποία όλοι έχουμε εμμονή.
Μια κοινωνία που νοιάζεται πρέπει να εκπαιδεύει παιδιά, εφήβους και νέους ενήλικες σε μια ολοκληρωμένη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους και των ρόλων τους στον κόσμο, στην κοινότητα και στη διαπροσωπική ζωή.
Το πραγματικό πρόβλημα που παραμένει άλυτο, ωστόσο, είναι άλλο: υπάρχει μια φωνητική και κινητοποιημένη μειοψηφία που προωθεί αυτή την προσπάθεια να καταστεί υποχρεωτικός ο κανόνας της αφύπνισης στα σχολεία, αλλά δεν υπάρχει -δεν θα έλεγα πλειοψηφία, αλλά τουλάχιστον μια άλλη μειοψηφία- που, αντίθετα, αγωνίζεται για την οργανική εκπαίδευση του ατόμου, με σεβασμό στα άτομα και τις κοινότητες, στην ιστορία, τη φύση και την πραγματικότητα, στην παράδοση και τον πολιτισμό. Έτσι, ο Υπουργός Παιδείας παραμένει υπεύθυνος για τον περιορισμό των ιδεολογικών ανοησιών και της νέας δημαγωγίας, ή για την απαγόρευση της χρήσης κινητών τηλεφώνων στα σχολεία (ένα ιερό καθήκον και κάτι απολύτως σωστό), αλλά είναι πιο δύσκολο να ξανασκεφτούμε θετικά την εκπαιδευτική αποστολή των σχολείων. Εν τω μεταξύ, ας σταματήσουμε την τρέλα· τότε ίσως έρθει η ώρα της σοφίας.
Συνεπώς, πιστεύω ότι η επιτροπή της Βουλής των Αντιπροσώπων, με τις τροπολογίες της Λίγκας, και προηγουμένως με τον Υπουργό Παιδείας, Τζουζέπε Βαλντιτάρα, είχε δίκιο που σταμάτησε τα προγράμματα σεξουαλικής και συναισθηματικής αγωγής, όχι μόνο στα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά σχολεία, αλλά και στα γυμνάσια.
Τα νέα προγράμματα σπουδών, που θα τεθούν σε ισχύ από το επόμενο έτος, περιλαμβάνουν επίσης την αγωγή των σχέσεων, υπό το σύνθημα «εμπιστοσύνη, ενσυναίσθηση, τρυφερότητα και καλοσύνη». Υπάρχει επίσης η αγωγή του πολίτη, συχνά επιβαρυμένη με πάρα πολλές εργασίες για το σπίτι και υπερβολικές προσδοκίες, και, πάνω απ' όλα, η προτροπή για σεβασμό των άλλων.
Το πρόβλημα, στην πραγματικότητα, είναι ότι η σεξουαλική αγωγή δεν μπορεί να γίνει ξεχωριστό μάθημα, ένα είδος ιδεολογικής κατήχησης. Είναι μέρος της συνολικής εκπαίδευσης του ατόμου και πρέπει να τοποθετηθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, συμπεριλαμβανομένων των σχέσεων με τον κόσμο, της πολιτιστικής, πολιτικής και ανθρώπινης ανάπτυξης, καθώς και των ηθικών, ηθικών και θρησκευτικών γνώσεων, λαμβάνοντας παράλληλα υπόψη την προσωπική, κοινοτική και εθνική ταυτότητα. Εμπίπτει στις ανθρωπιστικές επιστήμες, στην παιδεία και απαιτεί τα μαθήματα των μεγάλων δασκάλων.
Αλλά να είστε σίγουροι ότι με την αυτονομία των μεμονωμένων σχολείων, την μαχητική κινητοποίηση δημοκρατικών εκπαιδευτικών, μαθητών και γονέων, και την ευέλικτη και σεκταριστική ερμηνεία ορισμένων μαχητών του δόγματος της αφύπνισης, ακόμη και αυτοί οι πιο γενικοί τομείς θα χρησιμοποιηθούν για τη διάδοση της σεξουαλικο-ιδεολογικής προπαγάνδας με την οποία όλοι έχουμε εμμονή.
Μια κοινωνία που νοιάζεται πρέπει να εκπαιδεύει παιδιά, εφήβους και νέους ενήλικες σε μια ολοκληρωμένη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους και των ρόλων τους στον κόσμο, στην κοινότητα και στη διαπροσωπική ζωή.
Το πραγματικό πρόβλημα που παραμένει άλυτο, ωστόσο, είναι άλλο: υπάρχει μια φωνητική και κινητοποιημένη μειοψηφία που προωθεί αυτή την προσπάθεια να καταστεί υποχρεωτικός ο κανόνας της αφύπνισης στα σχολεία, αλλά δεν υπάρχει -δεν θα έλεγα πλειοψηφία, αλλά τουλάχιστον μια άλλη μειοψηφία- που, αντίθετα, αγωνίζεται για την οργανική εκπαίδευση του ατόμου, με σεβασμό στα άτομα και τις κοινότητες, στην ιστορία, τη φύση και την πραγματικότητα, στην παράδοση και τον πολιτισμό. Έτσι, ο Υπουργός Παιδείας παραμένει υπεύθυνος για τον περιορισμό των ιδεολογικών ανοησιών και της νέας δημαγωγίας, ή για την απαγόρευση της χρήσης κινητών τηλεφώνων στα σχολεία (ένα ιερό καθήκον και κάτι απολύτως σωστό), αλλά είναι πιο δύσκολο να ξανασκεφτούμε θετικά την εκπαιδευτική αποστολή των σχολείων. Εν τω μεταξύ, ας σταματήσουμε την τρέλα· τότε ίσως έρθει η ώρα της σοφίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου