Η αυτοδιαιώνιση της παράλυσης

Andrea Zhok - 04/10/2025

Πηγή: Άντρεα Ζοκ

Ωστόσο, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος κρατάει την ανάσα του καθώς εκτυλίσσονται τα γεγονότα στη Μέση Ανατολή, στην Ιταλία, η αδιαφορία έχει πέσει για όλα αυτά, επισκιασμένη από το ένα αληθινό εθνικό μας πάθος: να διασπαστούμε σε φραξιονιστικές ομάδες (φατρίες) που θα αντιτίθενται σφοδρά η μία στην άλλη για το τίποτα.
Πυρηνικές απειλές; Κρυφτείτε!
Βιομηχανική αποκάλυψη; Παραμερίστε!
Καταστροφή του κράτους πρόνοιας; Ποιος νοιάζεται!
Όλοι φλυαρούν και επευφημούν στο μοναδικό, αδιάκοπο παιχνίδι μας, από την εποχή των Γουέλφων εναντίον των Γιβελλίνων, του φλωρεντινικού ποδοσφαίρου.
«Αυτοί από την περιοχή Μπρούκο (τη συνοικία του Σκουληκιού) είναι βρώμικοι, τιποτένιοι άνθρωποι, χωρίς τιμή, εμείς από την περιοχή Λεοκόρνο (περιοχή του Μονόκερου) το γνωρίζουμε καλά, από εκείνη την 3η Μαΐου 1394, όταν μας έφτυσαν ύπουλα στο μάτι. Παλιάνθρωποι!»
Μετά από μια μεγάλη, επιτυχημένη διαδήλωση υποστήριξης της Παλαιστίνης, κανείς δεν μιλάει πια για την Παλαιστίνη.
Το μόνο που λένε όλοι είναι: «Πού ήσασταν το 2022;», «Αυτή είναι μια τορπίλη κατά της Meloni, σύντροφοι, ελάτε τρέχοντας να υπερασπιστείτε το οχυρό!», «Το CGIL είναι ένα κίτρινο συνδικάτο!», «Το USB σπάει βιτρίνες!», «Ας διώξουμε τους φασίστες από την κυβέρνηση!», «Ο Landini είναι ξεπουλημένος!», «Τεμπέληδες που θέλουν απλώς ένα μακρύ Σαββατοκύριακο!», «Ανεύθυνοι!», «Εγκληματίες!», «Αλήτες!».
Λόγω αυτής της ιδιοσυγκρασιακής διάθεσης, το ανόητο παιχνίδι της συγκέντρωσης, μια εβδομάδα πριν από τις εκλογές - σαν τόσα πολλά ποντίκια Παβλόφ - των «αριστερών» δυνάμεων σε μια «αντιφασιστική προσπάθεια» και των «δεξιών» δυνάμεων σε ένα μέτωπο ενάντια στους «κόκκινους» συνεχίζει να λειτουργεί εδώ κάθε φορά και θα λειτουργεί για πάντα, εγγυώμενη την αυτοδιαιώνιση της παράλυσης.
Δυνάμεις τρίτων κομμάτων έχουν αναδυθεί σε όλη την Ευρώπη, ανταγωνιζόμενες για πολιτικό χώρο με το εναλλάξιμο μπλοκ αριστεράς-δεξιάς, αλλά αυτό δεν συμβαίνει εδώ, και δεν μπορεί να συμβεί (για την αγάπη της χώρας μας και για κάθε ευπρέπεια, παρακαλώ μην αναφέρετε το Κίνημα των Πέντε Αστέρων ως αντιπαράδειγμα).
Δεν συμβαίνει, και δεν θα συμβεί, επειδή το κύριο πολιτικό μας πάθος δεν είναι η πολιτική, αλλά η πολεμική. Πρόκειται για την πιθανότητα να έχουμε την ευκαιρία να συγκρουστούμε με κάποιον, είτε πρόκειται για δυνάμεις ιδανικά στο άλλο άκρο του φάσματος είτε για δυνάμεις με ένα πρόγραμμα ακριβώς όπως το δικό μας, αλλά με επικεφαλής τον Πίπο, ο οποίος πραγματικά μου τη δίνει στα νεύρα.
Θα μπορούσαν να μας εκτοξεύσουν πυρηνικά και να μην το προσέξουμε καν.
Θα τους λέγαμε να μην κάνουν θόρυβο γιατί διαταράσσουν το Ντέρμπι. 

Το κρυφό μας πάθος έγκειται στο να νιώθουμε ανώτεροι και καλύτεροι όχι επειδή έχουμε κάνει κάτι αξιόλογο, αλλά επειδή ουσιαστικά έχουμε δυσφημίσει και διασύρει αποτελεσματικά όλους τους άλλους.

L'autoperpetuazione della paralisi