Έχω ακούσει μερικούς διορατικούς στοχαστές να λένε ότι ο παλαιστινιακός λαός δεν έχει δικαίωμα σε κράτος επειδή το 1947 (σε ένα χρόνο από σήμερα, σωστά;) αρνήθηκε να αποδεχτεί το ψήφισμα του ΟΗΕ για τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης.
Τώρα, πέρα από το γεγονός ότι δεν ήταν οι «Παλαιστίνιοι» (που δεν είχαν πολιτική εκπροσώπηση) που αρνήθηκαν να την αναγνωρίσουν, αλλά ο Αραβικός Σύνδεσμος και διάφορες κρατικές οντότητες που πολέμησαν με το Ισραήλ, την Ιορδανία και την Αίγυπτο ειδικότερα.
Αυτό που πρέπει να εξηγηθεί σε αυτούς τους λαμπρούς στοχαστές δεν είναι ότι δεν αποδέχτηκαν την παλαιστινιακή κυριαρχία σε ορισμένα εδάφη, συμπεριλαμβανομένης της σημερινής Δυτικής Όχθης. Ο Αραβικός Σύνδεσμος δεν αναγνώρισε τη νομιμότητα της ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ, η οποία, για αυτούς, ήταν ο σφετερισμός αραβικών εδαφών.
Δεν είναι σαφές γιατί η μη αναγνώριση της διχοτόμησης θα οδηγούσε στην απώλεια του δικαιώματος κυριαρχίας στο τμήμα που του είχε ανατεθεί από το ίδιο το ψήφισμα. Για να είμαστε σαφείς, είναι σαν, στην περίπτωση μιας αδιαίρετης κληρονομιάς, ο δικαστής να είχε διατάξει τη διανομή μιας περιουσίας μεταξύ δύο κληρονόμων, σύμφωνα με μια συγκεκριμένη γραμμή (στην προκειμένη περίπτωση, οι ίδιοι οι Ισραηλινοί επέλεξαν τις καλύτερες εκτάσεις, αλλά ας το παραλείψουμε αυτό). Τώρα, ας υποθέσουμε ότι ένας από τους δύο κληρονόμους ήθελε να ασκήσει έφεση ή να αμφισβητήσει την κατοχή της περιουσίας από τον άλλον, αυτό δεν θα ακυρώσει και δεν αναιρεί το δικαίωμά του στο μερίδιό του. Ειδικά επειδή καμία μεταγενέστερη απόφαση δεν τροποποίησε την αρχική διανομή.
Επομένως, η σκέψη αυτών που επιχειρηματολογούν με αυτόν τον τρόπο μου φαίνεται αρκετά παράλογη και απεχθής. Από νομικής άποψης, δεν έχει νόημα, ειδικά επειδή μια απόφαση δεν καθίσταται έγκυρη μόνο αν αναγνωρίζεται από τα εμπλεκόμενα μέρη, ούτε χάνει την ισχύ της αν κάποιο μέρος αρνηθεί να την αναγνωρίσει. Πιστεύω ότι δεν υπάρχουν πολλά να εξηγήσουμε σχετικά με αυτό, τουλάχιστον εφόσον μπορούμε να μιλήσουμε για την αντικειμενική φύση του δικαίου.
Αξίζει εξίσου να θυμηθούμε ότι ο όρος «κατεχόμενα εδάφη» είναι θεμιτός, επειδή πριν από το 1967, η Γάζα και η Δυτική Όχθη, μέχρι την Ανατολική Ιερουσαλήμ, βρίσκονταν υπό αραβικό, αιγυπτιακό και ιορδανικό έλεγχο (μεταξύ άλλων, ο Χασεμίτης βασιλιάς της Ιορδανίας είναι ο προστάτης της ισλαμικής Ιερουσαλήμ).
Μετά το 1967, ισραηλινά στρατεύματα κατέλαβαν την ανατολική Ιερουσαλήμ και μετέτρεψαν τη Δυτική Όχθη ειδικά σε «ινδιάνικο καταυλισμό» για τους Άραβες, υπό τον έλεγχο μιας φανταστικής, και τώρα συνεργαζόμενης, «Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής». Η κατάσταση σε αυτήν την περιοχή έχει επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο από τις περίφημες Συμφωνίες του Όσλο, οι οποίες είχαν παρουσιαστεί ως ένα πρώτο βήμα προς την επίλυση του ζητήματος.
Για να εξηγήσω σε όσους δεν ξέρουν πώς είναι η ζωή στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν το δικαίωμα να κινούνται ελεύθερα στα σπίτια τους. Για να πάνε από τη μια περιοχή στην άλλη, απαιτούνται ειδικές άδειες ή βίζες που εκδίδονται από τις εβραϊκές αρχές. Θυμάστε όταν παραπονεθήκατε ότι δεν μπορούσατε να επισκεφθείτε στον/στην ερωμένο/η κατά τη διάρκεια του lockdown (το λέω αυτό σε δεξιούς, αναγνώστες της La Verità που προσποιούνταν τους φιλελεύθερους); Φανταστείτε ότι οι Ισραηλινοί επέβαλαν lockdown μόνο στους Παλαιστίνιους. Η διαφορά είναι ότι εκεί, οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής, αν τους πιάσει, θα σας πυροβολήσουν ή θα σας συλλάβουν και μπορούν να σας κρατήσουν για μήνες, ακόμη και χρόνια, χωρίς δίκη. (Ο αγώνας της Χαμάς είναι επίσης να απαιτήσει την απελευθέρωση αυτών των παράνομων κρατουμένων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων από άλλες πολιτικές ομάδες εχθρικές προς τη Χαμάς. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 11.000 Παλαιστίνιοι κρατούμενοι, σε σύγκριση με 40 Ισραηλινούς ομήρους.)
Ας προχωρήσουμε. Η Δυτική Όχθη διαιρείται και κατακερματίζεται συνεχώς από στρατιωτικούς δρόμους και σημεία ελέγχου που διασχίζουν την επικράτεια, μειώνοντας σταδιακά τις πραγματικές παλαιστινιακές περιοχές και εμποδίζοντάς τες να επικοινωνούν μεταξύ τους. Επιπλέον, υπάρχει το ζήτημα των οικισμών των εποίκων, στο οποίο η ισραηλινή κυβέρνηση δεν αντιτίθεται και το οποίο υπονομεύει περαιτέρω την εδαφική συνέχεια και την εθνοτική σύνθεση της περιοχής. Οι έποικοι είναι συνήθως βαθιά θρησκευόμενοι υπερορθόδοξοι Εβραίοι που πιστεύουν σε μια βιβλική εντολή για αυτά τα εδάφη και το έχουν καταστήσει καθήκον πίστης (αν και υπάρχουν αποσπάσματα στο Ταλμούδ που απαγορεύουν στους Εβραίους να το κάνουν αυτό, αλλά αυτό δεν μας αφορά τώρα). Αυτοί οι έποικοι συχνά επιτίθενται σε αγροκτήματα ή περιουσίες που καταλαμβάνονται από Παλαιστίνιους, για να τους αναγκάσουν να τους απομακρύνουν. Οι έποικοι, θυμάμαι, έχουν τη δική τους άτακτη πολιτοφυλακή. Όλα αυτά δεν διαφέρουν πολύ από αυτό που έκανε η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου, αλλά οι αναγνώστες των Libero, La Verità, Il Giornale και Il Tempo δεν το υπενθυμίζουν ποτέ αυτό.
Αν οι Παλαιστίνιοι στη Δυτική Όχθη προσπαθήσουν στη συνέχεια να αμυνθούν, προφανώς ο ισραηλινός στρατός παρεμβαίνει.
Αυτό χρησιμεύει ως υπενθύμιση της κατάστασης των πραγμάτων.
Το θεμελιώδες σημείο, θα έλεγα προνομικό, είναι ότι στο διεθνές δίκαιο, δεν είναι τόσο η συμμόρφωση με ένα ψήφισμα του ΟΗΕ που παρακινεί την επιθυμία να αναγνωριστεί κανείς ως κυρίαρχο κράτος, αλλά μάλλον το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών, το οποίο προηγείται του ψηφίσματος του ΟΗΕ, το οποίο, αν μη τι άλλο, εξυπηρετεί απλώς τον σκοπό της εφαρμογής τεχνικών πτυχών και θεμάτων (όπως τα σύνορα).
Το θεμελιώδες σημείο είναι ότι το Ισραήλ παραβιάζει το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του παλαιστινιακού λαού, και το κάνει αυτό κατέχοντας στρατιωτικά τη γη. Και αυτό δεν έχει καμία σχέση με το ψήφισμα του ΟΗΕ. Παραδόξως, ακόμη και αν δεν υπήρχε ποτέ ψήφισμα του ΟΗΕ, θα εξακολουθούσε να υπάρχει βία κατά του δικαιώματος αυτοδιάθεσης ενός λαού.
Έχω ακούσει μάλιστα κάποιους να λένε ότι το Κράτος της Παλαιστίνης δεν έχει δικαίωμα ύπαρξης επειδή δεν υπήρξε ποτέ πριν. Ξεχνούν ότι το Κράτος του Ισραήλ επίσης δεν υπήρξε ποτέ πριν από το 1947. Ή ότι η Τσεχοσλοβακία δεν υπήρξε ποτέ πριν από το 1919. Αμφιβάλλω αν μια τέτοια σκέψη θα ληφθεί σοβαρά υπόψη. Το
διεθνές δίκαιο απέχει πολύ από τα κυριακάτικα σχόλια των ανταρτών στο Facebook. Το πρόβλημα είναι ότι τέτοιες ανοησίες ακούγονται επίσης από δημοσιογράφους και δήθεν διανοούμενους.
Αξίζει εξίσου να θυμηθούμε ότι ο όρος «κατεχόμενα εδάφη» είναι θεμιτός, επειδή πριν από το 1967, η Γάζα και η Δυτική Όχθη, μέχρι την Ανατολική Ιερουσαλήμ, βρίσκονταν υπό αραβικό, αιγυπτιακό και ιορδανικό έλεγχο (μεταξύ άλλων, ο Χασεμίτης βασιλιάς της Ιορδανίας είναι ο προστάτης της ισλαμικής Ιερουσαλήμ).
Μετά το 1967, ισραηλινά στρατεύματα κατέλαβαν την ανατολική Ιερουσαλήμ και μετέτρεψαν τη Δυτική Όχθη ειδικά σε «ινδιάνικο καταυλισμό» για τους Άραβες, υπό τον έλεγχο μιας φανταστικής, και τώρα συνεργαζόμενης, «Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής». Η κατάσταση σε αυτήν την περιοχή έχει επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο από τις περίφημες Συμφωνίες του Όσλο, οι οποίες είχαν παρουσιαστεί ως ένα πρώτο βήμα προς την επίλυση του ζητήματος.
Για να εξηγήσω σε όσους δεν ξέρουν πώς είναι η ζωή στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν το δικαίωμα να κινούνται ελεύθερα στα σπίτια τους. Για να πάνε από τη μια περιοχή στην άλλη, απαιτούνται ειδικές άδειες ή βίζες που εκδίδονται από τις εβραϊκές αρχές. Θυμάστε όταν παραπονεθήκατε ότι δεν μπορούσατε να επισκεφθείτε στον/στην ερωμένο/η κατά τη διάρκεια του lockdown (το λέω αυτό σε δεξιούς, αναγνώστες της La Verità που προσποιούνταν τους φιλελεύθερους); Φανταστείτε ότι οι Ισραηλινοί επέβαλαν lockdown μόνο στους Παλαιστίνιους. Η διαφορά είναι ότι εκεί, οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής, αν τους πιάσει, θα σας πυροβολήσουν ή θα σας συλλάβουν και μπορούν να σας κρατήσουν για μήνες, ακόμη και χρόνια, χωρίς δίκη. (Ο αγώνας της Χαμάς είναι επίσης να απαιτήσει την απελευθέρωση αυτών των παράνομων κρατουμένων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων από άλλες πολιτικές ομάδες εχθρικές προς τη Χαμάς. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 11.000 Παλαιστίνιοι κρατούμενοι, σε σύγκριση με 40 Ισραηλινούς ομήρους.)
Ας προχωρήσουμε. Η Δυτική Όχθη διαιρείται και κατακερματίζεται συνεχώς από στρατιωτικούς δρόμους και σημεία ελέγχου που διασχίζουν την επικράτεια, μειώνοντας σταδιακά τις πραγματικές παλαιστινιακές περιοχές και εμποδίζοντάς τες να επικοινωνούν μεταξύ τους. Επιπλέον, υπάρχει το ζήτημα των οικισμών των εποίκων, στο οποίο η ισραηλινή κυβέρνηση δεν αντιτίθεται και το οποίο υπονομεύει περαιτέρω την εδαφική συνέχεια και την εθνοτική σύνθεση της περιοχής. Οι έποικοι είναι συνήθως βαθιά θρησκευόμενοι υπερορθόδοξοι Εβραίοι που πιστεύουν σε μια βιβλική εντολή για αυτά τα εδάφη και το έχουν καταστήσει καθήκον πίστης (αν και υπάρχουν αποσπάσματα στο Ταλμούδ που απαγορεύουν στους Εβραίους να το κάνουν αυτό, αλλά αυτό δεν μας αφορά τώρα). Αυτοί οι έποικοι συχνά επιτίθενται σε αγροκτήματα ή περιουσίες που καταλαμβάνονται από Παλαιστίνιους, για να τους αναγκάσουν να τους απομακρύνουν. Οι έποικοι, θυμάμαι, έχουν τη δική τους άτακτη πολιτοφυλακή. Όλα αυτά δεν διαφέρουν πολύ από αυτό που έκανε η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου, αλλά οι αναγνώστες των Libero, La Verità, Il Giornale και Il Tempo δεν το υπενθυμίζουν ποτέ αυτό.
Αν οι Παλαιστίνιοι στη Δυτική Όχθη προσπαθήσουν στη συνέχεια να αμυνθούν, προφανώς ο ισραηλινός στρατός παρεμβαίνει.
Αυτό χρησιμεύει ως υπενθύμιση της κατάστασης των πραγμάτων.
Το θεμελιώδες σημείο, θα έλεγα προνομικό, είναι ότι στο διεθνές δίκαιο, δεν είναι τόσο η συμμόρφωση με ένα ψήφισμα του ΟΗΕ που παρακινεί την επιθυμία να αναγνωριστεί κανείς ως κυρίαρχο κράτος, αλλά μάλλον το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών, το οποίο προηγείται του ψηφίσματος του ΟΗΕ, το οποίο, αν μη τι άλλο, εξυπηρετεί απλώς τον σκοπό της εφαρμογής τεχνικών πτυχών και θεμάτων (όπως τα σύνορα).
Το θεμελιώδες σημείο είναι ότι το Ισραήλ παραβιάζει το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του παλαιστινιακού λαού, και το κάνει αυτό κατέχοντας στρατιωτικά τη γη. Και αυτό δεν έχει καμία σχέση με το ψήφισμα του ΟΗΕ. Παραδόξως, ακόμη και αν δεν υπήρχε ποτέ ψήφισμα του ΟΗΕ, θα εξακολουθούσε να υπάρχει βία κατά του δικαιώματος αυτοδιάθεσης ενός λαού.
Έχω ακούσει μάλιστα κάποιους να λένε ότι το Κράτος της Παλαιστίνης δεν έχει δικαίωμα ύπαρξης επειδή δεν υπήρξε ποτέ πριν. Ξεχνούν ότι το Κράτος του Ισραήλ επίσης δεν υπήρξε ποτέ πριν από το 1947. Ή ότι η Τσεχοσλοβακία δεν υπήρξε ποτέ πριν από το 1919. Αμφιβάλλω αν μια τέτοια σκέψη θα ληφθεί σοβαρά υπόψη. Το
διεθνές δίκαιο απέχει πολύ από τα κυριακάτικα σχόλια των ανταρτών στο Facebook. Το πρόβλημα είναι ότι τέτοιες ανοησίες ακούγονται επίσης από δημοσιογράφους και δήθεν διανοούμενους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου