Πηγή: Red Jackets
Κατόπιν αιτήματος του Σλοβένου εκδότη μου, μόλις έγραψα έναν νέο πρόλογο στο La Défaite de l'Occident (Η Ήττα της Δύσης), ο οποίος πιστεύω ότι πρέπει να δημοσιευτεί αμέσως στο Substack. Η απειλή επιδείνωσης όλων των συγκρούσεων είναι πραγματική. Αυτό το κείμενο προσφέρει μια σχηματική και προσωρινή, πιο σύγχρονη, ερμηνεία της εξέλιξης της κρίσης που βιώνουμε. Αυτό το κείμενο είναι στην πραγματικότητα το συμπέρασμα της τελευταίας μου συνάντησης με την Diane Lagrange στο Fréquence Populaire: « Νίκη της Ρωσίας, η Ασθένεια και το Ρήγμα της Γαλλίας και της Δύσης ».
Από την ήττα στην εξάρθρωση
Πρόλογος στη σλοβενική έκδοση
Λιγότερο από δύο χρόνια μετά τη γαλλική έκδοση του βιβλίου «Η Ήττα της Δύσης» , τον Ιανουάριο του 2024, οι βασικές προβλέψεις του βιβλίου επιβεβαιώθηκαν. Η Ρωσία έχει διατηρήσει τη θέση της στρατιωτικά και οικονομικά. Η αμερικανική στρατιωτική βιομηχανία έχει εξαντληθεί. Οι ευρωπαϊκές οικονομίες και κοινωνίες βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Ακόμη και πριν από την κατάρρευση του ουκρανικού στρατού, έχει επιτευχθεί το επόμενο στάδιο της αποσύνθεσης της Δύσης.
Πάντα ήμουν εχθρικός προς τις ρωσοφοβικές πολιτικές των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης, αλλά ως Δυτικός αφοσιωμένος στη φιλελεύθερη δημοκρατία, Γάλλος με σπουδές στην έρευνα στην Αγγλία, γιος μητέρας που κατέφυγε στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, είμαι τρομοκρατημένος από τις συνέπειες για εμάς τους Δυτικούς από τον πόλεμο που διεξάγεται χωρίς πληροφορίες εναντίον της Ρωσίας.
Βρισκόμαστε μόνο στην αρχή της καταστροφής. Πλησιάζει ένα σημείο καμπής, πέρα από το οποίο θα εκδηλωθούν οι ακραίες συνέπειες της ήττας.
Ο «Υπόλοιπος Κόσμος» (ή Παγκόσμιος Νότος ή Παγκόσμια Πλειοψηφία), που είχε αρκεστεί στο να υποστηρίξει τη Ρωσία αρνούμενος να μποϊκοτάρει την οικονομία της, δείχνει τώρα ανοιχτά την υποστήριξή του στον Βλαντιμίρ Πούτιν. Οι χώρες BRICS επεκτείνονται δεχόμενες νέα μέλη, ενισχύοντας τη συνοχή τους. Αναγκασμένη από τις Ηνωμένες Πολιτείες να επιλέξει πλευρά, η Ινδία επέλεξε την ανεξαρτησία: οι φωτογραφίες του Πούτιν, του Σι και του Μόντι που συγκεντρώθηκαν στη σύνοδο του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης τον Αύγουστο του 2025 θα παραμείνουν το σύμβολο αυτής της κρίσιμης στιγμής. Ωστόσο, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης συνεχίζουν να απεικονίζουν τον Πούτιν ως τέρας και τους Ρώσους ως υπηρέτες. Αυτά τα μέσα ενημέρωσης ήταν ήδη ανίκανα να φανταστούν ότι ο Υπόλοιπος Κόσμος τους έβλεπε ως ηγέτες και απλούς ανθρώπους, φορείς μιας συγκεκριμένης ρωσικής κουλτούρας και μιας επιθυμίας για κυριαρχία. Φοβάμαι τώρα ότι τα μέσα ενημέρωσης μας βαθαίνουν την τύφλωση μας, ανίκανα να φανταστούν το ανανεωμένο κύρος της Ρωσίας στον Υπόλοιπο Κόσμο, που εκμεταλλεύεται οικονομικά και αντιμετωπίζεται αλαζονικά από τη Δύση για αιώνες. Οι Ρώσοι τόλμησαν. Αμφισβήτησαν την Αυτοκρατορία και νίκησαν.
Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι οι Ρώσοι, ένας λευκός, ευρωπαϊκός, σλαβόφωνος λαός, έγιναν η στρατιωτική ασπίδα του υπόλοιπου κόσμου επειδή η Δύση αρνήθηκε να τους ενσωματώσει μετά την πτώση του κομμουνισμού. Φαντάζομαι ότι οι Σλοβένοι είναι ιδιαίτερα σε θέση πολιτισμικά να εκτιμήσουν αυτή την ειρωνεία, παρόλο που γνωρίζω καλά, ως ανθρωπολόγος οικογένειας και θρησκείας, ότι παρά τη σλαβική της γλώσσα, η Σλοβενία είναι πολύ πιο κοντά κοινωνικά και ιδεολογικά στην Ελβετία παρά στη Ρωσία.
Μπορώ να σκιαγραφήσω εδώ ένα μοντέλο της αποδιάρθρωσης της Δύσης, παρά τις ασυνέπειες στις πολιτικές του Ντόναλντ Τραμπ, του ηττημένου Αμερικανού προέδρου. Αυτές οι ασυνέπειες δεν πηγάζουν, πιστεύω, από μια ασταθή και αναμφίβολα διεστραμμένη προσωπικότητα, αλλά από ένα άλυτο δίλημμα για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Από τη μία πλευρά, οι ηγέτες τους, τόσο στο Πεντάγωνο όσο και στον Λευκό Οίκο, γνωρίζουν ότι ο πόλεμος έχει χαθεί και ότι η Ουκρανία πρέπει να εγκαταλειφθεί. Η κοινή λογική, επομένως, τους οδηγεί στο να θέλουν να αποχωρήσουν από τον πόλεμο. Αλλά από την άλλη, η ίδια κοινή λογική τους κάνει να καταλάβουν ότι η αποχώρηση από την Ουκρανία θα έχει δραματικές συνέπειες για την Αυτοκρατορία, σε αντίθεση με εκείνες στο Βιετνάμ, το Ιράκ ή το Αφγανιστάν. Αυτή είναι πράγματι η πρώτη αμερικανική στρατηγική ήττα σε παγκόσμια κλίμακα, σε ένα πλαίσιο μαζικής αποβιομηχάνισης των Ηνωμένων Πολιτειών και δύσκολης επαναβιομηχάνισης. Η Κίνα έχει γίνει το εργαστήριο του κόσμου. Το εξαιρετικά χαμηλό ποσοστό γονιμότητάς της σίγουρα θα την εμποδίσει να αντικαταστήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά είναι ήδη πολύ αργά για να τήν ανταγωνιστούν βιομηχανικά.
Η αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας έχει ξεκινήσει. Ο Τραμπ και οι σύμβουλοί του δεν μπορούν να το αποδεχτούν αυτό, επειδή θα σήμαινε το τέλος της Αυτοκρατορίας. Μια μετα-αυτοκρατορική εποχή, ωστόσο, θα πρέπει να είναι ο στόχος του σχεδίου MAGA (Make America Great Again), το οποίο στοχεύει στην αποκατάσταση του αμερικανικού έθνους-κράτους. Αλλά για μια Αμερική της οποίας η παραγωγική ικανότητα για πραγματικά αγαθά είναι επί του παρόντος πολύ χαμηλή (βλ. Κεφάλαιο 9 για την πραγματική φύση της αμερικανικής οικονομίας), είναι αδύνατο να σταματήσει να ζει με πίστωση, όπως συμβαίνει με την παραγωγή δολαρίων. Μια τέτοια αυτοκρατορική-νομισματική υποχώρηση θα συνεπαγόταν μια απότομη πτώση του βιοτικού της επιπέδου, ακόμη και για τους ψηφοφόρους της εργατικής τάξης του Τραμπ. Ο πρώτος προϋπολογισμός της δεύτερης προεδρίας του Τραμπ, ο «Νόμος για το Ένα Μεγάλο Όμορφο Νομοσχέδιο», παραμένει επομένως αυτοκρατορικός παρά τις δασμολογικές προστασίες που ενσαρκώνουν το προστατευτικό σχέδιο ή όνειρο. Ο OBBBA (One Big Beautiful Bill Act) [Νόμος για το Ένα Μεγάλο Όμορφο Νομοσχέδιο] αυξάνει τις στρατιωτικές δαπάνες και το έλλειμμα. Ένα έλλειμμα προϋπολογισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες αναπόφευκτα σημαίνει παραγωγή δολαρίου και εμπορικό έλλειμμα. Η αυτοκρατορική δυναμική, ή μάλλον η αυτοκρατορική αδράνεια, συνεχίζει να υπονομεύει το όνειρο της επιστροφής στο παραγωγικό έθνος-κράτος.
Στην Ευρώπη, η στρατιωτική ήττα παραμένει ελάχιστα κατανοητή από τους ηγέτες. Δεν διηύθυναν οι ίδιοι τις επιχειρήσεις. Το Πεντάγωνο ήταν αυτό που κατάρτισε τα σχέδια για την ουκρανική αντεπίθεση το καλοκαίρι του 2023 (κατά τη διάρκεια της οποίας έγραψα το "Η Ήττα της Δύσης"). Ο αμερικανικός στρατός, παρά το γεγονός ότι εμπιστεύτηκε την ηγεσία του πολέμου στον Ουκρανό εκπρόσωπό του, γνωρίζει ότι ηττήθηκε από τη ρωσική άμυνα, επειδή δεν κατάφερε να παράγει επαρκή όπλα και επειδή ο ρωσικός στρατός ήταν πιο έξυπνος από αυτόν. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν προμηθεύσει μόνο οπλικά συστήματα, και όχι τα πιο σημαντικά. Αγνοώντας την έκταση της στρατιωτικής ήττας, γνωρίζουν, ωστόσο, ότι οι οικονομίες τους έχουν παραλυθεί από την πολιτική κυρώσεων, ιδίως από τη διακοπή του εφοδιασμού με φθηνή ρωσική ενέργεια. Ο οικονομικός διαχωρισμός της ευρωπαϊκής ηπείρου στα δύο ήταν μια πράξη αυτοκτονικής τρέλας. Η γερμανική οικονομία βρίσκεται σε τέλμα. Σε όλη τη Δύση, η φτώχεια και η ανισότητα αυξάνονται. Το Ηνωμένο Βασίλειο βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Η Γαλλία την ακολουθεί ασταμάτητα. Οι κοινωνίες και τα πολιτικά συστήματα βρίσκονται σε στασιμότητα.
Αρνητικές οικονομικές και κοινωνικές δυναμικές προηγήθηκαν του πολέμου και ήδη ασκούσαν πιέσεις στη Δύση. Ήταν ορατές, σε διαφορετικό βαθμό, σε όλη τη Δυτική Ευρώπη. Το ελεύθερο εμπόριο υπονόμευε την τοπική βιομηχανική βάση. Η μετανάστευση ανέπτυσσε ένα σύνδρομο ταυτότητας, ιδιαίτερα μεταξύ των εργατικών τάξεων που στερούνταν ασφαλείς, καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας.
Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, η αρνητική δυναμική του κατακερματισμού είναι πολιτισμική: η μαζική τριτοβάθμια εκπαίδευση δημιουργεί στρωματοποιημένες κοινωνίες στις οποίες άτομα με υψηλό μορφωτικό επίπεδο - 20%, 30%, 40% του πληθυσμού - αρχίζουν να ζουν μεταξύ τους, να θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους, να περιφρονούν τις εργατικές τάξεις και να απορρίπτουν τη χειρωνακτική εργασία και τη βιομηχανία. Η καθολική πρωτοβάθμια εκπαίδευση (καθολικός αλφαβητισμός) είχε καλλιεργήσει τη δημοκρατία, δημιουργώντας μια ομοιογενή κοινωνία της οποίας το υποσυνείδητο ήταν ισότιμο. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει γεννήσει ολιγαρχίες, και μερικές φορές πλουτοκρατία, στρωματοποιημένες κοινωνίες που έχουν εισβληθεί από ένα άνισο υποσυνείδητο. Το τελευταίο παράδοξο: η ανάπτυξη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης έχει τελικά οδηγήσει σε μείωση του πνευματικού επιπέδου αυτών των ολιγαρχιών ή πλουτοκρατίας! Περιέγραψα αυτήν την ακολουθία πριν από περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα στο "The Economic Illusion", που δημοσιεύτηκε το 1997. Η δυτική βιομηχανία έχει μετατοπιστεί προς τον υπόλοιπο κόσμο, και, φυσικά, και προς τις πρώην λαϊκές δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες, απελευθερωμένες από την υποδούλωσή τους στη Σοβιετική Ρωσία, έχουν πλέον ανακτήσει το αιώνιο καθεστώς τους ως περιφέρεια που κυριαρχείται από τη Δυτική Ευρώπη. Στο Κεφάλαιο 3 συζητώ λεπτομερώς αυτό το είδος εσωτερικής Κίνας, όπου οι βιομηχανικοί εργάτες παραμένουν πολυάριθμοι. Παντού στην Ευρώπη, ωστόσο, ο ελιτισμός των άκρως μορφωμένων έχει γεννήσει τον «λαϊκισμό».
Ο πόλεμος έχει επιδεινώσει τις ευρωπαϊκές εντάσεις. Φτωχαίνει την ήπειρο. Αλλά πάνω απ 'όλα, ως σοβαρή στρατηγική αποτυχία, απονομιμοποιεί ηγέτες που είναι ανίκανοι να οδηγήσουν τις χώρες τους στη νίκη. Η ανάπτυξη συντηρητικών λαϊκών κινημάτων (που συνήθως ορίζονται από τις δημοσιογραφικές ελίτ με όρους όπως «λαϊκιστές», «ακροδεξιοί» ή «εθνικιστές») επιταχύνεται. Μεταρρύθμιση του Ηνωμένου Βασιλείου στο Ηνωμένο Βασίλειο. AfD στη Γερμανία, Εθνικός Συναγερμός στη Γαλλία... Μια ακόμη ειρωνεία: οι οικονομικές κυρώσεις που το ΝΑΤΟ ανέμενε ότι θα οδηγούσαν σε «αλλαγή καθεστώτος» στη Ρωσία πρόκειται να επιφέρουν μια σειρά από «αλλαγές καθεστώτος» στη Δυτική Ευρώπη. Οι δυτικές άρχουσες τάξεις απονομιμοποιούνται από την ήττα ακριβώς τη στιγμή που η ρωσική αυταρχική δημοκρατία επανανομιμοποιείται από τη νίκη - ή μάλλον, υπερνομιμοποιείται, αφού η επιστροφή της Ρωσίας στη σταθερότητα υπό τον Πούτιν αρχικά εξασφάλισε την αδιαμφισβήτητη νομιμότητά της.
Αυτός είναι ο κόσμος μας καθώς πλησιάζουμε στο 2026.
Η αποδιάρθρωση της Δύσης παίρνει τη μορφή ενός «ιεραρχικού ρήγματος».
Οι Ηνωμένες Πολιτείες παραχωρούν τον έλεγχο στη Ρωσία και, ολοένα και περισσότερο, στην Κίνα. Υπό τον κινεζικό αποκλεισμό στις εισαγωγές σαμαρίου, αυτής της σπάνιας γης απαραίτητης για την πολεμική αεροπορία, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν πλέον να ονειρεύονται να αντιμετωπίσουν την Κίνα στρατιωτικά. Ο υπόλοιπος κόσμος - η Ινδία, η Βραζιλία, ο αραβικός κόσμος, η Αφρική - επωφελείται και τους διαφεύγει. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες στρέφονται δυναμικά εναντίον των Ευρωπαίων και ανατολικοασιατικών «συμμάχων» τους, σε μια ύστατη προσπάθεια υπερεκμετάλλευσης και, πρέπει να παραδεχτούμε, και από απλή και καθαρή κακία. Για να ξεφύγουν από την ταπείνωση, να κρύψουν την αδυναμία τους από τον κόσμο και από τον εαυτό τους, τιμωρούν την Ευρώπη. Η Αυτοκρατορία καταβροχθίζει τον εαυτό της. Αυτό είναι το νόημα των δασμών και των αναγκαστικών επενδύσεων που επιβάλλει ο Τραμπ στους Ευρωπαίους, οι οποίοι έχουν γίνει αποικιακοί υπήκοοι μιας μειωμένης αυτοκρατορίας και όχι εταίροι. Ο χρόνος για τις αλληλέγγυες φιλελεύθερες δημοκρατίες έχει τελειώσει.
Ο Τραμπισμός είναι ένας «λευκός λαϊκός συντηρητισμός». Αυτό που αναδύεται στη Δύση δεν είναι μια αλληλεγγύη λαϊκών συντηρητικών, αλλά μια κατάρρευση της εσωτερικής αλληλεγγύης. Ο θυμός που προκύπτει από την ήττα οδηγεί κάθε χώρα, να καταπιέσει τη δυσαρέσκειά της, να στραφεί εναντίον εκείνων που είναι πιο αδύναμοι από αυτήν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες στρέφονται εναντίον της Ευρώπης ή της Ιαπωνίας. Η Γαλλία αναζωπυρώνει τη σύγκρουση με την Αλγερία, μια πρώην αποικία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Γερμανία, η οποία, από τον Σολτς μέχρι τον Μερτς, έχει συμφωνήσει να υπακούσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα στρέψει την ταπείνωσή της εναντίον των πιο αδύναμων Ευρωπαίων εταίρων της. Η δική μου χώρα, η Γαλλία, μου φαίνεται να απειλείται περισσότερο.
Μία από τις θεμελιώδεις έννοιες της ήττας της Δύσης είναι ο μηδενισμός. Εξηγώ πώς η «μηδενική κατάσταση» της προτεσταντικής θρησκείας - το τέλος της εκκοσμίκευσης - όχι μόνο εξηγεί την εκπαιδευτική και βιομηχανική κατάρρευση της Αμερικής. Η μηδενική κατάσταση ανοίγει επίσης ένα μεταφυσικό κενό. Δεν είμαι πιστός και δεν υποστηρίζω καμία επιστροφή στη θρησκεία (δεν πιστεύω ότι είναι δυνατή), αλλά πρέπει, ως ιστορικός, να σημειώσω ότι η εξαφάνιση των κοινωνικών αξιών που προέρχονται από τη θρησκεία οδηγεί σε μια ηθική κρίση, μια παρόρμηση καταστροφής πραγμάτων και ανθρώπων (πόλεμος) και, τελικά, σε μια προσπάθεια κατάργησης της πραγματικότητας (το φαινόμενο των τρανς για τους Αμερικανούς Δημοκρατικούς και η άρνηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη για τους Ρεπουμπλικάνους, για παράδειγμα). Η κρίση υπάρχει για όλες τις πλήρως εκκοσμικευμένες χώρες, αλλά είναι πιο σοβαρή σε εκείνες των οποίων η θρησκεία ήταν ο Προτεσταντισμός ή ο Ιουδαϊσμός, οι απολυταρχικές θρησκείες στην αναζήτησή τους για το υπερβατικό, παρά ο Καθολικισμός, ο οποίος είναι πιο ανοιχτός στην ομορφιά του κόσμου και της γήινης ζωής. Στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ παρακολουθούμε την ανάπτυξη παρωδικών μορφών παραδοσιακών θρησκειών, παρωδίες μιας μηδενιστικής ουσίας, κατά τη γνώμη μου.
Αυτή η παράλογη διάσταση βρίσκεται στην καρδιά της ήττας. Δεν πρόκειται επομένως μόνο για μια «τεχνική» απώλεια ισχύος, αλλά και για μια ηθική εξάντληση, μια απουσία ενός θετικού υπαρξιακού σκοπού που οδηγεί στον μηδενισμό.
Αυτός ο μηδενισμός αποτελεί τη βάση της επιθυμίας των Ευρωπαίων ηγετών, ιδίως στις προτεσταντικές ακτές της Βαλτικής, να επεκτείνουν τον πόλεμο κατά της Ρωσίας μέσω αδιάκοπων προκλήσεων. Αυτός ο μηδενισμός αποτελεί επίσης τη βάση της αμερικανικής αποσταθεροποίησης της Μέσης Ανατολής, του κατ' εξοχήν τόπου για να εκφράσουν την οργή που πηγάζει από την ήττα της Αμερικής εναντίον της Ρωσίας. Πάνω απ' όλα, ας μην ενδώσουμε στην πολύ εύκολη υπόθεση ότι το καθεστώς Νετανιάχου στο Ισραήλ είναι υπεύθυνο για τη γενοκτονία στη Γάζα ή την επίθεση στο Ιράν. Ο μηδενικός Προτεσταντισμός και ο μηδενικός Ιουδαϊσμός σίγουρα συνδυάζονται τραγικά για να παράγουν μηδενιστικά αποτελέσματα σε αυτές τις εκρήξεις βίας. Αλλά παντού στη Μέση Ανατολή, οι Ηνωμένες Πολιτείες, παρέχοντας τα όπλα και μερικές φορές επιτιθέμενες στον εαυτό τους, είναι τελικά ο εγκέφαλος του χάους. Σπρώχνουν το Ισραήλ σε δράση όπως ακριβώς ώθησαν τους Ουκρανούς. Η πρώτη προεδρία Τραμπ εγκαθίδρυσε την αμερικανική πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ και ήταν ο Τραμπ που οραματίστηκε πρώτος να μετατρέψει τη Γάζα σε παραθαλάσσιο θέρετρο. Αντιλαμβάνομαι ότι θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο βιβλίο για να αποδειχθεί αυτή η θέση, ένα βιβλίο που αποσυναρμολογεί τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των δρώντων μία προς μία. Αλλά, ως επαγγελματίας ιστορικός και έχοντας εργαστεί στη γεωπολιτική για μισό αιώνα, πιστεύω ότι, όπως και η Ευρώπη που υποστηρίζεται από το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ έχει πάψει να είναι ανεξάρτητο κράτος. Το πρόβλημα της Δύσης είναι ακριβώς ο προγραμματισμένος θάνατος του έθνους-κράτους.
Η Αυτοκρατορία είναι απέραντη και καταρρέει μέσα σε θόρυβο και οργή. Αυτή η Αυτοκρατορία είναι ήδη πολυκεντρική, διαιρεμένη ως προς τους στόχους της, σχιζοφρενής. Αλλά κανένα από τα μέρη της δεν είναι καθόλου ανεξάρτητο. Ο Τραμπ είναι το τρέχον «κέντρο» της. Είναι επίσης η καλύτερη ιδεολογική και πρακτική έκφρασή της, καθώς συνδυάζει μια ορθολογική επιθυμία να υποχωρήσει στην άμεση σφαίρα κυριαρχίας του (Ευρώπη και Ισραήλ) με μηδενιστικές παρορμήσεις που ευνοούν τον πόλεμο. Αυτές οι τάσεις - η απόσυρση και η βία - εκφράζονται επίσης στην αμερικανική καρδιά της Αυτοκρατορίας, όπου λειτουργεί εσωτερικά η αρχή του ιεραρχικού κατακερματισμού. Ένας αυξανόμενος αριθμός Αγγλοαμερικανών συγγραφέων μιλά για την έλευση ενός εμφυλίου πολέμου.
Η αμερικανική πλουτοκρατία είναι πλουραλιστική. Υπάρχει η πλουτοκρατία των χρηματιστών, η πλουτοκρατία των μεγιστάνων του πετρελαίου και η πλουτοκρατία της Σίλικον Βάλεϊ. Οι Τραμπιστές πλουτοκράτες, είτε πρόκειται για μεγιστάνες του πετρελαίου από το Τέξας είτε για πρόσφατους οπαδούς της Σίλικον Βάλεϊ, περιφρονούν τις μορφωμένες Δημοκρατικές ελίτ της Ανατολικής Ακτής, οι οποίες με τη σειρά τους περιφρονούν τους μικρούς, λευκούς Τραμπιστές πλουτοκράτες της αμερικανικής ενδοχώρας, οι οποίοι με τη σειρά τους περιφρονούν τους μαύρους Δημοκρατικούς, κ.λπ.
Ένα από τα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά της Αμερικής σήμερα είναι ότι οι ηγέτες της δυσκολεύονται ολοένα και περισσότερο να διακρίνουν μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού, παρά την προσπάθεια του κινήματος MAGA να εμποδίσει τη μετανάστευση από τον Νότο με ένα τείχος. Ο στρατός πυροβολεί σκάφη που αναχωρούν από τη Βενεζουέλα, βομβαρδίζει το Ιράν, εισβάλλει στην καρδιά δημοκρατικών πόλεων στις Ηνωμένες Πολιτείες και χρηματοδοτεί την Ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία για να επιτεθεί στο Κατάρ, όπου βρίσκεται μια τεράστια αμερικανική βάση. Οποιοσδήποτε αναγνώστης επιστημονικής φαντασίας θα αναγνωρίσει αυτήν την ανησυχητική λίστα ως την αρχή ενός δυστοπικού ταξιδιού, ενός αρνητικού κόσμου όπου η εξουσία, ο κατακερματισμός, η ιεραρχία, η βία, η φτώχεια και η διαστροφή συνυπάρχουν.
Ας μείνουμε λοιπόν ο εαυτός μας, έξω από την Αμερική. Ας διατηρήσουμε την αντίληψή μας για το εσωτερικό και το εξωτερικό, την αίσθηση του μέτρου, τη σύνδεσή μας με την πραγματικότητα, την αντίληψή μας για το τι είναι σωστό και όμορφο. Ας μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να παρασυρθούμε σε μια πολεμική φυγή από τους δικούς μας Ευρωπαίους ηγέτες, αυτούς τους προνομιούχους ανθρώπους που χάθηκαν στην ιστορία, απελπισμένοι που ηττήθηκαν, τρομοκρατημένοι στη σκέψη ότι μια μέρα θα κριθούν από τον λαό τους. Και πάνω απ' όλα, ας συνεχίσουμε να αναλογιζόμαστε το νόημα των πραγμάτων.
Πρόλογος στη σλοβενική έκδοση
Λιγότερο από δύο χρόνια μετά τη γαλλική έκδοση του βιβλίου «Η Ήττα της Δύσης» , τον Ιανουάριο του 2024, οι βασικές προβλέψεις του βιβλίου επιβεβαιώθηκαν. Η Ρωσία έχει διατηρήσει τη θέση της στρατιωτικά και οικονομικά. Η αμερικανική στρατιωτική βιομηχανία έχει εξαντληθεί. Οι ευρωπαϊκές οικονομίες και κοινωνίες βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Ακόμη και πριν από την κατάρρευση του ουκρανικού στρατού, έχει επιτευχθεί το επόμενο στάδιο της αποσύνθεσης της Δύσης.
Πάντα ήμουν εχθρικός προς τις ρωσοφοβικές πολιτικές των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης, αλλά ως Δυτικός αφοσιωμένος στη φιλελεύθερη δημοκρατία, Γάλλος με σπουδές στην έρευνα στην Αγγλία, γιος μητέρας που κατέφυγε στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, είμαι τρομοκρατημένος από τις συνέπειες για εμάς τους Δυτικούς από τον πόλεμο που διεξάγεται χωρίς πληροφορίες εναντίον της Ρωσίας.
Βρισκόμαστε μόνο στην αρχή της καταστροφής. Πλησιάζει ένα σημείο καμπής, πέρα από το οποίο θα εκδηλωθούν οι ακραίες συνέπειες της ήττας.
Ο «Υπόλοιπος Κόσμος» (ή Παγκόσμιος Νότος ή Παγκόσμια Πλειοψηφία), που είχε αρκεστεί στο να υποστηρίξει τη Ρωσία αρνούμενος να μποϊκοτάρει την οικονομία της, δείχνει τώρα ανοιχτά την υποστήριξή του στον Βλαντιμίρ Πούτιν. Οι χώρες BRICS επεκτείνονται δεχόμενες νέα μέλη, ενισχύοντας τη συνοχή τους. Αναγκασμένη από τις Ηνωμένες Πολιτείες να επιλέξει πλευρά, η Ινδία επέλεξε την ανεξαρτησία: οι φωτογραφίες του Πούτιν, του Σι και του Μόντι που συγκεντρώθηκαν στη σύνοδο του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης τον Αύγουστο του 2025 θα παραμείνουν το σύμβολο αυτής της κρίσιμης στιγμής. Ωστόσο, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης συνεχίζουν να απεικονίζουν τον Πούτιν ως τέρας και τους Ρώσους ως υπηρέτες. Αυτά τα μέσα ενημέρωσης ήταν ήδη ανίκανα να φανταστούν ότι ο Υπόλοιπος Κόσμος τους έβλεπε ως ηγέτες και απλούς ανθρώπους, φορείς μιας συγκεκριμένης ρωσικής κουλτούρας και μιας επιθυμίας για κυριαρχία. Φοβάμαι τώρα ότι τα μέσα ενημέρωσης μας βαθαίνουν την τύφλωση μας, ανίκανα να φανταστούν το ανανεωμένο κύρος της Ρωσίας στον Υπόλοιπο Κόσμο, που εκμεταλλεύεται οικονομικά και αντιμετωπίζεται αλαζονικά από τη Δύση για αιώνες. Οι Ρώσοι τόλμησαν. Αμφισβήτησαν την Αυτοκρατορία και νίκησαν.
Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι οι Ρώσοι, ένας λευκός, ευρωπαϊκός, σλαβόφωνος λαός, έγιναν η στρατιωτική ασπίδα του υπόλοιπου κόσμου επειδή η Δύση αρνήθηκε να τους ενσωματώσει μετά την πτώση του κομμουνισμού. Φαντάζομαι ότι οι Σλοβένοι είναι ιδιαίτερα σε θέση πολιτισμικά να εκτιμήσουν αυτή την ειρωνεία, παρόλο που γνωρίζω καλά, ως ανθρωπολόγος οικογένειας και θρησκείας, ότι παρά τη σλαβική της γλώσσα, η Σλοβενία είναι πολύ πιο κοντά κοινωνικά και ιδεολογικά στην Ελβετία παρά στη Ρωσία.
Μπορώ να σκιαγραφήσω εδώ ένα μοντέλο της αποδιάρθρωσης της Δύσης, παρά τις ασυνέπειες στις πολιτικές του Ντόναλντ Τραμπ, του ηττημένου Αμερικανού προέδρου. Αυτές οι ασυνέπειες δεν πηγάζουν, πιστεύω, από μια ασταθή και αναμφίβολα διεστραμμένη προσωπικότητα, αλλά από ένα άλυτο δίλημμα για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Από τη μία πλευρά, οι ηγέτες τους, τόσο στο Πεντάγωνο όσο και στον Λευκό Οίκο, γνωρίζουν ότι ο πόλεμος έχει χαθεί και ότι η Ουκρανία πρέπει να εγκαταλειφθεί. Η κοινή λογική, επομένως, τους οδηγεί στο να θέλουν να αποχωρήσουν από τον πόλεμο. Αλλά από την άλλη, η ίδια κοινή λογική τους κάνει να καταλάβουν ότι η αποχώρηση από την Ουκρανία θα έχει δραματικές συνέπειες για την Αυτοκρατορία, σε αντίθεση με εκείνες στο Βιετνάμ, το Ιράκ ή το Αφγανιστάν. Αυτή είναι πράγματι η πρώτη αμερικανική στρατηγική ήττα σε παγκόσμια κλίμακα, σε ένα πλαίσιο μαζικής αποβιομηχάνισης των Ηνωμένων Πολιτειών και δύσκολης επαναβιομηχάνισης. Η Κίνα έχει γίνει το εργαστήριο του κόσμου. Το εξαιρετικά χαμηλό ποσοστό γονιμότητάς της σίγουρα θα την εμποδίσει να αντικαταστήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά είναι ήδη πολύ αργά για να τήν ανταγωνιστούν βιομηχανικά.
Η αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας έχει ξεκινήσει. Ο Τραμπ και οι σύμβουλοί του δεν μπορούν να το αποδεχτούν αυτό, επειδή θα σήμαινε το τέλος της Αυτοκρατορίας. Μια μετα-αυτοκρατορική εποχή, ωστόσο, θα πρέπει να είναι ο στόχος του σχεδίου MAGA (Make America Great Again), το οποίο στοχεύει στην αποκατάσταση του αμερικανικού έθνους-κράτους. Αλλά για μια Αμερική της οποίας η παραγωγική ικανότητα για πραγματικά αγαθά είναι επί του παρόντος πολύ χαμηλή (βλ. Κεφάλαιο 9 για την πραγματική φύση της αμερικανικής οικονομίας), είναι αδύνατο να σταματήσει να ζει με πίστωση, όπως συμβαίνει με την παραγωγή δολαρίων. Μια τέτοια αυτοκρατορική-νομισματική υποχώρηση θα συνεπαγόταν μια απότομη πτώση του βιοτικού της επιπέδου, ακόμη και για τους ψηφοφόρους της εργατικής τάξης του Τραμπ. Ο πρώτος προϋπολογισμός της δεύτερης προεδρίας του Τραμπ, ο «Νόμος για το Ένα Μεγάλο Όμορφο Νομοσχέδιο», παραμένει επομένως αυτοκρατορικός παρά τις δασμολογικές προστασίες που ενσαρκώνουν το προστατευτικό σχέδιο ή όνειρο. Ο OBBBA (One Big Beautiful Bill Act) [Νόμος για το Ένα Μεγάλο Όμορφο Νομοσχέδιο] αυξάνει τις στρατιωτικές δαπάνες και το έλλειμμα. Ένα έλλειμμα προϋπολογισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες αναπόφευκτα σημαίνει παραγωγή δολαρίου και εμπορικό έλλειμμα. Η αυτοκρατορική δυναμική, ή μάλλον η αυτοκρατορική αδράνεια, συνεχίζει να υπονομεύει το όνειρο της επιστροφής στο παραγωγικό έθνος-κράτος.
Στην Ευρώπη, η στρατιωτική ήττα παραμένει ελάχιστα κατανοητή από τους ηγέτες. Δεν διηύθυναν οι ίδιοι τις επιχειρήσεις. Το Πεντάγωνο ήταν αυτό που κατάρτισε τα σχέδια για την ουκρανική αντεπίθεση το καλοκαίρι του 2023 (κατά τη διάρκεια της οποίας έγραψα το "Η Ήττα της Δύσης"). Ο αμερικανικός στρατός, παρά το γεγονός ότι εμπιστεύτηκε την ηγεσία του πολέμου στον Ουκρανό εκπρόσωπό του, γνωρίζει ότι ηττήθηκε από τη ρωσική άμυνα, επειδή δεν κατάφερε να παράγει επαρκή όπλα και επειδή ο ρωσικός στρατός ήταν πιο έξυπνος από αυτόν. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν προμηθεύσει μόνο οπλικά συστήματα, και όχι τα πιο σημαντικά. Αγνοώντας την έκταση της στρατιωτικής ήττας, γνωρίζουν, ωστόσο, ότι οι οικονομίες τους έχουν παραλυθεί από την πολιτική κυρώσεων, ιδίως από τη διακοπή του εφοδιασμού με φθηνή ρωσική ενέργεια. Ο οικονομικός διαχωρισμός της ευρωπαϊκής ηπείρου στα δύο ήταν μια πράξη αυτοκτονικής τρέλας. Η γερμανική οικονομία βρίσκεται σε τέλμα. Σε όλη τη Δύση, η φτώχεια και η ανισότητα αυξάνονται. Το Ηνωμένο Βασίλειο βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Η Γαλλία την ακολουθεί ασταμάτητα. Οι κοινωνίες και τα πολιτικά συστήματα βρίσκονται σε στασιμότητα.
Αρνητικές οικονομικές και κοινωνικές δυναμικές προηγήθηκαν του πολέμου και ήδη ασκούσαν πιέσεις στη Δύση. Ήταν ορατές, σε διαφορετικό βαθμό, σε όλη τη Δυτική Ευρώπη. Το ελεύθερο εμπόριο υπονόμευε την τοπική βιομηχανική βάση. Η μετανάστευση ανέπτυσσε ένα σύνδρομο ταυτότητας, ιδιαίτερα μεταξύ των εργατικών τάξεων που στερούνταν ασφαλείς, καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας.
Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, η αρνητική δυναμική του κατακερματισμού είναι πολιτισμική: η μαζική τριτοβάθμια εκπαίδευση δημιουργεί στρωματοποιημένες κοινωνίες στις οποίες άτομα με υψηλό μορφωτικό επίπεδο - 20%, 30%, 40% του πληθυσμού - αρχίζουν να ζουν μεταξύ τους, να θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους, να περιφρονούν τις εργατικές τάξεις και να απορρίπτουν τη χειρωνακτική εργασία και τη βιομηχανία. Η καθολική πρωτοβάθμια εκπαίδευση (καθολικός αλφαβητισμός) είχε καλλιεργήσει τη δημοκρατία, δημιουργώντας μια ομοιογενή κοινωνία της οποίας το υποσυνείδητο ήταν ισότιμο. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει γεννήσει ολιγαρχίες, και μερικές φορές πλουτοκρατία, στρωματοποιημένες κοινωνίες που έχουν εισβληθεί από ένα άνισο υποσυνείδητο. Το τελευταίο παράδοξο: η ανάπτυξη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης έχει τελικά οδηγήσει σε μείωση του πνευματικού επιπέδου αυτών των ολιγαρχιών ή πλουτοκρατίας! Περιέγραψα αυτήν την ακολουθία πριν από περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα στο "The Economic Illusion", που δημοσιεύτηκε το 1997. Η δυτική βιομηχανία έχει μετατοπιστεί προς τον υπόλοιπο κόσμο, και, φυσικά, και προς τις πρώην λαϊκές δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες, απελευθερωμένες από την υποδούλωσή τους στη Σοβιετική Ρωσία, έχουν πλέον ανακτήσει το αιώνιο καθεστώς τους ως περιφέρεια που κυριαρχείται από τη Δυτική Ευρώπη. Στο Κεφάλαιο 3 συζητώ λεπτομερώς αυτό το είδος εσωτερικής Κίνας, όπου οι βιομηχανικοί εργάτες παραμένουν πολυάριθμοι. Παντού στην Ευρώπη, ωστόσο, ο ελιτισμός των άκρως μορφωμένων έχει γεννήσει τον «λαϊκισμό».
Ο πόλεμος έχει επιδεινώσει τις ευρωπαϊκές εντάσεις. Φτωχαίνει την ήπειρο. Αλλά πάνω απ 'όλα, ως σοβαρή στρατηγική αποτυχία, απονομιμοποιεί ηγέτες που είναι ανίκανοι να οδηγήσουν τις χώρες τους στη νίκη. Η ανάπτυξη συντηρητικών λαϊκών κινημάτων (που συνήθως ορίζονται από τις δημοσιογραφικές ελίτ με όρους όπως «λαϊκιστές», «ακροδεξιοί» ή «εθνικιστές») επιταχύνεται. Μεταρρύθμιση του Ηνωμένου Βασιλείου στο Ηνωμένο Βασίλειο. AfD στη Γερμανία, Εθνικός Συναγερμός στη Γαλλία... Μια ακόμη ειρωνεία: οι οικονομικές κυρώσεις που το ΝΑΤΟ ανέμενε ότι θα οδηγούσαν σε «αλλαγή καθεστώτος» στη Ρωσία πρόκειται να επιφέρουν μια σειρά από «αλλαγές καθεστώτος» στη Δυτική Ευρώπη. Οι δυτικές άρχουσες τάξεις απονομιμοποιούνται από την ήττα ακριβώς τη στιγμή που η ρωσική αυταρχική δημοκρατία επανανομιμοποιείται από τη νίκη - ή μάλλον, υπερνομιμοποιείται, αφού η επιστροφή της Ρωσίας στη σταθερότητα υπό τον Πούτιν αρχικά εξασφάλισε την αδιαμφισβήτητη νομιμότητά της.
Αυτός είναι ο κόσμος μας καθώς πλησιάζουμε στο 2026.
Η αποδιάρθρωση της Δύσης παίρνει τη μορφή ενός «ιεραρχικού ρήγματος».
Οι Ηνωμένες Πολιτείες παραχωρούν τον έλεγχο στη Ρωσία και, ολοένα και περισσότερο, στην Κίνα. Υπό τον κινεζικό αποκλεισμό στις εισαγωγές σαμαρίου, αυτής της σπάνιας γης απαραίτητης για την πολεμική αεροπορία, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν πλέον να ονειρεύονται να αντιμετωπίσουν την Κίνα στρατιωτικά. Ο υπόλοιπος κόσμος - η Ινδία, η Βραζιλία, ο αραβικός κόσμος, η Αφρική - επωφελείται και τους διαφεύγει. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες στρέφονται δυναμικά εναντίον των Ευρωπαίων και ανατολικοασιατικών «συμμάχων» τους, σε μια ύστατη προσπάθεια υπερεκμετάλλευσης και, πρέπει να παραδεχτούμε, και από απλή και καθαρή κακία. Για να ξεφύγουν από την ταπείνωση, να κρύψουν την αδυναμία τους από τον κόσμο και από τον εαυτό τους, τιμωρούν την Ευρώπη. Η Αυτοκρατορία καταβροχθίζει τον εαυτό της. Αυτό είναι το νόημα των δασμών και των αναγκαστικών επενδύσεων που επιβάλλει ο Τραμπ στους Ευρωπαίους, οι οποίοι έχουν γίνει αποικιακοί υπήκοοι μιας μειωμένης αυτοκρατορίας και όχι εταίροι. Ο χρόνος για τις αλληλέγγυες φιλελεύθερες δημοκρατίες έχει τελειώσει.
Ο Τραμπισμός είναι ένας «λευκός λαϊκός συντηρητισμός». Αυτό που αναδύεται στη Δύση δεν είναι μια αλληλεγγύη λαϊκών συντηρητικών, αλλά μια κατάρρευση της εσωτερικής αλληλεγγύης. Ο θυμός που προκύπτει από την ήττα οδηγεί κάθε χώρα, να καταπιέσει τη δυσαρέσκειά της, να στραφεί εναντίον εκείνων που είναι πιο αδύναμοι από αυτήν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες στρέφονται εναντίον της Ευρώπης ή της Ιαπωνίας. Η Γαλλία αναζωπυρώνει τη σύγκρουση με την Αλγερία, μια πρώην αποικία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Γερμανία, η οποία, από τον Σολτς μέχρι τον Μερτς, έχει συμφωνήσει να υπακούσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα στρέψει την ταπείνωσή της εναντίον των πιο αδύναμων Ευρωπαίων εταίρων της. Η δική μου χώρα, η Γαλλία, μου φαίνεται να απειλείται περισσότερο.
Μία από τις θεμελιώδεις έννοιες της ήττας της Δύσης είναι ο μηδενισμός. Εξηγώ πώς η «μηδενική κατάσταση» της προτεσταντικής θρησκείας - το τέλος της εκκοσμίκευσης - όχι μόνο εξηγεί την εκπαιδευτική και βιομηχανική κατάρρευση της Αμερικής. Η μηδενική κατάσταση ανοίγει επίσης ένα μεταφυσικό κενό. Δεν είμαι πιστός και δεν υποστηρίζω καμία επιστροφή στη θρησκεία (δεν πιστεύω ότι είναι δυνατή), αλλά πρέπει, ως ιστορικός, να σημειώσω ότι η εξαφάνιση των κοινωνικών αξιών που προέρχονται από τη θρησκεία οδηγεί σε μια ηθική κρίση, μια παρόρμηση καταστροφής πραγμάτων και ανθρώπων (πόλεμος) και, τελικά, σε μια προσπάθεια κατάργησης της πραγματικότητας (το φαινόμενο των τρανς για τους Αμερικανούς Δημοκρατικούς και η άρνηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη για τους Ρεπουμπλικάνους, για παράδειγμα). Η κρίση υπάρχει για όλες τις πλήρως εκκοσμικευμένες χώρες, αλλά είναι πιο σοβαρή σε εκείνες των οποίων η θρησκεία ήταν ο Προτεσταντισμός ή ο Ιουδαϊσμός, οι απολυταρχικές θρησκείες στην αναζήτησή τους για το υπερβατικό, παρά ο Καθολικισμός, ο οποίος είναι πιο ανοιχτός στην ομορφιά του κόσμου και της γήινης ζωής. Στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ παρακολουθούμε την ανάπτυξη παρωδικών μορφών παραδοσιακών θρησκειών, παρωδίες μιας μηδενιστικής ουσίας, κατά τη γνώμη μου.
Αυτή η παράλογη διάσταση βρίσκεται στην καρδιά της ήττας. Δεν πρόκειται επομένως μόνο για μια «τεχνική» απώλεια ισχύος, αλλά και για μια ηθική εξάντληση, μια απουσία ενός θετικού υπαρξιακού σκοπού που οδηγεί στον μηδενισμό.
Αυτός ο μηδενισμός αποτελεί τη βάση της επιθυμίας των Ευρωπαίων ηγετών, ιδίως στις προτεσταντικές ακτές της Βαλτικής, να επεκτείνουν τον πόλεμο κατά της Ρωσίας μέσω αδιάκοπων προκλήσεων. Αυτός ο μηδενισμός αποτελεί επίσης τη βάση της αμερικανικής αποσταθεροποίησης της Μέσης Ανατολής, του κατ' εξοχήν τόπου για να εκφράσουν την οργή που πηγάζει από την ήττα της Αμερικής εναντίον της Ρωσίας. Πάνω απ' όλα, ας μην ενδώσουμε στην πολύ εύκολη υπόθεση ότι το καθεστώς Νετανιάχου στο Ισραήλ είναι υπεύθυνο για τη γενοκτονία στη Γάζα ή την επίθεση στο Ιράν. Ο μηδενικός Προτεσταντισμός και ο μηδενικός Ιουδαϊσμός σίγουρα συνδυάζονται τραγικά για να παράγουν μηδενιστικά αποτελέσματα σε αυτές τις εκρήξεις βίας. Αλλά παντού στη Μέση Ανατολή, οι Ηνωμένες Πολιτείες, παρέχοντας τα όπλα και μερικές φορές επιτιθέμενες στον εαυτό τους, είναι τελικά ο εγκέφαλος του χάους. Σπρώχνουν το Ισραήλ σε δράση όπως ακριβώς ώθησαν τους Ουκρανούς. Η πρώτη προεδρία Τραμπ εγκαθίδρυσε την αμερικανική πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ και ήταν ο Τραμπ που οραματίστηκε πρώτος να μετατρέψει τη Γάζα σε παραθαλάσσιο θέρετρο. Αντιλαμβάνομαι ότι θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο βιβλίο για να αποδειχθεί αυτή η θέση, ένα βιβλίο που αποσυναρμολογεί τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των δρώντων μία προς μία. Αλλά, ως επαγγελματίας ιστορικός και έχοντας εργαστεί στη γεωπολιτική για μισό αιώνα, πιστεύω ότι, όπως και η Ευρώπη που υποστηρίζεται από το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ έχει πάψει να είναι ανεξάρτητο κράτος. Το πρόβλημα της Δύσης είναι ακριβώς ο προγραμματισμένος θάνατος του έθνους-κράτους.
Η Αυτοκρατορία είναι απέραντη και καταρρέει μέσα σε θόρυβο και οργή. Αυτή η Αυτοκρατορία είναι ήδη πολυκεντρική, διαιρεμένη ως προς τους στόχους της, σχιζοφρενής. Αλλά κανένα από τα μέρη της δεν είναι καθόλου ανεξάρτητο. Ο Τραμπ είναι το τρέχον «κέντρο» της. Είναι επίσης η καλύτερη ιδεολογική και πρακτική έκφρασή της, καθώς συνδυάζει μια ορθολογική επιθυμία να υποχωρήσει στην άμεση σφαίρα κυριαρχίας του (Ευρώπη και Ισραήλ) με μηδενιστικές παρορμήσεις που ευνοούν τον πόλεμο. Αυτές οι τάσεις - η απόσυρση και η βία - εκφράζονται επίσης στην αμερικανική καρδιά της Αυτοκρατορίας, όπου λειτουργεί εσωτερικά η αρχή του ιεραρχικού κατακερματισμού. Ένας αυξανόμενος αριθμός Αγγλοαμερικανών συγγραφέων μιλά για την έλευση ενός εμφυλίου πολέμου.
Η αμερικανική πλουτοκρατία είναι πλουραλιστική. Υπάρχει η πλουτοκρατία των χρηματιστών, η πλουτοκρατία των μεγιστάνων του πετρελαίου και η πλουτοκρατία της Σίλικον Βάλεϊ. Οι Τραμπιστές πλουτοκράτες, είτε πρόκειται για μεγιστάνες του πετρελαίου από το Τέξας είτε για πρόσφατους οπαδούς της Σίλικον Βάλεϊ, περιφρονούν τις μορφωμένες Δημοκρατικές ελίτ της Ανατολικής Ακτής, οι οποίες με τη σειρά τους περιφρονούν τους μικρούς, λευκούς Τραμπιστές πλουτοκράτες της αμερικανικής ενδοχώρας, οι οποίοι με τη σειρά τους περιφρονούν τους μαύρους Δημοκρατικούς, κ.λπ.
Ένα από τα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά της Αμερικής σήμερα είναι ότι οι ηγέτες της δυσκολεύονται ολοένα και περισσότερο να διακρίνουν μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού, παρά την προσπάθεια του κινήματος MAGA να εμποδίσει τη μετανάστευση από τον Νότο με ένα τείχος. Ο στρατός πυροβολεί σκάφη που αναχωρούν από τη Βενεζουέλα, βομβαρδίζει το Ιράν, εισβάλλει στην καρδιά δημοκρατικών πόλεων στις Ηνωμένες Πολιτείες και χρηματοδοτεί την Ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία για να επιτεθεί στο Κατάρ, όπου βρίσκεται μια τεράστια αμερικανική βάση. Οποιοσδήποτε αναγνώστης επιστημονικής φαντασίας θα αναγνωρίσει αυτήν την ανησυχητική λίστα ως την αρχή ενός δυστοπικού ταξιδιού, ενός αρνητικού κόσμου όπου η εξουσία, ο κατακερματισμός, η ιεραρχία, η βία, η φτώχεια και η διαστροφή συνυπάρχουν.
Ας μείνουμε λοιπόν ο εαυτός μας, έξω από την Αμερική. Ας διατηρήσουμε την αντίληψή μας για το εσωτερικό και το εξωτερικό, την αίσθηση του μέτρου, τη σύνδεσή μας με την πραγματικότητα, την αντίληψή μας για το τι είναι σωστό και όμορφο. Ας μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να παρασυρθούμε σε μια πολεμική φυγή από τους δικούς μας Ευρωπαίους ηγέτες, αυτούς τους προνομιούχους ανθρώπους που χάθηκαν στην ιστορία, απελπισμένοι που ηττήθηκαν, τρομοκρατημένοι στη σκέψη ότι μια μέρα θα κριθούν από τον λαό τους. Και πάνω απ' όλα, ας συνεχίσουμε να αναλογιζόμαστε το νόημα των πραγμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου