Επιλύουμε τα πάντα αναφερόμενοι στον Πάπα Φραγκίσκο , σε αυτόν αποδίδουμε κάθε αξία, κάθε λάθος, κάθε ευθύνη για τη χριστιανική παρουσία ή απουσία στον κόσμο. Αλλά δεν μπορούμε να βάλουμε όλο το βάρος του Χριστιανισμού στους μάλλον άθλιους και ίσως ανεπαρκείς ώμους του. Ούτε όμως στήν Επισκοπική Συνδιάσκεψη ή σέ κανέναν αντιπρόσωπο ή επιφανή εκφραστή της. Φυσικά, η σειρά και η ιεράρχηση των ευθυνών ξεκινά από αυτούς που βρίσκονται στην κορυφή του Χριστιανισμού. Αλλά δεν μπορούμε να εξαντλήσουμε έναν τεράστιο κόσμο που κάποτε σχεδόν συνέπιπτε με τον δυτικό κόσμο, με την κοινωνία, με κάποια κορυφαία ή αντιπροσωπευτικά πρόσωπα.
Στο L'Avvenire πριν από λίγες ημέρες, ο θεολόγος Pierangelo Sequeri κατήγγειλε την ασχετοσύνη των Καθολικών σε πολιτιστικό και κοινοτικό επίπεδο. Θέμα που παρουσίασε ο Roberto Righetto. Μόνο ένας αδύναμος ηθικισμός επιμένει, που συνήθως συνορεύει με την κοινωνική φιλανθρωπία, ειδικά στο θέμα της υποδοχής των μεταναστών. Ακόμη και ο καρδινάλιος Zuppi αναγνώρισε μια κάποια ντροπαλότητα και ατολμία των Καθολικών απέναντι σε επιθετικές συμπεριφορές «μιας κυρίαρχης κουλτούρας». Ίσως θα έπρεπε να έχουμε το θάρρος να την ονομάσουμε με τα δικά της ονόματα, για να μη μείνουμε στην ίδια υποτελή δειλία που καταγγέλλεται: η ριζοσπαστική-προοδευτική ηγεμονία, αθεϊστικού, άθρησκου και κοσμικού χαρακτήρα. Η έκκλησή του στη δημιουργική φαντασία είναι σωστή, αλλά μάλλον δεν είναι αρκετή, αυτό που χρειάζεται είναι ένα όραμα του κόσμου βυθισμένο στην καθημερινή ζωή, το θάρρος να αντιπαρατεθείς, το πολιτικό θάρρος, η ικανότητα για διάλογο και ακόμη και γιά διαφωνία, να μην φοβόμαστε να είμαστε πολύ καινοτόμοι ή πολύ συντηρητικοί. Την αγάπη για την πραγματικότητα, για τη φύση, για την ιστορία και για την παράδοση σε μια κοινωνία που προτιμά το αντίθετό τους. Και τότε, αν μου επιτρέπετε, έχετε τώρα πλέον τίς αποδείξεις ότι ο μιμητισμός σε σημείο αφομοίωσης με την ορολογία και τις συμπεριφορές του παρόντος δεν λειτουργεί και δεν κάνει προσήλυτους, αντίθετα απομακρύνει όλο και περισσότερο λαούς και μεμονωμένους πιστούς από τη ζωή και από κάθε θρησκευτική αντίληψη: εάν πιστεύετε ότι μετράτε περισσότερο, απλώς κινούμενοι με την εποχή, αγκαλιάζοντας την τρέχουσα γλώσσα και ανησυχίες, χάνετε τη ριζοσπαστική και πρωτότυπη αίσθηση της αποστολής και του μηνύματός σας και τον λόγο για τον οποίο μπορείτε να βρείτε την προσοχή στον κόσμο. Αν δεν μιλάτε για θάνατο και ανάσταση, το νόημα της ζωής και την αγάπη του του μυστηρίου Θεού και του ρίσκου με τον κίνδυνο της πίστης, δεν υπάρχει ανάγκη για εσάς στον κόσμο. Κι αν ξεχάσεις τα σύμβολα, τις ιεροτελεστίες, τις λειτουργίες, τις παραστάσεις του ιερού, για να εναρμονιστείς περισσότερο με το σημερινό τοπίο, μπερδεύεσαι με τον κόσμο, περνάς απαρατήρητος, χάνεις τη χάρη της θεϊκής και διαφορετικής γλώσσας σου, που από μόνο του μπορεί να προκαλέσει την προσοχή και τον θαυμασμό. Τότε είναι άχρηστο να κατηγορείς το σούπερ μάρκετ των θρησκειών, τα πνευματικά σκουπίδια, την υποκουλτούρα της νέας εποχής, τον θρησκευτικό αναλφαβητισμό, αν σταματήσεις να καλλιεργείς τη δύναμη και το μυστήριο της μαρτυρίας σου, της γλώσσας σου, της ικανότητάς σου να μιλάς πέρα από τη ζωή και πέρα από τον θάνατο, για να εκφράσεις την επιθυμία για αιωνιότητα. Αυτές οι ψευδοθρησκείες καλύπτουν ένα κενό που αφήνεις αφύλακτο...
Ωστόσο, όπως είπα στην αρχή, το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί δείχνοντας τους ηγέτες της Εκκλησίας για τα λάθη τους, την αυτάρεσκη ουδετερότητά τους στα κρίσιμα ζητήματα της ζωής, την απροθυμία τους να φέρουν το σκάνδαλο της θρησκείας σε μιά ριζικά και επιφανειακά άθρησκη κοινωνία. Υπάρχει ένα ευρύτερο πρόβλημα που απασχολεί τον καθολικό κόσμο, ακόμη και ένα πρόβλημα που ξεπερνά τις εκκλησίες και τα θησαυροφυλάκια. Είναι μια υποχώρηση, ένα σβήσιμο, ένα στέγνωμα της φλόγας, μια αποδοχή της ήττας και της εγκατάλειψης που είναι πλέον σε όλους. Δεν υπάρχει ποτέ ένα οργανισμός με χριστιανική έμπνευση, σε κανένα επίπεδο, που να παίρνει θέση σε θέματα, συζητήσεις, χαρακτήρες, στήν επιθετικότητα και αλαζονεία της κυρίαρχης κουλτούρας. Κυριαρχεί η αίσθηση ανεπάρκειας και η αντίληψη ότι είναι σε κάθε περίπτωση αποτυχημένος, παράταιρος: επομένως είναι άχρηστο να προσπαθεί κανείς, είναι καλύτερα να αφήνει στην άκρη τις πεποιθήσεις του ή να τις κρατά για τον εαυτό του, σε σημείο να ιδιωτικοποιεί τη χριστιανική του πίστη ανάγοντάς την σε μια οικειότητα χωρίς πόρτες και παράθυρα. Δεν υπάρχει κανένα πολιτιστικό, ιστορικό ή ιδανικό ζήτημα στο οποίο να γίνεται αισθητή η παρουσία μιας καθαρά χριστιανικής και καθολικής άποψης, ποτέ μιά ένδειξη πιστότητας ή πρωτοτυπίας. Λες και ο ορισμός της κουλτούρας, της ιστορίας ή της σκέψης πού έχει ήδη καθιερώσει κοσμικά και ορθολογικά σύνορα να μην ξεπερνιέται, σε σημείο που να περιορίζει το κατάλληλο εύρος αυτών των αντιπαραθέσεων στον δικό του χρόνο ή στην τεχνική-επιστημονική ικανότητα αυτής της συγκεκριμένης γνώσης. Κάθε θρησκευτική «παρείσφρηση» θεωρείται ακατάλληλη, παράταιρη, ακόμα κι αν στην πραγματικότητα το υπονοούμενο είναι ότι είναι «εκτός χρόνου». Αυτό είναι ήδη το σημάδι μιας συνθηκολόγησης, της υποχώρησης στην τεμπελιά και στη ροή των γεγονότων, γιατί είναι κουραστικό όσο και δημιουργικό, νά γνωρίζεις πώς να απαντάς στις διαμάχες της συγχρονικότητας, στον ναρκισσισμό, στήν έξαρση, στις επιθυμίες αλλαγής φύσης, φύλου, σώματος, ηλικίας, οικογένειας, πόλης, που κυριαρχούν στο πιο διαδεδομένο φρασεολόγιο της στιγμής.
Με μια λέξη - αλλά που γίνεται γεγονός, στοίχημα και παραδοχή ταυτότητας - περιλαμβάνει το να βάλεις το θρησκευτικό νόημα της ζωής στο παιχνίδι και να το κάνεις να μετράει στις καθημερινές επιλογές. Ακόμη και σε εκείνες τις καθημερινές επιλογές, που φαίνεται να αφορούν σε ουδέτερους, άσηπτους ή απλώς βέβηλους, ζωτικούς, τεχνικούς τομείς, διακυβεύεται η θρησκευτική ή άθρησκη αίσθηση της ζωής. Μέχρι να ξεκινήσουμε πάλι από εκεί, οι Καθολικοί θα συνεχίσουν την προοδευτική μετάβασή τους στην παρανομία, σε μια παραβολή που πηγαίνει από την ασχετοσύνη στην εξαφάνιση.
ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΙΔΕΩΝ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΜΕΤΑΚΙΝΗΘΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΩΝ ΒΙΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ. ΕΧΟΥΜΕ ΘΑΦΤΕΙ ΣΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΑΞΙΩΜΑΤΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου