Η γενιά της καταστροφής και της ντροπής

Δεν είναι ντροπή να κληρονομήσουμε στα παιδιά μας μία θλιβερή αποικία, έρμαιο των δανειστών της; Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώσουμε εμείς, για τα τραγικά μας λάθη; Δεν πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι υπεύθυνοι;

"Θυμηθείτε και προετοιμαστείτε: Όταν στύβεις μία λεμονόκουπα έως ότου δεν έχει πια καθόλου χυμό, την πετάς στα σκουπίδια".

Γράφει ο Σερένα Νομικού 

Έχω την εντύπωση ότι, είμαστε μία από τις πλέον εγωιστικές γενιές που έχουν περάσει ποτέ από την Ελλάδα. Πιθανόν λόγω αυτού ακριβώς του εγωισμού και της βρώμικης ιδιοτέλειας μας, έχουμε «εκθρέψει» τη διαφθορά σε ολόκληρο το δημόσιο βίο. Επί πλέον, επιλέγαμε συνεχώς ανίκανες, προδοτικές κυβερνήσεις, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η πατρίδα μας στην καταστροφή.

Όσον αφορά τα παιδιά μας, αφενός μεν τους έχουμε στερήσει εντελώς την αυτοτέλεια και τη μαχητικότητα, αφετέρου τα πλημμυρίσαμε με ανασφάλειες. Επιδεινώσαμε δε κατά πολύ τις δυνατότητες τους να επιβιώσουν μόνα τους, χωρίς τη δική μας στήριξη, στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζούγκλα που κατασκευάσαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Όσο για όλα όσα τα διδάξαμε με τις πράξεις μας και όχι με τα λόγια, είναι καλύτερα να μην αναφερθώ.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, θέλουμε να τους κληρονομήσουμε μία υποδουλωμένη χώρα, έρμαιο των δικτατόρων δανειστών της, με δημόσια και ιδιωτικά χρέη που είναι αδύνατον ποτέ να πληρωθούν. Με την ανεργία στη στρατόσφαιρα, με τις επιχειρήσεις στο καναβάτσο, με το σύστημα υγείας ετοιμοθάνατο και με τα σχολεία διαλυμένα.

Εκτός αυτού, έχουμε επιτρέψει να μας κλείσουν όλες τις εξόδους διαφυγής, με τελευταία την κατάληψη του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος από τους διεθνείς κερδοσκόπους. Μία ενέργεια που, συν τοις άλλοις, απογείωσε ξανά το δημόσιο χρέος μας, προσθέτοντας πάνω από 40 δις € στο ήδη αστρονομικό επίπεδο των 320 δις €.

Έτσι, θέσαμε τον εαυτό μας μόνοι μας στην ομηρία των ξένων, παραδίδοντας χωρίς καμία αντίδραση τα κλειδιά της πατρίδας μας. Ακόμη χειρότερα, αναζητούμε δυστυχώς τρόπους, για να μεταβιβάσουμε τις υποχρεώσεις και τα τεράστια λάθη μας στις επόμενες γενιές. Επίσης, σαθρές δικαιολογίες για να μην νοιώθουμε τύψεις στη συνείδηση μας που όμως δεν παύει να μας κατηγορεί νύχτα και μέρα, ακόμη και όταν προσποιούμαστε πως δεν την ακούμε.

Λογικά λοιπόν κατηγορούμαστε πως αποτελούμε τη ντροπή της Ευρώπης. Λογικά μας αποφεύγουν τα παιδιά μας, νοιώθοντας αηδία για τους πολιτικούς που εκλέγουμε και για τις κενές, χωρίς νόημα συζητήσεις που διεξάγουμε. Λογικά θεωρούμαστε η γενιά της καταστροφής που δεν έχει καταλάβει καν πως όταν στύβει κανείς μία λεμονόκουπα, όπως έχουν ήδη κάνει οι δανειστές μας, την πετάει μετά στα σκουπίδια.

Για να μη μείνω τώρα στα λόγια, πρέπει πρώτα από όλα να καταλάβουμε τι έχουμε κάνει. Πώς καταφέραμε να μετατρέψουμε μία πάμπλουτη, παραδεισένια χώρα, η οποία το 1980 χρωστούσε μόλις το 25% του ΑΕΠ της, σε μία χρεοκοπημένη, πάμπτωχη αποικία, με 200% χρέος και χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας.

Πώς η κάθε κυβέρνηση που εκλέγουμε, σαν να είμαστε διανοητικά ανάπηροι, είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Αποθέωση η σημερινή που ψηφίσαμε ανεύθυνα, παρά το ότι γνωρίζαμε το χάος που είχε προκαλέσει μέσα σε ελάχιστους μήνες, κλείνοντας τις τράπεζες και μεταφράζοντας το ΟΧΙ μας σε ΝΑΙ.

Πώς επιτρέψαμε να προδώσουν την πατρίδα τους κάποιοι που αργότερα χρηματίστηκαν με σεμινάρια των 1.000 € το λεπτό. Πώς αφήσαμε εγκληματίες να πουλήσουν μετοχές τραπεζών που αγοράστηκαν για 170 € η μία με δικά μας χρήματα, μόλις πέρυσι, για 3 μόλις Σεντ, κατακλέβοντας την Ελλάδα και καταστρέφοντας κυριολεκτικά το μέλλον των παιδιών μας.

Για να μην πλατειάζω, αφού όλοι γνωρίζουμε τι κάναμε, είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώσουμε εμείς για όλα αυτά τα λάθη μας, όχι τα παιδιά μας. Το πρώτο βήμα λοιπόν είναι να αποδοθούν οι ευθύνες σε αυτούς που τους ανήκουν: στους πολιτικούς που υπέγραψαν τα μνημόνια, στον πρωθυπουργό που μας κορόιδεψε πείθοντας μας ότι μπορεί να κυβερνήσει, στον πρόεδρο που εγκρίνει ότι του προσκομίζουν, στους τραπεζίτες που λήστεψαν τις τράπεζες τους, στους «Θεσμούς» που συμμετείχαν στη μεγάλη κλοπή (Τράπεζα της Ελλάδας) και σε όλους τους υπόλοιπους.

Στη συνέχεια πρέπει να αναλάβουμε τις δικές μας ευθύνες, ως ώριμοι, συνεπείς πολίτες αυτής της χώρας. Πρακτικά να απαιτήσουμε την άμεση χρεοκοπία της Ελλάδας, χωρίς να φοβηθούμε τις οδυνηρές της συνέπειες στην καθημερινότητα μας. Εάν δεν μπορούν οι Έλληνες, τότε θα πρέπει να το επιβάλλουν οι Ελληνίδες. Εάν όχι για την πατρίδα τους, τότε για τα παιδιά τους.

Δεν υπάρχει πάντως κανένας άλλος τρόπος για να προστατέψουμε την εθνική μας κυριαρχία και τα περιουσιακά μας στοιχεία. Για να αποφευχθεί η μεταφορά των δικών μας χρεών στις επόμενες γενιές.

Η χρεοκοπία βέβαια πρέπει να συνοδεύεται απαραίτητα από την παραδειγματική τιμωρία όλων όσων οδήγησαν την Ελλάδα στα σημερινά της αδιέξοδα, όπως έκαναν οι Ισλανδοί. Διαφορετικά δεν πρόκειται κανένας να μας την εγκρίνει ενώ, εάν δεν δηλώσει στάση πληρωμών μία χώρα, δεν μπορεί ποτέ να διαπραγματευτεί τη διαγραφή των χρεών της.

Χρειάζεται ασφαλώς «αρετή και τόλμη» μία τέτοια απόφαση. Εάν όμως δεν την πάρουμε, τότε θα είναι καλύτερα να ξεχάσουμε την ελληνική μας καταγωγή. Δεν θα την αξίζουμε, αφού θα αποδειχτεί πως ενδιαφερόμαστε ξανά μόνο για τον εαυτό μας και τη μίζερη βολή μας. Καθόλου για την πατρίδα μας, για τα παιδιά μας και για τη δικαιοσύνη που πρέπει να υπάρχει μεταξύ των γενεών.

Γνωρίζω βέβαια πως αυτοί που φοβούνται περισσότερο τη χρεοκοπία, όπως ο διάβολος το λιβάνι, είναι εκείνοι που απομύζησαν αχόρταγα την πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια: οι κάθε είδους διεφθαρμένοι, ένα μεγάλο μέρος των πολιτικών, κάποια ΜΜΕ, οι αριστεροί δικτάτορες που θέλουν να τα κλέψουν για να τα φιμώσουν και διάφοροι άλλοι «προύχοντες» της χώρας.

Φοβούνται επειδή συνειδητοποιούν τις τεράστιες ευθύνες τους. Επομένως, δεν πρόκειται ποτέ να το επιτρέψουν, χωρίς να δώσουν τις μάχες που ξέρουν, η βασικότερη των οποίων είναι η παραπλάνηση της κοινής γνώμης. Θα τα καταφέρουν; Ελπίζω πως όχι, αφού έτσι θα διαιωνιζόταν τα μαρτύρια μας. Πιστεύω όμως πως ναι, αφού ποτέ κανένα πρόβατο δεν τόλμησε να επιτεθεί σε λύκο, ακόμη και όταν πέθαινε από την πείνα.

Πηγή Analyst
/kostasxan