Πηγή: Αντόνιο Καταλάνο
Χθες παρακολούθησα την παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του Ilan Pappe, ενός Εβραίου που γεννήθηκε στο Ισραήλ, ενός από τους κορυφαίους «νέους ιστορικούς» του Ισραήλ, μιας ομάδας ακαδημαϊκών που έχουν επανεξετάσει την ιστορία του Ισραήλ από μια μη σιωνιστική οπτική γωνία. Ο Pappe, όπως και άλλοι που συμμερίζονται την αντιαποικιακή του προσέγγιση, θεωρείται στους σιωνιστικούς κύκλους ένας «αυτομισητής Εβραίος», όπως και η Moni Ovada, πιο γνωστή στο ιταλικό κοινό. Η υποτίμηση αυτών των «αυτομισητών» Εβραίων βασίζεται στην σκόπιμη παρεξήγηση της εξίσωσης του αντισιωνισμού με τον αντισημιτισμό.
Ο Pappe -με τον Thomas Fazi ως ερμηνευτή του- παρουσίασε το πρόσφατο έργο του, «Το τέλος του Ισραήλ», του οποίου η κεντρική θέση είναι το τέλος του Ισραήλ όχι ως κράτους αλλά ως καθεστώτος. Κάθε καθεστώς, λέει ο Pappe, μπορεί να αντικατασταθεί. Σύμφωνα με τον Pappe, το Ισραήλ, ως αποικιακό κράτος, έχει φτάσει στο τέλος του. Θα καταρρεύσει, όπως έχουν καταρρεύσει και άλλα καθεστώτα. Η ιστορική λύση δεν μπορεί να είναι αυτή των «δύο λαών, δύο κρατών», αλλά μάλλον αυτή του ενός μόνο κράτους για δύο λαούς.
Μου φαίνεται αρκετά σαφές ότι η λύση «δύο λαοί, δύο κράτη», την οποία έχουν αγκαλιάσει μέχρι σήμερα οι φιλοπαλαιστίνιοι υποστηρικτές της τελευταίας στιγμής, είναι μια δημαγωγική λύση, επειδή είναι ανεφάρμοστη. Δεν υπάρχουν οι υλικές συνθήκες για την εγκαθίδρυση ενός τέτοιου κράτους. Τα παλαιστινιακά εδάφη έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο στη Δυτική Όχθη (όπου οι έποικοι προελαύνουν με τα τουφέκια στο χέρι, κλέβοντας παλαιστινιακή γη και σπίτια, ενώ ταυτόχρονα υψώνουν ένα «αμυντικό» τείχος). Στη Λωρίδα της Γάζας, ας μην το συζητάμε καν. Γνωρίζουμε πολύ καλά πώς έχουν τα πράγματα εκεί. Η de facto κατάσταση που δημιουργήθηκε στην Παλαιστίνη δεν επιτρέπει, επομένως, προς το παρόν την εμφάνιση ενός κυρίαρχου παλαιστινιακού κράτους παράλληλα με το ισραηλινό. Επομένως, το μόνο που απομένει -συμφωνώ με τον Pappe- είναι η λύση ενός ενιαίου κράτους για δύο λαούς.
Αλλά αυτή η προοπτική -η μόνη που μπορεί τελικά να διορθώσει την ιστορική παραμόρφωση που γεννήθηκε από μια νεοαποικιακή λογική που γεννήθηκε από τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο- φαίνεται ρεαλιστικά ουτοπική στο άμεσο μέλλον. Αλλά είναι η μόνη βιώσιμη σε ιστορική κλίμακα. Και για να γίνει αυτό ρεαλιστικό, θα πρέπει να προχωρήσει η διαδικασία οικοδόμησης μιας νέας παγκόσμιας τάξης που θα βασίζεται στην πολυπολικότητα και στην επιβεβαίωση της πλήρους αυτοδιάθεσης των λαών.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το παλαιστινιακό ζήτημα δεν μπορεί να απομονωθεί από το διεθνές πλαίσιο, ιδίως από την εξέλιξη της σύγκρουσης ΝΑΤΟ-Ρωσίας στην Ουκρανία. Εξ ου και η σημασία μιας πολιτικής που συνδυάζει τις παλαιστινιακές ανησυχίες με την καταγγελία της διαδικασίας επανεξοπλισμού της Ευρώπης και μια ειλικρινή αντιΝΑΤΟϊκή στάση, ένα μέσο πολέμου που χρησιμεύει για την υπεράσπιση των προνομίων του παλιού δυτικού κόσμου. Ας είναι σαφές ότι δεν θα είναι μια γραμμική ή «ειρηνική» διαδικασία. Αλλά δεν υπάρχει τρίτη επιλογή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου