Πηγή: Italicum
Έχει εκραγεί η ειρήνη ή μια εικονική Pax Americana; Με μια εκεχειρία που είναι στην πραγματικότητα πολύ επισφαλής, που παρουσιάζεται στα μέσα ενημέρωσης ως ειρήνη, η Δύση γιορτάζει τον εαυτό της. Ο Τραμπ, με την επευφημία που του αποδίδουν οι Δυτικοί υποτελείς του, είναι ο ήρωας μιας ειρήνης που διαφημίζεται παγκοσμίως, αλλά παρουσιάζεται ως τέτοια, προκειμένου να αποκηρύξει την δική του ευθύνη για τη γενοκτονία περίπου 68.000 Παλαιστινίων, που διαπράχθηκε από το Ισραήλ αλλά κατέστη δυνατή χάρη στη στρατιωτική υποστήριξη που παρείχαν οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους.
Οι πρωταγωνιστές της γενοκτονίας, τόσο οι άμεσοι όσο και οι έμμεσοι, απαλλάσσονται έτσι μέσω της συσκότισης της σφαγής από τα μέσα ενημέρωσης. Είναι επίσης παράλογο να πιστεύουμε ότι οι μαζικές διαμαρτυρίες κατά της ισραηλινής γενοκτονίας θα μπορούσαν να έχουν διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην εκκολαπτόμενη ειρηνευτική διαδικασία στη Μέση Ανατολή. Αυτό το ειρηνευτικό σχέδιο συμφωνήθηκε μονομερώς από τον Τραμπ και τον Νετανιάχου, δύο ηγέτες που σίγουρα δεν είναι ευαίσθητοι στα ανθρωπιστικά αισθήματα της δυτικής κοινής γνώμης και των οποίων ο αντίκτυπος στην πολιτική της Μέσης Ανατολής είναι μηδενικός.
Με την ειρήνη του Τραμπ, γινόμαστε μάρτυρες της λύτρωσης της Δύσης: η Pax Americana εξυψώνεται και η θρησκεία του Ολοκαυτώματος που δεσπόζει πάνω από τη Δύση θα αποκατασταθεί, μόλις το Ισραήλ απαλλαγεί από τα εγκλήματα του Νετανιάχου, σε περίπτωση που απομακρυνθεί. Ο δυτικός υπερεθνικισμός μετατρέπεται σε δημοκρατικό ανθρωπισμό, με την αποστολή βοήθειας στους κατοίκους της Γάζας και την επικείμενη ανοικοδόμηση της Γάζας, ένα μεγάλο έργο ακινήτων που χρηματοδοτείται από τον Τόνι Μπλερ και την εταιρεία του.
Μετά την εκεχειρία, γίναμε μάρτυρες της ξαφνικής αναβίωσης του Συμφώνου Αβραάμ, σαν να μην είχε συμβεί ποτέ ένας πόλεμος που είχε ως αποτέλεσμα δεκάδες χιλιάδες θανάτους και την πλήρη αποσταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής. Άλλωστε, το ειρηνευτικό σχέδιο του Τραμπ αντικατοπτρίζει τη λογική του Συμφώνου Αβραάμ. Μεταξύ άλλων, προβλέπει μια λύση στο παλαιστινιακό ζήτημα που αγνοεί εντελώς το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών που κατοχυρώνεται στα Ηνωμένα Έθνη.
Η γενοκτονία των Παλαιστινίων δεν έχει πραγματικά ενοχλήσει τον Τραμπ, αλλά οι ΗΠΑ χρειάζονται ειρήνη για να διεκδικήσουν την πρωτοκαθεδρία τους στη Μέση Ανατολή μέσω της δημιουργίας νέων εμπορικών οδών (ο Δρόμος του Βαμβακιού) και της εφαρμογής οικονομικών συμφωνιών που έχουν ήδη συναφθεί με τις μοναρχίες του Κόλπου. Η ίδια η ανοικοδόμηση της Γάζας, στην πραγματικότητα, ισοδυναμεί με μια μαζική κερδοσκοπία στον τομέα των ακινήτων, απολύτως συμβατή με τα έργα που περιέχονται στη Συμφωνία του Αβραάμ.
Αλλά η ιδέα του Τραμπ για επιστροφή στη διαμόρφωση της Μέσης Ανατολής που επικρατούσε πριν από τις 7 Οκτωβρίου είναι εντελώς απατηλή. Η γεωπολιτική δομή της Μέσης Ανατολής έχει αλλάξει εντελώς. Το Ισραήλ, που κάποτε θεωρούνταν ως το κράτος της Μέσης Ανατολής υπό την ηγεσία της Δύσης, ακρογωνιαίος λίθος ενός Συμφώνου Αβραάμ που επεκτεινόταν και στη Σαουδική Αραβία, στην πραγματικότητα έχει γίνει, λόγω των επανειλημμένων τρομοκρατικών επιθέσεων εναντίον γειτονικών κρατών, ένα δυσαρμονικό στοιχείο στην περιοχή. Είναι απίθανο να αποτελέσει ποτέ το στήριγμα σταθερών και διαρκών πολιτικών και στρατηγικών ισορροπιών.
Με την πτώση του Άσαντ και την έλευση του καθεστώτος του φιλοδυτικού πρώην τρομοκράτη αλ-Τζολανί, η Συρία έχει πλέον διαλυθεί σε διάφορες περιοχές που καταλαμβάνονται από Κούρδους, Δρούζους και εγκληματικές μισθοφορικές συμμορίες. Στη Συρία, ωστόσο, η μαζική παρουσία της τουρκικής εξουσίας, που συνορεύει με το Ισραήλ, παραμένει κυρίαρχη. Η Τουρκία θα ασκήσει σημαντική επιρροή στη μεταπολεμική διοίκηση της Γάζας.
Ο Άξονας της Αντίστασης, ο οποίος υπέστη βαριές απώλειες στη σύγκρουση, που τώρα θεωρείται καταδικασμένη, είναι παρόλα αυτά παρών στην περιοχή με τους Χούθι στην Υεμένη, τη Χαμάς στη Γάζα και τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο, και θα αποδειχθεί κρίσιμος για την τύχη της Παλαιστίνης.
Τέλος, αξιοσημείωτη είναι η αυξημένη εμπλοκή της Ρωσίας και της Κίνας στη Μέση Ανατολή, ως απαραίτητες υποστηρικτές του Ιράν, του οποίου η αποσταθεροποίηση θα ήταν καταστροφική για τις σφαίρες επιρροής της Ρωσίας στην Κεντρική Ασία και για τον ενεργειακό εφοδιασμό της Κίνας.
Αυτή η εκεχειρία δεν είναι ειρήνη και είναι εξαιρετικά ασταθής, δεδομένου ότι, εκτός από τα δύο σημεία του σχεδίου που αφορούν την απελευθέρωση ομήρων έναντι της απελευθέρωσης περίπου 2.000 Παλαιστινίων κρατουμένων, η συμφωνία σχετικά με τον μονομερή αφοπλισμό της Χαμάς και την απροσδιόριστη αποχώρηση του Ισραήλ από τη Γάζα αποδεικνύεται δύσκολο να εφαρμοστεί. Η απειλή του Τραμπ ότι, εάν η Χαμάς δεν συμφωνήσει στον αφοπλισμό, «θα γίνει κόλαση» παραμένει επίκαιρη.
Το ειρηνευτικό σχέδιο θα μπορούσε να επιτύχει εάν το Ισραήλ, μετά από μια υπόσχεση αμερικανικής υποστήριξης για μια νέα επίθεση κατά του Ιράν, η οποία είναι επί του παρόντος απολύτως προβλέψιμη, σταματούσε προσωρινά τον πόλεμο στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη.
Στην πραγματικότητα, το Ισραήλ, παρά τους αδιάκριτους βομβαρδισμούς χωρών της περιοχής, τον γενοκτονικό πόλεμο στη Γάζα και τις τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον ιρανών και πολιτικών ηγετών του Άξονα της Αντίστασης, που πραγματοποιήθηκαν με πλήρη αγνόηση του διεθνούς δικαίου, δεν έχει νικήσει κανέναν από τους εχθρούς του. Μετά την ειρηνευτική συμφωνία του Τραμπ, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Τουρκία, το Κατάρ και η Χαμάς μπορούν να θεωρηθούν μεταξύ των νικητών. Όπως είπε ο Κίσινγκερ, «Μία από τις θεμελιώδεις αρχές του ανταρτοπόλεμου είναι ότι για να κερδίσεις, αρκεί να μην χάσεις· ένας τακτικός στρατός, από την άλλη πλευρά, για να αποφύγει την ήττα, πρέπει να κερδίσει». Συνεπώς, το Ισραήλ καταγράφει μια ήττα, έχοντας αποτύχει να επιτύχει κανέναν από τους προγραμματισμένους στρατηγικούς του στόχους.
Ο πόλεμος του Ισραήλ υποκινείται από μεσσιανικές παρά από πολιτικές προοπτικές, όπως ο μύθος του Μεγάλου Ισραήλ από τον Νείλο μέχρι τον Ευφράτη, και ως εκ τούτου, ο στόχος μιας απίθανης συνολικής νίκης καθιστά εύλογη την πρόβλεψη μιας μαζικής επίθεσης στο Ιράν στο εγγύς μέλλον. Μια τέτοια επιθετικότητα θα οδηγούσε στην έμμεση εμπλοκή της Ρωσίας και της Κίνας στη σύγκρουση, με την ανησυχητική πιθανότητα μιας πιθανής στρατιωτικής κλιμάκωσης.
Το Ισραήλ διχάζεται από μια ασυμβίβαστη εσωτερική σύγκρουση και η προοπτική να γίνει η απόλυτη δύναμη στη Μέση Ανατολή είναι πλέον ανέφικτη. Δεδομένης της εσωτερικής πολιτικής κρίσης του, ο πόλεμος έχει γίνει απαραίτητο μέσο για τη διασφάλιση της ενότητάς του και της πολιτικής επιβίωσης του Νετανιάχου. Το Ισραήλ είναι ένας μικρόκοσμος της Μέσης Ανατολής μέσα στον ευρύτερο μακρόκοσμο της κρίσης των ΗΠΑ και της Δύσης. Το Ισραήλ και οι ΗΠΑ ενώνονται από την κρίση των ιδρυτικών τους αξιών, με τα εσωτερικά ρήγματα να υπονομεύουν τους θεσμούς τους και την ίδια την εθνική τους ενότητα. Η παρακμή του αμερικανικού μύθου του «προφανούς πεπρωμένου» συνοδεύεται από την απίθανη έλευση του Μεγάλου Ισραήλ. Η αδυναμία της ολοκληρωτικής νίκης που οραματίζονται ο Νετανιάχου και οι υπερορθόδοξοι πιθανότατα οφείλεται στη φθίνουσα παγκόσμια κυριαρχία της αμερικανικής υπερδύναμης.
Η πρωτοκαθεδρία της Αμερικής, ωστόσο, επιβιώνει στην ιδεολογική εικόνα που έχουν τα μέσα ενημέρωσης για τον εαυτό τους. Πέρα από την πρόσφατη μυθοποίηση του Τραμπ ως αποστόλου της ειρήνης, η οποία κατά τα άλλα είναι εντελώς ασυνεπής, η απονομή του Νόμπελ Ειρήνης (το οποίο ο ίδιος ο Τραμπ το επιθυμούσε) στη Βενεζουελάνα Μαρία Κορίνα Ματσάδο αποτελεί σαφή επιβεβαίωση αυτού. Η Ματσάδο είναι μέλος της ανώτερης μεσαίας τάξης της Βενεζουέλας, κόρη του ιδρυτή της εταιρείας ηλεκτρικής ενέργειας "Electricidad de Caracas" και ιδιοκτήτρια χαλυβουργικών εταιρειών που κρατικοποιήθηκαν από τον Τσάβες το 2010. Οι «επαναστατικές» πεποιθήσεις της πηγάζουν επομένως από την απώλεια προνομίων της φιλοαμερικανικής ελίτ που αντιτίθεται στον Τσάβες. Μεταξύ άλλων, υποστήριξε την απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Τσάβες το 2002. Έχει καταδικαστεί για φορολογική απάτη και άλλα εγκλήματα και έχει αποκλειστεί από την πολιτική. Η πολιτική της πλατφόρμα ζητά την πλήρη ιδιωτικοποίηση της βιομηχανίας υπέρ των ξένων εταιρειών. Υποστηρίζει τις κυρώσεις των ΗΠΑ και την στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ κατά της χώρας της για την εκδίωξη του Μαδούρο.
Είναι η τέλεια ενσάρκωση των «δυτικών αξιών», της μιντιακής και ιδεολογικής εικόνας της ελευθερίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας που οι ΗΠΑ εξήγαγαν πάντα με τη δύναμη των όπλων σε όλο τον κόσμο. Η δημοκρατία, σύμφωνα με την αμερικανική πρακτική, είναι μια επένδυση που οι ΗΠΑ απονέμουν στους υποτελείς τους. Όσοι δεν την λάβουν υπόκεινται σε άμεση μείωση κατά Hitlerum, ανάθεμα που εκσφενδονίζεται περιοδικά από τις ΗΠΑ εναντίον των απόλυτων εχθρών τους.
Απονέμοντας το Νόμπελ Ειρήνης στη María Corina Machado, οι ΗΠΑ σκοπεύουν να νομιμοποιήσουν ιδεολογικά την ιμπεριαλιστική τους επιθετικότητα κατά της Βενεζουέλας, στο όνομα της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Αλλά τα στρατιωτικά πραξικοπήματα, όπως οι επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτος, οι ένοπλες επιθέσεις που μεταμφιέζονται σε ειρηνευτικές επιχειρήσεις και οι έγχρωμες επαναστάσεις, είναι τα εργαλεία μιας στρατηγικής κυριαρχίας που συνδέεται με μια ιστορική φάση που πλησιάζει τώρα στο τέλος της, όπως ακριβώς και η πρωτοκαθεδρία της αμερικανικής παγκόσμιας υπερδύναμης στον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου