Ή κουλτούρα ως είδωλο ανήκει στις μέρες μας στα πιο τυφλά είδωλα. Απορρίπτοντας το Θεό πού είναι ό μοναδικός εμπνευστής και υποκινητής του πλέον ευγενούς πολιτισμού τόσο της ψυχής όσο και του σώματος, οι αθεϊστές άρχισαν να λατρεύουν τα έργα και τις κατασκευές τους τα όποια ονομάζουν με μία λέξη – κουλτούρα. Όμως το να λατρεύεις τα ανθρώπινα έργα είναι το πλέον μισητό πράγμα ενώπιον του Θεού.
Αφού ό Θεός στις εντολές Του απαγόρευσε αυστηρά στους ανθρώπους να λατρεύουν τα έργα και την κτίση Του, από τα όποια και το πλέον ασήμαντο είναι τελειότερο από την τελειότερη ανθρώπινη κουλτούρα. Και εφόσον ο πολιτισμός τοποθετήθηκε σε εξάρτηση με τα υπόλοιπα είδωλα πού αναφέραμε εδώ, ιδιαίτερα με τα υλικά αγαθά, είναι επειδή κι αυτός υπηρετεί δυναμικά την κουλτούρα των πολεμικών μικροβίων πού πριν ή μετά οδηγούν στη γέννηση της πολεμικής ανάφλεξης.
Από αυτά τα πέντε είδωλα τα δύο μπορούν να ονομαστούν ανόητα και τα τρία υποκριτικά. Ανόητα είναι ο εθνικισμός και ή κουλτούρα, επειδή πολλοί φωνάζουν και αύτοδηλώνονται, ενώ υποκριτικοί είναι ό υλισμός, ό ιμπεριαλισμός και ό εγωισμός, αφού κρύβονται και ψεύδονται παρουσιαζόμενοι κάτω από άλλα ονόματα. Όλα αυτά τα είδωλα θα μπορούσαν να αποκαλεστούν στη γλώσσα τού Ντοστογιέφσκι μανιακά.
Φυσικά αυτά και τα πέντε κάποτε αποτελούσαν πραγματικές άξιες και πάλι θα μπορούσαν να γίνουν. Αυτές είναι πραγματικές άξιες, όταν φωτίζονται από την πίστη στο Θεό, τον Έναν και Ζώντα και όταν βρίσκονται υπό το νόμο τού Θεού, με μία λέξη, όταν τελούν στήν απόλυτη υπεξουσιότητα τού Θεού και υπηρετούν τη δόξα τού ονόματος τού Θεού. Ή ύλη προέρχεται από το Θεό και δόθηκε στους ανθρώπους για να τούς υπηρετεί και όχι για να κυριαρχεί στις ψυχές τους. Αυτοκρατορίες παρέχει ό Θεός σε κάποιους χαρισματικούς λαούς πού ως δυνατότεροι αδελφοί υπηρετούν τούς πιο αδύναμους και λιγότερο χαρισματικούς λαούς, όπως ό δυνατότερος αδελφός τον ασθενέστερο. Το έθνος είναι ένα περιορισμένο, αλλά εξαιρετικά όμορφο και ορθό πεδίο υπηρεσίας πρός το Θεό και τούς ανθρώπους. Το πρόσωπο (το εγώ) είναι δηλαδή μία λογική ψυχή, το δώρισε ό Θεός σε κάθε άνθρωπο ώστε με τη διακονία και την αγάπη να το υψώσει στο καθ’ ομοίωση μ’ Αυτόν, το δημιουργό του. Την κουλτούρα ό Θεός την εμπνέει, ώστε μέσω αυτής ή ανθρώπινη ψυχή να εκφράσει την κυριαρχία της πάνω στον υλικό κόσμο και την υποταγή της στήν υπηρεσία του Θεού. Και τα πέντε αυτά λαμβάνουν αγγελικό πρόσωπο μέσω της διακονίας και της αγάπης όπως διευθέτησε και πρόσταξε ό Κύριος Χριστός. Αλλά όμως, όπως το σεραφείμ πού έπεσε από το Θεό, κάποτε ονομαζόταν Εωσφόρος και μεταμορφώθηκε ακαριαία σε διάβολο, έτσι κι όλες αυτές οι πέντε άξιες αποκομμένες από το Θεό καθίστανται είδωλα και μανίες.
Προσέξτε τώρα πώς ό σχετικός κορεσμός αυτών των πέντε ειδώλων οδηγεί τούς ανθρώπους ως την οκνηρία, την αλλοίωση, τη σήψη και την απέχθεια πρός όλα, την ανοησία και την αυτοκτονία (όπως και λίγο πριν το τέλος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας). Μα όμως αυτή ή αδηφαγία οδηγεί τούς ανθρώπους μέχρι τα έσχατα της πικρίας, της ζήλιας, της μεμψιμοιρίας, της ασυνειδησίας και της κάθε είδους βίας και πάλι στήν αυτοκτονία. Και στις δύο περιπτώσεις όλα τα είδωλα αποπνέουν μίσος και περιφρόνηση για τον πράο και αγαθό Κύριο Χριστό και συνεπώς οδηγούν τούς ανθρώπους στον πόλεμο.
Καλύτερα να μην εισέρθουμε στήν απαρίθμηση όλων των βαριών τραυμάτων πού άνοιξε στον οργανισμό της Ευρώπης και της Αμερικής αύτή ή πενταπλή ειδωλολατρία, γιατί θα επαναλαμβάναμε μέρα με τη μέρα αυτό πού επαναλαμβάνεται στις στήλες εγκλημάτων και εγκλημάτων, καθώς και σε άλλες στήλες πού θα μπορούσαν να αποκαλεστούν: αδιαφορία για το Χριστό και τις εντολές Του. Είναι σαφές από όσα μέχρι τώρα είπαμε, ότι οι χριστιανικοί λαοί οι όποιοι βρίσκονταν σε πνευματικό γάμο με το Χριστό, απίστησαν και παραδόθηκαν σε χαμηλούς δεσμούς με τη μηδαμινότητα, με τη σκόνη, με τις στάχτες και τις σκιές. Όμως καθένας πού απιστεί δε ζει άραγε υπό συνεχή φόβο και στην ανησυχία για την υπεράσπιση και την εξασφάλιση της ζωής του; Αύτή είναι ή εικόνα και ό καρπός της σύγχρονης ειδωλολατρίας – ό φόβος, και λόγω τού φόβου ό ακραίος εγωισμός, ή σπασμωδική προσκόλληση στήν όλη και ή αρπαγή των υλικών αγαθών. Και επειδή για το ένα και το ίδιο υλικό ανταγωνίζονται πολλοί αυτό αναπόφευκτα σημαίνει σύγκρουση και πόλεμο.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΒΙΒΛΟΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΡΗΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου