Αρχιμανδρίτης, π. Συμεών Κραγιόπουλος.
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Κοίμηση της Θεοτόκου
Αυτές τις ημέρες στο εξομολογητήριο, πώς μου ήρθε και σε δυο περιπτώσεις είπα στον εξομολογούμενο που είχα μπροστά μου, «ναι, θα πας στον παράδεισο». Και φαίνεται πως άρεσε πάρα πολύ. Όπως επίσης σήμερα σ’ ένα-δυο ή και περισσοτέρους έθεσα το ερώτημα, «είσαι ευτυχισμένος;»
Μπορεί και το ένα και το άλλο όχι μόνο να μην είναι τυχαία, αλλά και να έχουν μεγάλη σχέση μ’ αυτό που ζούμε αυτήν την ώρα έξω από τον ναό –και μέσα ναός είναι και έξω ναός είναι– κάτω απ’ τ’ αστέρια, μεσ’ στη νύχτα, μεσ’ στη σιωπή. Μπορεί όλα αυτά να ‘χουν μια σχέση, και να ‘χουν σχέση με μας. Γιατί όλα είναι για μας. Όπως λέγαμε κι αυτές τις ημέρες, αν ο Κύριος έγινε άνθρωπος, έγινε για μας, αν ο Κύριος μας δίνει την Χάρι, τη δίνει για μας, αν μας αγιάζει, εμάς αγιάζει, αν μας χαριτώνει, αν μας ευλογεί…
Η μεγάλη αλήθεια: Ο Θεός μας υιοθετεί, μας κάνει τέκνα του
Άσχετα ποιοι είμαστε, νομίζω ότι δεν είναι δύσκολο αυτήν την ώρα να ταπεινωθούμε ενώπιον του Θεού. Έχουμε μάλιστα ιδιαίτερα απόψε την Παναγία που μας σκεπάζει, την Παναγία που μας ευλογεί, την Παναγία που μας προστατεύει, και μπορούμε ενώπιον του Θεού ταπεινά-ταπεινά, να νιώσουμε ότι είμαστε παιδιά του, ότι είμαστε οι αγαπημένοι του, ότι είμαστε οι λελυτρωμένοι.
Είναι κάτι που δεν το ‘χουμε τονίσει έτσι και πρέπει ν’ αρχίσουμε να το τονίζουμε, ότι το όλο έργο που κάνει ο Κύριος σε μας που βαπτιζόμαστε και γινόμαστε χριστιανοί και είμαστε μέσα στην Εκκλησία, που συγχωράει τις αμαρτίες μας και γενικά συμμετέχουμε στα μυστήρια, που μας αξιώνει να προσευχόμαστε και ακούει τις προσευχές μας, το όλο έργο συγκεντρώνεται σ’ αυτήν τη μεγάλη αλήθεια, ότι ο Θεός μας υιοθετεί, μας κάνει τέκνα του.
Άλλο είναι απλώς να λέμε ότι μας σώζει ο Θεός και μας δίνει τούτο, μας δίνει εκείνο, κι άλλο είναι τελικά να ξέρουμε ότι μας κάνει τέκνα του, μας υιοθετεί. «Όσοι τον δέχθηκαν, τους αξίωσε να γίνουν τέκνα Θεού», όπως λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης.
Τη βραδιά αυτή που γιορτάζουμε την Παναγία και είναι η γιορτή της στον ουρανό και στη γη, την Παναγία που είναι η μητέρα μας, που συνέπραξε στο μυστήριο της σωτηρίας, ταπεινά-ταπεινά μεσ’ στη σιωπή της νύχτας, μεσ’ στην ομορφιά της νύχτας, μεσ’ στην όλη ακολουθία –είναι σαν να συνεχίζεται η ακολουθία, τώρα που κάνουμε την ομιλία έξω από τον ναό– να νιώσουμε ότι είμαστε κάτω από την αγάπη του Θεού, κάτω από την όλη σκέπη του Θεού, που γίνεται Πατέρας μας, μας υιοθετεί, μας κάνει παιδιά του, και θέλει να το νιώσουμε αυτήν την ώρα: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς».
Αυτό άρχισε από πέρσυ, και ο Θεός όλο τον χρόνο αυτό, ας πούμε, μας προτρέπει να το σκεπτόμαστε και όλο μας βοηθάει να το νιώσουμε καλύτερα. Είναι πολύ σημαντικό να νιώσουμε ότι είμαστε παιδιά του Θεού.
Από κάποια πλευρά όπου οι χριστιανοί είναι μαζεμένοι στο όνομα του Ιησού Χριστού, καλή ώρα τώρα εμείς εδώ, άλλοι αλλού, από κάποια πλευρά είμαστε ακριβώς –τον τελευταίο καιρό πάρα πολύ έρχεται στον νου μου αυτό και πολύ με συνέχει– όπως όταν το Πνεύμα το Άγιο ήρθε την ημέρα της Πεντηκοστής και έκανε πνευματέμφορους όλους εκείνους που ήταν εκεί στο Υπερώο, και ιδρύθηκε η Εκκλησία. Όσοι εβαπτίζοντο εγίνοντο χριστιανοί, εγίνοντο μέλη της Εκκλησίας.
Μην αμφιβάλλουμε ότι θα πάμε στον παράδεισο
Διαβάζουμε στις Πράξεις των Αποστόλων ότι οι πρώτοι χριστιανοί συγκεντρώνονταν για να προσευχηθούν όλοι μαζί –κάποια φορά μάλιστα, όπως ενθυμείσθε, καθώς προσεύχονταν έγινε σεισμός, μια ολοζώντανη ένδειξη της παρουσίας του Θεού– συγκεντρώνονταν λοιπόν για να φάνε μαζί, κυρίως για να τελέσουν το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, αλλά και να συζητήσουν, γιατί χρειαζόταν και να συζητούν.
Όλοι αυτοί ήταν τα παιδιά του Θεού. Εδώ στη γη ζούσαν, αλλά ήταν τα παιδιά του Θεού. Ο Θεός έτσι τους έβλεπε από πάνω, και όλοι έτσι ένιωθαν. Βέβαια εκεί ήταν κάτι το μοναδικό, με την έννοια ότι αυτοί ήταν τα πρώτα μέλη της Εκκλησίας, άλλοι πιο πέρα δεν υπήρχαν, γιατί από κει ξεκίνησε η πρώτη ομάδα.
Όμως ξέρουμε καλά ότι όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί που υπάρχουν στον κόσμο είναι η μία Εκκλησία. Αλλά και όπου είναι μια ομάδα χριστιανών, περισσότεροι, ολιγότεροι, είναι επίσης όλη η Εκκλησία. Όχι μόνοι τους, αλλά με τους κληρικούς. Όπως έχουμε πει, η κεφαλή είναι ο Χριστός, αλλά η ορατή κεφαλή είναι ο επίσκοπος της κάθε επαρχίας.
Ενθυμείσθε που λέγαμε για έναν κυλινδρικό χάρακα ότι όλος ο χάρακας είναι ένας κύκλος. Αν κόψουμε φέτες-φέτες τον χάρακα αυτό, η κάθε φέτα επίσης είναι κύκλος και όσες φέτες κόψουμε, η καθεμιά είναι ο όλος κύκλος. Μ’ αυτήν την έννοια η Εκκλησία είναι το όλον, και το άθροισμα όλων των ορθοδόξων χριστιανών είναι η μία Εκκλησία, όμως και η κάθε τοπική Εκκλησία είναι η μία Εκκλησία.
Απ’ αυτής της απόψεως λοιπόν όπως άλλοι αλλού, και εμείς αυτήν την ώρα εδώ μπορούμε έτσι να νιώσουμε. Δεν είναι τολμηρό, μη φοβηθούμε, δεν έχει θράσος το πράγμα, αφού αυτό θέλει ο Θεός, να μας κάνει τέκνα του, και να τον νιώθουμε Πατέρα. Συγκεντρωθήκαμε εδώ, να κάνουμε την όλη ακολουθία επί τη εορτή της Παναγίας στο όνομα του Ιησού Χριστού. Τι μας εμποδίζει;
Ενθυμείσθε την περίπτωση του ευνούχου της Κανδάκης, που αναφέραμε μια μέρα. Καθώς του μιλούσε ο Φίλιππος για τον Χριστό, για το βάπτισμα, έφθασαν σ’ ένα τόπο που είχε νερό, και είπε: «Τι μ’ εμποδίζει, τώρα να βαπτισθώ;» Βαπτίσθηκε και έγινε χριστιανός.
Τι μας εμποδίζει ενώπιον του Θεού να νιώσουμε ότι είμαστε παιδιά του, ότι είναι Πατέρας μας, και να ημερέψει η ψυχή μας, να ειρηνεύσει η ψυχή μας, να γλυκάνει η ψυχή μας, ν’ ανοίξει η ψυχή μας, να έχουμε μια κοινωνία με την Παναγία, με τον Χριστό, απόψε, αυτήν την ώρα; Μου φαίνεται ότι πάνω μας η Παναγία έχει απλώσει όλη την Χάρι της, μας σκεπάζει και χαίρεται.
Τι μας εμποδίζει έτσι να νιώσουμε; Να μετανιώσουμε για τις αμαρτίες μας, να μετανιώσουμε για τα ελαττώματά μας, να ταπεινωθούμε. Είναι πολύ σημαντικό. Αυτό εμείς θα το νιώσουμε εδώ, κάποιοι άλλοι αλλού. Το λέμε αυτό, για να εξηγούμεθα, μη γίνει καμιά παρεξήγηση.
Πώς έπειτα να μην πει κανείς ότι δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι θα πάμε στον παράδεισο; Πώς έπειτα να μη θέσει κανείς το ερώτημα »είσαι ευτυχισμένος, είμαστε ευτυχισμένοι;» Δηλαδή έχουμε τη χαρά του Κυρίου μέσα μας, έχουμε αυτήν την ελπίδα μέσα μας, έχουμε όλη αυτήν την ευλογία μέσα μας; Όχι τόσο με την έννοια να πάρουμε την απάντηση »όχι», αλλά με την έννοια »ναι, είμαστε μέσα στη χαρά του Θεού». Ακριβώς όπως είπε ο Κύριος, «είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου».
Είναι κάτι το οποίο αρχίζει από τον εδώ κόσμο και τελειώνει στον άλλο κόσμο. Εκεί αποκαλύπτεται το πλήρωμα τέλειο. Κάπως έτσι, παρακαλώ, να σκεφθούμε, κάπως έτσι μέσα απ’ την καρδιά μας να νιώσουμε, μέσα στην καρδιά μας να προσευχηθούμε, μέσα από την καρδιά μας να ελπίσουμε, να πιστεύσουμε. Όλα αυτά είναι αλήθεια.
Την ώρα του Εσπερινού ήρθε ένας λογισμός, δηλαδή κάτι απ’ αυτά τα καλά που στέλνει ο Θεός, όταν εκείνος θέλει. Όπως οι Πατέρες διδάσκουν, και έχουμε πει, ξαφνικά ο Θεός στέλνει ένα φως, ξαφνικά ο Θεός στέλνει μια Χάρι, ξαφνικά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κάνει αισθητή την παρουσία του, δίνει μια ερμηνεία, δίνει μια εξήγηση, αποκαλύπτει μια αλήθεια. Και πραγματικά ήταν μια φανέρωση της αληθείας του Θεού, και αμέσως κανείς αισθάνεται αλλιώς, νιώθει αλλιώς, βιώνει αλλιώς. Αυτό που έχουμε αναφέρει, αλλά το διαβάζουμε και στα πατερικά, ότι τη μια στιγμή κανείς μπορεί να είναι στην κόλαση και την άλλη να είναι στον παράδεισο. Τόσο εύκολα δηλαδή μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.
Έτσι λοιπόν καθώς ο Θεός μας αποκαλύπτει ένα νόημα, ας το πούμε έτσι, μας αποκαλύπτει την Χάρι του, αυτήν την ώρα που είμαστε τώρα εδώ και θα συνεχίσουμε και θα τελειώσουμε ως το πρωί την αγρυπνία, πολλοί μάλιστα, νομίζω, θα κοινωνήσουν, άσχετα τι νιώθαμε μέχρι πριν από λίγο, άσχετα πόσο αμαρτωλοί είμαστε, στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με τον Θεό.
Να σκεφθούμε τον Θεό, να πιστεύσουμε στον Θεό, να ελπίσουμε στον Θεό. Δεν μας εμποδίζει τίποτε, τουναντίον επιβάλλεται να σκεφθούμε ότι μας σκεπάζει ο Θεός, ότι είναι επάνω μας ο Θεός, ότι είναι επάνω μας η Παναγία. Σε μας ψιθυρίζουν και σ’ όποιον άλλο χριστιανό ότι «ναι, για σας είναι ο παράδεισος, για σας είναι η χαρά του Θεού, για σας είναι όλες οι ευλογίες». Τι άλλο θέλει κανείς, τι άλλο θέλει;
Δες το φως να το χαρείς. Άστο το σκοτάδι, ας υπάρχει
Αλλά, παρακαλώ, να προσέξουμε. Μερικές φορές η κίνηση που κάνει μέσα η καρδία, η κίνηση που κάνει μέσα ο νους μας, η ψυχή μας, είναι ακριβώς πώς κανείς… Προχθές καθώς επέστρεφα με το αεροπλάνο, μου ‘κανε εντύπωση κάτι που το είχα παρατηρήσει κι άλλη φορά.
Καθώς είχε σύννεφα, πρόσεξα πως όταν κοιτούσα από τα παράθυρα που ήταν δεξιά μας, δηλαδή κοιτούσα βορειοανατολικά, ενώ ήταν ακόμη μέρα, υπήρχε ένα σκοτάδι. Και μόλις γύρισα τα μάτια προς τα παράθυρα της άλλης πλευράς του αεροπλάνου που ήταν, ας πούμε, νοτιοδυτικά, δηλαδή ήταν προς τον ήλιο και κάπως από κει φαινόταν ο ήλιος, υπήρχε φως. Από κει ήταν φωτεινά, από δω ήταν σκοτεινά. Και έμοιαζε δηλαδή σαν να ήταν το αεροπλάνο σε τέτοια θέση, που από κει ήταν το σκοτάδι, από δω ήταν το φως.
Να, έτσι είναι στην πνευματική ζωή.
Τι είναι το ότι κανείς είναι ολιγόπιστος, το ότι δεν συνήθισε να ελπίζει ή έχει κάποια κρατούμενα μέσα του ή έχει κάποιες καταστάσεις μέσα του, προπαντός όταν μπερδεύονται και τα άρρωστα πράγματα; Τι είναι όλα αυτά; Είναι σαν να κοιτάς προς τα κει που είναι το σκοτάδι.
Αυτό που χρειάζεται είναι να παύσεις να κοιτάς προς τα κει και να κοιτάξεις από την άλλη πλευρά και, να, το φως.
Ναι, αυτό είναι μια αλήθεια. Όποια κρατούμενα κι αν έχει κανείς, όποιες ακαταστασίες, όποια ατακτοποίητα πράγματα κι αν έχει, όποιο κομφούζιο κι αν έχει μέσα του, όποιο σκοτάδι κι αν έχει, είτε μέσα στην καρδιά το νιώθει είτε μέσα στον νου του το ‘χει, να τα αφήσει, να μην τα δώσει σημασία. Δεν είναι τόσο θέμα, »αχ τι θα τα κάνω, γιατί δεν φεύγουν», όσο είναι να παύσεις να τα κοιτάς, να παύσεις να τα προσέχεις, να παύσεις να τα δίνεις σημασία.
Είναι το σκοτάδι, είναι η περιοχή η δαιμονική, είναι η περιοχή αυτή που υπάρχει η σύγχυση.
Γύρνα προς την άλλη πλευρά, και εκεί είναι ο Χριστός, είναι ο Θεός, εκεί είναι όντως φως, είναι όντως όλα φωτεινά, είναι όντως όλα ωραία, είναι όντως όλα χαρούμενα, εκεί είναι όντως ο παράδεισος. Όσο κι αν σας φαίνεται παράδοξο, την παραμικρή αμφιβολία δεν θα είχα ότι, ναι, αυτήν την ώρα ο Κύριος μας βάζει στον παράδεισο.
Όπως την παραμικρή αμφιβολία δεν θα είχε κανείς ότι αυτήν την ώρα μπορούμε να θεωρούμε πως όλα είναι τακτοποιημένα, αφού τα αναλαμβάνει ο Θεός. Γύρνα τα μάτια της ψυχής, τα μάτια της καρδιάς, τα μάτια του είναι σου και δες το φως, δέξου το φως, να χαρείς το φως. Άστο το σκοτάδι, ας υπάρχει.
Τώρα καταλαβαίνουμε καλύτερα εκείνο που λέγαμε στις ομιλίες της Κυριακής, όταν αναφερθήκαμε, αν ενθυμείσθε, στα γονίδια ότι αυτά δεν αλλάζουν. Είχαμε πει ότι, όπως ο Χριστός μπήκε μέσα στον τάφο, αλλά και βγήκε από τον τάφο, και ο μεν τάφος παραμένει στην θέση του, ο Χριστός όμως δεν κάθησε εκεί, αλλά αναστήθηκε, έτσι λοιπόν δεν χρειάζεται ενασχόληση »τι θα γίνουν τα γονίδια, τι θα γίνει με τα γονίδια».
Ας υπάρχουν, όπως οικονόμησε ο Θεός να υπάρχουν, σαν ένας τάφος. Δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε, τι θα γίνει με το σκοτάδι, τι θα γίνει με τη σύγχυση, τι θα γίνει με το όποιο μπέρδεμα.
Εμείς ταπεινωνόμαστε, και τα χρησιμοποιούμε όλα αυτά ακριβώς για να ταπεινωθούμε, τα χρησιμοποιούμε όλα αυτά για να φύγει το θράσος που έχει κανείς, για να φύγει η τάση για έπαρση που έχει κανείς, για να μετανοήσει και να στραφεί προς τον Κύριο.
Κι ας κάθεται το σκοτάδι, κι ας κάθονται όλα τ’ άλλα. Θα ‘χουν να κάνουν με τον Θεό, όχι με μας. Εμείς ξεγλυτώνουμε, είμαστε στα χέρια του Θεού, είμαστε στο φως του Θεού, είμαστε στον παράδεισο, είμαστε στη χαρά του Θεού.
Απόσπασμα από την ιστοσελίδα του Ιερού Ανδρώου Ησυχαστηρίου η «Αγία Τρίας» Πανοράματος Θεσσαλονίκης. https://agia-triada-panorama.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου