Πηγή: Πάολο Ντεσόγκους
Η Γαλλία μοιάζει όλο και περισσότερο με την Ιταλία των αρχών της δεκαετίας του 1990. Δεν θα καταλήξει σαν εμάς. Βραχυπρόθεσμα, θα γίνουμε μάρτυρες έντονων εντάσεων, κυρίως λόγω της απώλειας πολιτικής νομιμότητας του Μεγάρου των Ηλυσίων. Ο Μακρόν ουσιαστικά αντιπροσωπεύει μια μειοψηφία. Το κόμμα του, που στερείται οποιασδήποτε δομής και επομένως είναι πιο κοντά σε μια εκλογική επιτροπή παρά σε μια πραγματική πολιτική οργάνωση, είναι εκτός εκλογικής κούρσας. Είναι, άλλωστε, ένα προσωποκρατικό κόμμα, σκοπός του οποίου είναι να δικαιολογήσει τις ενέργειες του Μακρόν. Δεν είναι, ωστόσο, να δώσει εκπροσώπηση και φωνή σε βασικές κοινωνικές ομάδες εκτός από τις μεγάλες οικονομικές δυνάμεις που διαμόρφωσαν και τεκμηρίωσαν τις πολιτικές του Μακρόν.
Βραχυπρόθεσμα, η καλύτερη λύση για τη Γαλλία είναι η παραίτηση του προέδρου. Αυτός φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για την τρέχουσα κατάσταση. Ο Μακρόν προσπάθησε μάταια να μετατρέψει την πολιτική κρίση της θητείας του σε θεσμική κρίση, οδηγώντας σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές και στον διορισμό αρκετών τοπικιστικών κυβερνήσεων. Για να νομιμοποιήσει τον εαυτό του, ο Μακρόν, με άλλα λόγια, εκμεταλλεύτηκε τον κατακερματισμό του πολιτικού πεδίου και τις δυσκολίες επίτευξης συναίνεσης μεταξύ των κομμάτων. Καθιστώντας το κοινοβούλιο και την κυβέρνηση ανενεργά, νόμιζε ότι μπορούσε να σώσει τον εαυτό του και τα οικονομικά του συμφέροντα.
Απέτυχε. Και τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά.
Θα δούμε. Έχω τις αμφιβολίες μου για την παραίτηση του Μακρόν. Αλλά σε κάθε περίπτωση, αργά ή γρήγορα, τα πολιτικά ζητήματα μιας χώρας που συσσωρεύει σημαντικές αντιφάσεις εδώ και χρόνια θα φτάσουν στο αποκορύφωμά τους, με κύριο ζήτημα τη συγκέντρωση πλούτου στα χέρια λίγων εν μέσω μείωσης των μισθών και κρίσης στην εγχώρια ζήτηση. Σε αυτό προστίθενται πολλά άλλα βασικά ζητήματα. Πρώτον, η Γαλλία έχει χάσει έδαφος σε πολλές αφρικανικές χώρες όπου μέχρι πριν από λίγα χρόνια είχε επεκτείνει την ηγεμονία της. Δεύτερον, η στρατιωτική της ισχύς, που συχνά χρησιμοποιείται ως διαπραγματευτικό χαρτί, είναι μια μπλόφα: ο στρατός είναι μεγάλος και τεχνολογικά προηγμένος, αλλά όχι πραγματικά λειτουργικός, τόσο για οικονομικούς όσο και για λόγους συναίνεσης.
Αυτό έχει μια κρίσιμη συνέπεια: Η Γαλλία έχει χάσει σημαντικό διεθνές κύρος. Είναι μια υποβαθμισμένη χώρα της οποίας το γεωπολιτικό περιθώριο ελιγμών περιορίζεται ολοένα και περισσότερο. Το πυρηνικό της οπλοστάσιο και η θέση ισχύος της στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν της επιτρέπουν πλέον να ανταγωνίζεται τις μεγάλες δυνάμεις. Ομολογουμένως, η Γαλλία δεν ήταν μεγάλη δύναμη εδώ και πολλά χρόνια, αλλά μέχρι πρόσφατα, ήταν βολικό να προσποιείται ότι ήταν. Αυτό ήταν ιδιαίτερα βολικό για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γερμανία. Τώρα το πέπλο έχει σκιστεί. Το κύρος της Γαλλίας δεν είναι πολύ ανώτερο από αυτό της Ιταλίας ή της Ισπανίας. Με άλλα λόγια, είναι μια υπολειμματική δύναμη που πρέπει να αναδιαμορφώσει γρήγορα το πολιτικό της πεδίο, ξεκινώντας από την απαλλαγή από τον πρόεδρό της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου