Πηγή: Il Fatto Quotidiano
Λοιπόν, μετά από μόλις 836 λεπτά, ο Lecornu έφυγε πρόωρα από τη ζωή, παρόλο που θα τον κρατήσουν στα μηχανήματα για άλλες δύο μέρες. Παράξενο, επειδή είχε όλα όσα χρειάζονται για να πετύχει μια μεγάλη επιτυχία: είναι «μετριοπαθής μεταρρυθμιστής» και, όπως είναι γνωστό, «κερδίζεις στο κέντρο». Επιλέχθηκε από τον Μακρόν, τον μικρό αριστερό που αγαπιέται από τους "ανθρώπους που ξέρουν" (ειδικά στην Ιταλία) και μισείται από τον ίδιο του τον λαό (γνωστός ως «λαϊκιστής»). Ούτε καν οι στενοί συγγενείς του δεν θα τον ψήφιζαν, και αυτό φαίνεται καλό στη Δύση, η οποία, χάρη στην εξαγωγή δημοκρατίας, την έχει σχεδόν καταργήσει. Ισχυρίστηκε, όπως και οι προκάτοχοί του, ότι θα κυβερνούσε τη Γαλλία ενάντια στα εννέα δέκατα του γαλλικού πληθυσμού με μια κυβέρνηση σχεδόν πανομοιότυπη με αυτήν που μόλις εκδίωξε, για να σώσει την έδρα του μίνι-Ναπολέοντα των Ηλυσίων Πεδίων, της παρεξηγημένης ιδιοφυΐας που σχεδιάζει το μέλλον της Ρωσίας, της Ουκρανίας, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ χωρίς να ξέρει αν θα φτάσει μέχρι τα Χριστούγεννα. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά με αυτόν; Δυστυχώς, αυτοί οι εξτρεμιστές, οι λαϊκιστές, οι υπέρμαχοι της κυριαρχίας και, φυσικά, οι οπαδοί του Πούτιν της δεξιάς και της αριστεράς που πάντα κερδίζουν ψήφους δεν το έχουν καταλάβει αυτό, και αντί να χάνουν εκατομμύρια ψηφοφόρους κουβαλώντας νερό με τα αυτιά τους (για να του κάνουν όλα τα χατίρια), τον έχουν απορρίψει. Αλλά ας μην απελπιζόμαστε. Πριν παραδεχτεί ότι ίσως αυτός είναι το πρόβλημα και πάει σπίτι στην Μπριζίτ με ένα χαστούκι στο πρόσωπο, ο Μικρόν έχει ακόμα πολλά κόλπα στο μανίκι του: θα πρέπει απλώς να αξιοποιήσει τον τεράστιο κατάλογο επιλογών που προσφέρει η δημοκρατία 2.0 που βασιλεύει στην Ευρώπη τα τελευταία 15 χρόνια.
Το ιταλικό μοντέλο. Πάρτε έναν τραπεζίτη ή έναν καθηγητή που εργάζεται για κάποια επενδυτική τράπεζα και προωθήστε τον ως «αμερόληπτο τεχνοκράτη» για μια «κυβέρνηση των καλύτερων» που μετατρέπει τη μικροσκοπική μειοψηφία των ελίτ σε μια τεράστια πλειοψηφία.
Το ρουμανικό μοντέλο. Πηγαίνετε στις προεδρικές εκλογές, και αν κερδίσει ο λάθος υποψήφιος, όλα ακυρώνονται και ο νικητής συλλαμβάνεται επειδή «ήταν του Πούτιν». Στη συνέχεια, διεξάγονται επαναληπτικές ψηφοφορίες ατελείωτα μέχρι να κερδίσει ο σωστός.
Το μοντέλο της Γεωργίας. Αν κερδίσει ο λάθος υποψήφιος, χάρη στον συνηθισμένο Πούτιν, χρηματοδοτούν «αυθόρμητες» διαδηλώσεις της δημοκρατικής μειοψηφίας ενάντια στην αντιδημοκρατική πλειοψηφία που ισχυρίζεται ότι κυβερνά απλώς επειδή κέρδισε.
Μολδαβικό μοντέλο. Θέτουν εκτός νόμου τα λάθος κόμματα - επομένως αντιδημοκρατικά επειδή ελέγχονται από τον ρωσικό υβριδικό πόλεμο - και έτσι κερδίζουν οι "δημοκράτες".
Ουκρανικό μοντέλο. Αν κερδίσει ο λάθος υποψήφιος, όπως ο Γιανουκόβιτς το 2004 και το 2010, χρηματοδοτούν μια «πορτοκαλί επανάσταση» για να τον εκδιώξουν. Και αν κερδίσει ξανά, προσλαμβάνουν ελεύθερους σκοπευτές για μια «κόκκινη επανάσταση» (αιματοβαμμένη) για να τον εκδιώξουν ξανά.
Βαλτικό-Πολωνικό-Γερμανικό-Δανέζικο-Ισραηλινό μοντέλο. Διορίζουν μια άλλη άγνωστη προσωπικότητα ως πρωθυπουργό, όπως ο Μπαϊρού ή ο Lecornu. Στη συνέχεια, έχουν μερικά άγνωστα drones να κάνουν κύκλους πάνω από μερικά αεροδρόμια και κηρύσσουν πόλεμο στη Ρωσία προσποιούμενοι ότι ήταν η Ρωσία που κήρυξε τον πόλεμο στη Γαλλία.
«Les Cornus» είναι ο τίτλος του κειμένου. Κυριολεκτικά σημαίνει «Οι κερασφόροι» ή, πιο μεταφορικά στα ελληνικά, «Οι κερατωμένοι», «Οι απατημένοι» ή «Οι ανόητοι», ανάλογα με το ύφος που θέλει να δώσει ο συγγραφέας.
Στο πλαίσιο του σατιρικού κειμένου που ακολουθεί, ο τίτλος φαίνεται να παίζει ειρωνικά με το όνομα του Lecornu (που στα γαλλικά σημαίνει “κερασφόρος”) και να το χρησιμοποιεί ως λογοπαίγνιο για να σχολιάσει πολιτικά τη “μοίρα” του νέου πρωθυπουργού και γενικότερα τη γελοιοποίηση του “κέντρου” που υποστηρίζει ο Μακρόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου