Δεν γνωρίζω πόση κάλυψη έχει λάβει αυτό το θέμα από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, αλλά το Ισραήλ και οι ΗΠΑ προετοιμάζουν σαφώς μια νέα επίθεση στο Ιράν.
Η μαζική μετακίνηση αμερικανικών αεροσκαφών ανεφοδιασμού σε βάσεις κοντά στο ιρανικό έδαφος, η ανάπτυξη του 38% όλων των αμερικανικών αντιπυραυλικών συστημάτων (THAAD) για την κάλυψη του ισραηλινού εδάφους και το τελεσίγραφο -που θεωρείται απαράδεκτο- που έχει δώσει η κυβέρνηση των ΗΠΑ στην ιρανική κυβέρνηση, απαιτώντας όχι μόνο τη διακοπή όλων των δραστηριοτήτων εμπλουτισμού ουρανίου αλλά και την εξάλειψη όλων των ιρανικών πυραύλων μεσαίου βεληνεκούς (αυτών που μπορούν να χτυπήσουν το Ισραήλ), φαίνεται να αποτελούν το προοίμιο της συνέχισης του «Πολέμου των Δωδεκαημέρων».
Αυτό το μέτωπο (ξανα)ανοίγει, ενώ το μέτωπο της Βενεζουέλας κρέμεται από μια κλωστή, με τον αμερικανικό στόλο στα ανοικτά των ακτών της Βενεζουέλας, τους κυκλικούς βομβαρδισμούς σκαφών που οι ΗΠΑ ισχυρίζονται ότι είναι πλοία λαθρεμπόρων και τις εκκλήσεις προς τον Μαδούρο να παραιτηθεί.
Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ η κυβέρνηση των ΗΠΑ βρίσκεται σε «κλείσιμο», σταματώντας όλες τις μη απαραίτητες κυβερνητικές δραστηριότητες και επικείμενες μαζικές απολύσεις.
Όπως έχει ειπωθεί επανειλημμένα, τουλάχιστον σε αυτή τη σελίδα, η βαθιά κρίση της αμερικανικής ηγεμονίας, η διαδικασία αποδολαριοποίησης και η εμφάνιση ανταγωνιστών ικανών να απογυμνώσουν τις ΗΠΑ από τα παραδοσιακά οικονομικά τους πλεονεκτήματα ωθούν τις ΗΠΑ να ασκούν απεριόριστα τη μόνη δύναμη στην οποία εξακολουθούν να απολαμβάνουν ένα σαφές παγκόσμιο πλεονέκτημα: τη στρατιωτική ισχύ.
Εισερχόμαστε στην πιο επικίνδυνη, και πιθανώς την πιο αιματηρή, φάση της κρίσης της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας.
Εδώ, η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει αν θα ακολουθήσει τις ΗΠΑ στον απεγνωσμένο και θανατηφόρο τυχοδιωκτισμό τους -που έχει σχεδιαστεί τελικά για να ωφελήσει μόνο τον ηγεμόνα- ή αν θα χαράξει έναν ρόλο τρίτου μέρους για τον εαυτό της σε ένα πολυπολικό πλαίσιο.
Προς το παρόν, οι άρχουσες τάξεις της Ευρώπης έχουν αναμφίβολα ευθυγραμμιστεί με την ηγεσία της Αμερικής, ελπίζοντας ότι ο καρχαρίας που έχει την εξουσία θα τους αφήσει μέρος του κουφαριού του.
Όσο για τους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς -που δεν έχουν συνηθίσει εδώ και καιρό να σκέφτονται πολιτικά- το παιχνίδι είναι ακόμα ανοιχτό, ειδικά επειδή η πρώτη γραμμή περνάει από τη Γάζα. Στη γενική νοητική σύγχυση που χαρακτηρίζει τους πληθυσμούς που έχουν συνηθίσει να σκέφτονται με σχήματα τύπου ταμπλόιντ, τα τραγικά γεγονότα στη Γάζα κατάφεραν (με κόπο) να σπάσουν το τείχος της άρνησης των μέσων ενημέρωσης και τώρα αμφισβητούν τα εσωτερικευμένα πρότυπα του ανήκειν. Ορισμένες από τις προηγούμενες βεβαιότητες έχουν τεθεί υπό αμφισβήτηση: αυτή του να είσαι «στη σωστή πλευρά της ιστορίας», στο πλευρό των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», του «διεθνούς δικαίου», της «ελευθερίας του τύπου, της έκφρασης και της σκέψης» κ.λπ.
Οι γραμμές μπροστά είναι ξεκάθαρες σε όποιον έχει μάτια να δει.
-Οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ και, αμέσως μετά, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γερμανία, από τη μία πλευρά.
-Από την άλλη, η Κίνα, η Ρωσία, αμέσως πίσω από το Ιράν και τη Βενεζουέλα, και -ως συμβολική δύναμη, υποστηριζόμενη από την πρώτη- η Παλαιστίνη.
Η πρώτη ομάδα, που βιώνει κρίση στο οικονομικο-βιομηχανικό της μοντέλο, επιδιώκει -ασκώντας την εναπομένουσα στρατιωτική της υπεροχή- ένα περιθώριο «εξόρυξης αξίας» για να την κρατήσει στην επιφάνεια (είτε πρόκειται για ρωσικούς, βενεζουελάνους ή ιρανικούς φυσικούς πόρους, τη Λωρίδα της Γάζας κ.λπ.).
Η δεύτερη ομάδα, που βιώνει οικονομική και τεχνολογική επέκταση και διαθέτει τεράστιους φυσικούς πόρους, δεν έχει κανένα συμφέρον να υποδαυλίσει συγκρούσεις και επιδιώκει να ακολουθήσει στρατηγικές για την εδραίωση της περιφερειακής της ασφάλειας, εντάσσοντάς τες στο πλαίσιο της πολυπολικής συνεργασίας.
Αυτό είναι το πραγματικό παιχνίδι που βρίσκεται σε εξέλιξη· αυτό είναι το παιχνίδι στο οποίο σύντομα θα κληθούμε να αποφασίσουμε ποια πλευρά θα πάρουμε.
Και σε κάθε περίπτωση, θα υπάρχει ένα τίμημα που θα πληρώσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου