OI ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ Η ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ

Είναι ίσως η μεγαλύτερη πλάνη τής εποχής μας. Τό γεγονός ότι οι μεταθανάτιες εμπειρίες, στηρίζουν τήν σύγχρονη πίστη στή ζωή μετά θάνατον. Νοσοκομειακές κυρίως εμπειρίες οι οποίες στηρίζονται στήν σύγχρονη επιστημονική κακοδοξία ότι τό τέλος τής λειτουργίας τού εγκεφάλου είναι ο θάνατος.

Υπάρχει όμως περισσότερο ενδιαφέρον σέ μιά διαφορετική πλευρά τού θέματος. Εάν δούμε αυτές τίς εμπειρίες μέ τά μάτια τής αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας, μπορούμε να κατανοήσουμε πολύ εύκολα ότι περιγράφουν ερασιτεχνικά, τόν «δεύτερο πλού» πού πραγματοποίησε ο Σωκράτης, όπως περιγράφεται στόν Φαίδωνα καί τού αποκάλυψε τόν νοητό κόσμο μέ τίς νοερές του δυνάμεις καί τόν ΝΟΥ. Τόν οποίο ονόμασε επίσης τήν αληθινή φύση τού ανθρώπου. Οι φιλόσοφοί μας δίδαξαν ότι η ανάβαση πρός τήν αλήθεια επιτυγχάνεται διά τών αρετών. Ονόμασαν τήν ανάβαση αυτή επίσης άσκηση, άδειασμα τής μνήμης από ο,τιδήποτε φαινομενικό, προκειμένου η μνήμη νά ξαναθυμηθεί τήν καταγωγή της, τήν Α-λήθεια.

Στήν αυγή τής Ελληνικής φιλοσοφίας υπάρχει τό ποίημα τού Παρμενίδη στό οποίο ο φιλόσοφος εγκαταλείπει όλες τίς γνώμες τών ανθρώπων καί μέ ένα άρμα, οδηγούμενος από τίς κόρες τού Ήλιου φτάνει στό παλάτι τής θεάς καί ακούει τήν αλήθεια.

Άς δούμε πάρα πολλές ομοιότητες μέ τήν  κατωτέρω αφήγηση, η οποία βρίσκεται στό βιβλίο τού Σεραφείμ Ρόουζ Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ σελ 82-83.

Η εμπειρία αυτή ερμηνεύεται σάν εμπειρία μεταθανάτια, κάτι πού δέν είναι βεβαίως, διότι είναι απλώς ένα πέρασμα στήν απέναντι όχθη, τόσο περιστασιακό πού δέν μπορεί νά αφήσει ίχνος στήν ψυχή παρά μόνον τήν ψευδαίσθηση ότι υπάρχει ζωή μετά θάνατον.

Στήν πραγματικότητα αυτό πού βιώνεται σέ όλες αυτές τίς εμπειρίες είναι ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο τού ΕΓΩ. Καί μάλιστα παραδείσια ζωή. Είναι γεύσεις από τήν μυστικιστική έκσταση, χωρίς τό κέρδος τής γνώσεως. Είναι η ανακάλυψη τής μεταφυσικής υποστάσεως τού ανθρώπου. Διότι υπόσταση τού ανθρώπου είναι ο ΝΟΥΣ καί όχι τό ΕΓΩ, ούτε τό ΠΡΟΣΩΠΟ, τό αληθινό ΕΓΩ. Απαραίτητη προϋπόθεση τής αποκτήσεως ΝΟΥ, ήταν καί θά είναι γιά πάντα ο θάνατος τού ΕΓΩ. Η εκκλησία τών Πατέρων παρέλαβε αυτή τήν αλήθεια η οποία ανήκει στή δομή τού ανθρώπου καί μάς τήν παραδίδει στόν λόγο : ‘‘πάσαν τήν βιοτικήν αποθώμεθα μέριμναν’’.

Επειδή ο σημερινός άνθρωπος αδυνατεί νά ερμηνεύσει αυτές τίς εμπειρίες, λόγω α-νοησίας (ελλείψεως νού), γέννησε σιγά –σιγά καί τήν έννοια τής ευθανασίας. Στέλνει τούς βαρειά ασθενείς στήν παραδείσια ζωή μετά θάνατον, τήν οποία πιστοποιούν ότι υπάρχει όσοι εισήλθαν σέ κώμα.

«Οι Προτεστάντες πιστεύουν ότι πρόκειται - τουλάχιστον όταν οι περιγραφόμενες εικόνες είναι καθαρά Βιβλικές - για Χριστιανική εμπειρία η οποία πρέπει να διαχωρίζεται σαφώς από το μεγαλύτερο μέρος των άλλων «μεταθανάτιων» εμπειριών, τις οποίες θεωρούν ως δαιμονικές πλάνες. «Οι άπιστοι φαίνεται πώς βιώνουν εμπειρίες βασισμένες σε λανθασμένες διδασκαλίες εκείνες που στη βίβλο αποδίδονται συγκεκριμένα στο Σατανά, οι πιστοί βιώνουν δογματικώς ορθές εμπειρίες, οι οποίες θα μπορούσαν να προέρχονται κατευθείαν από τη Γραφή». Ισχύει όντως αυτό ή υπάρχει πραγματικά πολύ μεγαλύτερη εγγύτητα μεταξύ εμπειριών πιστών και απίστων από ότι φαντάζονται οι συγκεκριμένοι συγγραφείς.

Η εμπειρία που παρατίθεται ως αυθεντικά «Χριστιανική» είναι αυτή της Μπέτυ Μάλτς, η οποία έχει δημοσιεύσει ένα βιβλίο όπου περιγράφει την 28λεπτη «εξωσωματική» της εμπειρία ενώ ήταν «κλινικά νεκρή». Η Μάλτς γράφει: Μετά το θάνατο μου βρέθηκα αμέσως να ανεβαίνω έναν όμορφο πράσινο λόγο…βάδιζα πάνω σε γρασίδι, είχε την πιο ζωντανή απόχρωση πρασίνου που είχα δεί ποτέ». Συνοδευόταν από μία άλλη φιγούρα που βάδιζε δίπλα της, «μία ψηλή φιγούρα που θύμιζε άνδρα και φορούσε μακρύ χιτώνα.Αναρωτήθηκα αν ήταν άγγελος…Καθώς περπατούσαμε μαζί δεν έβλεπα κανέναν ήλιο-υπήρχε όμως παντού φώς. Αριστερά μας, σε απόσταση, άνθιζαν πολύχρωμα λουλούδια. Υπήρχαν επίσης θάμνοι και δέντρα… και ξαφνικά αντικρίσαμε ένα υπέροχο ασημένιο οικοδόμημα. Θύμιζε παλάτι αλλά δεν είχε πύργους. Καθώς πλησιάζαμε προς αυτό, άκουσα φωνές. Ήταν μελωδικές, αρμονικές και έψαλλαν εν χορώ, άκουσα τη λέξη «Ιησούς»… Ο άγγελος προχώρησε μπροστά και έβαλε την παλάμη του χεριού του πάνω σε μία πύλη που δεν είχα παρατηρήσει προηγουμένως. Γύρω στα τέσσερα μέτρα ύψος, η πύλη ήταν ένα συμπαγές φύλλο από μαργαριτάρι.» Όταν άνοιξε, «μέσα είδα κάτι σαν δρόμο που είχε χρυσό χρώμα με ένα επίστρωμα από γυαλί ή νερό. Το κίτρινο φώς που εκπεμπόταν ήταν εκτυφλωτικό. Δεν υπάρχει τρόπος να το περιγράψω.Δεν είδα κάποια φιγούρα, όμως είχα αίσθηση της παρουσίας ενός Προσώπου. Ξαφνικά ήξερα ότι το φώς ήταν ο Ιησούς.» Όταν την κάλεσαν να περάσει την πύλη, θυμήθηκε τον πατέρα της που προσευχόταν για εκείνη, ύστερα οι πύλες έκλεισαν, και επέστρεψε στο λόφο, παρατηρώντας τον ήλιο να ανατέλλει πάνω από το στολισμένο με πολύτιμους λίθους τοίχο, ο ήλιος αυτός σύντομα ταυτίστηκε με τον ήλιο που ανέτελλε πάνω από την πόλη Τέρ Ωρ, στο νοσοκομείο όπου βρισκόταν όταν επέστρεψε στο σώμα της, γεγονός που κοινώς αναγνωρίστηκε ως θαύμα.»
Το βιβλίο είναι : Betty Malts, My Glimpse of Eternity, Chosen Books, Waco Texas 1977 σελ 84-89.

Ένας σύγχρονος νευροχειρουργός μάς εξηγεί μέ σύγχρονους όρους τήν απαραίτητη προϋπόθεση πού σάν άσκηση μπορεί νά οδηγήσει στήν θεωρία τού επέκεινα τής ουσίας.

«Δεν είχα γλώσσα, ούτε καμιά από τις γήινες αναμνήσεις μου. Δεν είχα αίσθηση του σώματος μου καθόλου, αλλά βρέθηκα σε μια κατάφυτη κοιλάδα από μια άλλη διάσταση, αλλά υπερ-πραγματική. Από έναν κόσμο, rich ultra-real world, όπως λέει, μιας Ασύλληπτα Σοφής Σύλληψης...».

«...Οι παραισθήσεις, στις οποίες αποδίδαμε ως σκεπτικιστές την εξήγηση από τις περιγραφές ασθενών με Επιθανάτιες Εμπειρίες, απαιτούν τη λειτουργία κάποιου ελάχιστου, βασικού αν μη τι άλλο, συγχρονισμού στο φλοιό του εγκεφάλου. Στη δική μου περίπτωση, τα επίπεδα της γλυκόζης που με μια βακτηριακή μηνιγγίτιδα πέφτουν από 100 στο 80 – 60, και με μια επιθετική μηνιγγιτίδα φτάνουν στο 20, σε μένα είχαν φτάσει στο 1.

Κανένας ασθενής δε θα θυμόταν τίποτα σ αυτά τα επίπεδα, ούτε ο εγκέφαλος θα ήταν ικανός να τα παράξει». Ενδιαφέρον έχει η περιγραφή του Αλεξάντερ για τον Θεό. Τον αντιλήφθηκε μέσα από μια σφαίρα κρυστάλλινου φωτός.

«Ο Θεός...», λέει χαρακτηριστικά, «...ήταν μια απέραντη παρουσία αγάπης, ήταν το όλον της αιωνιότητας και της υπαρκτής συνείδησης. Αλλά ήταν αυτή η σφαίρα κρυστάλλινου φωτός ο απαραίτητος μετασχηματιστής, σαν ένας μεταφραστής που ήταν απαραίτητος για να υπάρξει το Άπλετο Φως του Θείου και Απίστευτου...»

Δυστυχώς αυτή η πλάνη πού οφείλεται στήν παντελή άγνοια τού σκοπού τής κατασκευής τού ανθρώπου, βρίσκεται στό θεμέλιο όλων τών νέων θρησκειών τού νεοπολυθεϊσμού.

Όπως ξέρουμε καί οι Έλληνες φιλόσοφοι πού ανακάλυψαν τό νοητό κόσμο τόν περιέγραψαν σάν τήν κατοικία τού Θεού. Ήταν η εικόνα τού Θεού στήν πραγματικότητα, όπως απέδειξε η ενσάρκωση τού Κυρίου. Καί σήμερα βάσει αυτών τών περιστασιακών εμπειριών, ή τών εμπειριών πού επιτυγχάνονται μέ τήν χρήση ναρκωτικών ή μέ τον διαλογισμό, οργανώνεται η θρησκεία τής νέας εποχής η οποία δέν μπορεί νά δώσει στόν άνθρωπο τήν ποθούμενη αιωνιότητα, καθότι χωρίς τήν βοήθεια τών αρετών δέν είναι δυνατόν νά αποκτηθεί ο ΝΟΥΣ. Καί γι αυτό η νέα αυτή θρησκεία διαμορφώνεται σιγά σιγά σάν νεο-ινδουϊσμός, η αρχαιότερη α-νόητη θρησκεία τής ανθρωπότητος.

Aμέθυστος