Η... εξουσία των αντιεξουσιαστών!

Του Γιάννη Σιδέρη 

«Αν, προκειμένου να νικήσουμε, θα έπρεπε να στήσουμε κρεμάλες στις πλατείες, θα προτιμούσα να χάσουμε».

Errico Malatesta – Ιταλός αναρχικός, φίλος του Bakunin.

Ζούμε στην ψευδαίσθηση της εξέγερσης! Οι αντιεξουσιαστές ξεκίνησαν την επίθεση με πέτρες και μολότοφ σε Αθήνα, Πάτρα ως ένδειξη συμπαράστασης στον Ντίνο Γιατζόγλου, που έστειλε το τρομοδέμα στον Λουκά Παπαδήμο. Ο εν λόγω απλώς απαιτεί να βρίσκεται σε φυλακή της επιλογής του, και όχι σε φυλακή που αποφάσισε η Πολιτεία.

Οι επιθέσεις συνοδεύτηκαν από προειδοποιήσεις –απειλές, ότι αν πάθει κάτι ο Ντίνος θα καεί η πόλη («θα κάψουμε ο,τι καίγεται»), όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και σε Θεσσαλονίκη και Πάτρα. Επιτέθηκαν σε γραφείο καθηγήτριας του Παντείου, έκαναν καταλήψεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Βόλο, έβαλαν γκαζάκια σε τράπεζες και στο δικαστικό μέγαρο Ξάνθης. Την ίδια στιγμή προέβησαν σε εμπρησμούς αυτοκινήτων, αλλά όχι στα πολυτελή που βρίσκονται προφυλαγμένα σε ιδιωτικά πάρκινγκ ή μέσα στον περίβολο στις ιδιωτικές βίλλες των πολυτελών προαστίων , αλλά στις λαϊκές γειτονιές (Αγία Βαρβάρα, τα Ανω Λιόσια, Ανω Κυψέλη). Εκαψαν δηλαδή αυτοκίνητα των φτωχών.

Παράλληλα ο Ρουβίκωνας εισέβαλε σε γραφείο γιατρού το νοσοκομείο Μεταξά, ενώ οι «Ενοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις» ανέλαβαν την ευθύνη για την επίθεση με χειροβομβίδα στο Αστυνομικό Τμήμα Καισαριανής.

Η αίσθηση που αποκομίζει κανείς είναι ότι ο παραλογισμός είναι κυρίαρχος. Προσομοιάζει σε επίδειξη… εξουσιαστικής επίδειξης αντιεξουσιαστών.

Εξηγούμαστε: Ο αντιεξουσιαστής κ. Γιαντζόγλου δικαιούται να διαμαρτυρηθεί για τις συνθήκες κράτησής του, για παραβίαση τυχόν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του, όπως και να υπερασπίσει εαυτόν νομικά και πολιτικά απέναντι στις κατηγορίες που του αποδίδονται. Ο σύντροφοί του δικαιούνται , όντας εναρμονισμένοι ιδεολογικά μαζί του, να υποστηρίξουν το πολιτικό υπόβαθρο και πρακτικό αποτέλεσμα των ενεργειών του.

Όμως δεν είναι εύκολα κατανοητή όλη αυτή φασαρία, για την μεταφορά του από τη Λάρισα στον Κορυδαλλό. Περισσότερο παραπέμπει σε μια ομάδα εξουσιαστικής νοοτροπίας, η οποία με την εξουσία της βίας (στη γλώσσα τους χαρακτηρίζεται ως «αντι-βία), επιχειρεί να επιβάλει τη θέλησή της για ένα δευτερεύον αίτημα, τη μεταφορά κρατούμενου σε φυλακή που του αρέσει!

Αντιθέτως θα ήταν απολύτως κατανοητό ένα αίτημα που θα ταίριαζε στην ιδεολογία του και θα συσπείρωνε ευρύτερο και κόσμο - και μη αντιεξουσιαστών - εάν ο αγώνας του ήταν υπέρ των κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως και των δικαιωμάτων των φυλακισμένων.

Είναι κοινή παραδοχή ότι οι συνθήκες στις ελληνικές φυλακές, και λόγω υπερπληθυσμού, είναι από δύσκολες έως αβίωτες, όπως και οι συνθήκες περίθαλψης ασθενών. Να θυμίσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εκμεταλλευτεί αρκούντως προεκλογικά τις απάνθρωπες συνθήκες περίθαλψης στο - δικαίως χαρακτηρισθέν - «Κολαστήριο Κορυδαλλού». Ως κυβέρνηση δεν άλλαξε δραστικά προς το καλύτερο τις συνθήκες αυτές.

Να σημειώσουμε επίσης ότι τα σπασμένα μαγαζιά της Ερμού δεν είναι η καρδιά του καπιταλιστικού Κεφαλαίου που θα ταίριαζε σε παραδοσιακούς στόχους των αντιεξουσιαστών. Σε καμιά περίπτωση οι καταστηματάρχες της Ερμού δεν είναι το εξουσιαστικό κεφάλαιο που αντιμάχονται.

Ο Malatesta γράφει κάπου ότι «Ο Τρόμος αντί να χρησιμεύει για την υπεράσπιση της επανάστασης, τη δυσφημεί, την κάνει μισητή στις μάζες και, μετά από μα περίοδο άγριων συγκρούσεων, καταλήγει αναγκαστικά σε αυτό που σήμερα θα αποκαλούσαμε "εξομάλυνση", δηλαδή τη νομιμοποίηση και τη δικαίωση της τυραννίας».

Μεταφερόμενο στα καθ΄ ημάς, ερμηνεύουμε ότι η «εξομάλυνση» σημαίνει ότι ο κόσμος θα πει - ήδη λέει - «Ναι» σε σκλήρυνση του κράτους και της αποτελεσματικότητας της αστυνομικής καταστολής. Υπάρχει βεβαίως και ο κίνδυνος ο κόσμος αυτός να στραφεί προς τη Χρυσή Αυγή (τα μικροαστικά στρώματα είναι ριζοσπαστικοποιημένα λόγω κρίσης, αλλά δεν φαίνεται να έλκονται από τον ανέφελο νεανικό αναρχισμό).

Η κυβέρνηση απουσιάζει από όλα αυτά. Δεν υιοθετούμε την άποψη ότι αποτελούν τις μάχιμες ομάδες της, και ας έχουν πει κατά καιρούς ότι «είναι δικά μας παιδιά». Απλώς μέσα στην κουλτούρα που κυριάρχησε στην μεταπολίτευση, κάθε πράξη που είχε τον ιδεολογικό μανδύα του αντικρατισμού , ήταν δικαιολογημένη από την Ανανεωτική Αριστερά (ενώ το ΚΚΕ τα καταδίκαζε μιλώντας για την «παιδική αρρώστια του κομμουνισμού»).

Σε αυτή την συχνότητα της κατανόησης υπάρχει η πολιτική συνήχηση του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα που είναι υποταγμένος στους δανειστές και στη γοητεία της εξουσίας που θέλει να κρατήσει, υπενθυμίζει τα προσχήματα του παλιού αντισυστημισμού του. Ο μόνος τρόπος γι αυτό είναι να δείχνει ανοχή στη δράση των ομάδων αυτών.
Είναι το λίφτινγκ που χρειάζεται για να θυμίζει και να δικαιολογεί το παρελθόν του.

Liberal

kostasxan