Ο Τζωρτζ Σόρος με το χρήμα του εξαγοράζει συνειδήσεις: Μετά τη διείσδυσή του στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το Συμβούλιο της Ευρώπης, προωθεί τα σχέδια της Ανοιχτής Κοινωνίας μέσω του ΟΗΕ. Δικαίως συγκαταλέγεται, με τους Μπιλ Γκέιτς και Κλάους Σβαμπ, στα αφεντικά του κόσμου!…
[…Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, τα κέντρα λήψης αποφάσεων απομακρύνονται από τους λαούς και τις ιστορικές πρωτεύουσες τους για να συγκεντρωθούν σε μερικές νέες πρωτεύουσες της παγκόσμιας διακυβέρνησης. […] Μετατοπιζόμενη, η εξουσία αλλάζει φύση: θέλει να είναι ορθολογική και παγκόσμια και επομένως απομακρύνεται από την έκφραση της (υποτίθεται παράλογης) θέλησης συγκεκριμένων λαών. Σε αυτό το παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο, τα περισσότερα κράτη είναι μόνο τοπικοί φορείς, με περιορισμένο ρόλο και χωρίς μεγάλα μέσα. Αντίθετα, ορισμένες εταιρείες και ιδιωτικά ιδρύματα είναι παγκόσμιοι παίκτες με σημαντικούς πόρους, απαλλαγμένοι από τη διοικητική και δημοκρατική γραφειοκρατία. Αυτές οι ΜΚΟ και οι διεθνείς οργανισμοί είναι συμπληρωματικοί. Οι ΜΚΟ επιτρέπουν στους «εκτός εδάφους» διεθνείς οργανισμούς να επεκτείνουν τη δράση τους «επί τόπου»· ως αντάλλαγμα, οι διεθνείς οργανισμοί μεταφράζουν τα μηνύματα των ΜΚΟ σε πολιτικούς και θεσμικούς όρους…Grégor Puppinck, Διευθυντής του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δικαίου και Δικαιοσύνης (ECLJ)]
Η έκθεση* που αποκαλύπτουμε έχει την προέλευσή της στις συνέπειες του «σκανδάλου Σόρος» που αποκαλύφθηκε στις στήλες μας τον Φεβρουάριο του 2020. (Δες Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο στα δίχτυα του Σόρος! : Ανιχνεύσεις). Αυτή η έκθεση είναι μια απεικόνιση για το πως, μέσω των ειδικών διαδικασιών του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών, ορισμένες ΜΚΟ κατάφεραν να ασκήσουν παγκόσμια επιρροή στα όρια των κρατών διεισδύοντας σε διεθνείς οργανισμούς. Και αυτό γιατί το Γραφείο της Υπατης Αρμοστείας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα με ετήσιο προϋπολογισμό 13, 6 εκ. δολαρίων αδυνατεί να καλύψει τις οικονομικές ανάγκες των ειδικών εισηγητών. Ετσι, αυτοί αναγκάζονται να καταφεύγουν σε δωρητές.
10 εκ. δολάρια σε 37 εισηγητές
Αυτή η υποστήριξη που χορηγείται σε ορισμένους εμπειρογνώμονες θέτει ένα προφανές πρόβλημα εξάρτησης. Κατά τη διάρκεια των πέντε ετών που αναλύθηκαν από τον Grégor Puppinck, περισσότερα από 10 εκ. δολάρια έχουν καταβληθεί απευθείας σε περιορισμένο αριθμό εισηγητών (37 εισηγητές από τους 121). Τα ποσά ποικίλλουν από τον ένα εμπειρογνώμονα στον άλλο: ο ένας δηλώνει ότι έχει λάβει περισσότερα από 2 εκ., ο άλλος περισσότερα από 1 εκ., έξι, περισσότερα από 500.000 δολάρια και έντεκα άλλοι, περισσότερα από 100.000 δολάρια … Περισσότερα από τα μισά από αυτά τα 10 εκ. δωρήθηκαν από ιδιωτικά ιδρύματα, μεταξύ των οποίων το Foundation Ford (2,2 εκ. δολάρια) και το Open Society Foundations (OSF), το δίκτυο των ΜΚΟ του Τζορτζ Σόρος (1,5 εκ. δολάρια). Το υπόλοιπο προέρχεται από διάφορα κράτη (3,9 εκ.), περίπου πενήντα πανεπιστήμια (1,1 εκ.) και επίσημους διεθνείς φορείς.
Εισηγητές και «Εισηγητές»
«Ο εθελοντικός χαρακτήρας της εργασίας των ειδικών μειώνει σημαντικά το προφίλ των δυνητικών υποψηφίων», εξηγεί ο Puppinck στην έκθεσή του. Το να γίνεις ειδικός εισηγητής απαιτεί δεξιότητες, χρόνο και οικονομικό εισόδημα. Στην πρόσφατη δεκαετία, 135 από τους 222 εμπειρογνώμονες ήταν ακαδημαϊκοί (από τους υπόλοιπους οι περισσότεροι είναι δικηγόροι ή υπάλληλοι ΜΚΟ).
Υπάρχει «ειδικός εισηγητής» και «ειδικός εισηγητής». Υπάρχει αυτός που πασχίζει να πάρει έναν εκτυπωτή, ένα τηλέφωνο και ένα γραφείο και αυτός που διοργανώνει μεγάλα συνέδρια με όλα τα έξοδα πληρωμένα σε ένα παραδεισένιο νησί. Αυτός που αρκείται στον απλό προϋπολογισμό και αυτός που συλλέγει δωρεές.
Σε τι διαφέρουν οι δυο τους; Στο θέμα των εντολών τους, ουσιαστικά, που πρέπει να έχουν μια ενδιαφέρουσα πολιτική βαρύτητα για τους δωρητές, σχεδόν όλες από το φιλελεύθερο κόρπους της Δύσης. Για παράδειγμα, ο Ειδικός Εισηγητής για τα άτομα με λέπρα, η οποία δεν ενδιαφέρει κανέναν, δεν δέχτηκε ούτε λεπτό εκτός προϋπολογισμού μεταξύ 2015 και 2019.
Στη συνέχεια, το βιοτικό επίπεδο ενός ειδικού εξαρτάται από την ιδεολογική του συγγένεια με τους δωρητές και τις σχέσεις του με την κοινότητα των ΜΚΟ. Συνήθως, οι εισηγητές με τις καλύτερες προμήθειες έχουν κοινό παρελθόν ή ακόμη και παρόν με τους ευεργέτες τους. Αυτό συμβαίνει, για παράδειγμα, με την Fionnuala Ní Aoláin (πρόεδρο του διοικητικού συμβουλίου της Open Women Foundations Women Program), τον Dainius Puras (διοικητικό συμβούλιο του Ταμείου Ανοικτής Κοινωνίας-Λιθουανία) ή τον Juan Méndez, ο οποίος ήταν πριν τη θητεία του Γενικός Σύμβουλος της Human Rights Watch, πρόεδρος του International Center for Transnational Justice (ICTJ), ερευνητής στο Ford Foundation στη Νέα Υόρκη (2009), στη συνέχεια μέλος κατά τη διάρκεια της θητείας του στο διοικητικό συμβούλιο της Ανοιχτής Πρωτοβουλία για τη Δικαιοσύνη της Κοινωνίας.
Μια εισηγήτρια εξηγεί ότι έχει συγκεντρώσει περισσότερα από 3 εκ. δολάρια χάρη στις γνωριμίες της στον κόσμο των ιδρυμάτων. Μια άλλη ειδικός διαβεβαίωσε τον Puppinck: «Σε δεκαέξι χρόνια πριν από τη θητεία μου, για την προσωπική μου έρευνα, έβγαλα περίπου 14 εκ. λίρες. Έτσι, όταν πήρα την εντολή είχα ένα σύνολο δεξιοτήτων συγκέντρωσης χρημάτων και πραγματικά βαθιές σχέσεις με μια σειρά χρηματοδοτών, συμπεριλαμβανομένων των ιδρυμάτων Open Society, Ford, Carnegie».
Εξαγορά συνειδήσεων
Τίποτα δεν γίνεται δωρεάν, πρέπει να το γνωρίζετε. Αυτός ο εμπειρογνώμονας, πρώην πρόεδρος της Επιτροπής Συντονισμού Ειδικών Διαδικασιών, ξεκαθαρίζει: οι δωρητές των εισηγητών, είτε ιδιωτικοί οργανισμοί είτε κράτη, δεν είναι φιλάνθρωποι, αλλά επιδιώκουν πολιτικούς στόχους. Συνεχίζει: «Θα ζητιανεύετε, όποιος δίνει χρήματα αυτός καθορίζει και την ατζέντα».
Οι δωρητές λαμβάνουν επίσης μέτρα για να διασφαλίσουν ότι τα χρήματα τους φτάνουν στον επιδιωκόμενο στόχο. Οι περισσότερες από τις επιχορηγήσεις χορηγούνται σε ετήσια βάση και υπόκεινται σε «συμφωνία επιχορήγησης», σύμβαση που περιλαμβάνει την περιγραφή του έργου, το περιεχόμενό του και τις αναμενόμενες επιπτώσεις του. Ποια ελευθερία αφήνεται σε έναν εμπειρογνώμονα του οποίου οι χώροι και οι υπάλληλοι πληρώνονται από ένα ίδρυμα, εάν ένα συμπέρασμα που δεν αρέσει στον προστάτη του συνεπάγεται την απώλεια όλων αυτών των πλεονεκτημάτων;
Η εισηγήτρια Victoria Tauli-Corpuz, η οποία δηλώνει ότι έχει λάβει 800.000 $ από το Ford Foundation, ο συνάδελφός της Dainius Puras, σχεδόν 625.000 $ από την Open Society, η Maina Kiai, λίγο λιγότερα από 660.000 $ από ένα μόνο κράτος σε δύο χρόνια, είναι έτοιμοι να πληρώσουν αυτά τα ποσά εάν παραβιάσουν τη συμφωνία επιχορήγησής τους; Η σχέση εξάρτησης είναι μερικές φορές ακόμη πιο σημαντική αφού, ας θυμηθούμε, οι εισηγητές δεν δηλώνουν όλο το εισόδημά τους. Συχνά συμβαίνει, για παράδειγμα, οι ΜΚΟ να βρίσκουν δόλια μέσα και οικονομικές ρυθμίσεις για να πληρώνουν εμπειρογνώμονες. "Πρέπει να πληρώνεσαι από κάποιον", παραδέχεται νηφάλια ένας από αυτούς, όπως πχ από το Foundation Ford, το οποίο έχει πληρώσει 100.000 δολάρια, το 2017 σε ΜΚΟ που απασχολεί μια εμπειρογνώμονα, προκειμένου να την αποδεσμεύσει για να εργαστεί στο πλαίσιο της εντολής της. Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα στην έκθεση.
Συνεπώς, ο δωρητής καθοδηγεί τα συμπεράσματα των εκθέσεων, αλλά καθορίζει επίσης το θέμα των ερευνών. Ένας πρώην κάτοχος σημαντικής εντολής επιβεβαιώνει ότι αυτή η άτυπη εξουσιοδότηση είναι σχεδόν επίσημη στην κοινότητα. Οι πρώτοι άνθρωποι που ήρθαν σε επαφή και συναντήθηκαν μαζί του, αμέσως μετά την εκλογή του ως Ειδικού Εισηγητή, είναι οι εκπρόσωποι της Ανοικτής Κοινωνίας στη Γενεύη. Η συμφωνία είναι σαφής: «Φυσικά παίρνεις χρήματα από το Ιδρυμα Σόρος … και μετά κάνεις όπως σου ζητούν». Και καταλήγει:«Αυτός που πληρώνει, επιλέγει και τη μουσική».
Ολοι οι «ευεργέτες» του ΟΗΕ είναι…«προοδευτικοί»!
Θα έπρεπε να είμαστε πολύ αφελείς για να φανταστούμε ότι ήταν διαφορετικά. Η ίδια η Ανοικτή Κοινωνία δεν το κρύβει: δηλώνει ότι ο δεσμός με τους ευεργετούμενούς της δεν είναι μόνο οικονομικός, αλλά στοχεύει στη δημιουργία πραγματικών «συμμαχιών για την επίτευξη στρατηγικών στόχων του προγράμματος Ανοικτή Κοινωνία». Όλο το σύστημα θεωρείται προκατειλημμένο όταν οι «στρατηγικοί στόχοι» μιας συντριπτικής πλειοψηφίας δωρητών συγκλίνουν, όπως συμβαίνει με τους δύο μεγαλύτερους δωρητές ειδικών διαδικασιών: την Ανοικτή Κοινωνία και το Foundation Ford.
Δεν παρουσιάζουμε πλέον μόνο την Ανοιχτή Κοινωνία και τον δημιουργό της, τον Τζορτζ Σόρος, το ιδανικό του της «ανοιχτής κοινωνίας» (δηλαδή παγκόσμια και υπερφιλελεύθερη, ακόμη και ελευθεριακή) για την οποία επένδυσε 1,2 δις δολάρια το 2020. Εκστρατεύει ιδίως για απελευθέρωση των ναρκωτικών, της πορνείας ή της άμβλωσης. Λιγότερο γνωστό και ακόμη πιο ισχυρό, το Foundation Ford ισχυρίζεται ότι θέλει να φέρει την «κοινωνική δικαιοσύνη» καθώς και «τη δικαιοσύνη μεταξύ των φύλων, των γενών και των εθνών» μέσω θεσμικών και κοινωνικών αναστατώσεων. Η αξία των περιουσιακών στοιχείων του ξεπέρασε τα 14 δις δολάρια το 2019 και καταβάλλει επιχορηγήσεις μεταξύ 500 και 700 εκ. δολαρίων κάθε χρόνο. Μόνο στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έχει γίνει ο μεγαλύτερος χρηματοδότης στον κόσμο, με 387 εκ. δολάρια σε επιχορηγήσεις το 2017, πολύ μπροστά από την Ανοικτή Κοινωνία (224 εκ. δολάρια) και το Foundation Bill & Melinda Gates (173 εκ. δολάρια).
Η οργάνωση του Τζορτζ Σόρος θέλει τόσο να ελέγξει τη φάμπρικα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ώστε να το καταγράφει χωρίς υπονοούμενα στα έγγραφά της. Το 2017, η Ανοιχτή Κοινωνία δήλωσε μια πληρωμή 100.000 δολαρίων στο Κέντρο για την Παγκόσμια Ηγεσία των Γυναικών (CWGL), ένα φεμινιστικό κέντρο ακτιβισμού που συνδέεται με το Πανεπιστήμιο Rutgers (New Jersey). Ο σκοπός της δωρεάς αναφέρεται: «Να επηρεάσει τον ειδικό εισηγητή των Ηνωμένων Εθνών για τις σύγχρονες μορφές δουλείας». Η Ανοιχτή Κοινωνία θα ήθελε η ειδική εισηγήτρια, Urmila Bhoola, να αναγνωρίσει την οικιακή εργασία ως μορφή δουλείας .Το επόμενο έτος στη θεματική της έκθεση που δημοσιεύτηκε με τη σφραγίδα του ΟΗΕ και ήταν αφιερωμένη είχε τίτλο «Συνέπειες της δουλείας και της δουλείας για περιθωριοποιημένες γυναίκες μετανάστριες εργαζόμενες στον τομέα των οικιακών υπηρεσιών παγκοσμίως ».
Εν τω μεταξύ, το CWGL κινητοποίησε την τεχνογνωσία του και αφιέρωσε όλη του την ενέργεια στην ώθηση της Urmila Bhoola προς τη “σωστή” κατεύθυνση. Αυτός ο οργανισμός (επίσης χρηματοδοτείται, μεταξύ άλλων, από τα ιδρύματα Ford και Oak) αυτοπροσδιορίζεται ως ειδικός στο λόμπι στα Ηνωμένα Έθνη. Η ανώτερη διευθύντρια για τα προγράμματα του Παγκόσμιου Λόμπι, η Melissa Upreti, έχει ως επάγγελμα, αφού έχει εργαστεί στο παρελθόν για το μεγαλύτερο νομικό λόμπι στον κόσμο για τις αμβλώσεις, το Κέντρο για τα Αναπαραγωγικά Δικαιώματα, και η οποία δραστηριοποιείται στους κόλπους της Ανοιχτής Δημοκρατίας. Αλλά πάνω απ' όλα, έχει το πλεονέκτημα ότι είναι η πρόεδρος της ομάδας εργασίας των Ηνωμένων Εθνών για την καταπολέμηση των διακρίσεων κατά των γυναικών. Για να το θέσω πιο ξεκάθαρα: το έργο της Melissa Upreti του CWGL είναι να επηρεάσει τα Ηνωμένα Έθνη και την ομάδα των εμπειρογνωμόνων που προεδρεύει … Η καλύτερη εγγύηση της επιτυχίας είναι ο εαυτός μας.
Ανοιχτή Κοινωνία: εξασφαλισμένες «επενδύσεις»
Τα χρήματα της Ανοιχτής Κοινωνίας επενδύονται αποτελεσματικά. Πρώτον, το CWGL συντάσσει μια έκθεση για το επιθυμητό θέμα και τη δίνει στον εισηγητή, συμμετέχει, στις 11 και 12 Απριλίου 2018, σε μια στρογγυλή τράπεζα εμπειρογνωμόνων υπό την αιγίδα του για το ίδιο ακριβώς θέμα. Η επίσημη έκθεση, που δημοσιεύθηκε τον Ιούλιο του 2018, πραγματεύεται ακριβώς το θέμα που επιθυμεί η Ανοικτή Κοινωνία και κάνει αρκετές αναφορές στο έγγραφο του Κέντρου για την Παγκόσμια Ηγεσία των Γυναικών. Αλλά το Κέντρο δεν σταματά εκεί και διασφαλίζει την προώθηση της έκθεσης του ΟΗΕ μέσω δημόσιας συνάντησης που διοργανώθηκε στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη και τη δημοσίευση συνέντευξης με τον ειδικό εισηγητή, παρουσιάζοντας την έκθεσή του λεπτομερώς.
Τα επόμενα δύο χρόνια, αρκετά μέλη της ομάδας εργασίας των Ηνωμένων Εθνών υπό την προεδρία της Melissa Upreti κλήθηκαν στο CWGL για «διαβουλεύσεις» πριν συντάξουν τη θεματική τους έκθεση. Αυτή, που παρουσιάστηκε στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων τον Ιούλιο του 2021, αποτελεί σύνοψη του ριζοσπαστικού ακτιβισμού. Καταδικάζει «αιώνες πατριαρχικών, αποικιακών και φυλετικών θεσμών και νομικών και πολιτικών πλαισίων», καταγγέλλει «πατριαρχική καταπίεση, πανταχού παρόντα σεξιστικά στερεότυπα, στιγματισμό και ταμπού», βάζει στο ίδιο επίπεδο μια συγκεκριμένη βία που υπέστη μια γυναίκα και μια «απρογραμμάτιστη εγκυμοσύνη», εξισώνει την αντίρρηση συνείδησης των γιατρών στην άμβλωση με "μορφές βίας με βάση το φύλο που μπορεί να εξομοιωθεί με βασανιστήρια ή σκληρή, απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση", ή καλεί τα κράτη να "αναλάβουν δράση για την καταπολέμηση της τοξικής αρρενωπότητας".
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η χρηματοδότηση ενός κέντρου ακτιβιστών και το έργο με επιρροή ενός λόμπι που συνδυάζει πολλές λειτουργίες σε πείσμα της απαίτησης ανεξαρτησίας των ειδικών διαδικασιών επιτρέπουν στην Ανοιχτή Κοινωνία να βρίσκεται στην πηγή και στο συμπέρασμα μιας έκθεσης που αποτελεί αναφορά για όλο τον κόσμο.
Ο εισηγητής Méndez και το Foundation Ford
Εάν η Ανοιχτή Κοινωνία είναι η πιο επικριτική οργάνωση, ο δισεκατομμυριούχος δημιουργός της, Τζορτζ Σόρος, αρέσκεται να σχεδιάζει την άνοδο του και να προβάλλει την εξουσία του. Από τότε που έγινε «ο άνθρωπος που ανατίναξε την Τράπεζα της Αγγλίας» στις 16 Σεπτεμβρίου 1992, είναι το φόβητρο όσων αντιτίθενται στη διάλυση των εθνών και αρνούνται να πιστέψουν ότι η ελευθερία είναι καρπός του χάους. Αλλά αν ενσαρκώνει θαυμάσια τον μαχητικό προοδευτισμό, άλλες οργανώσεις, πιο ισχυρές και διακριτικές από αυτόν, εργάζονται επίσης πολύ αποτελεσματικά για να δημιουργήσουν τον ιδανικό του κόσμο. Το Ford Foundation είναι ένα από αυτά και η έκθεση του Juan Méndez με τίτλο Gender Perspectives on the Prohibition of Torture and Cruel (Προοπτικές φύλου στα βασανιστήρια και άλλες σκληρές, απάνθρωπες ή εξευτελιστικές μεταχειρίσεις ή τιμωρίες), είναι ένα τέλειο παράδειγμα του modus operandi του, λιγότερο θορυβώδες αλλά εξίσου αποτελεσματικό με αυτό της Ανοιχτής Κοινωνίας.
Όλα ξεκίνησαν ένα χρόνο μετά τον διορισμό του Αργεντινού Juan Méndez ως «ειδικού εισηγητή για βασανιστήρια και άλλες τιμωρίες ή σκληρές,απάνθρωπες ή εξευτελιστικές συμπεριφορές». Βρισκόμαστε στο 2011 και μια δομή που ονομάζεται “Πρωτοβουλία κατά των Βασανιστηρίων” ιδρύεται στο Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ανθρωπιστικού Δικαίου στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο στην Ουάσινγκτον. Ο σκοπός της; «Να ολοκληρώσει τις δραστηριότητες του εισηγητή, του καθηγητή Méndez, ιδίως στους τομείς παρακολούθησης, εφαρμογής και διάδοσης της εργασίας του». Η Πρωτοβουλία κατά των Βασανιστηρίων υποστηρίζεται από το πανεπιστήμιο, αλλά λαμβάνει επίσης σημαντικά κεφάλαια από διάφορα ιδρύματα, συμπεριλαμβανομένου του Ιδρύματος Ford.
Η άρνηση (γιατρών) της άμβλωσης είναι βασανιστήριο!
Το 2015, το Ιδρυμα κατέβαλε 15.000 δολάρια και στη συνέχεια 75.000 δολάρια, για τις δαπάνες της σύνταξης και δημοσίευσης μιας έκθεσης για το «φύλο και βασανιστήρια», για την αμοιβή ερευνητικών βοηθών, ταξιδιών, εκδηλώσεων παρακολούθησης και οργάνωσης μιας διαβούλευσης από την οποία προέκυψε ένα έγγραφο εργασίας, Προοπτικές φύλου στα βασανιστήρια και άλλες σκληρές, απάνθρωπες ή εξευτελιστικές μεταχειρίσεις ή τιμωρίες. Αυτό το κείμενο δεν μιλά για κλειτοριδεκτομή ή Γκουαντάναμο αλλά επιβεβαιώνει, ουσιαστικά, ότι η απαγόρευση της άμβλωσης είναι μια μορφή βασανισμού. Το 2016, η έκθεση του Juan Méndez, ο οποίος δεν μπήκε καν στον κόπο να αλλάξει τον τίτλο, δημοσιεύτηκε με τη σφραγίδα του ΟΗΕ, ήταν μόνο 23 σελίδες και δεν ανέφερε ποτέ αυτή τη χρηματοδότηση.
Η επιχείρηση δεν τελειώνει εκεί. Μόλις δημοσιευθεί, το κείμενο προωθείται ενεργά από αρκετούς ειδικούς εισηγητές με τους ίδιους προστάτες. Στις 20 Μαρτίου 2018, το βιβλίο Gender Perspectives on Torture: Law and Practice, που χρηματοδοτήθηκε από το Ford Foundation και βασίστηκε σε αυτήν την έκθεση, παρουσιάστηκε δημόσια στην 62η σύνοδο της Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για την κατάσταση της γυναίκας. Όπως εξηγήσαμε, αυτή η έκθεση είναι έγκυρη σε όλο τον κόσμο και ως εκ τούτου θα αναφέρεται ως αναφορά σε πολυάριθμες αποφάσεις υπερεθνικών δικαιοδοσιών, ιδίως από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και το Διαμερικανικό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Το Foundation Ford είναι παρόν σε κάθε στάδιο αυτής της διαδικασίας, αλλά η επιρροή του στην απόφαση των δικαστών του Στρασβούργου και του San José δεν γίνεται αντιληπτή, εκτός από έναν προσεκτικό και έμπειρο παρατηρητή.
ΜΚΟποίση διεθνών θεσμών
Ο έλεγχος των μεγάλων ιδρυμάτων στη φάμπρικα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ακόμη πιο εύκολος, καθώς οι περισσότεροι ειδικοί εισηγητές δεν χρειάζεται να ενθαρρύνονται ή να διαφθείρονται για να προωθούν τους ιδεολογικούς στόχους των ευεργετών τους: τους συμμερίζονται. Προέρχονται από τον ίδιο κόσμο, γνωρίζονται, σχετίζονται, συνεπιλέγουν.
Από τους 222 κατόχους εντολών που υπηρέτησαν από το 2010, τουλάχιστον 52 κατείχαν ή κατέχουν θέση στο Ιδρυμα Ford, στην Ανοικτή Κοινωνία ή σε ΜΚΟ που συνδέεται με αυτούς. Βρίσκουμε τους ίδιους οργανισμούς που παρείχαν τους «δικαστές του Σόρος» του ΕΔΑΔ (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων): τη Διεθνή Αμνηστία (14 εμπειρογνώμονες), τη Διεθνή Επιτροπή Νομικών (12), την ίδια την Ανοικτή Κοινωνία (6), το Human Rights Watch (4) ή την Επιτροπή του Ελσίνκι.
Στους κόλπους της Επιτροπής Συντονισμού, 17 εμπειρογνώμονες από τους 47 (36%!) κατείχαν μια υπεύθυνη θέση σε αυτό το δίκτυο. Ακόμα πιο προβληματικό από ηθική άποψη, 41 εμπειρογνώμονες συνεχίζουν κατά τη διάρκεια της θητείας τους να ασκούν ευθύνες, ακόμη και να συμμετέχουν στα διοικητικά συμβούλια των ΜΚΟ.
Ορισμένοι απ’ αυτούς συνεχίζουν, μετά την εκλογή τους, "να συμπεριφέρονται σαν ακτιβιστές ΜΚΟ, προωθώντας τις δικές τους πολιτικές ιδέες και υπερβαίνοντας έτσι τους όρους της εντολής τους, κατά παράβαση του κώδικα δεοντολογίας", συνοψίζει ο πληροφοριοδότης. Αυτή η “ΜΚΟποίηση” των ειδικών διαδικασιών, η οποία συνοδεύεται από πτώση του επιπέδου των εισηγητών και της σοβαρότητας του έργου τους, αποδεικνύεται τέλεια από την περίπτωση της Tlaleng Mofokeng.
Αυτή η ειδική εισηγήτρια για το δικαίωμα στην υγεία, που εκλέχτηκε το 2020, είναι μια διάσημη ακτιβίστρια για τις αμβλώσεις, τις οποίες έκανε ως γιατρός και τις οποίες περιγράφει ως «ριζοσπαστική πράξη αγάπης του εαυτού μας». Συμμετέχει στο διοικητικό συμβούλιο οκτώ τουλάχιστον οργανώσεων που προωθούν τις αμβλώσεις στην Αφρική, τιμήθηκε από το Ιδρυμα Γκέιτς, επαινέθηκε από το παγκόσμιο λόμπι για τις αμβλώσεις (International Planned Parenthood Federation), χρηματοδοτήθηκε από την Ανοιχτή Κοινωνία. Είναι επικεφαλής της τηλεοπτικής εκπομπής Sex Talk with Dr T και έχει γράψει ένα βιβλίο σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης που διδάσκει σαδομαζοχιστικές πρακτικές και παρουσιάζει τη νομιμοποίηση της πορνείας ως μια τελική μορφή φεμινισμού…
Δικαίωμα στη… «σεξουαλική εργασία»!
Δεν αποτελεί έκπληξη ότι η έναρξη της θητείας της είναι σύμφωνη με τις προηγούμενες δεσμεύσεις της. Σε μια προκαταρκτική έκθεση, ανακοινώνει το χρώμα: πρέπει να αμφισβητηθεί η «συντηρητική ηθική» σε σεξουαλικά ζητήματα, «κατάλοιπο της αποικιακής κατάκτησης» και να επανεξεταστεί η «ηθική της σεξουαλικής εργασίας». Η πρώτη της έκθεση θα επικεντρωθεί στο «δικαίωμα στη σεξουαλική και αναπαραγωγική υγεία». Μπορούμε να στοιχηματίσουμε ότι η Ανοικτή Κοινωνία δεν θα χρειαστεί να ξοδέψει πολλά χρήματα για να “επηρεάσει” τα συμπεράσματα αυτής της εισηγήτριας.
Ο ρόλος «προοδευτικών» Πανεπιστημίων
Δεν προέρχονται όλοι οι εισηγητές από τα μεγάλα ιδρύματα που χρηματοδοτούν το σύστημα. Όταν ένας νέος κάτοχος εντολής δεν είναι από το σεράι, μερικές φορές “προσλαμβάνεται” ως μαθητευόμενος ένας άσχετος. Η δράση του Πανεπιστημίου του Έσσεξ και του Κέντρου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του, μιας δομής με «παράδοση στην υποστήριξη και φιλοξενία των ειδικών εισηγητών των Ηνωμένων Εθνών», είναι εύγλωττη από αυτή την άποψη.
Το 2012, ο Ahmed Shaheed, που πρόσφατα εξελέγη Ειδικός Εισηγητής για το Ιράν, προσλήφθηκε ταυτόχρονα από αυτό το πανεπιστήμιο ως «επισκέπτης καθηγητής» (χάρη στη χρηματοδότηση 144.500 λιρών από το Sigrid Rausing Trust) και από το City University της Νέας Υόρκης. Λίγα χρόνια αργότερα, καθώς ο Shaheed διορίστηκε εισηγητής για τη θρησκευτική ελευθερία, το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Πανεπιστήμιο του Essex και το alter ego του της Νέας Υόρκης, το Ινστιτούτο Ralph Bunche, δημιουργούν μια κοινή μονάδα για να βοηθήσει τον εισηγητή στην έρευνα, την παρακολούθηση, την προώθηση των συμπερασμάτων του. Το πρόγραμμα εργασίας αυτής της μονάδας αντιστοιχεί ακριβώς στην ατζέντα του εμπειρογνώμονα … Εχοντας αυτό το ακαδημαϊκό «έργο», ο Shaheed παρουσιάζει εκθέσεις διαποτισμένες με τη φρασεολογία «wokist» των αγγλοσαξονικών πανεπιστημίων. Σε αντίθεση με ό, τι έκαναν οι προκάτοχοί του, ανέπτυξε μια αθεϊστική και κοινοτιστική αντίληψη της θρησκευτικής ελευθερίας και προώθησε την έννοια της «ισλαμοφοβίας».
Το 2015, ο νέος Ειδικός Εισηγητής για την Υγεία, Dainius Puras, αναλαμβάνεται με παρόμοιο τρόπο από το Πανεπιστήμιο του Essex. Γίνεται αναπληρωτής καθηγητής, επωφελείται από μια ομάδα αφιερωμένη στην εκτέλεση της εντολής του, η οποία συντάσσει τις εκθέσεις του, οργανώνει τα πολυάριθμα ταξίδια του και τις διαβουλεύσεις του … Σε ποιον δίνει λόγο αυτό το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων; Όπως πάντα, πρέπει να παρακολουθήσουμε τη ροή του χρήματος: Η Ανοιχτή Κοινωνία λέει ότι κατέθεσε 100.000 $ το 2017 και πάνω από 380.000 $ το 2018 "για να ενισχύσει τη δέσμευση και την ερευνητική ικανότητα του Ειδικού Εισηγητή". Την ίδια περίοδο, ο Puras είπε ότι έλαβε μόνο 5.000 $ …
Η οικογένεια εμπόδιο στην κοινωνική συνοχή!!!
Αν η οικονομική εξάρτηση δεν ήταν αρκετή για να αποδείξει την αλληλοσυνενόηση όλων αυτών των φορέων, θα μπορούσαμε να αρκεστούμε στην ανάγνωση των εκθέσεων του Dainius Puras: καταγγέλλει την “ξενοφοβία, τις παραδοσιακές οικογενειακές αξίες και άλλες μορφές διακρίσεων” ως «εμπόδια στην κοινωνική συνοχή», αμφισβητεί την ποινικοποίηση της κατανάλωσης ναρκωτικών ή την παράνομη είσοδο μεταναστών κ.ο.κ.
Η περίπτωση του Πανεπιστημίου του Έσσεξ είναι μόνο μία απεικόνιση της σύνδεσης μεταξύ πανεπιστημίων, ιδρυμάτων και ειδικών εισηγητών. Η Ανοικτή Κοινωνία έχει χρηματοδοτήσει άλλες εντολές μέσω των πανεπιστημίων της Νέας Υόρκης, του Νιου Τζέρσεϋ και του Σουνγκουνκούνκουαν, στη Νότια Κορέα. Το Ford Foundation δεν αποτελεί εξαίρεση και επίσης «υποστηρίζει» εμπειρογνώμονες μέσω των πανεπιστημίων της Νέας Υόρκης, της Ουάσινγκτον, της Αριζόνα, της Καλιφόρνιας, του Σάο Πάολο…
Δίκτυο παγκόσμιας διακυβέρνησης
Kάποιοι σφετερίστηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα μέσω του μηχανισμού των ειδικών διαδικασιών. "Είναι γεγονός ότι μεγάλα ιδρύματα όπως Ford, Gates ή Open Society διαπερνούν οικονομικά ολόκληρο το οικοσύστημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πέρα από τα Ηνωμένα Έθνη", γράφει ο νομικός στο τέλος της έκθεσής του. Αυτά τα μεγάλα ιδρύματα, ΜΚΟ και πανεπιστημιακά κέντρα αποτελούν το «υπόστρωμα» από το οποίο προέρχεται και από το οποίο ενεργεί ένα μεγάλο μέρος των εμπειρογνωμόνων. Αυτό το υπόστρωμα, ως ανυποψίαστο, αποτελεί ένα άτυπο δίκτυο παγκόσμιας διακυβέρνησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
* Ολόκληρη η έκθεση του Grégor Puppinck, διευθυντή του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δικαίου και Δικαιοσύνης (ECLJ), βρίσκεται στη διεύθυνση: https://eclj.org/the-financing-of-un-experts-report?lng=fr
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
Πηγή: VALEURS ACTUELLES – 1η Αυγούστου 2021
Ακολουθούν αποσπάσματα από το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του γαλλικού περιοδικού Valeurs Actuelles για τον συσχετισμό του δικτύου ΜΚΟ του Τζορτζ Σόρος με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Ολόκληρη η μετάφραση στο τεύχος 118 του Άρδην.
Του Μπαστιέν Λεζέν (Bastien Lejeune), Valeurs Actuelles στις 17/02/2020
Μια αποκαλυπτική έκθεση αναδεικνύει τη διείσδυση του δικτύου ΜΚΟ του δισεκατομμυριούχου στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που επιβάλλει στην Ευρώπη την ιδεολογία της «ανοιχτής κοινωνίας».
(…)
Όλα ξεκινούν από το Στρασβούργο, στα άδυτα του Μεγάρου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, την εμβληματική έδρα του ΕΔΔΑ που σχεδίασε ο Βρετανός αρχιτέκτονας λόρδος Ρίτσαρντ Ρότζερς (Richard Rogers). Μεταξύ των πολυάριθμων ΜΚΟ που λειτουργούν εδώ, το «Ευρωπαϊκό Κέντρο Δικαίου και Δικαιοσύνης» (European Centre for Law and Justice, ECLJ) συμμετέχει επί πάνω από είκοσι χρόνια στο παιχνίδι επιρροών και άσκησης πίεσης, το οποίο υφαίνεται γύρω από τους δικαστές. Ο διευθυντής του, ο Γκρέγκορ Πούπινκ (Grégor Puppinck), παρεμβαίνει σε πολλές υποθέσεις του Δικαστηρίου και διατηρεί καλές σχέσεις με τα περισσότερα μέλη του.
Μια μέρα, ακούει ένα από αυτά να αναφέρει την ύπαρξη στο Δικαστήριο των «δικαστών Σόρος»: Του υποδεικνύεται η περίπτωση του Ούγγρου Αντράς Σαγιό (András Sajó). Αυτός ο πανεπιστημιακός είναι ένας από τους ιδρυτές του «Πανεπιστημίου Κεντρικής Ευρώπης» του Τζορτζ Σόρος, με τον οποίο διατηρεί φιλικές σχέσεις από παλιά. Συνδέεται με το Open Society Foundation από το 1988, συμμετείχε μάλιστα στο διοικητικό συμβούλιο του Open Society Justice Initiative στη Νέα Υόρκη, από το 2001 έως το 2007. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην «Υπόθεση των Εσταυρωμένων».
Μικρή αναδρομή. Πέμπτη 27 Ιουλίου 2006: Η Σόιλε Λάουτσι (Soile Lautsi), Ιταλίδα μητέρα, καταφεύγει στο ΕΔΔΑ για να προσβάλει την παρουσία χριστιανικών σταυρών στα δημόσια σχολεία της Ιταλίας. Τρία χρόνια αργότερα, ο Σαγιό συμμετέχει στη σύνθεση του δικαστηρίου που καταδικάζει την Ιταλία, με το σκεπτικό ότι «η υποχρεωτική εμφάνιση ενός θρησκευτικού συμβόλου κατά την άσκηση δημόσιας λειτουργίας (…) περιορίζει τα δικαιώματα των γονέων να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους». Οι σταυροί πρέπει να εξαφανιστούν. Στη συνέχεια, η ιταλική κυβέρνηση αναθέτει… στον Γκρέγκορ Πούπινκ τη διεξαγωγή της έφεσης. Το 2011, στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο, όπου δεν συμμετείχε ο Αντράς Σαγιό, ανατρέπεται η απόφαση και δικαιώνει την Ιταλία ενάντια στην καταγγέλλουσα. Μετά από αυτή τη νίκη, απονέμεται στον δικηγόρο ο τίτλος του Ιππότη της ιταλικής Δημοκρατίας από την κυβέρνηση, το ιταλικό ισοδύναμο της Λεγεώνας της Τιμής.
Η περίεργη ιδεολογική στροφή του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Ο Πούπινκ παρακολουθεί τα τεκταινόμενα από τα πρώτα θεωρεία, αλλά δεν υποψιάζεται την εποχή εκείνη την ύπαρξη ενός ευρύτερου φαινομένου. «Μου είχαν πει ότι υπήρχαν ένας ή δύο ‘δικαστές Σόρος’ στο Δικαστήριο», λέει, «αλλά δεν τους δινόταν ιδιαίτερη σημασία, αφού υπήρχαν επίσης και ελευθεροτέκτονες ή καθολικοί. Ήταν μέρος της αντιπροσωπευτικότητας του συστήματος και των συνήθων παιγνίων επιρροής που συναντά κανείς σε οποιονδήποτε θεσμό».
Ωστόσο, με την πάροδο των ετών, έλκει τη προσοχή του η αύξηση αποφάσεων όλο και πιο τονισμένων ιδεολογικά από ό, τι στο παρελθόν. Το Δικαστήριο, το οποίο συνήθιζε να λαμβάνει αποφάσεις στο πεδίο της δικαιοσύνης, ασχολείται πλέον όλο και πιο πολύ με υποθέσεις που αφορούν στην «ανοχή και το ανοικτό πνεύμα, χωρίς τα οποία δεν υπάρχει “δημοκρατική κοινωνία”» και θεωρεί υποχρέωσή του να «εγγυάται τις συνθήκες “κοινής διαβίωσης”, ως στοιχείο της «προστασίας των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του άλλου».
(…)
Έξι μήνες μεθοδικής έρευνας και 200 σελίδες αναφοράς αργότερα…
Ο Σόρος αρέσκεται να εμφανίζεται ως «αρχηγός κράτους χωρίς κράτος». Πράγματι, δεν έχει ανάγκη καμία χώρα για να πραγματοποιήσει το έργο του… Οι 47 χώρες που έχουν υπογράψει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα είναι υποχρεωμένες να ευθυγραμμίζουν τις εθνικές τους νομοθεσίες με τη νομολογία που έχει θεσπίσει το Δικαστήριο. Γιατί λοιπόν να επιχειρήσει κανείς να επηρεάσει 47 διαφορετικά κράτη, όταν δύναται να τους υπαγορεύσει τι πρέπει να κάνουν μέσω μιας υπερεθνικής νομολογίας;
Η υπόθεση των Εσταυρωμένων επανέρχεται στο μυαλό του Γκρέγκορ Πούπινκ, ο οποίος από τότε γίνεται μάρτυρας διαφόρων περιπτώσεων όπου η σύνδεση ενός δικαστή με μια οργάνωση μπορούσε να επηρεάσει τη κρίση του Δικαστηρίου. Ο κάτοχος διδακτορικού του Δικαίου, Πούπινκ, αναλαμβάνει τότε ένα πρώτο συστηματικό έργο: να εξετάσει τα βιογραφικά των 100 δικαστών που συμμετείχαν στο Δικαστήριο από το 2009 και μετά ώστε να επισημάνει ενδεχόμενους δεσμούς τους με τις ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στην έδρα του ΕΔΑΔ. Εξετάζει σχολαστικά όλα τα δημόσια στοιχεία που διαθέτει η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης. Αυτή η καταγραφή τον οδηγεί πολύ πιο μακριά από αυτό που περίμενε. Μετά από έξι μήνες μεθοδικής έρευνας, καταλήγει σε ένα διεξοδικό πόρισμα βασισμένο σε 200 σελίδες παραρτημάτων. Το έργο του αποκαλύπτει ένα σύστημα που επέτρεψε στο δίκτυο των ΜΚΟ του Τζορτζ Σόρος να επεκτείνει την επιρροή του στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και να το προσηλυτίσει σταδιακά στην ιδεολογία του.
ΜΚΟ, δικαστές και το σιδηρούν παραπέτασμα… οι λόγοι για μια σχέση
Για να κατανοήσουμε πώς το δίκτυο της Ανοικτής Κοινωνίας ήταν σε θέση να διεισδύσει στον υψηλότερό ευρωπαϊκό δικαιοδοτικό θεσμό, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε πώς λειτουργεί. Κάθε μία από τις 47 χώρες που έχουν υπογράψει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα διαθέτει ένα μέλος δικαστή του Δικαστηρίου. Όταν πρόκειται να πληρωθεί μια θέση, η εν λόγω κυβέρνηση υποβάλλει κατάλογο τριών υποψηφίων –όχι απαραίτητα επαγγελματιών δικαστών– στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης (PACE), η οποία εκλέγει έναν, για μια μη ανανεώσιμη περίοδο εννέα ετών.
Για διάφορους λόγους, οι προσωπικότητες που προτείνονται στην PACE προέρχονται συχνά από μη κυβερνητικές οργανώσεις. Κατά την εποχή του Σιδηρού Παραπετάσματος, το Δικαστήριο είχε συγκροτηθεί σε αντίθεση με την εξουσία των κρατών: κάθε πολίτης θύμα καταπίεσης στη χώρα του μπορεί να παρουσιάσει την υπόθεσή του στο θεσμικό όργανο και να ελπίζει ότι θα τον δικαιώσει εναντίον της χώρας προέλευσής του. Οι ΜΚΟ διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία, διότι θεωρείται ότι είναι ανεξάρτητες από τις κυβερνήσεις.
(…)
Το Open Society με τα 32 δισ. δολάρια, στην κορυφή του κόσμου των ΜΚΟ
Η απαρίθμηση, όσο και αν κουράζει, είναι δυστυχώς απαραίτητη για να καταφανεί το βάρος του Open Society στο ΕΔΔΑ. Στο υψηλότερο σκαλοπάτι του βάθρου των ΜΚΟ που έχουν «τοποθετήσει» δικαστή στο Δικαστήριο, βρίσκεται το ίδιο το Open Society Foundations. Δώδεκα δικαστές έχουν υπηρετήσει στο ΕΔΔΑ αφού πρώτα κατείχαν σημαντικές θέσεις σε κάποιο κλάδο του ιδρύματος, συνήθως στο Open Society Justice Initiative (Πρωτοβουλία για τη Δικαιοσύνη της Ανοικτής Κοινωνίας). Το δίκτυο των επιτροπών και των ιδρυμάτων του Ελσίνκι (Helsinki Watch) έχει επίσης ισχυρή παρουσία με επτά δικαστές. Ακολουθούν η Διεθνής Επιτροπή Νομικών (ICJ), με πέντε δικαστές, η περίφημη Διεθνής Αμνηστία, με τρεις δικαστές και το Human Rights Watch (HRW), το Κέντρο Ατομικών Δικαιωμάτων στην Ευρώπη (Κέντρο AIRE), καθώς και το Διεθνές Κέντρο για τη Δικαστική Προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Interights), με έναν δικαστή η κάθε οργάνωση.
Η ανεξαρτησία αυτών των ΜΚΟ έναντι του Open Society είναι συνήθως ψευδεπίγραφη, καθώς η διείσδυση του τελευταίου για περισσότερα από τριάντα χρόνια στον κόσμο των μη κυβερνητικών οργανώσεων υπήρξε πολύ αποτελεσματική: όλες χρηματοδοτούνται, ενίοτε με πολύ σημαντικά ποσά, από τον οργανισμό στον οποίο ο Τζορτζ Σόρος έχει επενδύσει 32 δισεκατομμύρια δολάρια από το 1984. Πώς να πιστέψει κανείς, για παράδειγμα, ότι το Human Rights Watch δεν λογοδοτεί στο Open Society, από το οποίο έχει λάβει 100 εκατομμύρια δολάρια από το 2010; Το ίδιο συμβαίνει και με τις επιτροπές του Ελσίνκι, των οποίων το 40% του προϋπολογισμού το 2017 προήλθε από τους πόρους του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου και του ιδρύματός του. Την ίδια χρονιά, η Διεθνής Επιτροπή Νομικών έλαβε 650.000 δολάρια, ενώ η Διεθνής Αμνηστία 300.000 δολάρια το 2016. Για να γίνει ακόμη πιο σαφής η σύγκλιση συμφερόντων των διαφορετικών οργανισμών, αρκεί να παραθέσουμε το ίδιο το Open Society, που ισχυρίζεται στην ιστοσελίδα του ότι οι δεσμοί που αναπτύσσει δεν είναι μόνο οικονομικοί, αλλά αποσκοπούν στη δημιουργία πραγματικών «συμμαχιών για την επίτευξη στρατηγικών στόχων του προγράμματος της ανοιχτής κοινωνίας». Το Open Society και οι ΜΚΟ που χρηματοδοτεί μοιράζονται συνεπώς τους ίδιους στόχους.
Όταν ένας αξιωματούχος του Συμβουλίου της Ευρώπης θεωρητικοποιεί τον «homo sorosensus»
Ποιος είναι ο σκοπός τους; Το συνοψίζει καλά ένας άλλος λειτουργός, ο Λετονός Νιλς Μουιζνιέκς (Nils Muiznieks), ο οποίος ήταν διευθυντής των προγραμμάτων του Open Society στη χώρα του, πριν αναλάβει τη θέση του Επιτρόπου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Το 2009, εξηγούσε στην εφημερίδα Open Society News ότι το OSF απεργάζεται την έλευση του «νέου ανθρώπου της ανοιχτής κοινωνίας», τον οποίο αποκαλεί «homo sorosensus» – από το όνομα του ευεργέτη του – σε αντιδιαστολή με τον πάλαι ποτέ «homo sovieticus». Φραστικά, η ήπια ισχύς που ασκείται από το Open Society λαμβάνει τη μορφή της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ατομικών ελευθεριών, της δημοκρατίας ή της καταπολέμησης της κλιματικής αλλαγής. Στην πραγματικότητα, συγκεκριμενοποιείται με τη δράση για την εξάλειψη των συνόρων, την απολογία της μετανάστευσης, την προώθηση της ευθανασίας και της άμβλωσης ή την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών και της πορνείας. Το 2018, ο ίδιος ο Νιλς Μουιζνιέκς, που θεωρητικοποιεί τον homo sorosensus, καταδικάζει έντονα το νομοσχέδιο του Βίκτορ Ορμπάν να φορολογήσει τις ΜΚΟ που λαμβάνουν ξένες χρηματοδοτήσεις με τα ακόλουθα χαρακτηριστικά επιχειρήματα: «Τα προβλεπόμενα μέτρα είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά στον βαθμό που αφορούν οργανώσεις ή πρόσωπα που ενεργούν για την προστασία των δικαιωμάτων των μεταναστών, των αιτούντων άσυλο και των προσφύγων, πράγμα απόλυτα νόμιμο σε μια δημοκρατική κοινωνία».
(…)
Ολόκληρο το κείμενο στο τεύχος 118 του περιοδικού Άρδην
Μετάφραση: Δημήτρης Παπαμιχαήλ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου