« Είμαστε στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσουμε επιτέλους την παγκόσμια κυκλοφορία του πολυαναμενόμενου μανιφέστου του παγκόσμιου ηλίθιου και του μη κάνουμε τίποτα…
ΤΟ Μ ΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ G LOBAL I DIOT
Είμαστε στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσουμε επιτέλους την παγκόσμια κυκλοφορία του πολυαναμενόμενου μανιφέστου του παγκόσμιου ηλίθιου που περιμέναμε εδώ και χρόνια. Η έλλειψη έγινε αισθητή παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες για επιμέρους εκδόσεις. Γράφτηκε από έναν Σουηδό ποιητή και συγγραφέα, τον Gustav Sjoberg. Ο τίτλος είναι ακόμη και σαγηνευτικός, «Η άνθηση των πάντων ή Για την άνθηση όλης της ύλης» και το προτεινόμενο θέμα είναι ελκυστικό: «Για τη φύση της ποίησης». Δεν μιλάμε όμως μόνο για ποίηση, όπως θα δείτε, είναι μια σύλληψη του κόσμου που προσφέρεται στη λιτή τιμή των 18 ευρώ (η Neri Pozza την εκδίδει στην Ιταλία). Εκτός από τα μαθημένα αποσπάσματα, δεν λείπουν τοπικά παραδείγματα και δείγματα κάθε είδους για να υποστηρίξουν το μανιφέστο. Δεν θα έγραφα για αυτόν τον συγγραφέα και αυτό το έργο αν δεν έβρισκα εκφρασμένα σε μια σφαιρική και συμπυκνωμένη σύνθεση όλα τα στοιχεία, τις μαρτυρίες και τα θέματα που σχετίζονται με αυτό το πολύτιμο θέμα, συμπεριλαμβανομένων των πολιτικο-πολιτιστικών προεκτάσεων, που θα δούμε.
Επομένως η κύρια θέση, αλλά όχι η μοναδική, είναι η εξής: η ποίηση, όπως κάθε τέχνη και σκέψη, δεν είναι έργο ενός μόνο συγγραφέα, δεν είναι πράγματι έργο ανθρώπου, αλλά είναι καρπός όλου του κόσμου, και τών βασιλεών του, ζωικών, φυτικών και ορυκτών. Όλα είναι ρευστά, δεν υπάρχουν πλέον διαφορές ή διακρίσεις φύλου.
Όταν λέμε κόσμος δεν λέμε λοιπόν ανθρωπότητα αλλά οποιοδήποτε ζωντανό ή απλώς παρόν ον (συμπεριλαμβανομένων των λίθων). Η Θεία Κωμωδία δεν είναι έργο του Δάντη αλλά είναι ο χορωδιακός καρπός ζώων, φυτών και λίθων.
Η διατριβή του Σουηδού είναι μια ελεύθερη ερμηνεία της πιθανής διανόησης του Αβερρόη , μετά το διαζύγιο του Άραβα σχολιαστή από τον αδέξιο δάσκαλό του, τον Αριστοτέλη.
Όταν λέμε κόσμος δεν λέμε λοιπόν ανθρωπότητα αλλά οποιοδήποτε ζωντανό ή απλώς παρόν ον (συμπεριλαμβανομένων των λίθων). Η Θεία Κωμωδία δεν είναι έργο του Δάντη αλλά είναι ο χορωδιακός καρπός ζώων, φυτών και λίθων.
Η διατριβή του Σουηδού είναι μια ελεύθερη ερμηνεία της πιθανής διανόησης του Αβερρόη , μετά το διαζύγιο του Άραβα σχολιαστή από τον αδέξιο δάσκαλό του, τον Αριστοτέλη.
[Από το εκδοτικό σημείωμα της Μόνικα Φεράντο: Ποιος είπε ότι η ύλη είναι ανίκανη να δημιουργήσει μορφή (ή μορφές) από μόνη της; Εντάξει, ήταν ο Αριστοτέλης, το ξέρουμε. Αλλά τι θα συνέβαινε αντ'αυτού εάν, αναγκάζοντας τον δάσκαλο όσων γνωρίζουν, αποκόπταμε τη σχέση μεταξύ μορφής και τέχνης επειδή «μέσα από μια ριζικά διαφορετική έννοια της μορφής θα καταστεί δυνατό να καταστρέψουμε την τέχνη - και, ειδικότερα, την ποίηση - που θεωρείται ως μια αυτόνομη σφαίρα, ως μια σφαίρα διακριτή από τη μη τέχνη, τη μη ποίηση ή ως μια μεγαλειώδη αντανάκλαση για την ύπαρξη. Μπορεί εδώ να λαμβάνει χώρα μια επίλυση της τέχνης στη φύση;». Ο συγγραφέας δεν εμπιστεύεται αυτό το έργο στην επιστήμη ή στην φαουστιανή τεχνολογική νεκρομαντεία, αλλά στην ίδια την ποίηση].
Τα πάντα, από το σκουλήκι μέχρι το ουράνιο σώμα, συμβάλλουν στο έργο. Kαι για έναν ποιητή, λέει ο Raoul Hausmann «η κοιλιά είναι πολύ πιο σημαντικό όργανο από τον εγκέφαλο» (αλήθεια, αν τα έργα του είναι αφόδευση).
Αλλά αυτό δεν είναι ακόμα τίποτα. Η μεγάλη επανάσταση που αναγγέλλει ο προφήτης του αυτοδιαχειριζόμενου κόσμου είναι η κατάργηση της εργασίας στο πείσμα του κεφαλαίου.
Σκοπός του ανθρώπου, λέει, είναι να μην κάνει τίποτα (ούτε καν να αφοσιωθεί στην ποίηση, γιατί την παράγουν τα κρεμμύδια, τα γκέκο και οι πέτρες). Υπάρχει μια ad hoc έκφραση που πρέπει να θυμάστε: nichstun, κυριολεκτικά αδρανής. Στο όνομα, προστατέψτε τον εαυτό σας, μιας «μεταμορφικής αναρχίας». Δηλαδή μεταλλαγμένοι κατά βούληση ή τυχαία, χωρίς να προστεθεί το διπλό ζήτα, για να το πω σε πιο βαριά και κατανοητή γλώσσα. Όμορφο, αλλά πώς επιβιώνει η ανθρωπότητα, ποιος παρέχει υπηρεσίες, μας κάνει να ζούμε, να ταΐζουμε, να ντύνουμε κλπ κλπ κλπ; Ποιος κάνει τις δουλειές; Μα τι πληβειακές, χοντροκομμένες, άσχετες λεπτομέρειες... «Ούτε οι θεοί ούτε τα ζώα δουλεύουν, πόσο μάλλον τα φυτά» και ο σκοπός της ζωής ή μάλλον η ωραία πλευρά είναι «να περιοριστεί κανείς στη βλάστηση». Ένας ιδεαλιστής.
Όλα αυτά όμως έχουν ένα ενδιαφέρον ιδεολογικό, πολιτικό-πολιτιστικό κλειδί. Ο εχθρός που πρέπει να νικηθεί, ο πολιτισμός, η ανθρωπιστική κουλτούρα, η ποίηση και η τέχνη, έχουν ένα ακριβές όνομα: είναι «δεξιός πολιτισμός». Για όλα όσα έχει κάνει ο άνθρωπος μέχρι τώρα, για όλα όσα έχει γράψει, σκεφτεί, πίστευε, πέτυχε, φταίει αυτή η καταραμένη «δεξιά κουλτούρα». Αντίθετα, η σωτηρία αντιπροσωπεύεται από τον « κοσμικό κομμουνισμό » (που επινοήθηκε από τον Otto Freundlich ) που επεκτείνει τον κομμουνισμό στα ζώα, τα φυτά και τα ορυκτά. Είμαστε όλοι ίδιοι (ίσοι), άνθρωποι, θηρία και πράγματα.
«Μια τέτοια ζωοποίηση, φυτοποίηση και ανοργανοποίηση είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται για μια γραφή που επιδιώκει να εγκατασταθεί πέρα από τον άνθρωπο», λέει η Βίβλος του αντιανθρωπισμού.
Όποιος πιστεύει ότι είναι το παραλήρημα ενός απομονωμένου ποιητή κάνει λάθος. Ο συγγραφέας παραθέτει πολλούς που σκέφτονται σαν αυτόν. Για παράδειγμα, ο καλλιτέχνης Gianfranco Barrucchello που το 1973 έφυγε από τη Ρώμη «οδηγούμενος από τον δικαιολογημένο φόβο της ανάληψης της εξουσίας από τους φασίστες» (κάτι που έγινε γνωστό αργότερα). Σταμάτησε να κάνει τέχνη και διακήρυξε την καλλιέργεια της πατάτας ως τέχνη, λέει ο θαυμαστής Σουηδός, ο οποίος εξηγεί: το εγχείρημα είναι να μην ξεχωρίζεις πια «το γράψιμο από τις πατάτες». Ένα άλλο ενάρετο παράδειγμα είναι ο Gillés Clement που ελευθερώνει τους κήπους από τους φράχτες και ονειρεύεται έναν πλανητικό κήπο. Ένα αριστούργημα δημιουργικής και εικονικής άνοιας. Και ο Sjoberg σχολιάζει: «η γραφή πρέπει να γίνει πλανητικός κήπος», δηλαδή παγκόσμια και φανταστική. Ή η περίπτωση της κριτικού τέχνης Carla Leonzi, η οποία παίρνοντας την κριτική της στον πυρήνα της, σταμάτησε να ασκεί κριτική στην τέχνη και αφοσιώθηκε στον μαχητικό φεμινισμό «για να μην είναι συνένοχη με τον παρόντα κόσμο». Ή ένας άλλος Ιταλός, ο Emilio Prini, ένας καλλιτέχνης που από την εξέγερση δεν κάνει πια τέχνη, στις εκθέσεις περιφέρεται απλώς στις αίθουσες και μαλώνει με τους εργάτες της έκθεσης. Το 1971 παρουσίασε μια αφίσα διαμαρτυρίας ολόλευκη και με ένα λογοπαίγνιο που προκάλεσε τον θαυμασμό του Σουηδού, άλλαξε τη λέξη έκθεση σε τέρας (mostra in mostro). Μια ιδιοφυία. Ή ένας Emilio Villa (όλες αυτές οι ιδιοφυΐες Ιταλοί) που έγραφε ποιήματα σε πέτρες τα οποία στη συνέχεια πέταξε αμέσως στον Τίβερη για να καταγγείλει τη πέτρα (την απολίθωση) της γραφής. Η ομορφιά των καλλιτεχνών που θαυμάζει ο Sjoberg είναι ότι έχουν σταματήσει να είναι καλλιτέχνες, παλεύουν, καλλιεργούν πατάτες, λευκές αφίσες, πετούν πέτρες, ονειρεύονται αδύνατους παγκόσμιους κήπους, σταματούν να καλλιεργούν τους αληθινούς, σταματούν να εργάζονται για να μην να κάνουν χάρη στην εξουσία του κεφαλαίου (ποιος τους στηρίζει, η μαμά ή το εισόδημα της ιθαγένειας;). Ο συγγραφέας παραθέτει λόγια άλλων διανοουμένων, πράγματι ανακατεύει πραγματικούς και σοβαρούς συγγραφείς με γελοίους πωλητές σκουπιδιών.
Όπως μπορείτε να δείτε, δεν είναι το μοναχικό παραλήρημα ενός συγγραφέα. Υπάρχει ένας κόσμος πίσω από αυτή την παγκόσμια ηλιθιότητα, και υπάρχει ακόμη και μια πολιτική μετάφραση: κοσμικός κομμουνισμός εναντίον δεξιού πολιτισμού. Εξ ου και η χαρά που επιτέλους αποκαλύφθηκε, μετά από πολλές σκόρπιες ενδείξεις, το πιστοποιητικό γέννησης του Παγκόσμιου Ηλίθιου. "Κάτω η ποίηση και η δουλειά, ζήτω η πατάτα και η αδράνεια".
Τα πάντα, από το σκουλήκι μέχρι το ουράνιο σώμα, συμβάλλουν στο έργο. Kαι για έναν ποιητή, λέει ο Raoul Hausmann «η κοιλιά είναι πολύ πιο σημαντικό όργανο από τον εγκέφαλο» (αλήθεια, αν τα έργα του είναι αφόδευση).
Αλλά αυτό δεν είναι ακόμα τίποτα. Η μεγάλη επανάσταση που αναγγέλλει ο προφήτης του αυτοδιαχειριζόμενου κόσμου είναι η κατάργηση της εργασίας στο πείσμα του κεφαλαίου.
Σκοπός του ανθρώπου, λέει, είναι να μην κάνει τίποτα (ούτε καν να αφοσιωθεί στην ποίηση, γιατί την παράγουν τα κρεμμύδια, τα γκέκο και οι πέτρες). Υπάρχει μια ad hoc έκφραση που πρέπει να θυμάστε: nichstun, κυριολεκτικά αδρανής. Στο όνομα, προστατέψτε τον εαυτό σας, μιας «μεταμορφικής αναρχίας». Δηλαδή μεταλλαγμένοι κατά βούληση ή τυχαία, χωρίς να προστεθεί το διπλό ζήτα, για να το πω σε πιο βαριά και κατανοητή γλώσσα. Όμορφο, αλλά πώς επιβιώνει η ανθρωπότητα, ποιος παρέχει υπηρεσίες, μας κάνει να ζούμε, να ταΐζουμε, να ντύνουμε κλπ κλπ κλπ; Ποιος κάνει τις δουλειές; Μα τι πληβειακές, χοντροκομμένες, άσχετες λεπτομέρειες... «Ούτε οι θεοί ούτε τα ζώα δουλεύουν, πόσο μάλλον τα φυτά» και ο σκοπός της ζωής ή μάλλον η ωραία πλευρά είναι «να περιοριστεί κανείς στη βλάστηση». Ένας ιδεαλιστής.
Όλα αυτά όμως έχουν ένα ενδιαφέρον ιδεολογικό, πολιτικό-πολιτιστικό κλειδί. Ο εχθρός που πρέπει να νικηθεί, ο πολιτισμός, η ανθρωπιστική κουλτούρα, η ποίηση και η τέχνη, έχουν ένα ακριβές όνομα: είναι «δεξιός πολιτισμός». Για όλα όσα έχει κάνει ο άνθρωπος μέχρι τώρα, για όλα όσα έχει γράψει, σκεφτεί, πίστευε, πέτυχε, φταίει αυτή η καταραμένη «δεξιά κουλτούρα». Αντίθετα, η σωτηρία αντιπροσωπεύεται από τον « κοσμικό κομμουνισμό » (που επινοήθηκε από τον Otto Freundlich ) που επεκτείνει τον κομμουνισμό στα ζώα, τα φυτά και τα ορυκτά. Είμαστε όλοι ίδιοι (ίσοι), άνθρωποι, θηρία και πράγματα.
«Μια τέτοια ζωοποίηση, φυτοποίηση και ανοργανοποίηση είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται για μια γραφή που επιδιώκει να εγκατασταθεί πέρα από τον άνθρωπο», λέει η Βίβλος του αντιανθρωπισμού.
Όποιος πιστεύει ότι είναι το παραλήρημα ενός απομονωμένου ποιητή κάνει λάθος. Ο συγγραφέας παραθέτει πολλούς που σκέφτονται σαν αυτόν. Για παράδειγμα, ο καλλιτέχνης Gianfranco Barrucchello που το 1973 έφυγε από τη Ρώμη «οδηγούμενος από τον δικαιολογημένο φόβο της ανάληψης της εξουσίας από τους φασίστες» (κάτι που έγινε γνωστό αργότερα). Σταμάτησε να κάνει τέχνη και διακήρυξε την καλλιέργεια της πατάτας ως τέχνη, λέει ο θαυμαστής Σουηδός, ο οποίος εξηγεί: το εγχείρημα είναι να μην ξεχωρίζεις πια «το γράψιμο από τις πατάτες». Ένα άλλο ενάρετο παράδειγμα είναι ο Gillés Clement που ελευθερώνει τους κήπους από τους φράχτες και ονειρεύεται έναν πλανητικό κήπο. Ένα αριστούργημα δημιουργικής και εικονικής άνοιας. Και ο Sjoberg σχολιάζει: «η γραφή πρέπει να γίνει πλανητικός κήπος», δηλαδή παγκόσμια και φανταστική. Ή η περίπτωση της κριτικού τέχνης Carla Leonzi, η οποία παίρνοντας την κριτική της στον πυρήνα της, σταμάτησε να ασκεί κριτική στην τέχνη και αφοσιώθηκε στον μαχητικό φεμινισμό «για να μην είναι συνένοχη με τον παρόντα κόσμο». Ή ένας άλλος Ιταλός, ο Emilio Prini, ένας καλλιτέχνης που από την εξέγερση δεν κάνει πια τέχνη, στις εκθέσεις περιφέρεται απλώς στις αίθουσες και μαλώνει με τους εργάτες της έκθεσης. Το 1971 παρουσίασε μια αφίσα διαμαρτυρίας ολόλευκη και με ένα λογοπαίγνιο που προκάλεσε τον θαυμασμό του Σουηδού, άλλαξε τη λέξη έκθεση σε τέρας (mostra in mostro). Μια ιδιοφυία. Ή ένας Emilio Villa (όλες αυτές οι ιδιοφυΐες Ιταλοί) που έγραφε ποιήματα σε πέτρες τα οποία στη συνέχεια πέταξε αμέσως στον Τίβερη για να καταγγείλει τη πέτρα (την απολίθωση) της γραφής. Η ομορφιά των καλλιτεχνών που θαυμάζει ο Sjoberg είναι ότι έχουν σταματήσει να είναι καλλιτέχνες, παλεύουν, καλλιεργούν πατάτες, λευκές αφίσες, πετούν πέτρες, ονειρεύονται αδύνατους παγκόσμιους κήπους, σταματούν να καλλιεργούν τους αληθινούς, σταματούν να εργάζονται για να μην να κάνουν χάρη στην εξουσία του κεφαλαίου (ποιος τους στηρίζει, η μαμά ή το εισόδημα της ιθαγένειας;). Ο συγγραφέας παραθέτει λόγια άλλων διανοουμένων, πράγματι ανακατεύει πραγματικούς και σοβαρούς συγγραφείς με γελοίους πωλητές σκουπιδιών.
Όπως μπορείτε να δείτε, δεν είναι το μοναχικό παραλήρημα ενός συγγραφέα. Υπάρχει ένας κόσμος πίσω από αυτή την παγκόσμια ηλιθιότητα, και υπάρχει ακόμη και μια πολιτική μετάφραση: κοσμικός κομμουνισμός εναντίον δεξιού πολιτισμού. Εξ ου και η χαρά που επιτέλους αποκαλύφθηκε, μετά από πολλές σκόρπιες ενδείξεις, το πιστοποιητικό γέννησης του Παγκόσμιου Ηλίθιου. "Κάτω η ποίηση και η δουλειά, ζήτω η πατάτα και η αδράνεια".
1 σχόλιο:
https://amethystosbooks.blogspot.com/2022/09/marcello-veneziani.html
Δημοσίευση σχολίου