Γυναικοκτονία. Αιρετικές σκέψεις. Επιστροφή στον Άνθρωπο.
Η Laura Pausini ξεκινά τη μουσική της περιοδεία στην Ιταλία: τό σχετικό hastag, αναπόφευκτο σαν τον καλοκαιρινό ιδρώτα, είναι το "Eγώ είμαι μέ τίς γυναίκες". Μια σωστή και προωθητική τυποποίηση της τρέχουσας συζήτησης για τη λεγόμενη γυναικοκτονία. Για να μην εκνευρίσω τον αναγνώστη και τον εαυτό μου, αποφεύγω να αναφέρω τις υψηλές σκέψεις για το θέμα της Madama Boldrina, της προέδρου που αρνείται τα πάντα στις γυναίκες. Θα τα πω όλα: έχω βαρεθεί με αυτή τη γυναικοκτονία και τις ορχήστρες που τραγουδούν από κοινού το ίδιο τραγούδι, αυτό του βίαιου άνδρα και του αφεντικού, της ανυπεράσπιστης γυναίκας, της ανάγκης να εισαχθούν σοβαρές επιβαρύνσεις στο ποινικό κώδικα για αυτούς που διαπράττουν εγκλήματα αυτού του είδους, και από όλες τις φασαρίες που προκύπτουν από τα ροκανίδια της κοινωνιολογίας για τα απεριτίφ μπαρ (διανοούμενοι και κυρίες, ξέρετε, δεν πηγαίνουν στο αθλητικό μπαρ ...).
Όποιος σκοτώνει πρέπει να τιμωρείται με την αυστηρότητα των δολοφόνων: ισόβια κάθειρξη υπάρχει, εφαρμόστε την χωρίς εκπτώσεις, τελεία. Η δολοφονία της γυναίκας, του συντρόφου ή της φίλης σας δεν είναι από μόνη της πιο σοβαρή ή οριστική από τον πυροβολισμό κατά τη διάρκεια μιας ληστείας, για εκβιασμό ή οποιοδήποτε άλλο καταραμένο κίνητρο που σβύνει τις ζωές άλλων. Η πολιτικά ορθή Βίβλος, η Wikipedia, αφιερώνει τουλάχιστον πέντε σελίδες στην έννοια, περιγράφοντας τη γυναικοκτονία ως τον νεολογισμό που προσδιορίζει εκείνες τις περιπτώσεις στις οποίες μια γυναίκα σκοτώνεται για λόγους «με βάση το φύλο». Οι Βικιπαιδιστές προχωρούν παραπέρα, αναφέροντας τους ορισμούς διαπρεπών λεξικών όπως το Devoto Oli, σύμφωνα με το οποίο ο όρος δηλώνει «κάθε μορφή βίας που ασκείται συστηματικά κατά των γυναικών στο όνομα μιας ιδεολογικής υπερδομής μιας πατριαρχικής μήτρας, προκειμένου να διαιωνιστεί η υποταγή και να εκμηδενιστεί η ταυτότητα μέσω της σωματικής ή ψυχολογικής υποταγής, μέχρι τη σκλαβιά ή τον θάνατο». Κεραία!
Αλλά εδώ πέφτει ο γάιδαρος, μάλιστα πέφτουν οι μεταμοντέρνες λιτανείες: το νέο τέρας που αναδύεται από το σκοτάδι του παρελθόντος και από το οποίο πρέπει να απελευθερωθεί η γυναικεία ανθρωπότητα, μάλιστα δέ το καταπιεσμένο «φύλο» που η Simone de Beauvoir ονόμασε δεύτερο φύλο, είναι ένα προϊόν ιδεολογικό, μια κατασκευή που αναπτύχθηκε στο τραπέζι για την οικοδόμηση μιας νέας ανθρωπολογίας, μέσω μιας περαιτέρω επίθεσης σε ό,τι απομένει από τον άνθρωπο, και μάλιστα στο πνεύμα και στο ανδρικό όραμα του κόσμου.
Ας μείνουμε στα γυμνά γεγονότα: η ίδια η Wikipedia, μια ανυποψίαστη πηγή βρώμικων αντιδραστικών παρορμήσεων, μας πληροφορεί ότι τα εγκλήματα αυτού του είδους μειώνονται, επικαλούμενη επίσημες πηγές του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας που αναφέρονται σε παρατηρήσεις 13 ετών. Τα γεγονότα έχουν την κακή συνήθεια να επανέρχονται στην επιφάνεια, ακριβώς όπως κάτι συγκεκριμένο… Ο συγγραφέας αγαπά τη γυναίκα του, αγαπούσε τη μητέρα του και όλες τις άλλες γυναίκες που έδωσαν νόημα στη ζωή: δεν χρησιμοποίησε ποτέ σωματική βία και, ελπίζει, ηθική, απέναντι σέ οποιαδήποτε και, όπως δηλώθηκε στην αρχή, εύχεται τη μέγιστη αυστηρότητα προς τους δολοφόνους και τους βιαστές. Ωστόσο, δεν θέλουμε να συμμετάσχουμε σε ένα κυνήγι όρκ που στοχεύει όχι αυτούς που διαπράττουν πραγματικά ειδεχθή εγκλήματα, αλλά ολόκληρο το ανδρικό φύλο.
Η αλήθεια είναι ότι, μέσω της έμφασης των μέσων ενημέρωσης σε γεγονότα –πάντα πολύ πολλά και αποκρουστικά για να αγνοηθούν– επιχειρείται να κατηγορηθεί ο άνδρας ως τέτοιος, αποδίδοντας σε μέρος των ενστίκτων του, και ειδικότερα στη σεξουαλικότητά του, το ανεξίτηλο στίγμα του φόνου και τής βίας, για να κατηγορήσει τον ανατρεπόμενο βασιλιά (αλίμονο στους νικημένους! όπως ήξερε ο Brenno), καί για να προωθήσει μια άλλη από τις χίλιες πτυχές της κοινωνίας που δεν είναι μεταπατριαρχική, αλλά ανοιχτά μετα-ανθρώπινη. Η θηλυκοποίηση της κοινωνίας έχει φτάσει σε παροξυσμένες μορφές, οι οποίες πλέον διαχέονται στο ποινικό δίκαιο, μέσω της συστηματικής ποινικοποίησης των πάντων. Η σεξουαλική παρενόχληση είναι μίσος και πρέπει να αντιμετωπιστεί, αλλά χωρίς να μπερδεύουμε υπερβολές ή επεισόδια απλής βλακείας, χυδαιότητας ή αγένειας, για εγκλήματα.
Διάβασα ότι καταδικάστηκε σε πρόστιμο (άρα σε ποινικό δικαστήριο) επειδή όρισε μιά συνάδελφο γραφείου στο Facebook ως «milf». Δεδομένου ότι, ευτυχώς, ο όρος δεν είναι τόσο γνωστός, είναι το συνηθισμένο αμερικάνικο αρκτικόλεξο, βγαλμένο από το λεξιλόγιο της βιομηχανίας πορνό, και σημαίνει «μητέρα θα ήθελα να γαμήσω». Έχοντας επιβεβαιώσει τον χαρακτήρα της πλατφόρμας του Zuckerberg ως γυμναστηρίου για κρετίνους και δειλούς, πιστεύω ότι η σωστή τιμωρία για τον συγγραφέα ήταν μερικές κλωτσιές στον κώλο για έκδηλη βλακεία ή, προαιρετικά, μια εβδομάδα βοήθειας σε έναν άρρωστο.
Το ποινικό δίκαιο, σε αυτή τη βίαιη αλλά τυπικά ήπια, υγιεινή, άσηπτη και βιοδιασπώμενη κοινωνία, με το φυσικό δίκαιο να πετιέται στη θάλασσα υπέρ των ενδεχόμενων ιδεών του ανθρώπου-Θεού, ξεφεύγει από τις κοσμικές ράγες, και ακόμη περισσότερο, από τις αρχές του κανόνα του δικαίου: δεν μπορούμε να διακρίνουμε το μαύρο από το άσπρο στις κρίσεις μας, δεν έχουμε τη δυνατότητα να αξιολογήσουμε καθεστώτα που πέρασαν για γενιές με το κριτήριο της ιστορίας, ούτε να αμφισβητήσουμε τα στοιχεία μιας συγκεκριμένης σφαγής, δεδομένου ότι κάποιοι νεκροί αξίζουν περισσότερο τόν σεβασμό των άλλων, δεν μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι η κανονική σεξουαλική συμπεριφορά είναι αντικειμενικά καλύτερη από τις άλλες, έστω και μόνο για τους σκοπούς της αναπαραγωγής του είδους,Σύντομα θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι η δολοφονία ενός συντρόφου είναι ηθικά και ποινικά πιο σοβαρή από τη δολοφονία ενός αστυνομικού κατά τη διάρκεια μιας ανταλλαγής πυρών ή την εξόντωση μιας οικογένειας κατά τη διάρκεια μιας ληστείας.
Ο Μπέρτραντ Ράσελ, ένας από τους πιο έξυπνους κακούς δασκάλους του 20ου αιώνα, ισχυρίστηκε ότι η έξυπνη χρήση της μαζικής ψυχολογίας, αν οργανωθεί από την παιδική ηλικία, θα έπειθε ολόκληρες γενιές ότι το χιόνι είναι μαύρο. Εδώ είμαστε: δύο άντρες είναι ένας γάμος, ένα παιδί μπορεί να κρατηθεί και να γεννηθεί μέσω σύριγγων και μήτρων έναντι αμοιβής, η «απλή» ανθρωποκτονία είναι λιγότερο σοβαρή από την ανθρωποκτονία λόγω φύλου.
Αναγνωρίζουμε γενικά τη δραματική εξαπάτηση που μας προτείνουν με τεράστια χρήση τών μέσων ενημέρωσης και απόλυτη περιφρόνηση για τις σπασμένες ζωές τόσων πολλών γυναικών, που περιορίζονται σε στατιστικά που πρέπει να αναλυθούν με ταξινόμηση, στη συνέχεια νά αναλυθούν προσεκτικά για να μετατραπούντα αποτελέσματα προς υποστήριξη μιας διατριβής προκατηλημένης - γυναικοκτονία ως έναρξη ή παλινδρόμηση της ανδροκρατούμενης κοινωνίας - αλλά χρειάζεται μια αντικειμενική ανάλυση του φαινομένου, που δεν θά φοβάται την αντιδημοφιλία ή ακόμη και την προληπτική καταδίκη, αλλά νά ξέρει επίσης πώς να αναγνωρίζει τα όρια, τις αδυναμίες, την ενοχλητική υποβάθμιση του σύγχρονου αρσενικού, τού εαυτό μας.
Ο άνθρωπος είναι ο μεγάλος χαμένος της συγχρονικότητας: μετά από χιλιάδες χρόνια, ο κόσμος του, αυτός των ελληνικών «λόγων» , της τάξης, που καθιερώθηκε ξεκινώντας από την αρχή της μη αντίφασης του Αριστοτέλη, βρίσκεται σε κρίση για τουλάχιστον τρεις γενιές, στή Δύση από όταν ο λευκός άνδρας παγκοσμιοποίησε τις αρχές που προηγουμένως πίστευε ότι ίσχυαν για τον πολιτισμό του, θεωρούμενο τόν πιο προηγμένο και τέλειο, και δεδομένου ότι η επιστήμη, μέσω της τεχνολογίας, έχει στερήσει από την σωματική δύναμη την σημασία της και έχει ανυψώσει τον οικονομικό λόγο σε ήθος της νεωτερικότητας .
Με την πάροδο του χρόνου, η «υψηλή» διαχείριση της οικονομίας και των επιχειρήσεων πού επιφυλάχθηκε στους άνδρες, οι γυναίκες, που για πρώτη φορά αναγνωρίστηκαν για τη νομική ισότητα, εισήλθαν με δύναμη στα εκπαιδευτικά επαγγέλματα, ξεκινώντας από τη μέση και ανώτερη εκπαίδευση, ταυτόχρονα με την αποχώρηση από αυτά οι καλύτερες ανδρικές ενέργειες και τα διασταυρούμενα πυρά ενάντια στη φιγούρα του πατέρα. Ήταν η σχολή της Φρανκφούρτης που άνοιξε τις εχθροπραξίες και ο Χέρμπερτ Μαρκούζε που έδωσε τις σφαίρες για να ξαναχτιστεί ένας κόσμος απαλλαγμένος από τους λεγόμενους σεξουαλικούς περιορισμούς (Έρωτας και Πολιτισμός), έναν εχθρό της «αυταρχικής προσωπικότητας», το πρώτο ευαγγέλιο του εκκολαπτόμενου γυναικείου απελευθερωτικού κινήματος . Το άθλιο μείγμα του μαρξισμού σε μια αστική σάλτσα, ο φροϋδισμός και ο φεμινισμός ήταν η ατομική βόμβα ενάντια στην οποία κανείς δεν αντέδρασε, ξεκινώντας από την καθολική κουλτούρα. Η επίθεση στην οικογένεια καθαίρεσε τον πατέρα, ταπεινώνοντάς τον στο ρόλο του αναπαραγωγικού ζώου (περιμένοντας τη βιοτεχνολογία) και στη συνέχεια ΑΤΜ για τις ανάγκες των παιδιών του.
Είναι δυστυχώς αλήθεια ότι ένας μεγάλος αριθμός πατέρων, στους οποίους θα έπρεπε να αφαιρεθεί αυτό το προσόν, εκμεταλλεύτηκε σε μεγάλο βαθμό τη νέα κατάσταση, με εγκληματική αδιαφορία: απουσία, αδιαφορία για τα παιδιά τους, κενή αντιπροσωπεία σε μητέρες και δημόσιους φορείς (σχολείο, ρητορική , αθλητικοί σύλλογοι) για την εκπαίδευση. Αποτέλεσμα: μια κοινωνία χωρίς πατέρες, μορφωμένη μόνο από γυναίκες, με τις αξίες και τις αρχές που είναι χαρακτηριστικές του γυναικείου σύμπαντος, στην οποία οι νέοι άνδρες είναι μπερδεμένοι, τοποθετημένοι ανάμεσα στο ένστικτο και τις νέες απαγορεύσεις, χωρίς μια φιγούρα αναφοράς του φύλου τους. Ο πατέρας ήταν πάντα ο νόμος, αυτός που υπέδειχνε, συχνά χωρίς να μιλήσει, τι μπορούσε ή δεν μπορούσε να γίνει, που δίδασκε, συχνά με απότομο αλλά απαραίτητο τρόπο, την αξία του όχι, της απαγόρευσης, της αναβολής. Αυτή τήν αναβολή που, στη σεξουαλική σφαίρα, είναι το βασικό στοιχείο της ανθρώπινης κατάστασης –διαφορετικής από τη ζωική– και που ο πανσεξουαλισμός του Φρόιντ, ιδιαίτερα στις κλίσεις του στη Φρανκφούρτη και στη συνέχεια στη γαλλική (Deleuze, Guattari, ο αντι - οιδίποδας, ο Μπατάιγ, ο ίδιος ο Σαρτρ), ή στίς αυταπάτες à la Wilhelm Reich, απαγορεύει ως αφύσικη.
Πάρα πολλές μητέρες διατηρούν τότε σχέσεις αμοιβαίας εξάρτησης με τους γιους τους. Από τη μια η νοσηρή επιθυμία για φροντίδα, προστασία, παροχή, για «διάλογο», από την άλλη ο ομφάλιος λώρος που δεν αποσπάται, η διαστρεβλωμένη πεποίθηση ότι άλλες γυναίκες, ειδικά οι φίλες, είναι συμπληρωματικές μητέρες ή ότι σε οποιαδήποτε περίπτωση μπορούμε να τους ζητήσουμε στάσεις ή συμπεριφορές που είναι - αποκλειστικά - μητρικές, ξεκινώντας από το να είμαστε πάντα εκεί, να συμφωνούμε σε κάθε περίπτωση, να αποδεχόμαστε οτιδήποτε. Δεν είναι έτσι και δεν πρέπει να είναι. Όμως, ελλείψει, μέχρι τώρα, ακόμη και μεγαλύτερων αδελφών, πού είναι οι πατεράδες που εξηγούν τη διαφορά, που «αφηγούνται» με τη ζωή τους τι είναι καλό και τι όχι; Υπάρχει ένα τραύμα απόρριψης που είναι η ιστορία της ζωής οποιουδήποτε από εμάς και που είναι μέρος της ανακάλυψης - που είναι μια μύηση για να είμαστε ενήλικες - ότι οι άλλοι είναι διαφορετικοί από εμάς, σκέφτονται ανεξάρτητα και συχνά σε αντίθεση με τις επιθυμίες μας.
Το παιδί δεν το ξέρει, είναι ιδιότροπο και μερικές φορές ανυπόφορο λόγω της τυραννικής και ατομικιστικής του κλήσης. Το να μεγαλώνεις σημαίνει ακριβώς να το ξεφορτωθείς, με τη βοήθεια των γονιών, και να αναγνωρίζεις με έκπληξη ότι όλοι είναι διαφορετικοί από όλους τους άλλους και ότι τα κορίτσια ή οι γυναίκες έχουν έναν εσωτερικό κόσμο διαφορετικό από τον αρσενικό. Είναι λάθος να καταρτίζουμε βαθμολογίες, να δηλώνουμε το πρώτο και το δεύτερο: απλά, είναι. Η φύση του αρσενικού είναι σίγουρα περισσότερο εδαφική, ιδιοκτήτρια παρά κτητική (δηλαδή θηλυκή, πιστεύω) και στα συναισθήματα αυτό κρύβει μια ευθραυστότητα που μπορεί να γίνει απογοήτευση μπροστά στο άγνωστο, το μη πιστευτό δυνατό, την απόρριψη.
Αν κανείς δεν με έχει μάθει να ζω, να καταλαβαίνω, αν κανείς δεν με έχει εκπαιδεύσει να νικώ (αλλά πώς μπορεί να το κάνει, σε έναν κόσμο όπου πρέπει να είμαστε επιτυχημένοι, καλοί, όμορφοι, νέοι, ελκυστικοί;), αν κανένας πατέρας δέν με οδήγησε στον λαβύρινθο της ζωής, περιοριζόμενος στο να ανοίγει το πορτοφόλι του και να λέει "μην ξεχνάς", δηλαδή τίποτα, και άν η μητέρα μου δεν έδιωξε από το σπίτι αυτόν τον μισαλλόδοξο, γκρινιάρη και παράλογο τύραννο που εγώ ήμουν ως παιδί και στην εφηβεία μου, αντίθετα, ενέδιδε τις ιδιοτροπίες του καί δικαιολογούσε ακόμα και στο σάπιο λάθος, θα είναι πολύ δύσκολο για μένα να έχω μια φυσιολογική, συγκρουσιακή, διαλεκτική, αλλά γαλήνια σχέση με το κορίτσι με το οποίο βγαίνω έξω. Θα γίνω πολύ ζηλιάρης, γιατί είμαι ανασφαλής και το άγχος της απόδοσης θά διατρέχει όλη μου τη ζωή, όχι μόνο τήν σεξουαλική, αποκλειστικός και σκιώδης, θα θέλω πάντα περισσότερο, γιατί είναι «δική μου». Κανείς δεν μου έχει εξηγήσει ότι η ζωή δεν λειτουργεί έτσι, αντιθέτως όλοι έχουν ευνοήσει τη συμπεριφορά μου, τις εκκεντρικότητες μου ή τις ιδιοτροπίες μου. Κανείς δεν μου έδωσε νόμο, και ο νόμος είναι επίσης το όριο, το σημείο πέρα από το οποίο δεν πρέπει να πάει κανείς, επομένως δεν είμαι διατεθειμένος να αποδεχτώ την ετερότητα, αυτή την προϋπόθεση της οποίας η αναγνώριση για τον Emmanuel Lévinas είναι η υψηλότερη ηθική αξία. Η γυναικεία ετερότητα, λοιπόν, μετά, εκείνης που αγαπάμε ειλικρινά, αλλά συχνά με τρόπους όχι διαφορετικούς από αυτούς που επιφυλάσσουμε για το αυτοκίνητό μας ή γιά ένα άλλο smartphone τελευταίας γενιάς , μας προβάλλει σε ένα ανεξιχνίαστο και ανυποψίαστο μυστήριο, αυτό του animus και της anima για την οποία μίλησε ο Jung,
Στις πιο συνηθισμένες περιπτώσεις, πάρα πολλοί νέοι και πολλοί σύζυγοι ζουν με αγχώδεις χωρισμούς και εγκαταλείψεις, με σοβαρές συνέπειες συμπεριφοράς ή ψυχολογικής φύσης, οι πιο αδύναμοι και οι πιο επιρρεπείς σε βίαιη αντίδραση αναλαμβάνουν δράση. Πρώτα παρακαλούν και επιμένουν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι η γυναίκα, όταν το αποφασίσει, είναι πραγματικά ανένδοτη και ότι η συμπεριφορά τους, που είναι η θυμωμένη συμπεριφορά ενός παιδιού που ζητιανεύει και εν τω μεταξύ μισεί αυτούς που του έχουν πάρει κάτι δικό του, πυροδοτεί τήν γυναικεία περιφρόνηση. Το τέλος, πολύ συχνά, είναι αυτό του ξυλοδαρμού ή ακόμα και του φόνου. Μετά μετανοούν, κλαίνε απελπισμένα γιατί το αντικείμενο (όχι το άτομο!) δεν είναι πια εκεί και γιατί, εκ των υστέρων, αντιλαμβάνονται, μέ μια ματιά, τις συνέπειες της συμπεριφοράς τους: δίκη, φυλακή, καταστροφή της ζωής τους και ό,τι απομένει από την οικογένεια.
Πιστεύω ότι ο πρώτος που κατάλαβε σε όλη του την ιστορική σημασία τον ανθρώπινο τύπο, ειδικά τον αρσενικό, για τον οποίο μιλάμε, ήταν, για άλλη μια φορά, ο José Ortega y Gasset, στην "Εξέγερση των μαζών", όταν σχεδίασε και περιέγραψε τον «κακομαθημένο κύριο », το ον χωρίς παρελθόν και χωρίς μέλλον, παραπονεμένο και γεμάτο αξιώσεις, ανίκανο να υπερβεί τις επιθυμίες, τις παρορμήσεις, τους υλικούς ορίζοντες, αδιάφορο για το γιατί, ριγμένο στον κόσμο της ζωής, ενεργούμενο από τα πράγματα. Ο Maurizio Blondet τον αποκάλεσε άγριο μέ τό κινητό του. Σήμερα γνωρίζουμε ότι μπορεί να είναι και δολοφόνος, αφού δεν καταλαβαίνει τίποτα για το επίπεδο των πράξεών του, για την έκταση των χειρονομιών που εκτελεί σαν αυτόματο χωρίς φυλλάδιο οδηγιών.
Σε κοινωνιολογικό, ανθρωπολογικό, ακόμη και ιστορικο-φιλοσοφικό επίπεδο, πρέπει να γίνει κατανοητό για να αφαιρεθεί η φιγούρα του. Από μεμονωμένης σκοπιάς, ωστόσο, πρέπει να επιβεβαιωθεί εκ νέου η αρχή της ευθύνης. Τα ελαττώματα, τά πολλά λάθη, είναι της αντεστραμμένης κοινωνίας στην οποία κινείται ο κακομαθημένος, άγριος νεαρός κύριος που δεν γνωρίζει καν τη σωματική του δύναμη, γιατί του απαγορεύουν να την εκφράζει, να την εξαχνώνει και να την ξεφορτώνει στις χειρονομίες και τις δραστηριότητες των γονιών του. (Ω η φρίκη, η φρίκη του Conrad's Heart of Darkness, στην ακατανοησία των μητέρων, των δασκάλων, των ψυχολόγων, των καθηγητών, των κοινωνικών λειτουργών). Μας δόθηκε όμως διάνοια και ελεύθερη βούληση. Ο μεγάλος ελληνικός και χριστιανικός πολιτισμός μας έχει διδάξει ότι μπορούμε, από την ανθρώπινη φύση, να διακρίνουμε το καλό από το κακό, και μια προσανατολισμένη συνείδηση μας δείχνει το καλό:καμία αιτιολόγηση του είδους των αφηγήσεων μετά το 1968 σύμφωνα με τις οποίες το φταίξιμο είναι πάντα αλλού.
Ωστόσο, είναι απαραίτητο να ανατρέψουμε έναν κόσμο, να αντιστρέψουμε την αντιστροφή, να επαναφέρουμε τον πατέρα στο κέντρο των ζωών, να ανακτήσουμε και να επαναξιολογήσουμε τις ανδρικές αξίες, μεταξύ των οποίων υπάρχει το ιδανικό του ιπποτισμού, που είναι αυτοδιοικητικό, τήν υπεράσπιση του αδύναμου, τού αλτρουισμού, ο βαθύς σεβασμός για τις γυναίκες. Είναι επείγον να επιστρέψουμε στον Parsifal και να αφήσουμε στην άκρη τον Don Giovanni. Γυρίστε στην Ιθάκη, με τον Οδυσσέα να αποκαθιστά τον νόμο νικώντας τους κακομαθημένους άρχοντες της εποχής, τά αγρίμια με τόξα και βέλη που ονομάζονταν Μνηστήρες. Ωστόσο, χρειαζόμαστε γιους σαν τον Τηλέμαχο και γυναίκες σαν την Πηνελόπη, και πιθανώς μαχητές σαν τον Έτορε, του οποίου το αίμα, φαντάζομαι, δεν είναι πια ιερό γιατί έκλαψε για την πατρίδα που χάθηκε (ποιος τον υποχρέωσε, θα έλεγαν οι ειρηνιστές δάσκαλοι με την κουρτίνα του ουράνιου τόξου και τήν επιγραφή αφήστε μας ήσυχους), γυναίκες και μητέρες σαν την Ανδρομάχη, αδερφές σαν την Αντιγόνη.
Στην επόμενη παρέμβαση θα προσπαθήσω να μιλήσω για το αρρενωπό πνεύμα, την ανάγκη να ανακτήσει τις υψηλότερες αξίες του, μέσα από τη φιγούρα των Parsifal, Faust, Prince Mishkyn και την εικονογραφία του Knight, Death, the Devil του Albrecht Duerer.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου