Καθώς το μουσικό εκτελεστικό απόσπασμα ετοιμάζεται να εκτελέσει την Μπεατρίς Βενέτσι την επόμενη Παρασκευή και 17 επειδή τόλμησε να αποδεχτεί τον διορισμό της ως μαέστρου του Teatro La Fenice στη Βενετία, διαπιστώνω ότι το ίδιο τιμωρητικό πνεύμα πλανάται πάνω από την υπουργό Ευγενία Ροτσέλα, ένοχη για απολογία για τον φασισμό και τον αντισημιτισμό, επειδή είπε ότι τα ταξίδια στο Άουσβιτς χρησιμεύουν για να κατηγορήσουν τον αντισημιτισμό μόνο στον φασισμό, ο οποίος κατά τη γνώμη της είναι πολύ πιο διαδεδομένος, ακόμη και σήμερα. Ντροπή, της φώναξαν χορωδιακά, απρέπεια, δεν έπρεπε να το πει αυτό, έπρεπε να παραιτηθεί. Η ίδια πικρία επιστρέφει σε οργή εναντίον του Τζενάρο Σαντζουλιάνο, ο οποίος θα μπορούσε να είναι υποψήφιος για την ηγεσία του περιφερειακού καταλόγου της Καμπανίας, και ο οποίος, σύμφωνα με τους ίδιους ζοφερούς λογοκριτές, θα έπρεπε τουλάχιστον να παραιτηθεί από τη RAI. Βρίσκω το ίδιο ωμό δηλητήριο σε κάποιους μοχθηρούς ηλίθιους που στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με χαρακτηρίζουν ρατσιστή και μου λένε να ντρέπομαι επειδή την άλλη μέρα τόλμησα να γράψω για τον Χριστόφορο Κολόμβο, τον διαβόητο αποικιοκράτη και δράστη γενοκτονίας (παραβλέποντας εντελώς εκείνο το μικρό περιστατικό που ίσως είχε κάποια επίδραση στον κόσμο: την ανακάλυψη της Αμερικής).
Αν έπρεπε να συνοψίσω αυτή τη στάση, δεν θα μπορούσα να το κάνω καλύτερα από τη Φραντσέσκα Αλμπανέζε, στην γνωστή επίπληξή της προς τον δήμαρχο του Ρέτζιο Εμίλια, ο οποίος της απένειμε ένα βραβείο αλλά είχε το θράσος να δηλώσει το προφανές, αναφέροντας τις σφαγές στη Γάζα καθώς και τους ομήρους που επρόκειτο να απελευθερωθούν. Έχοντας εκφράσει αυτή την κοινότοπη παρατήρηση, η οποία θα έπρεπε να είναι προφανής σε όποιον έχει λίγη κοινή λογική και ανθρωπιά, η Αλμπανέζε είπε, μέ τό δάκτυλο τεντωμένο,ουσιαστικά κατηγορώντας τον: «Δεν σε κρίνω, σε συγχωρώ. Αλλά υπόσχεσέ μου ότι δεν θα το ξαναπείς αυτό». Και αυτός, auribus demissis, με σκυμμένα αυτιά, δέχτηκε την επίπληξη σαν ταπεινωμένος γάιδαρος. Αλλά ποιος είσαι εσύ, ποιος είσαι εσύ που κρίνεις, που καταδικάζεις ή που αθωώνεις, που συγχωρείς και που υπαγορεύεις στους άλλους πώς να συμπεριφέρονται; Τι δικαίωμα έχεις να μιλάς, αλλά ποιος νομίζεις ότι είσαι;
Ας αφήσουμε στην άκρη τήν Αλμπανέζε, ακόμη και το παλαιστινιακό, αλλά η πρόταση που είπε συνοψίζει τέλεια μια νοοτροπία, έναν ανθρώπινο τύπο και μια παθολογία που δηλητηριάζει τη χώρα μας: μια μειοψηφία Ιταλών διεκδικεί το δικαίωμα να κρίνει τον υπόλοιπο κόσμο, ακόμα κι αν είναι η πλειοψηφία, και να αποφασίζει μονομερώς αν θα καταδικάσει ή θα δώσει χάρη, και να υπαγορεύει πώς να συμπεριφερθεί, να εξιλεωθεί για την υποτιθέμενη ενοχή για την οποία είναι ένοχοι.
Όπως συμβαίνει συχνά, το ζήτημα δεν είναι ένα γεγονός ή μια παράβαση που έχει διαπραχθεί, αλλά μόνο οι απόψεις που εκφράζονται, οι οποίες ωστόσο θεωρούνται από αυτούς τους ανθρώπους ανάξιες και επαίσχυντες, κατά την αποκλειστική τους κρίση.
Υπάρχει μια αίρεση, μια φατρία, μια μειονότητα στη χώρα μας που αισθάνεται ότι κρίνει με θεϊκό δικαίωμα και πιστεύει ότι ο υπόλοιπος κόσμος υπόκειται διαρκώς σε κρίση. Φυσικά, δεν επιτρέπεται καμία εναλλαγή ή αντιστροφή ρόλων: ο κριτής παραμένει για πάντα κριτής, ο κρινόμενος παραμένει για πάντα κρινόμενος. Και όσο περισσότερο αποκαλύπτονται ως μειονότητα στη χώρα, τόσο πιο πικρό και ριζοσπαστικό γίνεται το μίσος τους προς όσους βρίσκονται στην αντίπαλη πλευρά. Δεν είναι ανταγωνιστικό πνεύμα, ούτε καν συγκρουσιακό, επειδή δεν πρόκειται για εμπλοκή σε αντιπαράθεση και μάχη κατά μέτωπο. Όχι, πρόκειται για αποκλεισμό, ταπείνωση και εξάλειψη από την αρχή όποιου εκφράζει ιδέες διαφορετικές από τις δικές τους. Αυτοί οι άνθρωποι αυτοπροσδιορίζονται με υπερηφάνεια ως αριστεροί και σήμερα αντιπροσωπεύουν τη συμπυκνωμένη ουσία της αριστεράς. Αρνούνται να αποδεχτούν την ύπαρξη των άλλων, δηλαδή εκείνων που δεν σκέφτονται όπως αυτοί, και απαιτούν τον αποκλεισμό, την αποβολή, την παραίτηση, την διαπόμπευση από τα μέσα ενημέρωσης, την ανάκληση, ακόμη και τη δικαστική καταδίκη τους. Ή στην καλύτερη περίπτωση, ένα auto-da-fé, μια παραδοχή ενοχής, μια συγγνώμη με την υπόσχεση «να μην το ξανακάνω ποτέ». Και αρνούνται να διαψευσθούν από τα γεγονότα, από την πραγματικότητα.
Όλα αυτά υποδηλώνουν μια ψυχολογική κατάσταση σοβαρά αλλοιωμένη από ένα τυφλό μίσος και μια δυσαρέσκεια που δηλητηριάζει τον εαυτό και τον περιβάλλοντα κόσμο, σε συνδυασμό με μια σοβαρή και αυτοαναφορική μορφή ηθικού ρατσισμού: την υπόθεση ότι κάποιος ανήκει σε μια επιλεγμένη, επικριτική φυλή, σε σύγκριση με την υπόλοιπη ανθρωπότητα, που κρίνεται.
Αυτή η υπόθεση ότι είναι επικριτικοί και επομένως ανώτεροι όχι μόνο τους καθιστά αντιδημοφιλείς και μισητούς από όσους δεν ανήκουν στην ίδια ιδεολογική εθνοτική ομάδα, αλλά τους προορίζει επίσης να είναι ηττημένοι για αιώνες, επειδή τίποτα δεν βασίζεται στο καθαρό μίσος για τον εχθρό, στην ποινικοποίηση των άλλων και στον ισχυρισμό της εξάλειψής τους πριν από οποιαδήποτε αντιπαράθεση.
Και όταν κατηγορούν τη Μελόνι και τους οπαδούς της ότι ζουν από την ιδιότητά τους ως θύματα, μπορεί να έχουν δίκιο, αλλά δεν συνειδητοποιούν ότι αυτοί, με την τιμωρητική τους στάση, αποτελούν την καλύτερη δικαιολογία για να διατηρούν ζωντανή αυτή την ιδιότητα του θύματος, την πραγματική απόδειξη ότι η πρόθεσή τους δεν είναι να νικήσουν τον αντίπαλό τους αλλά να τον εξαλείψουν, να του αρνηθούν τα προσόντα να συμμετάσχει στον πολιτικό αγώνα ή στην κοινωνική και πολιτιστική ζωή ή, mutatis mutandis, να κατέχει αξιώματα, να εκφράζει μια γνώμη διαφορετική από τα ιδεολογικά τους δόγματα. Η εξάλειψή του ισοδυναμεί με τη δολοφονία του, σε μια εποχή με μια επίφαση δημοκρατίας. Αφού δεν μπορώ να σε σκοτώσω, σε σβήνω.
Τότε προχωρήστε και μιλήστε για το διαδίκτυο που κατοικείται από haters και θυμωμένους δεξιούς, από λαϊκιστές και εξαγριωμένους υποστηρικτές της κυριαρχίας, βαθιά φασίστες και ρατσιστές. Αλλά η ρίζα αυτού του άσχημου κλίματος στην Ιταλία έγκειται σε αυτή τη φυλετική διαίρεση που καθιερώθηκε a priori με αυτοανακήρυξή της: εμείς είμαστε οι δικαστές, εσείς είστε οι κατηγορούμενοι. Έτσι, τίποτα καλό δεν θα προέλθει ποτέ από τον δημοκρατικό ανταγωνισμό, και κάθε ίχνος ελευθερίας θα εξασθενίσει. Και ένας συνεχώς αυξανόμενος αριθμός πολιτών θα επιλέξει να μην ψηφίσει, και, μη όντας στο πλευρό των δικαστών, δεν θα θέλει να βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου, προτιμώντας να μένει μακριά, αποξενωμένος από την πολιτική και θεσμική ζωή.
Το αηδιαστικό μιντιακό-ιδεολογικό-μουσικό λιντσάρισμα της Μπεατρίς Βενέζι, όλοι εναντίον ενός, η κινδυνολογία που προωθείται από τον Τύπο από τα τρομπόνια και τους τρομπετίστες της Ιδεολογίας και του συνδικάτου, οι αναμασήσεις των θυγατρικών της Κόζα Νόστρα -όποιος δεν είναι ένας από εμάς είναι παράνομος μετανάστης που πρέπει να εκδιωχθεί- και η Συλλογικότητα Κόρβι που αιωρείται από πάνω της, επιβεβαιώνουν τη σοβαρότητα αυτής της ασθένειας που βλάπτει την Ιταλία περισσότερο από όσο μπορεί κανείς να φανταστεί. Είθε το δηλητήριο που εκτοξεύετε στον κόσμο να επιστρέψει ολόκληρο σε εσάς.
Αν έπρεπε να συνοψίσω αυτή τη στάση, δεν θα μπορούσα να το κάνω καλύτερα από τη Φραντσέσκα Αλμπανέζε, στην γνωστή επίπληξή της προς τον δήμαρχο του Ρέτζιο Εμίλια, ο οποίος της απένειμε ένα βραβείο αλλά είχε το θράσος να δηλώσει το προφανές, αναφέροντας τις σφαγές στη Γάζα καθώς και τους ομήρους που επρόκειτο να απελευθερωθούν. Έχοντας εκφράσει αυτή την κοινότοπη παρατήρηση, η οποία θα έπρεπε να είναι προφανής σε όποιον έχει λίγη κοινή λογική και ανθρωπιά, η Αλμπανέζε είπε, μέ τό δάκτυλο τεντωμένο,ουσιαστικά κατηγορώντας τον: «Δεν σε κρίνω, σε συγχωρώ. Αλλά υπόσχεσέ μου ότι δεν θα το ξαναπείς αυτό». Και αυτός, auribus demissis, με σκυμμένα αυτιά, δέχτηκε την επίπληξη σαν ταπεινωμένος γάιδαρος. Αλλά ποιος είσαι εσύ, ποιος είσαι εσύ που κρίνεις, που καταδικάζεις ή που αθωώνεις, που συγχωρείς και που υπαγορεύεις στους άλλους πώς να συμπεριφέρονται; Τι δικαίωμα έχεις να μιλάς, αλλά ποιος νομίζεις ότι είσαι;
Ας αφήσουμε στην άκρη τήν Αλμπανέζε, ακόμη και το παλαιστινιακό, αλλά η πρόταση που είπε συνοψίζει τέλεια μια νοοτροπία, έναν ανθρώπινο τύπο και μια παθολογία που δηλητηριάζει τη χώρα μας: μια μειοψηφία Ιταλών διεκδικεί το δικαίωμα να κρίνει τον υπόλοιπο κόσμο, ακόμα κι αν είναι η πλειοψηφία, και να αποφασίζει μονομερώς αν θα καταδικάσει ή θα δώσει χάρη, και να υπαγορεύει πώς να συμπεριφερθεί, να εξιλεωθεί για την υποτιθέμενη ενοχή για την οποία είναι ένοχοι.
Όπως συμβαίνει συχνά, το ζήτημα δεν είναι ένα γεγονός ή μια παράβαση που έχει διαπραχθεί, αλλά μόνο οι απόψεις που εκφράζονται, οι οποίες ωστόσο θεωρούνται από αυτούς τους ανθρώπους ανάξιες και επαίσχυντες, κατά την αποκλειστική τους κρίση.
Υπάρχει μια αίρεση, μια φατρία, μια μειονότητα στη χώρα μας που αισθάνεται ότι κρίνει με θεϊκό δικαίωμα και πιστεύει ότι ο υπόλοιπος κόσμος υπόκειται διαρκώς σε κρίση. Φυσικά, δεν επιτρέπεται καμία εναλλαγή ή αντιστροφή ρόλων: ο κριτής παραμένει για πάντα κριτής, ο κρινόμενος παραμένει για πάντα κρινόμενος. Και όσο περισσότερο αποκαλύπτονται ως μειονότητα στη χώρα, τόσο πιο πικρό και ριζοσπαστικό γίνεται το μίσος τους προς όσους βρίσκονται στην αντίπαλη πλευρά. Δεν είναι ανταγωνιστικό πνεύμα, ούτε καν συγκρουσιακό, επειδή δεν πρόκειται για εμπλοκή σε αντιπαράθεση και μάχη κατά μέτωπο. Όχι, πρόκειται για αποκλεισμό, ταπείνωση και εξάλειψη από την αρχή όποιου εκφράζει ιδέες διαφορετικές από τις δικές τους. Αυτοί οι άνθρωποι αυτοπροσδιορίζονται με υπερηφάνεια ως αριστεροί και σήμερα αντιπροσωπεύουν τη συμπυκνωμένη ουσία της αριστεράς. Αρνούνται να αποδεχτούν την ύπαρξη των άλλων, δηλαδή εκείνων που δεν σκέφτονται όπως αυτοί, και απαιτούν τον αποκλεισμό, την αποβολή, την παραίτηση, την διαπόμπευση από τα μέσα ενημέρωσης, την ανάκληση, ακόμη και τη δικαστική καταδίκη τους. Ή στην καλύτερη περίπτωση, ένα auto-da-fé, μια παραδοχή ενοχής, μια συγγνώμη με την υπόσχεση «να μην το ξανακάνω ποτέ». Και αρνούνται να διαψευσθούν από τα γεγονότα, από την πραγματικότητα.
Όλα αυτά υποδηλώνουν μια ψυχολογική κατάσταση σοβαρά αλλοιωμένη από ένα τυφλό μίσος και μια δυσαρέσκεια που δηλητηριάζει τον εαυτό και τον περιβάλλοντα κόσμο, σε συνδυασμό με μια σοβαρή και αυτοαναφορική μορφή ηθικού ρατσισμού: την υπόθεση ότι κάποιος ανήκει σε μια επιλεγμένη, επικριτική φυλή, σε σύγκριση με την υπόλοιπη ανθρωπότητα, που κρίνεται.
Αυτή η υπόθεση ότι είναι επικριτικοί και επομένως ανώτεροι όχι μόνο τους καθιστά αντιδημοφιλείς και μισητούς από όσους δεν ανήκουν στην ίδια ιδεολογική εθνοτική ομάδα, αλλά τους προορίζει επίσης να είναι ηττημένοι για αιώνες, επειδή τίποτα δεν βασίζεται στο καθαρό μίσος για τον εχθρό, στην ποινικοποίηση των άλλων και στον ισχυρισμό της εξάλειψής τους πριν από οποιαδήποτε αντιπαράθεση.
Και όταν κατηγορούν τη Μελόνι και τους οπαδούς της ότι ζουν από την ιδιότητά τους ως θύματα, μπορεί να έχουν δίκιο, αλλά δεν συνειδητοποιούν ότι αυτοί, με την τιμωρητική τους στάση, αποτελούν την καλύτερη δικαιολογία για να διατηρούν ζωντανή αυτή την ιδιότητα του θύματος, την πραγματική απόδειξη ότι η πρόθεσή τους δεν είναι να νικήσουν τον αντίπαλό τους αλλά να τον εξαλείψουν, να του αρνηθούν τα προσόντα να συμμετάσχει στον πολιτικό αγώνα ή στην κοινωνική και πολιτιστική ζωή ή, mutatis mutandis, να κατέχει αξιώματα, να εκφράζει μια γνώμη διαφορετική από τα ιδεολογικά τους δόγματα. Η εξάλειψή του ισοδυναμεί με τη δολοφονία του, σε μια εποχή με μια επίφαση δημοκρατίας. Αφού δεν μπορώ να σε σκοτώσω, σε σβήνω.
Τότε προχωρήστε και μιλήστε για το διαδίκτυο που κατοικείται από haters και θυμωμένους δεξιούς, από λαϊκιστές και εξαγριωμένους υποστηρικτές της κυριαρχίας, βαθιά φασίστες και ρατσιστές. Αλλά η ρίζα αυτού του άσχημου κλίματος στην Ιταλία έγκειται σε αυτή τη φυλετική διαίρεση που καθιερώθηκε a priori με αυτοανακήρυξή της: εμείς είμαστε οι δικαστές, εσείς είστε οι κατηγορούμενοι. Έτσι, τίποτα καλό δεν θα προέλθει ποτέ από τον δημοκρατικό ανταγωνισμό, και κάθε ίχνος ελευθερίας θα εξασθενίσει. Και ένας συνεχώς αυξανόμενος αριθμός πολιτών θα επιλέξει να μην ψηφίσει, και, μη όντας στο πλευρό των δικαστών, δεν θα θέλει να βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου, προτιμώντας να μένει μακριά, αποξενωμένος από την πολιτική και θεσμική ζωή.
Το αηδιαστικό μιντιακό-ιδεολογικό-μουσικό λιντσάρισμα της Μπεατρίς Βενέζι, όλοι εναντίον ενός, η κινδυνολογία που προωθείται από τον Τύπο από τα τρομπόνια και τους τρομπετίστες της Ιδεολογίας και του συνδικάτου, οι αναμασήσεις των θυγατρικών της Κόζα Νόστρα -όποιος δεν είναι ένας από εμάς είναι παράνομος μετανάστης που πρέπει να εκδιωχθεί- και η Συλλογικότητα Κόρβι που αιωρείται από πάνω της, επιβεβαιώνουν τη σοβαρότητα αυτής της ασθένειας που βλάπτει την Ιταλία περισσότερο από όσο μπορεί κανείς να φανταστεί. Είθε το δηλητήριο που εκτοξεύετε στον κόσμο να επιστρέψει ολόκληρο σε εσάς.
ΕΜΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ ΔΙΑΘΕΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΥΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου