Η θλιβερή ελληνική τραγωδία

Οι ευθύνες μίας κυβέρνησης όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις είναι μεν μεγάλες, αλλά εκείνες των Πολιτών είναι πολύ μεγαλύτερες – αφού ουσιαστικά αυτοί αποφασίζουν σε τελική ανάλυση, είτε με την ενεργητική στάση τους (διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, εξεγέρσεις), είτε με την παθητική (συλλογική αποχαύνωση και αδιαφορία).

Κρίνοντας από αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα, όπου φαίνεται καθαρά πως η κυβέρνηση έχει πλέον αποθρασυνθεί σκοπεύοντας να ξεπουλήσει τα πάντα, παραδίδοντας εθνική κυριαρχία κατά το δοκούν και εφαρμόζοντας μνημόνια στο διηνεκές που θα οδηγήσουν την Ελλάδα κυριολεκτικά στα σκουπίδια της ιστορίας, θεωρούμε σκόπιμο να υπενθυμίσουμε το παρακάτω κείμενο μας από το παρελθόν (2016) – όταν δεν είχε δρομολογηθεί ακόμη η προδοσία στο Σκοπιανό, η οποία κατά τα φαινόμενα θα είναι μόνο η αρχή.

Η θλιβερή ελληνική τραγωδία

του Ιάκωβου Ιωάννου

Οι βασικές υποχρεώσεις μίας κυβέρνησης είναι (α) η καλυτέρευση του εκάστοτε πλαισίου λειτουργίας της οικονομίας και η σωστή/αυστηρή επίβλεψη του από έναν αποτελεσματικό δημόσιο μηχανισμό, (β) η αποδοτικότητα και η συνεχής εξέλιξη των Θεσμών, (γ) η κερδοφόρα δραστηριοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων και η ορθολογική εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας (έτσι ώστε να προσθέτουν έσοδα στον προϋπολογισμό αντί να αφαιρούν), καθώς επίσης (δ) οι διαπραγματεύσεις με τα υπόλοιπα κράτη ή/και ενώσεις τους, προς όφελος της χώρας.

Το πόσο σημαντικό είναι το τελευταίο αποδεικνύεται εύκολα από τις επιτυχείς διαπραγματεύσεις της Ιρλανδίας με την Ευρώπη – στις οποίες αφενός μεν οφείλεται η οικονομική επιτυχία που της έδωσε ονομασία «κελτικός τίγρης» (ανάλυση), αφετέρου η γρήγορη έξοδος της από την κρίση, χωρίς καν να της επιβληθεί αύξηση των φορολογικών συντελεστών (όπως άλλωστε ούτε στην Κύπρο, όπου η επιβάρυνση ήταν ελάχιστη).

Κατάφερε λοιπόν να εκδιώξει την Τρόικα και να καταργήσει τα μνημόνια, παρά το ότι τα προβλήματα της οφειλόταν στην τεράστια φούσκα ακινήτων και στη τρομακτική υπερχρέωση των τραπεζών της – με το συνολικό χρέος της να είναι τετραπλάσιο του ελληνικού! (πηγή).

Εκτός αυτού, ακόμη και όταν η Ιρλανδία εκβιάστηκε από την ΕΚΤ (άρθρο), έτσι ώστε να αναλάβει το κράτος τη διάσωση των ιδιωτικών τραπεζών, πέτυχε μέσω των σωστών διαπραγματεύσεων να της επιτραπεί η εκτύπωση χρημάτων – επίσης η επιστροφή του δανείου της ΕΚΤ μετά το 2040, χωρίς ουσιαστικά να γίνει αντιληπτό από κανέναν.

Περαιτέρω, από το ίδιο παράδειγμα συμπεραίνει κανείς πως η επιτυχία μίας χώρας, μέσω των αποτελεσματικών διαπραγματεύσεων με το εξωτερικό, δεν οφείλεται μόνο στην κυβέρνηση της – αλλά, επίσης, στους Πολίτες της, με την έννοια της σωστής, υπεύθυνης, συλλογικής και αγωνιστικής στάσης τους απέναντι στα βασικά εθνικά θέματα.

Για να γίνει κατανοητή η θέση μας, υπενθυμίζουμε πως οι Ιρλανδοί Πολίτες και όχι η κυβέρνηση τους ήταν αυτοί που απέρριψαν τη συνθήκη της Νίκαιας τον Ιούνιο του 2001 – με μία καθαρή πλειοψηφία, η οποία δεν επέτρεπε αμφισβητήσεις.

Ένα χρόνο όμως αργότερα, μετά από εκβιασμούς, απειλές και πιέσεις εκ μέρους της ΕΕ, το δημοψήφισμα επαναλήφθηκε με θετική έκβαση – όπου οι Ιρλανδοί δεν εξαγριώθηκαν καθόλου, επειδή η Κομισιόν τους προικοδότησε/δωροδόκησε με μία σειρά παραχωρήσεις, οι οποίες κατέστησαν εφικτό το ιρλανδικό οικονομικό θαύμα.

Με μία νομοθεσία δηλαδή που προσέφερε στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους τη δυνατότητα παράκαμψης της φορολογίας, με μεγάλο κόστος για τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ – ενώ διευκόλυνε την εγκατάσταση αμερικανικών και ευρωπαϊκών πολυεθνικών, για φορολογικούς λόγους. Ως εκ τούτου, η Ιρλανδία είναι σήμερα η μοναδική χώρα μαζί με το Λουξεμβούργο, με τον άλλο φορολογικό παράδεισο δηλαδή, οι εξαγωγές της οποίας είναι μεγαλύτερες από το ΑΕΠ της – κάτι που επεξηγεί καλύτερα τη γρήγορη έξοδο της από τα μνημόνια (ανάλυση).

Οι ευθύνες των Πολιτών

Σε πλήρη αντίθεση τώρα με τους Ιρλανδούς, εμείς οι Έλληνες δεν απαιτήσαμε ποτέ δημοψηφίσματα για βασικά εθνικά θέματα – όπως ασφαλώς ήταν η άδικη υπαγωγή της χώρας μας στο ΔΝΤ το 2010. Δεν το κάναμε ούτε όταν προτάθηκε δημοψήφισμα από τον Εφιάλτη του Καστελλόριζου, σε σχέση με το PSI που τελικά κατέστρεψε τη χώρα – παρά το ότι η προσπάθεια προσφυγής στην ετυμηγορία των Πολιτών, ήταν η μοναδική λογική ενέργεια του (άρθρο).

Ακόμη χειρότερα, όταν η σημερινή κυβέρνηση το 2015 δρομολόγησε το δημοψήφισμα, τη μοναδική μέχρι σήμερα σωστή απόφαση της, οι Πολίτες επέλεξαν μεν πλειοψηφικά το ΟΧΙ παρά τις απίστευτα αρνητικές συγκυρίες (κλειστές τράπεζες, πιέσεις από την ΕΕ κοκ), χωρίς όμως να το στηρίξουν αποφασιστικά ως όφειλαν στη συνέχεια – αφού επέτρεψαν σε ένα αδύναμο, ανεπαρκές και ματαιόδοξο άτομο να το μετατρέψει με θράσος σε ΝΑΙ εκβιαζόμενο, με αποτέλεσμα μία ανυπολόγιστη καταστροφή για την Ελλάδα:

το συμβιβασμό του Ιουλίου, τον εκβιασμό όλων των κομμάτων τον Αύγουστο, τις εκλογές της ντροπής που «ξεπλύναμε» μόνοι μας τον πρωθυπουργό, την τραπεζική κλοπή, τη ζημία 100 δις €, το θηριώδες μνημόνιο των εκατοντάδων σελίδων, την πλήρη απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, τις κατασχέσεις δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας που θα ακολουθήσουν κοκ.

Από τα παραπάνω κατανοεί κανείς πως οι ευθύνες μίας κυβέρνησης όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις είναι μεν μεγάλες, αλλά εκείνες των Πολιτών είναι πολύ μεγαλύτερες – αφού ουσιαστικά αυτοί αποφασίζουν σε τελική ανάλυση, είτε με την ενεργητική στάση τους (διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, εξεγέρσεις), είτε με την παθητική.

Συνεχίζοντας, για να γίνουμε κατανοητοί όσον αφορά τις δικές μας ευθύνες από τη στάση μας ως Πολίτες, οι οποίες είναι κατά πολύ μεγαλύτερες από αυτές της εκάστοτε κυβέρνησης (ακόμη μεγαλύτερες είναι ασφαλώς αυτές των ΜΜΕ που μας χειραγωγούν για ιδιοτελείς σκοπούς, χρηματιζόμενα από τα ξένα συμφέροντα – αν και εμείς είμαστε αυτοί που επιτρέπουμε τελικά τη χειραγώγηση μας), χρειάζονται κάποιες επί πλέον αναφορές.

Για παράδειγμα, εάν εξεγείρονταν μαζικά και από κοινού όλοι οι Έλληνες, ανεξαρτήτως κομματικών πεποιθήσεων, όταν ο πρωθυπουργός υπέγραψε τον Ιούλιο του 2015 την ολοκληρωτική παράδοση της εθνικής μας κυριαρχίας, μη σεβόμενος τη δημοκρατική απόφαση του ΟΧΙ, τότε η Ευρώπη (η Γερμανία), θα αναγκαζόταν να υποχωρήσει, για να αποφευχθεί η διάλυση της – όπως στην περίπτωση της Ιρλανδίας.

Όταν όμως σιωπήσαμε εκκωφαντικά όπως τα πρόβατα, ο πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε τόσο εύκολα να διαπραγματευθεί κάτι καλύτερο, ακόμη και αν υποθέσουμε πως το ήθελε – επειδή οι Ευρωπαίοι δεν θα έκαναν αποδεκτό κανένα αίτημα του, ισχυριζόμενοι πολύ σωστά ότι, αφού δεν διαμαρτύρεται κανένας, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος ούτε για τον ίδιο, ούτε για την ευρωπαϊκή συνοχή. Πόσο μάλλον όταν σχεδόν 230 βουλευτές τάθηκαν τον Αύγουστο υπέρ, ενώ κέρδισε ξανά τις εκλογές του Σεπτέμβρη.

Κάτι ανάλογο ισχύει για τη ληστεία των τραπεζών που ακολούθησε, ζημιώνοντας μας κατά τουλάχιστον 40 δις €, για τη νέα δανειακή σύμβαση που επικύρωσε πανηγυρικά όλες τις προηγούμενες κοκ. – αφού κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε σε σταθερή βάση και δεν σημειώθηκαν αξιόλογες εξεγέρσεις, οπότε η κυβέρνηση δεν είχε καν ένα τέτοιο διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της. Εκτός αυτού κανένας δεν υποστηρίζει ενεργητικά την αναγκαιότητα της διεξαγωγής ενός δημοψηφίσματος με το ερώτημα «Στάση πληρωμών ή υποτέλεια» – οπότε τι θα μπορούσε να ζητήσει από το ευρωπαϊκό ιερατείο ο πρωθυπουργός;

Περαιτέρω, ακόμη και στις δημοσκοπήσεις, οι οποίες είναι ουσιαστικά ανώδυνες, οι Έλληνες τάσσονται καθαρά υπέρ της σημερινής γερμανικής ΕΕ και του ευρώ – θεωρώντας τα σημαντικότερα από την εθνική τους κυριαρχία και τη Δημοκρατία. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να διαπραγματευτεί καλύτερες προϋποθέσεις ο πρωθυπουργός, ακόμη και αν υποθέσουμε πως κατανοεί ότι, η Ελλάδα δεν θα αποφύγει τη χρεοκοπία και την έξοδο από την Ευρωζώνη, εάν συνεχίσει να εφαρμόζει την εγκληματική πολιτική των μνημονίων; Πολύ αργότερα όμως, αφού έχει λεηλατηθεί η δημόσια και η ιδιωτική περιουσία της από τους δανειστές της;

Με δεδομένο δε το ότι, μετά από τα χειρότερα μέτρα που έχουν επιβληθεί ποτέ σε μία χώρα, η κυβέρνηση ευρίσκεται ακόμη στη δεύτερη θέση στις δημοσκοπήσεις, με μικρή σχετικά απόσταση από την πρώτη όταν, για παράδειγμα, το κόμμα του Γάλλου προέδρου έχει κυριολεκτικά καταρρεύσει, επειδή θέλησε να περάσει με διάταγμα μία απόφαση, τι θα μπορούσε να πει ο πρωθυπουργός στους Ευρωπαίους;

Πόσο μάλλον όταν οι Γάλλοι βρίσκονται στους δρόμους πάνω από τρεις μήνες (άρθρο), για ένα πλημμέλημα ουσιαστικά σε σύγκριση με το αποτρόπαιο έγκλημα που συντελείται στη χώρα μας, ενώ στην Ελλάδα δεν κινείται απολύτως τίποτα;

Ακόμη και στην Ιταλία ένα σχετικά πολύ νέο κόμμα, με ηγέτη έναν κωμικό ηθοποιό, έχει ξεπεράσει σε εκλογική δύναμη την κυβέρνηση στις δημοσκοπήσεις – όταν η ελληνική αξιωματική αντιπολίτευση έχει μεν την πρώτη θέση, παραμένοντας όμως υπέρ της ίδιας πολιτικής των μνημονίων και των εξευτελιστικών υποκλίσεων απέναντι στην καγκελάριο!

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, ασφαλώς μας στενοχωρούν αυτές οι διαπιστώσεις, οι οποίες όμως είναι δυστυχώς η ψυχρή πραγματικότητα – σύμφωνα με την οποία οι ευθύνες για το δρόμο της καταστροφής που συνεχίζει να βαδίζει η Ελλάδα ανήκουν εν πρώτοις στους Πολίτες της, αμέσως μετά στα εγχώρια ΜΜΕ και, τέλος, στην κυβέρνηση.

Η κατάταξη δε αυτή φαίνεται πως δεν θα αλλάξει καθόλου, εάν αντικατασταθεί η σημερινή κυβέρνηση από την αξιωματική αντιπολίτευση – αφού και αυτή δεν θα έχει κανένα διαπραγματευτικό όπλο στα χέρια της, κρίνοντας από τη στάση των Πολιτών, ακόμη και αν υποθέσουμε πως θα πρότεινε μία άλλη πολιτική. Ότι θα κατανοούσε πως χωρίς την ονομαστική διαγραφή μέρους του χρέους, δεν υπάρχει μέλλον για την Ελλάδα – για λόγους που έχουμε αναλύσει άπειρες φορές.

analyst