Θεσμική αφασία για τις καταγγελίες Βελόπουλου

Δικαιοσύνη, media, κυβέρνηση και κόμματα υποκρίνονται πως δεν ακούν τον πολιτικό αρχηγό που αποκάλυψε δημοσίως ότι δέχεται απειλές για τη ζωή του

Η χώρα προσομοιάζει με τον Ρωμαίο θεό Ιανό με τα δύο πρόσωπα. Το ένα είναι το «καλό» μας, το «γυαλισμένο» και «μακιγιαρισμένο». Το «ευρωπαϊκό» που κρατάμε για την Κομισιόν, τις guest εμφανίσεις στα ξένα Κοινοβούλια και τα προεκλογικά TikTok ευημερίας.Από τον Βασίλη Γαλούπη

Το άλλο, το «καθημερινό» κι αμακιγιάριστο, θυμίζει όλο και περισσότερο Λατινική Αμερική. Με αναβαθμισμένες μαφίες που νταραβερίζονται με την ελίτ της κοινωνικής πυραμίδας και με ξεκαθαρίσματα λογαριασμών. Ο Κυριάκος Βελόπουλος περιέγραψε μια δημόσια ζωή στο λυκόφως, όπου «παντρεύονται» τα κορυφαία σκαλιά της επιχειρηματικότητας, οι πιστολάδες της νύχτας και η πολιτική.

Ανεξάρτητα από πολιτικές συμπάθειες, αντιπάθειες και ποιο κόμμα επιλέγει να ψηφίζει καθένας, ο Βελόπουλος είναι ο μοναδικός αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος που τόλμησε να πάρει άμεσα και ξεκάθαρα θέση για τη δολοφονία Ρουμπέτη και το τσουνάμι αποκαλύψεων αυτών των ημερών που φαίνεται να αγγίζουν τα υψηλότερα πατώματα της δημόσιας ζωής.

Οσο τα «κλειστά στόματα» εξακολουθούν να δαγκώνονται ακόμα περισσότερο και το «σύστημα» πολιτικής -media- δικαιοσύνης γυρίζει ανησυχητικά την πλάτη στρουθοκαμηλίζοντας, αντί να ψάχνει νυχθημερόν μέχρι πού φτάνει η σαπίλα, ο Βελόπουλος έρχεται να δώσει ακόμα μία διάσταση. Αυτή των απειλών κατά της ζωής του.

«Οσο και να μου λέτε ότι θα σου φυτέψουμε μια σφαίρα στο κεφάλι, ότι θα σε σκοτώσουμε, ουδόλως με ενδιαφέρει, θα συνεχίσω μέχρι τέλους» δήλωσε. Το ανεξήγητο είναι πως κανένας εισαγγελέας δεν τον κάλεσε ακόμα στο γραφείο του. Τόσο για τις καταγγελίες του όσο και για τις ευθείες απειλές που δέχεται. Ξαφνικά, όλο το θεσμικό οικοδόμημα, που αποτελείται από κόμματα – Δικαιοσύνη – μίντια, σιωπά. Συμπεριφέρεται με έλλειψη αθωότητας, σαν να αποδέχεται και να «εγκρίνει» μέσω της απραξίας του ότι έχουμε γίνει Κολομβία. Συνειδητά, συστημικά και όχι από… ατύχημα. Ισως και να την έχουμε ξεπεράσει πια. Μόλις λίγες μέρες πριν από τις εκλογές ο επανεκλεγμένος πολιτικός αρχηγός του πέμπτου κόμματος του ελληνικού Κοινοβουλίου και των 270.000 ψηφοφόρων καταγγέλλει δημοσίως ότι κάποιοι τον απειλούν με σφαίρα στον κρόταφο. Κανένας δικαστικός λειτουργός δεν συγκινείται… Ουδείς ενδιαφέρεται, έστω για τα μάτια του κόσμου.

Μεγαλύτερη ανατριχίλα ακόμα και από τις δηλώσεις Βελόπουλου περί απειλών για τη ζωή του προκαλούν η βουβαμάρα μπροστά σε μια τέτοια καταγγελία, η έλλειψη αντίδρασης από εισαγγελείς και Αστυνομία, η πλήρης απαλοιφή του θέματος από τα ΜΜΕ, αλλά κυρίως η απάθεια. Η αποδοχή της σήψης. Οτι ως χώρα έχουμε «νομιμοποιήσει» να ζούμε στον βούρκο.

Ενας πολιτικός αρχηγός εκλεγμένου κόμματος στη Βουλή δύο φορές, μάλιστα εν μέσω προεκλογικής περιόδου, δηλώνει δημοσίως ότι «από προχθές που μίλησα για τη δολοφονία δέχομαι πάρα πολλές απειλές από πακιστανικά τηλέφωνα στο τηλέφωνό μου, ότι θα σε βρούμε σε χαντάκι, βούλωσέ το, μη μιλάς, δεν σε αφορά το θέμα».

Είναι η χτυπητή αδιαφορία και η απουσία των προβλεπόμενων θεσμικών αντιδράσεων που «παγώνουν» το αίμα σε κάθε πολίτη. Αν οι απειλές κατά της ζωής προς έναν αρχηγό κόμματος με κοντά 300.000 ψήφους αντιμετωπίζεται με τέτοια απάθεια από ΜΜΕ, Δικαιοσύνη, κόμματα και κυβέρνηση, τότε ποιος προστατεύει τον απλό πολίτη του μεροκάματου; Και ποιος κάνει κουμάντο στη χώρα; Ποιο είναι, τέλος πάντων, το εύρος της βρομιάς;

Ακόμα και σε χώρες που ξέπεσαν στο ίδιο ιστορικό χαμηλό πολιτικής παθογένειας με εμάς, ένας εισαγγελέας, έστω ένας, θα βρισκόταν για να καλέσει και να ακούσει τον άνθρωπο που δηλώνει ότι τον τρομοκρατούν με θάνατο. Οποιονδήποτε άνθρωπο, ακόμα κι αν δεν επρόκειτο για εκλεγμένο πολιτικό. Οποιοσδήποτε δικαστικός λειτουργός σε ένα «κανονικό» δημοκρατικό κράτος θα είχε ενδιαφέρον να μάθει τι εννοεί ένας πολιτικός όταν καταγγέλλει, με ονοματεπώνυμα και όχι με γενικολογίες, σκοτεινά συμφέροντα που συνδέουν τον υπόκοσμο της «νύχτας» με τον «λουστραρισμένο» κόσμο της… ημέρας.

Εδώ εμφανίζεται μια εικόνα όπου το οργανωμένο έγκλημα συγχωνεύεται με πόλους που ελέγχουν βασικές πτυχές της κοινωνίας. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις το πρώτο που απαιτείται να γίνει σε μια «φυσιολογική» χώρα από εισαγγελείς, δικαστές και Αστυνομία είναι άμεσα να ενημερωθούν πολίτες και πολιτικοί για την πλήρη έκταση του φαινομένου. Αν, όμως, αυτό δεν συμβεί, σημαίνει ότι η χώρα αφήνεται συνειδητά να μεταλλαχθεί σε κράτος-μαφία. Σε τέτοια «mafia-states» το σύστημα δουλεύει ως εξής σε παγκόσμια κλίμακα.

Μεγαλοεπιχειρηματίες, πολιτικοί, μιντιάρχες και κυβερνητικοί αξιωματούχοι πλουτίζουν τους εαυτούς τους, τις οικογένειές και τους φίλους τους, ενώ εκμεταλλεύονται τα χρήματα, τη «μυϊκή» δύναμη, την επιρροή και τις διασυνδέσεις των εγκληματικών συνδικάτων για να ενισχύσουν και να επεκτείνουν τη δική τους εξουσία. Οι βασικοί κρίκοι στην αλυσίδα, όπου έχει παρατηρηθεί αυτό το φαινόμενο ανά τον κόσμο, μπορεί να περιλαμβάνουν, μαζί με επαγγελματίες εγκληματίες και ανώτερους κρατικούς αξιωματούχους, στελέχη μυστικών υπηρεσιών, υψηλόβαθμους αστυνομικούς και, σε ορισμένες ακραίες περιπτώσεις, ακόμη και πανίσχυρα πολιτικά πρόσωπα.

Η Ελλάδα «κατάφερε» τα τελευταία χρόνια μια αξιοθρήνητη «επανάσταση» στο έγκλημα: Οι μαφιόζοι δεν έχουν πια καμιά ανάγκη να κινούνται στα σκοτάδια. Το έγκλημα αποθρασύνεται, διεισδύει κι ελέγχει βασικές πτυχές της δημόσιας ζωής.

Προς το παρόν οι αντιδράσεις εισαγγελέων και κυβέρνησης είναι πρωτόγονες και νωχελικές. Δηλαδή, ανησυχητικά ανεπαρκείς για ένα ευνομούμενο κράτος δικαίου.

Πηγή: Δημοκρατία / Το κύκλωμα που σκότωσε τον Καραϊβάζ έφαγε τον Ρουμπέτη