Ο θάνατος της Ευρώπης είναι στον ορίζοντα. Είναι ακόμα θολός και δεν είναι αναπόφευκτος, αλλά παρ 'όλα αυτά ορατός και φαίνεται να πλησιάζει - μοιάζει με έναν μακρινό πλανήτη στο φακό ενός δορυφόρου που πλησιάζει. Η Ευρώπη φτάνει στο τέλος της όχι λόγω της αρτηριοσκληρωτικής οικονομίας της, ή της στάσιμης δημογραφίας, ή τις δυσλειτουργίες του υπερκράτους. Ούτε είναι η πραγματική αιτία η μαζική εισροή μεταναστών από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Αυτοί οι απελπισμένοι άνθρωποι είναι ακριβώς το τελευταίο σκληρό αεράκι κατά την ξυλεία ενός αποξηραμένου πολιτισμού.Αφού αγνόησε την κληρονομιά της, η Ευρώπη αναρωτιέται γιατί καταρρέει, σχολιάζει ο Bret Stephens
Η Ευρώπη πεθαίνει, γιατί έχει γίνει ηθικά ανίκανη. Όχι επειδή η Ευρώπη δεν σημαίνει τίποτα. Επειδή υπερασπίζεται με ρηχό τρόπο, ρηχά πράγματα. Οι Ευρωπαίοι πιστεύουν στα ανθρώπινα δικαιώματα, την ανοχή, τη διαφάνεια, την ειρήνη, την πρόοδο, το περιβάλλον, την ευχαρίστηση. Αυτές οι πεποιθήσεις είναι πολύ ωραίες, αλλά είναι επίσης δευτερεύουσες.
Αυτό στο οποίοι οι Ευρωπαίοι δεν πιστεύουν πλέον είναι τα πράγματα από τα οποία πηγάζουν τα πιστεύω τους: τον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό, τον φιλελευθερισμό και τον Διαφωτισμό, την πολεμική υπερηφάνεια και την ικανότητα, τον καπιταλισμό και τον πλούτο. Ακόμα λιγότερο, πιστεύουν στο να μάχονται, να θυσιάζονται ή να πληρώνουν το τίμημα ή ακόμα και να διαφωνούν για αυτά τα πράγματα. Έχοντας αγνοήσει και υπονομεύσει τα ίδια τους τα θεμέλια, αναρωτιούνται γιατί το σπίτι τους καταρρέει.
Τι είναι η Ευρώπη; Είναι η Ελλάδα – δεν είναι η Περσία. Η Ρώμη και όχι η Καρχηδόνα. Η χριστιανοσύνη και όχι το χαλιφάτο. Αυτές οι διακρίσεις είναι θεμελιώδεις. Το να πούμε ότι η Ευρώπη είναι ένας πολιτισμός ξεχωριστά δεν σημαίνει ότι είναι καλύτερος ή χειρότερος. Είναι απλώς για να πούμε: αυτοί είμαστε εμείς και εσείς αυτοί. Ούτε είναι για να πούμε ότι η Ευρώπη θα έπρεπε να είναι ένας κλειστός πολιτισμός. Απλά πρέπει να είναι ένας πολιτισμός που δεν διαλύεται κατά την επαφή με τους ξένους που δέχεται στους κόλπους της.
Αυτό είναι που κάνει τη διπλωματία της Άνγκελα Μέρκελ, αδιαφιλονίκητο αντιβασιλέα της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής, τόσο περίεργη και ανησυχητική. Η Γερμανίδα καγκελάριος είναι επικεφαλής ενός κόμματος που ονομάζεται Χριστιανοδημοκρατική Ένωση, ένας από τους κύριους σκοπούς του οποίου είναι να συσπειρώσει το γερμανικό δικαίωμα σε μια λογική συντηρητισμού. Ωστόσο, στην Κωνσταντινούπολη την περασμένη Κυριακή, πρόσφερε μια συμφωνία με την οποία η Ευρώπη θα εγκρίνει τα ταξίδια χωρίς βίζα για τους Τούρκους στην Ευρώπη από το επόμενο έτος, σε συνδυασμό με την ταχύτερη ώθηση της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αν η Άγκυρα θα κάνει μόνο περισσότερα για να μετεγκατασταθούν Σύριοι και άλλοι πρόσφυγες στη χώρα. Η Ευρώπη θα πληρώσει επίσης και το λογαριασμό.
Αυτό είναι το αντίθετο της «machtpolitik», στην οποία η καγκελάριος επαιτεί μικρές χάρες από ασθενέστερες δυνάμεις για προσωρινά θέματα, σε αντάλλαγμα ευρείς παραχωρήσεις με εκτεταμένες συνέπειες. Υπάρχουν 75 εκατομμύρια Τούρκοι, των οποίων το κατά κεφαλήν εισόδημα δεν ταιριάζει με αυτό των κατοίκων του Παναμά. Η χώρα διοικείται από έναν εκλεγμένο ισλαμιστή με αυταρχικές τάσεις, επιρρεπή σε αντισημιτικά ξεσπάσματα, ο οποίος υποστηρίζει ανοιχτά τη Χαμάς, αρνείται τη γενοκτονία των Αρμενίων, φυλακίζει δημοσιογράφους σε αριθμούς ρεκόρ και ενορχηστρώνει εικονικές δίκες σοβιετικού τύπου κατά των πολιτικών αντιπάλων του. Η Τουρκία έχει επίσης σύνορα με τη Συρία, το Ιράκ και το Ιράν. Αυτά θα γίνουν τα σύνορα της Ευρώπης, σε περίπτωση ένταξης της Τουρκίας.
Αυτή είναι η χώρα που η Μέρκελ προτίθεται να φέρει στην αγκαλιά της Ευρώπης. Οι απολογητές της θα πουν ότι είναι υποκρίτρια, αλλά αυτό συνθέτει μόνο το αίσχος για την προσέγγισή της. Συνθέτει επίσης και τον κίνδυνο. Θα μπορούσαν οι φιλελεύθερες πολιτικές παραδόσεις της Ευρώπης, η θρησκευτική και πολιτιστική κληρονομιά της, να επιβιώσουν για πολύ με μια μαζική εισροή μουσουλμάνων μεταναστών, της τάξης των δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων; Όχι. Όχι δεδομένης της συχνά θλιβερής εμπειρίας της Ευρώπης με μεγάλο μέρος του μουσουλμανικού πληθυσμού της. Όχι όταν έχεις ομάδες μεταναστών που αντιστέκονται στην αφομοίωση και χώρες υποδοχής που έχουν μόνο δοκιμαστικές απαιτήσεις από τους πολίτες.
Και όχι όταν μια τυφλή πολιτική μετανάστευσης, η οποία διεξήχθη σε υπερβολικό βαθμό ηθικών αυτο-συγχαρητηρίων, οδηγεί στην αναπόφευκτη αντίδραση. Στην Ελβετία, την Κυριακή, η πλειοψηφία ψήφισε το Ελβετικό Λαϊκό Κόμμα, γνωστό κυρίως για την αντιμεταναστευτική στάση του. Τα αδελφά κόμματα σε όλη την Ευρώπη έχουν επίσης επωφεληθεί από την εισροή μεταναστών, εκμεταλλευόμενα τις νόμιμες διαμαρτυρίες ενάντια στο μεταμοντέρνο κράτος, για να πλασάρουν ανελεύθερες «θεραπείες». Λίγα πράγματα είναι τόσο επικίνδυνα για τη δημοκρατία όσο ένας λαϊκιστής με μισά επιχειρήματα.
Αυτό λέει κάτι για την πολιτική των ημερών μας που αυτή η στήλη θα πρέπει να καταδικάσει ως πέρα από το πρέπον. Είναι τέτοια η γενική ιδέα της εποχής, που δεν είναι πλέον δυνατόν να υποστηρίξεις χωρίς οργισμένη αντίφαση ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να είναι Ευρώπη αν δεν είναι ειλικρινής στον πυρήνα της κληρονομιά της. Αυτός είναι ο γάμος της λογικής και της αποκάλυψης που παρήγαγε έναν πολιτισμό τεχνολογικής μαεστρίας , ο οποίος ατσαλώθηκε από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
«Είναι θετικό το γεγονός ότι η Δύση προσπαθεί να είναι πιο ανοιχτή, να δείχνει μεγαλύτερη κατανόηση των αξιών των ξένων, αλλά έχει χάσει την ικανότητα να αγαπά τον εαυτό της» σημείωσε ένας εξέχων Γερμανός θεολόγος περίπου πριν από μια δεκαετία. «Το μόνο που βλέπει στην δική της ιστορία είναι το ποταπό και η καταστροφή. Δεν είναι πλέον σε θέση να αντιληφθεί τι είναι σπουδαίο και αγνό. Αυτό που χρειάζεται η Ευρώπη είναι μια νέα αυτοαποδοχή, μια αυτοαποδοχή που είναι κριτική και ταπεινή, αν πραγματικά θέλει να επιβιώσει». Αυτό είπε ο Γιόζεφ Ράτζινγκερ, περισσότερο γνωστός ως Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ'. Δεν είναι της μόδας, και γι’ αυτό αξίζει περισσότερο να τον ακούσουμε.
wsj.com
antinews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου