Η αρχαία παροιμία το είπε ήδη: «Nemo propheta in patria»: έτσι ο Nemo, ένας μη δυαδικός τραγουδιστής, sui generis, εξελέγη τραγουδιστής προφήτης της ευρωπαϊκής μη πατρίδας. Το Nemo , που στα λατινικά σημαίνει Κανείς, είναι Ελβετός και επίσης εφαρμόζει ουδετερότητα στο σεξουαλικό φύλο. Ποτέ δεν θα μας ένοιαζε η ίδια η είδηση, ακόμα κι αν χθες, οι λυσσασμένες συγγνώμες για τον «μη δυαδικό» τραγουδιστή και τον κόσμο που αλλάζει προς αυτή την κατεύθυνση συνεχίζονταν στα πρωτοσέλιδα των πιο αξιοσέβαστων εφημερίδων μας. Η Eurovision αναγνώρισε, επιβράβευσε και θριάμβευσε έναν τραγουδιστή του οποίου η ιδιαίτερη αρετή είναι ότι είναι μεταλλαγμένος στην ισορροπία, που δεν θέλει να αναγνωρίσει τον εαυτό του στο μητρικό του φύλο ή ακόμα και στο υιοθετημένο του . Έχετε κάτι εναντίον αυτών που αυτοπροσδιορίζονται ως μη δυαδικοί; Φανταστείτε, δεν είμαι ισόπεδη διάβαση, δεν φροντίζω αυτούς που περνούν τις ράγες. Δεν έχω το παραμικρό ενδιαφέρον να κατασκοπεύω τις ζωές άλλων ανθρώπων από κλειδαρότρυπα ή άλλα ανοίγματα. Το πρόβλημα δεν είναι η ζωή του, το πώς νιώθει, τι θα ήθελε να είναι, χαμαιλέοντας ή κολοκυθάκι, η δουλειά του και των οικείων του. Το πρόβλημα δεν είναι καν η παγκόσμια προβολή, με ένα συνοδευτικό μήνυμα, του μεταβλητού φύλου της, όπως τα επιτόκια στεγαστικών δανείων. αλλά η δημόσια αναγνώριση, η διεθνής πιστοποίηση, η επιβράβευση για τη σεξουαλική του κινητικότητα, για την αυτοσχέδια του φύλου. Σαν να ήταν πρόδρομος, πρωτοπόρος και πρότυπο, παράδειγμα για όλους. Τα νέα στα οποία εστίασαν όλοι, όπως και το κίνητρο της επιτυχίας του, δεν ήταν το τραγούδι του, η ερμηνεία του, αλλά η μη δυαδική του ιδιότητα, η ανθρωπότητα στη διέλευση, το προσωπικό ταξίδι από το αρσενικό στο θηλυκό προς το άγνωστο, χωρίς σταθερή κατοικία.
Έχει αλλάξει κάτι στη ζωή μας μετά από αυτές τις γελοιότητες στη Eurovision και εκείνο το ένδοξο βγήμα που χαιρετίστηκε ως ένα γεγονός εποχής, ικανό να ταράξει τον παράδεισο και την κόλαση; Αλλά όχι, απολύτως τίποτα, αν μη τι άλλο, αυξάνεται η αηδία, η ναυτία, η αίσθηση της εξωστρέφειας απέναντι σε οτιδήποτε προέρχεται από τη δημόσια σφαίρα, ακόμη και στον τομέα της διασκέδασης και της αναψυχής. Από τη στιγμή που υπάρχει κάτι που παραπέμπει στην Ευρώπη, ένας πόλεμος, μια τραγωδία, ένα ατύχημα ή ακόμα και ένα φεστιβάλ, μια σκιά ανέχειας απλώνεται. Ως τραγουδιστής, ο Amedeo Minghi είναι αγανακτισμένος, και καταλαβαίνω, έχει δίκιο. Ο στρατηγός Vannacci ως στρατιώτης βλέπει μια επιβεβαίωση ότι ο κόσμος πηγαίνει αντίστροφα, και τον καταλαβαίνω επίσης, έχει δίκιο. Αλλά πηγαίνει πολύ πέρα από ένα κοινότοπο φεστιβάλ και ένα οικείο γεγονός που έχει ανυψωθεί σε Καθολικό Λόγο.
Αυτό που με απογοητεύει είναι ότι δεν υπάρχει διαφυγή, αν θέλεις να στρέψεις το βλέμμα σου αλλού και να ανησυχείς για κάτι άλλο, πηγαίνεις από τον έναν Nemo στον άλλο ή από το ένα τίποτα στο άλλο, από τον έναν καλλιτέχνη που αλλάζει γρήγορα. ξέρετε ότι το μεταλλαγμένο Τίποτα ήρθε στην εξουσία, ανεβαίνει στο βάθρο, κερδίζει βραβεία στη μουσική, όπως στον κινηματογράφο, στην τέχνη, στη λογοτεχνία. Είναι ο θρίαμβος του Νονισμού, δηλαδή η άρνηση της ταυτότητας ως αξία, στόχος και καθήκον για όλους. Ο Νέμο δεν είναι ένα άτομο αλλά ένας φαινότυπος, μια ιδεολογία. Λέγοντας ότι το όνομά του ήταν Κανείς, ο πονηρός Οδυσσέας βρήκε σκόπιμο να ξεφύγει από τον Πολύφημο. Εδώ, όμως, η επιλογή δεν είναι να ξεφύγει από τη μανία των Κυκλώπων αλλά να ξεφύγει από τον εαυτό του, τη φύση του, την ταυτότητά του στο όνομα των επιθυμιών του, «γιατί έτσι νιώθω».
Έλα, θα πεις, τι θέλεις να είναι μια γελοιογραφία, ένα φρικτό σόου ; φύγε από το τσίρκο, σκέψου σοβαρά πράγματα. Εκεί όμως προκύπτουν τα προβλήματα ή μάλλον εκεί ενισχύονται και γίνονται ένα σύστημα, ένα παγκόσμιο παράδειγμα. Γιατί όταν περνάς από την ψυχαγωγία στη σοβαρή ζωή, στην πολιτική, στις κοινωνικές σχέσεις, στην πολιτική δέσμευση, η εικόνα που προκύπτει είναι η συνέχεια του Ίδιου, για να αναφέρω τον Alain de Benoist. δηλαδή είναι η συνέχεια του τσίρκου, της Eurovision σε άλλες μορφές, είναι πάντα το ίδιο πράγμα, η ίδια κυρίαρχη ιδεολογία. Η Eurovision συμπίπτει με το όραμα της Ευρώπης. Nemo για όλους, όλοι για τον Nemo.
Εν ολίγοις, για να το θέσω πιο ξεκάθαρα, το πρόβλημα δεν είναι να κερδίσει ο Νέμο σε ένα φεστιβάλ, αλλά ο Νέμο να οδηγεί την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι η παράμετρος, η διάδοση και η μονάδα μέτρησης. Ότι Κανείς δεν αντιπροσωπεύει έναν λαό που έχει μειωθεί στο να πολλαπλασιάζεται σε πολλούς Κανείς, χωρίς ταυτότητα. Αυτό που ενώνει την Ευρώπη σήμερα είναι η αποκήρυξη της κοινής και προσωπικής, ατομικής και γενικής, οικογενειακής και πολιτισμικής ταυτότητας. Το τραγούδι είναι μόνο η γελοία και συμβολική σύνθεση για ποπ χρήση.
Η απώλεια της ταυτότητας, που επαινείται ως χειραφέτηση, απελευθέρωση, συνειδητοποίηση, πέρασμα -για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του τραγουδιού του Νέμο- από την κόλαση στον παράδεισο, έχει μια σειρά επιβλαβών επιπτώσεων που καταρρέουν στη ζωή της συγκεκριμένης πραγματικότητας των Ευρωπαίων. Η ταυτότητα φύλου είναι μόνο το πρώτο επίπεδο ταυτότητας, το πιο στοιχειώδες, πιο εμφανές, το πιο φυσικό: μετά υπάρχει η ταυτότητα του πολίτη, η πολιτιστική ταυτότητα, η λαϊκή ταυτότητα, η ταυτότητα που προέρχεται από την ιστορία και την παράδοση, η ταυτότητα του πολιτισμού.
Η απόρριψη της ταυτότητας ή η Euronemia παράγει ζημιά σε πολλαπλά επίπεδα. Μας εμποδίζει να αναγνωρίσουμε και να αποδεχθούμε ποιοι πραγματικά είμαστε, την πραγματικότητά μας και των άλλων, σώματα, όρια, όρια, κληρονομιές. Σε κάνει πιο ευάλωτο στό να υποκύπτεις σε όσους διατηρούν και υπερασπίζονται την ταυτότητά τους, όπως για παράδειγμα οι μουσουλμάνοι. Και μειώνει τα σώματα σε ζελέ, τους ανθρώπους σε τατουάζ, τις σκέψεις σε ιδιοτροπίες και γιορτάζει τις οικείες ιστορίες σαν να ήταν καθολικές ιστορίες, ένδοξα στάδια στην εξέλιξη του είδους.
Γνωρίζουμε ότι ελλείψει υψηλών, ανώτερων και περαιτέρω αναφορών, τελικά αυτό πού αντιπροσωπεύει, ενσαρκώνει και εκφράζει την Ευρώπη και το είδωλό της είναι αυτό που μας έρχεται από ποπ γεγονότα και χαρακτήρες, από μαζικές ιστορίες που δημιουργήθηκαν στον τομέα τού θεάματος και.τής ψυχαγωγίας. Ποιος νοιάζεται για τον Nemo στη Eurovision; αλλά καταθλίβει το όραμα της Ευρώπης που περιορίζεται στο να γιορτάζει, όχι μόνο στα φεστιβάλ, τον Νέμο της στιγμής και την Euronemia. Αυτό το είδος της Ευρώπης θα φτάσει σε άσχημο τέλος, χτυπημένο σε ανεπιτήρητες γραμμές από το τρένο της πραγματικότητας.
2 σχόλια:
Πράγματι, πράγματι, φρικαλέα πραγματικότητα... Το ψέμμα και η απάτη και η ανοησία και η πιο ακραία διαστροφή κυριαρχούν στον τόπο που ονομάζεται "Δύση", και μέχρι σήμερα, μέχρι χθες, "καπελώνει" την υφήλιο... Είναι εντελώς παράξενη η μη αποδοκιμασία, η μη ευρύτερη αποδοκιμασία αυτού του "τίποτα"... Τα "μέσα" δουλεύουν βέβαια πυρετωδώς (και επί πληρωμή...) προς αυτήν την κατεύθυνση... Είναι άραγες μια ακραία δοκιμασία για όλους μας και για τον καθέναν; Θα επιβιώση άραγες έστω και ένας άνθρωπος;
ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΘΕΟΙ. Οι στίχοι τού τραγουδιού πού βραβεύτηκε ανοίγουν τόν δρόμο τού αντιχρίστου.Περιγράφει τόν δρόμο τής σνειδήσεως πού ακολούθησε μέχρι τό ουδέτερο, τό απρόσωπο.Υπάρχει δρόμος πλέον, δέν είναι άρνηση,, η οδός τού Αντιχρίστου. τού ψεύδους καί τού αθάνατου θανάτου. Οι ευσεβείς κατηγορίες σκέψης δέν ισχύουν πλέον Εχουμε νέα πραγματικότητα μπροστά μας, αλλά καί κάποια κριτήρια. Η Σάττι αντιπροσώπευσε επάξια τήν Φύση καί τόν λαικό τρόπο υπάρξεως.Σ' αυτόν τόν τρόπο ξεσηκώθηκαν τά πρωινάδικα καί μερικοί διανοούμενοι οι οποίοι νομίζουν ακόμη ότι η Ελλάδα έχει πολιτισμό ή εκκλησία τού Κυρίου. Ας κρατήσουμε τά πολύτιμα δεδομένα.
Δημοσίευση σχολίου