Απάντηση στην επιφυλλίδα «Αντί ρεμβασμών του Δεκαπενταυγούστου» του κ. Γιανναρά

Αγαπητέ κύριε Γιανναρά,

Θα ήθελα να προσπαθήσω να σας δείξω, με την ευκαιρία της επιφυλλίδας σας του δεκαπενταυγούστου, πως το Μυστήριο της Εκκλησίας είναι μεγαλύτερο από την κατανόησή μας και έτσι θα παραμείνει, εις τους αιώνας.

Η μαρτυρία της Εκκλησιαστικής εμπειρίας αναφέρεται μόνον και αποκλειστικώς στην νίκη επί του θανάτου! Η Εκκλησιαστική εμπειρία δεν αναφέρεται στην ύπαρξη του ανθρώπου και μετά τον θάνατο, αλλά στην υιοθεσία του αληθινού χριστιανού, πριν το θάνατο! Η Εκκλησιαστική εμπειρία δεν δηλώνεται στην γλώσσα, αλλά είναι μια νέα γλώσσα. Τι θα ήταν ο Ρωμανός ο Μελωδός χωρίς τον Γρηγόριο Θεολόγο; Αυτή η αγκυλωμένη σημερινή Εκκλησία δεν διαθέτει τον Γρηγόριο Θεολόγο!

Η μεταφορική – αλληγορική εκδοχή των σημαινόντων που παραπέμπουν σε εμπειρικές ψηλαφήσεις είναι ο πιο πετυχημένος σύγχρονος ορισμός της φιλοσοφίας, όχι της Εκκλησίας. Ακόμη και η γλώσσα “συνεπούς οντολογικού προβληματισμού του Αγίου Μαξίμου” αφορά στην Φιλοσοφία, και όχι στην Εκκλησία! Εξάλλου η Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία δεν υπήρξε ποτέ της Μεταφυσική. Ποτέ η Ελληνική Φιλοσοφία δεν υπήρξε γεωκεντρική, όπως επίσης η απειρία του σύμπαντος είναι απολύτως προσωκρατική, δηλ. προφιλοσοφική, δηλ. φυσιοκρατική γνώση. Η προσωκρατική γνώση δεν υπήρξε ποτέ η δόξα του Ελληνικού πνεύματος. Γιατί άραγες αυτή η επιστημονική επανάληψή της είναι πιο σημαντική από την Εκκλησιαστική αγκύλωση;

Δεν υπάρχει πατερική γραμματεία με απόλυτη αυθεντία. Υπάρχει μόνο πατερική Θεολογία. Μπορεί ο καθένας, όπως και σεις, να την συνεχίσετε! Οι πατέρες αυτοί είναι οι διάδοχοι των Αποστόλων, οι οποίοι συνεχίζουν να μαρτυρούν αυτά που είδαν και άκουσαν.
Πρέπει να ξέρετε, κ. Γιανναρά, πως τα “τσιτάτα” των πατέρων που παρέθετε η “αφασία των επισκόπων μας” στο κήρυγμά τους, ήταν η μοναδική Όαση δροσιάς των νεανικών μας χρόνων. Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος θα δεχόταν αλλιώς το διακόνημα του επισκόπου, χωρίς τις απαραίτητες προϋποθέσεις, οι οποίες χωρίς κάποιον Γρηγόριο Θεολόγο δεν υφίστανται;

Τέλος, αγαπητέ κ. Γιανναρά, συμμερίζομαι τον πόνο σας, διότι γνωρίζω πολύ καλά πως το τραχύ αγκάθι των επισκόπων δεν θα επιτρέψει ποτέ την Εκκλησία σαν τρόπο υπάρξεως του ευχαριστιακού σώματος. Η Εκκλησία θα συνεχίσει για πάντα τον δρόμο της σαν υιοθεσία του ανθρώπου υπό του Θεού!

Τέλος, έχω μια πρόταση στην ανανεωτική σας δίψα: Εάν με τον τρόπο υπάρξεως του ευχαριστιακού σώματος που επαγγέλλεσθε, δημιουργήσετε κάτι καλύτερο από το: “Χαίρε, σοφίας Θεού δοχείον, χαίρε, προνοίας αυτού ταμείον. Χαίρε, φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα, χαίρε, ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί, χαίρε, βυθού αγνοίας εξέλκουσα, χαίρε, νύμφη ανύμφευτε!”, νομίζω δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα στην συνέχεια της Εκκλησιαστικής μαρτυρίας.