Δὲν μποροῦμε νὰ ἀποδίδουμε στὸ Θεὸ λέξεις, ποὺ δὲν ὑπάρχουν στὴν Ἁγία Γραφή.

Μ. Ἀθανάσιος:

Δὲν μποροῦμε νὰ ἀποδίδουμε στὸ Θεὸ λέξεις,

ποὺ δὲν ὑπάρχουν στὴν Ἁγία Γραφή.

Ζηζιούλας Ἰω., μητροπ. Περγάμου:

Ὁ Θεὸς Πατὴρ εἶναι «Πρῶτος»

Δείτε το βίντεο ιδιαίτερα από το 26ο λεπτό και μετά.

Τὸ νὰ προσθέτουμε λέξεις καὶ ἔννοιες στὰ τῆς Ἁγίας Τριάδος,

οἱ Πατέρες τὸ ἔχουν ἀπαγορεύσει ὡς ἀνοίκειον. Διότι δὲν γνωρίζουμε

 ποιά προβλήματα μπορεῖ αὐτὸ νὰ προκαλέσει στὸ Δόγμα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἔτσι κατὰ τὸν Μ. Ἀθανάσιον τέτοιες ἐκφράσεις περὶ Ἁγίας Τριάδος,

ὅπως ὁ ὅρος «Πρῶτος» γιὰ τὸν Πατέρα, ποὺ ἀναφέρεται στὶς ἐνδοτριαδικὲς σχέσεις καὶ ποὺ δὲν περιέχεται στὴν Ἁγία Γραφή, αὐτὴ τὴν χρήση «ἡ εὐσέβεια οὐκ ἐπιτρέπει λέγειν», ἔστω κι ἂν γιὰ τὴ λογική μας αὐτὸ φαίνεται εὔλογο.

Τὸ κείμενο του Μ. Ἀθανασίου, ἂν καὶ ἀμετάφραστο, εἶναι εὔγλωττο.

Ἀνόμ. Ἅμα οὖν λέγεις ὑπάρχειν Πατέρα καὶ Υἱόν;

Ὀρθ. Ἅμα λέγω.

Ἀνόμ. Δύο οὖν ἀγένητα λέγεις;

Ὀρθ. Ἐγὼ Πατέρα καὶ Υἱὸν λέγω· τί δέ ἐστιν ἀγένητον, οὐκ ἐδιδάχθην ἀπὸ τῶν θείων Γραφῶν.

Ἀνόμ. Οὐκ ἔστιν οὖν ὁμολογούμενον, ὅτι ὁ Πατὴρ τοῦ Χριστοῦ οὐκ ἔστι γενητός;

Ὀρθ. Ὡμολόγηται καὶ παρ' ἐμοῦ.

Ἀνόμ. Ὁ δὲ μὴ γεγονὼς καὶ ὑπάρχων ἀγενήτως ὑπάρχει· ἀγένητος ἄρα.

Ὀρθ. Ὅτι μὲν οὐκ ἐγένετο, οἶδα· ἀγένητον δὲ αὐτὸν λέγειν, οὐκ ἐδιδάχθην ὑπὸ τῆς θείας Γραφῆς, ἀλλὰ Πατέρα.

Ἀνόμ. Εἰ οὐκ ἐγένετο ὁ ὑπάρχων πρὸ τῶν αἰώνων, ἀγενήτως ὑπάρχει· ὁ δὲ ἀγενήτως ὑπάρχων ἀγένητός ἐστιν.

Ὀρθ. Ἀλλ' οὐκ εἶπεν ἡ Γραφὴ τὸ ἀγένητον, τὸ δὲ Πατέρα αὐτὸν εἶναι εἶπε. Κἀκεῖνο λέγω, ὃ ἡ Γραφὴ εἶπε, καὶ οὐχὶ ὃ τῇ ἐννοίᾳ

τῶν ἀνθρώπων ὑποπίπτει. Καὶ γὰρ ἄλλα πολλά ἐστιν, ἃ ταῖς ἐννοίαις ἡμῶν ὑποπίπτει, καὶ ὡς ἀπρεπῆ λέγειν αὐτὰ περὶ Θεοῦ παραιτούμεθα, ἐπειδὴ οὐδὲ ἡ Γραφὴ εἶπεν.

Ἀνόμ. Οἷον; ὡς τί εἰπέ.

Ὀρθ. Ὅτι ἡμεῖς εὐχόμεθα προκόπτειν ἐπί τι βέλτιον, δῆλόν ἐστιν· ὁ δὲ Θεὸς οὐ προκόπτει· οὐδὲν γὰρ αὐτῷ λείπει.

Ἀνόμ. Οὐδὲν αὐτῷ λείπει.

Ὀρθ. Οὐ χρείαν οὖν ἔχει τοῦ προκόπτειν.

Ἀνόμ. Οὐ χρείαν ἔχει.

Ὀρθ. Οὐδεὶς ἡμῶν, διὰ τὸ μὴ προκόπτειν αὐτὸν, ἀπρόκοπτον λέγει αὐτόν, ἀλλ' ὡς ἀναξίαν τοῦ Θεοῦ τὴν φωνὴν παραιτούμεθα. Οὕτως οὐδὲ τὸ ἀγένητον ἄξιον εἶναι τοῦ Θεοῦ λέγομεν· εἰ γὰρ ἦν ἄξιον, εἶπεν ἂν αὐτὸ ἡ θεία Γραφή.

Ἀνόμ. Ἐγένετο οὖν ὁ Θεός; εἰπὲ, καὶ ὑπὸ τίνος ἐγένετο;

Ὀρθ. Εἰ διὰ τοῦτο ἀγένητον αὐτὸν δεῖ λέγειν, ἐπειδὴ ὑπ' οὐδενὸς ἐγένετο, εἰπὲ αὐτὸν καὶ

ἄπιστον, ἐπειδὴ εἰς οὐδένα πιστεύει· εἰπὲ καὶ ἀσεβῆ, ἐπειδὴ οὐδένα σέβεται. Εἰ δὲ ταῦτα ἡ μὲν ἔννοια ὑποβάλλει, ἡ δὲ εὐσέβεια οὐκ ἐπιτρέπει λέγειν· οὕτω καὶ τὸ ἀγένητον, κἂν δοκῇ ταῖς ἐννοίαις ἡμῶν ὑποπίπτειν, ἀλλ' ἡ εὐσέβεια οὐκ ἐπιτρέπει λέγειν. Εἰ δὲ μή, εἶπεν αὐτὸ πάντως ἡ Γραφή.

Ἀνόμ. Οὐ λέγεις οὖν ἀγένητον τὸν ἐπὶ πάντων Θεόν;

Ὀρθ. Εἰ γέγραπται, λέγω· εἰ δὲ οὐ γέγραπται, οὐκ ἔχω ἀνάγκην εἰπεῖν. Καὶ ὅτι οὐ πάντως τὰ ταῖς ἐννοίαις ἡμῶν ὑποπίπτοντα δεῖ λέγειν, ἔξεστι καὶ ἄλλως γνῶναι. Παρὰ πάντων ἡμῶν ὡμολόγηται, ὅτι ὁ Θεὸς ἀόρατός ἐστι, τοῦ ἁγίου Παύλου λέγοντος· «Ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ.» Ὁ δὲ ἄφθαρτος οὐχ ἑαυτῷ μὲν φθαρτός ἐστιν, ἄλλοις δὲ ἄφθαρτος, ἀλλὰ καὶ πᾶσι καὶ ἑαυτῷ ἄφθαρτός ἐστιν.

Ἀνόμ. Καὶ πάνυ.

Ὀρθ. Οὐκοῦν, ἐπειδὴ συνῆπται τῷ ἀφθάρτῳ τὸ ἀόρατον, εἴπωμεν καὶ αὐτὸν ἑαυτῷ ἀόρατον εἶναι τὸν Θεόν. Καὶ ἐψεύσαντο τὰ Εὐαγγέλια καθ' ὑμᾶς, λέγοντα· «Ὁ ὢν παρὰ τοῦ Πατρός, αὐτὸς ἑώρακε τὸν Πατέρα». Εἰ δὲ ὁ ὢν παρὰ τοῦ Πατρὸς ὁρᾷ τὸν Πατέρα, καὶ ὁ Πατὴρ αὐτὸς ἑαυτὸν ὁρᾷ, ὅ ἐστι, καὶ λέγεται, καὶ πιστεύεται εἶναι ἀόρατος, οὐχ ἑαυτῷ, οὐδὲ τῷ ἐξ αὐτοῦ Υἱῷ, οὐδὲ τῷ παρ' αὐτοῦ ἁγίῳ Πνεύματι, ἀλλὰ πάσῃ τῇ κτίσει.

Ἀνόμ. Νῦν μανθάνω, ὅτι ὃ πᾶσιν ἀνθρώποις ἐστὶν ὡμολογημένον, τοῦτο ὑμεῖς οὐ πιστεύετε.

Ὀρθ. Ποῖον;

Ἀνόμ. Ὅτι ἀγένητός ἐστιν ὁ Θεός, πάντες ἄνθρωποι, οἱ νοῦν ὀρθὸν ἔχοντες, ὁμολογοῦσιν, ὑμεῖς δὲ οὐ δέχεσθε.

Ὀρθ. Οὐ λέγω, ὅτι τὸ ἀγένητον αὐτὸν ὁμολογεῖν ἀπαράδεκτόν ἐστιν ἡμῖν· ἀλλ' ὅτι

κἂν δοκῇ ταῖς ἐννοίαις ἡμῶν ὑποπίπτειν, ἀλλ' ὅμως ὡς οὐδαμοῦ τῆς θείας Γραφῆς κειμένην τὴν φωνὴν οὐκ ἀναγκαῖον λέγειν. Εἰ γὰρ ἦν ἀναγκαῖον, εἶπεν ἂν αὐτὸ ἡ θεία Γραφή.

Ἀνόμ. Γενητὸν οὖν εἴπωμεν αὐτόν;

Ὀρθ. Ὁ λέγων αὐτὸν γενητὸν ἀσεβεῖ. Εἶπε γὰρ ἡμῖν ἡ Γραφή, τίνα ἐστὶ τὰ γενητά, καὶ τίς ὁ τούτων γενεσιουργός. Ὁ δὲ λέγων αὐτὸν ἀγένητον, ὃ οὐκ εἶπεν ἡ Γραφή, περιττολογεῖ.

Ἀνόμ. Εἰ οὐκ ἔστι γενητός, ἀγένητός ἐστιν.

Ὀρθ. Κἂν ἀνθρωπίνη διάνοια τοῦτο νοεῖν ποιῇ, ἀλλ' οὐχ οὕτως ἡ θεία Γραφὴ ἐδίδαξεν· ἀλλ' ἀκούεις αὐτῆς λεγούσης· καὶ «Καθόσον ἀπέχουσιν ἀνατολαὶ ἀπὸ δυσμῶν, τοσοῦτον ἀπέχουσι τὰ διανοήματα ὑμῶν ἀπὸ τῶν διανοημάτων μου». Εἰ δὲ νομίζει Εὐνόμιος εὑρηκέναι, τὸ τί ἐστιν ὁ Θεός, ἐκ τοῦ μὴ εἶναι αὐτὸν γενητόν, μηδὲ ἔχειν γενεσιουργόν, λεγέτω αὐτὸν καὶ ἄθεον, ἐπειδὴ Θεὸν οὐκ ἔχει. Ἀλλ' εἰ οὐ δεῖ λέγειν τοῦτο, κἂν ὑποπίπτῃ ταῖς ἐννοίαις ἡμῶν· μηδὲ τὸ ἀγένητον λεγέσθω, κἂν ὑποπίπτῃ ταῖς ἐννοίαις ἡμῶν.

Ἀνόμ. Ἐγένετο οὖν ὁ Θεός;

Ὀρθ. Οὐκ ἐγένετο.

Ἀνόμ. Ἀγένητος οὖν ἐστιν;

Ὀρθ. Ἔχει Θεὸν ὁ Θεός;

Ἀνόμ. Ὁ ἀγένητος οὔ.

Ὀρθ. Ἄθεος οὖν ἐστι. Καὶ ὁρᾷς, πῶς μειρακιώδη καὶ ἀνδραποδώδη εἰσὶν ὑμῶν τὰ διανοήματα; Διὸ μᾶλλον ἀκολουθοῦντες τῇ θείᾳ Γραφῇ, εἴπωμεν Πατέρα, καὶ Υἱόν, καὶ ἅγιον Πνεῦμα, Θεόν· καὶ οὐ φοβούμεθα περὶ τὴν πίστιν ναυαγῆσαι. Τὸ γὰρ ἀγένητον εὕρεσίς ἐστιν ἀετοῦ πετομένου, ζητοῦντος βοράν, οὗ ἴχνος ἐρηρεισμένον οὐχ εὑρίσκεται· οὐ γὰρ ἔχει ἐν τῇ Γραφῇ, οὗ στήσει τοὺς πόδας.

(Μ. Ἀθανασίου, Διάλογος περὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐν ᾧ διαλέγονται ὀρθόδοξος κ

αὶ Ἀνόμοιος Ἀρειανιστής, P.L.G., De sancta trinitate (dialogi 1, 3, 5) [Sp.] : Volume 28, page 1161, line 8– page 1164, line 45).

Παναγιώτης Σημάτης  

ΣΧΟΛΙΟ : Η ουσία τού λόγου τού Ζηζιούλα δέν είναι η ιεραρχία στήν Αγία Τριάδα. Είναι η ομολογία του ότι η Αγία Τριάδα είναι τό αληθινό "είναι". Η ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΚΙΝΑΤΗ. Διότι αυτό πού ομολογεί, τό οποίο διδάσκει καί ο Τρεμπέλας, είναι τό ''summum bonnum'', τού οποίου υπάρχει ήδη η αναίρεση από τόν Ρωμανίδη.
Ο ίδιος ο Ακινάτης δίδαξε τήν ιεραρχία στήν Αγία Τριάδα, επηρεασμένος από τόν ψευδο-Διονύσιο Αρεοπαγίτη, ο οποίος εισήγαγε τόν νεο-Πλατωνισμό στόν χριστιανισμό τής Δύσεως.
Ο ίδιος ο Ακινάτης  δίδαξε καί τήν αναλογία, τήν οποία πουλάνε στήν ορθόδοξη άγνοια ο Γιανναράς καί ο συρφετός τού Ζηζιούλα.
Ιστορικά ο Ζηζιούλας καί οι αγέλες του συνεχίζουν τόν πόλεμο στήν ορθοδοξία πού ξεκίνησε κάποτε ο Κυδώνης καί οι ανθρωπιστές του. Πού αποκορυφώθηκε στόν Βησσαρίωνα.
Τά έργα καί τίς ημέρες τού Βησσαρίωνος, καρδιναλίου, μυστικού συμβούλου τού τότε πάπα καί υποψηφίου πάπα, συνεχίζει ο Ζηζιούλας. Απλώς κρύβεται από τήν άγνοια τών Ελλήνων, τών ορθοδόξων, πίσω από τήν κατηγορία τής οντολογίας, τό μοντέρνο όνομα τής λογικής.
Όπως βλέπουμε καί στό βίντεο, η αγέλη τών 'θεολόγων' πού τόν περιτριγυρίζουν, υποστέλλονται μπρός του, υποτάσσονται, τόν λατρεύουν σάν είδωλο, μή εξαιρουμένου τού μάγκα τού Βασιλειάδη. Σ' άυτόν οφείλουν οι περισσότεροι καί τίς ψευτοακαδημαϊκές τους καρριέρες. ΔΙΔΑΚΤΟΡΕΣ ΥΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ.
Νομίζουμε πώς καλά τά κατάφερε ο αφύσικος Ζηζιούλας. Θά είναι ευχαριστημένη καί η μαννούλα του.

Αμέθυστος