Όλα τα ατιμωτικά πάθη της ψυχής διώχνουν τον λογισμό της κενοδοξίας. Όταν όμως όλα αυτά που είπαμε νικηθούν, τον ξαναφέρνουν στην ψυχή.
Την κενοδοξία τη θανατώνει η κρυφή εργασία, ενώ την υπερηφάνεια το να αποδίδει κανείς τα κατορθώματά του στον Θεό.
Εκείνος που καλλιεργεί τις αρετές για την κενοδοξία, είναι φανερό ότι και την πνευματική γνώση για την κενοδοξία την καλλιεργεί. Ένας τέτοιος άνθρωπος τίποτε δεν κάνει και τίποτε δεν λέει για την ωφέλεια των άλλων, αλλά σε όλα κυνηγά τη δόξα από αυτούς που τον βλέπουν ή τον ακούν.
Το πάθος του ωστόσο φανερώνεται, όταν μερικοί από αυτούς που είπαμε κατηγορήσουν σε κάτι τα έργα ή τα λόγια του. Αυτό τον κάνει να λυπηθεί πάρα πολύ, όχι επειδή εκείνοι δεν ωφελήθηκαν –άλλωστε δεν είχε τέτοιον σκοπό–, αλλά επειδή ο ίδιος ντροπιάστηκε.Η κενοδοξία και η φιλαργυρία γεννούν η μία την άλλη· γιατί εκείνοι που είναι κενόδοξοι φροντίζουν να πλουτίσουν, και εκείνοι που είναι πλούσιοι είναι κενόδοξοι. Αυτό βέβαια ισχύει για τους κοσμικούς· γιατί ο μοναχός γίνεται περισσότερο κενόδοξος όταν είναι ακτήμων, ενώ όταν έχει χρήματα τα κρύβει, επειδή ντρέπεται να έχει κάτι που δεν ταιριάζει στο μοναχικό σχήμα.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της κενοδοξίας του μοναχού είναι να καμαρώνει για την αρετή και όσα τη συνοδεύουν· της υπερηφάνειάς του χαρακτηριστικό είναι να υπερηφανεύεται για τα κατορθώματά του, να περιφρονεί τους άλλους και να τα αποδίδει στον εαυτό του και όχι στον Θεό. Το χαρακτηριστικό της κενοδοξίας και της υπερηφάνειας του κοσμικού είναι να υπερηφανεύεται και να καμαρώνει για την ομορφιά, τον πλούτο, την εξουσία ή την εξυπνάδα του.
Χρειάζεται μεγάλος αγώνας για να απαλλαγεί κανείς από την κενοδοξία. Και απαλλάσσεται με την κρυφή εργασία των αρετών και με τη συνεχή προσευχή. Το σημάδι της απαλλαγής είναι να μη νιώθει πλέον μνησικακία για εκείνον που τον κακολόγησε ή τον κακολογεί.
(Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Γ’, Υπόθεση ΚΣΤ’ (26), σελ. 194. Εκδόσεις “Το Περιβόλι της Παναγίας”, Θεσσαλονίκη 2006)
(Πηγή ψηφ. κειμένου: koinoniaorthodoxias.org)
https://alopsis.gr
Πατερικός: Για την κενοδοξία (Άγιος Μάξιμος Ομολογητής) (paterikos.blogspot.com)
Θεοδωρακης: Hρθαμε απο το ΜΗΔΕΝ και το ΤΙΠΟΤΑ, παμε στο ΜΗΔΕΝ και στο ΤΙΠΟΤΑ.* *-* *Ειμαστε πιο τυχεροι απ ολα τα αλλα δημιουργηματα που γεννιουνται και πεθαινουν, γιατι εξακολουθουμε να υπαρχουμε μετα το τελος, μεσω ολων αυτων που αφηνουμε πισω μας.* *Τις πραξεις και τα εργα μας.* *Αναφερομενος στο θανατο, τον χαρακτηρισε : * *Επιστροφη στην αρχικη μας κατασταση. **ΣΤΟ ΤΙΠΟΤΑ.* *Αδεσμευτος, 1.12.1996*
Ο ΕΛΛΗΝΑΣ. ΔΕΝ ΕΜΑΘΕ Ο ΔΥΣΤΥΧΟΣ ΟΤΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ, ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ, ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΚΑΚΕΚΤΥΠΟΥ, ΒΑΣΙΣΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΜΕΡΙΜΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ.
4 σχόλια:
Εάν προερχόμεθα από το τίποτα και πορευόμεθα προς το τίποτα, τότε αυτό σημαίνει ότι υπαρκτικά μετέχουμε στο τίποτα, ότι σε τελική ανάλυση το περιεχόμενο της ζωής είναι το τίποτα. Η ζωή κι όσα πράττουμε κατα τη διάρκειά της είναι ένα τίποτα. Αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, η λογική ακολουθία του μηδενισμού. Κι όμως, οι μηδενιστές πιστεύουν ότι η ζωή τους ή τα έργα τους σημαίνουν, είναι κάτι!
Απολύτως. Καί η ανοιχτή ιστορία πού επινόησαν είναι ένα ανοιχτό μνημόσυνο τής προσωπικότητός των.
Ο αντιχριστιανός Θεοδωράκης: https://chronographiae.wordpress.com/2021/09/05/%cf%80%cf%81%e1%bd%b8%cf%82-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%b1%ce%bd%ce%bf%e1%bd%ba%cf%82-%ce%b8%ce%b1%cf%85%ce%bc%ce%b1%cf%83%cf%84%e1%bd%b2%cf%82-%cf%84%ce%bf%e1%bf%a6-%ce%b8%ce%b5%ce%bf/
«Είμεθα χώμα και πάμε στο χώμα»
Πηγή: https://www.kathimerini.gr/society/561486805/eimetha-choma-kai-pame-sto-choma/
Υπάρχει τίποτα εκεί πάνω; Τον ρώτησα κάποια στιγμή.
«Οχι βεβαίως τίποτα. Υπάρχει καθαρός ουρανός. Παρότι υπάρχει και η θεωρία ότι είμεθα δισεκατομμύρια μόρια, τα οποία με την αποσύνθεση του σώματος βγαίνουν από τον τάφο και φεύγουν και αυτά όλα πάνε ψηλά».
Δεν χάνεται ο άνθρωπος δηλαδή.
«Ναι! Εγώ βλέπω τη γεύση των προγόνων μου στο κρητικό λάδι ή στα πορτοκάλια της Κρήτης. Υπάρχει μια σύναξη λοιπόν μορίων. Πιστεύω, λοιπόν, εις τη μοριακή ας την πούμε αθανασία. Ο παράδεισος των ανθρώπων και η κόλαση των ανθρώπων είναι όσο ζούνε. Μετά δεν υπάρχει απολύτως τίποτα, είμεθα χώμα και πάμε στο χώμα. Ερχόμεθα από το τίποτα, πηγαίνουμε στο τίποτα. Κάνουμε μια καμπύλη. Αυτή η καμπύλη, όμως, μπροστά στον ήλιο, στα χρώματα –τα χρώματα!– στα αρώματα, στον έρωτα, όλα αυτά, είναι πανέμορφα, είναι μια δωρεά αυτό. Να τη χαρείς, αλλά να ξέρεις ότι έφυγες από εκεί, θα πας εκεί. Δεν σου χρωστάει κανείς τίποτα. Από το τίποτα ήρθες, στο τίποτα θα πας. Αλλά αυτό έχει μεγάλη σημασία: Εδώ μπορεί να γίνεις αθάνατος!
Το βέλος που εκτοξεύεται.
«Ακριβώς».
Δημοσίευση σχολίου