Απ' τ' αλώνια στα σαλόνια...

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

Χρειάστηκε μεγάλη αυτοσυγκράτηση το blog για να μην σχολιάσει, την παραπροχθεσινή επέλαση του καρακιτσαριού στο μέγαρο Μαξίμου, στο παρτάκι που μαζεύτηκε η κυβερνώσα αριστερά για να γιορτάσει το αριστερό βύζαγμα ενάμισυ δις ευρώ επιπλέον απ' τον ήδη βυζαγμένο λαό (όχι τους πλούσιους. Τον λαό), ενάμισυ δις κλεμμένα απ' τον ελληνικό λαό περισσότερα απ' τις αριστερές προσδοκίες τους.

Θα πείτε: " Και τί κακό έχει το κιτς; Εδώ αποτέλεσε ολόκληρη σχολή-ρεύμα αισθητικής".
Βεβαίως υπήρξε. Αλλά τέτοιο ρεύμα αισθητικής που όταν το βλέπεις πέφτεις αν-αίσθητος.

Θα ξαναπείτε: "καλά, είσαι τόσο σνόμπ;"
Όχι, αλλά οι φωτογραφίες όπου η κυρία του κυρίου Βουλευτού, ή και η κυρία βουλευτής, ή και η υπουργός, που απ' την σαββατιάτικη επαρχιακή βραδινή έξοδο στην τοπική καφετέρια της πόλης με τα αρχαϊκά κολονάκια ντεκό να κάνουν παρέα στις ιμιτασιόν καρέκλες μπάουχάους, ντυμένη με τα "καλά" της και το δάχτυλο στο γοβάκι βγαλμένο έξω και βαμμένο μπλέ χειμωνιάτικα, να κάνει απόβαση στο Μαξίμου σε ακόμα πιό νεοπλουτίστικη βερσιόν, αποτελεί για την ίδια ένα άλμα "ποιότητας", που υπό κανονικές συνθήκες θα χρειαζόταν τρία χρόνια ψυχανάλυση για να το ξεπεράσει.
Αυτή όμως απλώς θα γυρίσει στο χωριό και θα το ρίξει στην ψυχοθεραπευτική εργασία αρμέγοντας τις γίδες.

Αυθόρμητα βλέποντας τις φωτογραφίες εκείνες ήρθε στο μυαλό του blog το "απ' τ' αλώνια στα σαλόνια".
Και μη πείτε πάλι: "τί κακό έχουν τ' αλώνια;"
Τίποτα. Μιά χαρά είναι τ' αλώνια. Πολλές φορές καλύτερα απ' τα σαλόνια. Αρκεί να μην τα παριστάνουν.
Για φανταστείτε αλώνι με στημένα φωτιστικά δαπέδου, μερικές καρέκλες Λουί σεζ,τρεζ, κιένζ, και δυό μπουχάρες απλωμένες κάτω. Τί εντύπωση θα σας έκανε; Ε, αυτό!
Αυτή ακριβώς την εντύπωση προκαλούν κι οι φωτογραφίες. Σημειολογικό το ζήτημα.

Εκεί όμως που το blog βραχυκύκλωσε ήταν με την φωτογραφία του Ζουρλάρη να παίζει πιάνο στο Φλάμπουρο και άλλους αριστερούς, τύπου θειάς Θεανούς και λοιπούς διορισμένους απ' την χούντα την απριλιανή, μέσα στο Μαξίμου.
Μιλάμε για σημειολογική καταιγίδα. 
Ο κόσμος απ' έξω να χάνει τα σπίτια του, κι αυτοί μέσα να το γλεντάνε.
Κανονικά αυτή η φωτογραφία θα έπρεπε να διδάσκεται για ένα ολόκληρο έτος Σημειωτικής, να αναλύεται και να ξαναναλύεται και ανάλυση να μην έχει.
Να την βλέπεις και να μονολογείς: "τί ζούμε ρε φίλε;"

Χρειάστηκε μεγάλη αυτοσυγκράτηση το blog για να μη τα σχολιάσει όλα αυτά.
Και δεν θα το κάνει! 
Δεν αντέχουν άλλωστε σε σχολιασμό.
Μόνο σε φάσκελα!...

Πηγή "Ουδέν Σχόλιον"
 kostasxan.