Παρασκευή 26 Μαρτίου 2021

Όσο ο Κολοκοτρώνης μας συγκινεί

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Θέλαμε δεν θέλαμε, όσοι ζήσαμε τη δικτατορία παλεύαμε να απομυθοποιήσουμε την 25η Μαρτίου. Τους συμβολισμούς της τους είχε διασύρει το καθεστώς με το κακό του γούστο και τις ελληνικούρες του. Διαβάζαμε Σκαρίμπα, οι πιο θαρραλέοι ακόμη και Κορδάτο. Και εννοείται, όσοι άντεχαν τις ισχυρές συγκινήσεις διάβαζαν Μακρυγιάννη. Ηταν η φωνή του αγωνιστή που δεν δικαιώθηκε για τους αγώνες του. Ηταν θυμωμένος και μας πήγαινε, γιατί και εμείς θυμωμένοι ήμασταν. Από την παλιγγενεσία κρατούσαμε μόνο την ελευθερία και την ανεξαρτησία. Και με κάποιες αποχρώσεις ταξικού αγώνα, φθάσαμε να ταυτίζουμε το 1821 με το ΕΑΜ. Το έθνος δεν υπήρχε πουθενά. Κρυβόταν στα ιδεολογικά σεντούκια των δεξιών. Οποιος τολμούσε να μιλήσει για εθνική συνείδηση ήταν ύποπτος για εθνικισμό. Η επίκληση του έθνους είχε καταντήσει ιδιώνυμο αδίκημα. Τη θέση του την είχε πάρει ο «λαός». «Λαός» ο Νικηταράς, «λαός» και ο Βελουχιώτης. Η αγιογραφική βιογραφία του Αρη σάρωσε στις πωλήσεις και η εικόνα του βρήκε τη θέση της δίπλα στους ήρωες του ’21. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν ξέραμε τι γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου και επειδή δεν συμπαθούμε τα μπερδέματα, που σε υποχρεώνουν να σκεφτείς, την αφήναμε να περνάει σχεδόν απαρατήρητη. Η σημαία χρειαζόταν για το Euro και τους Ολυμπιακούς.

Διαβάστε επίσης:
• Tο νόημα της Ελληνικής Επανάστασης

Η γενιά μου μεγάλωσε. Πολλοί από μας βρέθηκαν σε σχολικές ή πανεπιστημιακές αίθουσες για να μεταδώσουν τη σύγχυση στις νεότερες γενιές. Αν το ελληνικό κράτος ήταν αποτέλεσμα της επανάστασης και επειδή το ελληνικό κράτος ήταν εκ προοιμίου ένοχο, έψαχναν τα στοιχεία της ενοχής του. Η ναυμαχία του Ναυαρίνου αντιμετωπιζόταν ως η αρχή της υποτέλειας, η γενική δοκιμή του αμερικανικού 6ου Στόλου, τα δε δάνεια της επανάστασης, η γενική δοκιμή των μνημονίων. Εχει σημασία ότι εφέτος, για πρώτη φορά, το ελληνικό κράτος τιμά τις τρεις δυνάμεις που συνεισέφεραν στη δημιουργία του. Είναι σαν να πετάμε από πάνω μας τη σκόνη της μεταπολίτευσης. Βαρεθήκαμε να απομυθοποιούμε την ύπαρξή μας. Το όριο των 200 ετών είναι συμβολικό. Ας αξιοποιήσουμε τους συμβολισμούς του, μήπως και καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε τις ενοχές μας, να πάψουμε να είμαστε θυμωμένοι με τους εαυτούς μας.

Σήμερα γιορτάζουμε την εθνική μας ταυτότητα. Ετσι, για να θυμόμαστε πως η συνείδηση που την αντανακλά είναι ισχυρότερη από τη φλυαρία των δικαιωματιστών και τις συντεχνίες των δικαιωμάτων. Δεν ενδιαφέρει τι σκεφτόταν ο Κολοκοτρώνης για τις έμφυλες ταυτότητες, τα συμφέροντα των φαρμακοποιών ή τα δικαιώματα των καταληψιών. Ενδιαφέρει ότι κατέλαβε την Τριπολιτσά και κατατρόπωσε τον Δράμαλη στα Δερβενάκια. Οσο ο Κολοκοτρώνης μας συγκινεί, η Ελλάδα μπορεί να μας συγκινήσει. Η Ελλάδα χρειάζεται rebranding, πρώτα απέναντι στους Ελληνες.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

https://www.athensvoice.gr/greece/707129_kyria-arveler-ti-itan-21

amethystos είπε...

Aς τό πούμε μεταξύ μας, χωρίς επίδειξη εγκωμιαστικών λέξεων ή τό αντίθετο. Μάς ελευθέρωσαν οι αρματωλοί καί οι κλέφτες καί πληγωμένοι καί κουρασμένοι τήν παρέδωσαν στούς αμαρτωλούς καί τούς κλέφτες. Οι κλέφτες είναι ο σύνδεσμός μας μέ τούς αετούς τών ορέων, οι ήρωες υπάρχουν ακόμη σέ κάποια μνημεία. Αηδιασμένοι έφυγαν καί από τήν μνήμη μας.

Ανώνυμος είπε...

Το παρακάτω κείμενο άκρως συγκινητικό, μου ήταν εντελώς άγνωστο...

🏛🇬🇷*ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ*🇬🇷🏛

Με την ευκαιρία της εθνικής μας επετείου θα σας δώσω μια πληροφορία που ίσως πολλοί δεν γνωρίζετε αν δεν έχετε ζήσει στο Μόναχο.

🏛Μέσα στο παλιό νεκροταφείο της πόλης του Μονάχου, Alter Sudlicher Friedhof – Kapuziner Str., 80469 Munchen, υπάρχει ένας τάφος με το όνομα Λεωνίδας Ανδρούτσος, όπου είναι θαμμένος ο γιος του ήρωα του 1821 Οδυσσέα Ανδρούτσου.

Κάποια μέρα ο πρόεδρος του συλλόγου μας «Λόγου, Τέχνης και ελληνικού πολιτισμού της Βαυαρίας» κος Χρήστος Χατζησπυρίδης (χρηστος χατζησπυριδης) διάβασε γι΄αυτόν τον τάφο και μαζί με την γυναίκα του Γεωργία έψαξαν και τον βρήκαν χορταριασμένο και παρετημένο. Τον περιποιήθηκαν, καθιέρωσαν ετήσιο μνημόσιο μέσω του συλλόγου για τον άγνωστο γιο του Ήρωα και διηγήθηκαν την ιστορία του:

🏛Γεννήθηκε το 1824 στις Λιβανάτες Φθιώτιδας από τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και την γυναίκα του, Ελένη Καρέλη. Βαφτίστηκε Λεωνίδας προς τιμή του ήρωα της Μάχης των Θερμοπυλών.
Όταν δολοφονήθηκε ο υπερήφανος Σταυραετός της Ρούμελης Οδυσσέας Ανδρούτσος, την νύχτα 4 προς 5 Ιουνίου 1825, η γυναίκα του Ελένη Καρέλη – Ανδρούτσου και ο γιος του Λεωνίδας, μόλις 1 ετών, βρέθηκαν σε τραγική κατάσταση.
Είχαν να αντιμετωπίσουν από την μιά την απειλή της ζωής τους αφού ο Ι. Γκούρας έπειτα από εντολή του Κωλέττη, είχε οργανώσει αποσπάσματα, τα οποία έψαχναν να τους βρουν και να τους δολοφονήσουν. Από την άλλη την φτώχεια και την ανέχεια. Ο άτυχος ήρωας Οδυσσέας Ανδρούτσος, είχε διαθέσει όλη του την περιουσία, για τον Ιερό Αγώνα του Γένους και με δικά του χρήματα είχε οχυρωθεί η Ακρόπολη της Αθήνας. Αλλά τι τραγική ειρωνία, το 1825 σ’ αυτό το φρούριο τον βασάνισαν (στο ναό της Απτέρου Νίκης) και πέταξαν κάτω από το βράχο της Ακρόπολης το νεκρό του σώμα.
Έτσι μητέρα και γιος αναγκάστηκαν να κρύβονται σε σπίτια φίλων και σε σπηλιές, κατατρεγμένοι και φτωχοί.

🏛Βασιλιάς στη Βαυαρία ήταν τότε ο μεγάλος φιλέλληνας Λουδοβίκος ο Α’, ο οποίος συγκινήθηκε από το δράμα της οικογένειας του ήρωα και αποφάσισε να προστατέψει το μικρό Λεωνίδα και τη μητέρα του.
Έτσι λοιπόν τους κάλεσε στη Βαυαρία και τους φιλοξένησε στο παλάτι του. Το μέλλον για το μικρό Λεωνίδα ήταν πλέον λαμπρό, ο Λουδοβίκος τον είχε σαν γιο του και τον μεγάλωνε με τους καλύτερους δασκάλους.
Όμως δυστυχώς, η επιδημία χολέρας που θέριζε εκείνη την εποχή, δεν έκανε διάκριση σε κανένα, ούτε στον γιο του ήρωα, ούτε στον ευνοούμενο του Βασιλιά.
Ο Λεωνίδας πέθανε στα δώδεκά του χρόνια, χτυπημένος από τη φοβερή αρρώστια στις 11 Δεκεμβρίου 1836.
Ο Λουδοβίκος τον έθαψε με τιμές και κατέθεσε ένα ποσό στην τράπεζα, με την εντολή, να γίνεται η συντήρηση του τάφου, από τους τόκους των χρημάτων. Μεσολάβησαν όμως τα γεγονότα του παγκοσμίου πολέμου, χάθηκαν τα χρήματα και ο μικρός Λεωνίδας ξεχάστηκε!

🏛Στο ταφικό μνημείο του Λεωνίδα Ανδρούτσου χαράχτηκε δίγλωσση επιγραφή του φιλέλληνα ουμανιστή Θείρσιου στα ελληνικά και γερμανικά.
Εκτός από τα προσωπικά στοιχεία και την ιστορία του μνημείου, φέρει την εξής επιγραφή:
«Ειμί θάλος πολυανθές, υπ’ ανδρών βλαστέν αρίστων,οίτινες αντ’ αρετής έργ οδυνηρά πάθον.Τον δε πάππον ελών νηλεώς εφόνευσ ο τύραννος,ου βία αλλά δολω, φάρμακα λυγρά διδούς.Τον δ ου γεννητήρα, τον εν πολέμοις αδάμαστον,εχθροδαποί πύργον κρήμνισαν εκ μεγάλου.Μήτηρ δε, η Παρνασσού ενί σπηλαίοις μ’έτικτεν,ενθάδε δωδεκάτη κλαύσεν αποφθίμενον»
Η μετάφραση στα νέα ελληνικά:
"Είμαι ένας μικρός θάμνος με πολλά άνθη, που με φύτεψαν με στοργή ξεχωριστοί άνθρωποι, οι οποίοι αντί για αγάπη, δόξα και τιμές, έπαθαν φοβερά δεινά.
Τον δοξασμένο παπού μου τον κυνήγησε και τον σκότωσε ο τύρανος Τούρκος που τον ξεγέλασε με τεχνάσματα και τον δηλητηρίασε.
Τον πατέρα μου, τον φοβερό και αδάμαστο πολεμιστή, αδερφικά ελληνικά χέρια, τον πέταξαν επάνω από το ψηλό κάστρο της Αθήνας και τον σκότωσαν. Η μητέρα μου, που με γέννησε στο απρόσιτο σπήλαιο του Παρνασσού, απαρηγόρητη με θρηνεί, εμένα το άτυχο παιδί της. Κλάψε μητέρα κλάψε."🏛

(προώθηση απο Μαρία Α.)

Ανώνυμος είπε...

https://www.kathimerini.gr/society/561308692/mia-xechoristi-protovoylia-o-choros-toy-zaloggoy-apo-mpanta-toy-amerikanikoy-stratoy-vinteo/