Ουφολογία ως σωτηριολογική θρησκεία (9)

 Συνεχίζεται από Τετάρτη 1 Ιουλίου 2020

Η ανακάλυψη ενός μεγαλύτερου Θεού
Του Ernst Benz, από το βιβλίο:

Außerirdische Welten, Von Kopernikus zu den Ufos (Εξωγήινοι κόσμοι, Από τον Κοπέρνικο μέχρι τα ούφο), Aurum Verlag, Edition 2000
Το σοκ που προκάλεσε η επανάσταση του Κοπέρνικου

Περί της διάδοσης της αμαρτίας στον κόσμο των πλανητών

Εμμανουήλ Καντ 

Στους κοσμολόγους που ασχολήθηκαν με επιστημονικές υποθέσεις περί των κατοίκων των πλανητών ανήκε ο ίδιος εκείνος Καντ, ο οποίος κορόιδευε τον Swedenborg λόγω των μεταφυσικών του ονείρων περί των κατοίκων των πλανητών. Ο ίδιος εκείνος Καντ που στην νεότητα του δεν ήταν μακριά από την ηδονή που πρόσφερε η επινόηση παραμυθιών, για την οποία κατηγορούσε τον Swedenborg, πράγμα που παραδέχεται στην κριτική του. Οι υποθέσεις του περί των κατοίκων των πλανητών βρίσκονται στο γνωστότερο από τα επιστημονικά του έργα: «Γενική ιστορία της φύσεως και η θεωρία περί ουρανού ή Δοκίμιο περί της κατάστασης και περί της μηχανικής προέλευσης του σύμπαντος, βασιζόμενη στις αρχές του Νεύτωνα», εκδοθέν το 1755.

Είναι γενικά γνωστό περί του έργου αυτού, πως στο πρώτο μέρος περιέχει το νέο σύστημα του κοσμικού οικοδομήματος, το οποίο ο Καντ αναπτύσσει ως συνέχεια των ερευνών του πάνω στον Νεύτωνα, και πως στο δεύτερο μέρος προσπαθεί να διαφωτίσει την εξέλιξη του σύμπαντος από την πιο πρωτόγονη μορφή της φύσεως, μέσω καθαρά μηχανικών νόμων. Λιγότερο γνωστό είναι πως στα δυο αυτά μέρη, που απέκτησαν μεγάλη διασημότητα στην ιστορία της σύγχρονης κοσμολογίας, προστίθεται και ένα τρίτο μέρος, που ασχολείται αποκλειστικά με τους κατοίκους των πλανητών, και περιέχει ένα «Δοκίμιο σύγκρισης μεταξύ των κατοίκων των διαφόρων πλανητών θεμελιωμένη στις αναλογίες που υφίστανται στην φύση». Όση φαντασία και να περιέχουν οι υποθέσεις του Καντ για τους κατοίκους των επιμέρους πλανητών, όσο ξεκάθαρα και να φαίνεται η πραγματική χαρά τού συγγραφέως για την φαντασία με την οποία εξετάζει τέτοιου είδους υποθέσεις, και τις οποίες οικοδομεί με ένα παιχνιδιάρικο τρόπο, τόσο τού είναι σαφές επίσης, πως ο πειρασμός της ελεύθερης χρήσης της φαντασίας από ένα μορφωμένο και φιλόσοφο, ενέχει κινδύνους. Προσπαθεί επομένως από την αρχή να χαλιναγωγήσει τις υποθέσεις του με αυστηρές αρχές κριτικής. Ακόμα και τις αναλογίες που χρησιμοποιεί προσπαθεί να τις κρατήσει στα όρια αυτού που μπορεί να γνωριστεί ή τουλάχιστο υπάρχει πιθανότητα να ισχύει. 

Το τρίτο μέρος αρχίζει με την υπεράσπιση εναντίον της κατηγορίας, πως η διαπραγμάτευση τέτοιων προβλημάτων, που οδηγούν στο βασίλειο της φαντασίας, αποτελεί ατιμία για τις ακριβείς επιστήμες (μαθηματικά, φυσική...). Ο Καντ γνωρίζει πολύ καλά πως ασχολούμενος με το ερώτημα περί τών κατοίκων των πλανητών αγγίζει μια περιοχή που οδηγεί πέραν τών ορίων τών επ’ ακριβώς αποδείξιμων γνώσεων περί φύσης. Για τον λόγο αυτό υπόσχεται από την αρχή, πως για το θέμα θέλει  μόνο τέτοιες προτάσεις, οι οποίες θά «μπορούν να προσφέρουν κάτι στην διεύρυνση των γνώσεων μας»- από φόβο μήπως θεωρηθεί ελαφρόμυαλος. Επομένως, ότι αναφέρει περί των κατοίκων τών πλανητών, βασίζεται στην απαίτηση πως δεν είναι προϊόν φλύαρης φαντασίας, αλλά επιστημονικές γνώσεις, «που η πιθανότητα ότι ισχύουν είναι τόσο θεμελιωμένη, που είναι σχεδόν αδύνατο να αρνηθεί κανείς ότι ισχύουν»²¹. 

Όπως ο Fontanelle και ο Huygens, και όλοι οι υπόλοιποι πρόγονοι της θεωρίας περί των κατοικημένων πλανητών, έτσι και ο Καντ θεωρεί αυτονόητο πως η μεγαλύτερη τιμή για ένα πλανήτη είναι να κατοικείται από σκεπτόμενα όντα. Η ευχή αυτή όμως, πως το σύμπαν κατοικείται από πνευματικά όντα με χαρακτηριστικά προσώπου, περιορίζεται από τις επιστημονικές παρατηρήσεις, οι οποίες δεν είναι διαθέσιμες στον Fontanelle ή στον Huygens. Ο Καντ δεν νομίζει αναγκαίο, πως όλοι οι κατοικημένοι πλανήτες πρέπει να θεωρηθεί πως κατοικούνται από σκεπτόμενα όντα. Δεν βρίσκονται όλοι οι πλανήτες στο ίδιο επίπεδο ανάπτυξης. Ο ένας πλανήτης φτάνει στην κατάσταση τελειότητας, στην οποία φυσικά περιλαμβάνεται και η κατοίκηση με σκεπτόμενα πνευματικά όντα, νωρίτερα, άλλος αργότερα. Βάσει των αστρονομικών παρατηρήσεων φαίνεται πως ο Δίας δεν έχει φτάσει ακόμα στην κατάσταση να είναι κατοικήσιμος, όμως «μπορούμε να υποθέσουμε με ακόμα μεγαλύτερη ικανοποίηση, πως αν είναι ακόμα ακατοίκητος, σε κάποια στιγμή θα κατοικηθεί, όταν ολοκληρωθεί η περίοδος ανάπτυξης του»²². 

Ο Καντ δεν προσπάθησε σε κανένα σημείο να δώσει μια απόδειξη περί της υπάρξεως των κατοίκων των πλανητών, απλώς την προϋποθέτει, με τον περιορισμό, πως δεν είναι αναγκαίο να υποτεθεί η ταυτόχρονη παρουσία τους σε όλους τους πλανήτες. Η προϋπόθεση αυτή βασίζεται στην επίγνωση, πως τα σκεπτόμενα πνευματοειδή όντα ανήκουν στην κλίμακα των πλασμάτων που κατοικούν στο σύμπαν. «Η απειροσύνη της δημιουργίας περιλαμβάνει με την ίδια αναγκαιότητα όλες τις φύσεις, που ο αμέτρητος  πλούτος της  δημιουργεί. Από την ανώτατη τάξη μεταξύ των σκεπτόμενων όντων μέχρι το πιο ποταπό έντομο, κανένα μέλος δεν της είναι αδιάφορο, και δεν μπορεί κάποιο μέλος να λείπει , αλλιώς θα καταλυθεί η ομορφιά, η οποία συνίσταται στην συνάρτηση όλων»²³. Το υπόβαθρο της μοντέρνας κοσμολογίας θεμελιώνεται στις ιδέες του παλιού μυστικισμού της φύσεως, όπως τον συναντούμε στον Cusanus, Paracelsus, Jakob Böhme. 

Αν και ο Καντ, από την μια δεν πιστεύει πως είναι αναγκαία η απόδειξη για την ύπαρξη των κατοίκων των πλανητών, αφού με παράδειγμα την γη μας έχει καταδειχθεί πως τα σκεπτόμενα πνευματοειδή όντα ανήκουν στην ολότητα της δημιουργίας, και μάλιστα στην κορυφή της κλίμακας, από την άλλη όμως θεωρεί πολύ σημαντικό να θέσει πάνω από τις θολές υποθέσεις των προκατόχων του μια αρχή διάκρισης, η οποία θα επιτρέπει τον προσδιορισμό των σχέσεων των κατοίκων των πλανητών μεταξύ τους. Δυο σκέψεις θεωρεί πως υποδεικνύουν την ύπαρξη μιας τέτοιας αρχής.

Η πρώτη σκέψη συνίσταται στην υπόδειξη , πως η ατέλεια τού ανθρώπου καθορίζεται από τον χοντροκομμένο χαρακτήρα τής ύλης, η οποία αποτελεί το θεμέλιο του οργανισμού του. «Αυτός ο χοντροκομμένος χαρακτήρας  της ύλης και του ιστού στην δομή της ανθρώπινης φύσης είναι η αιτία εκείνης της αδράνειας, η οποία κρατά τις ικανότητες της ψυχής σε μια διαρκή θολούρα και αδυναμία...Η αδράνεια αυτή της διανοητικής του δύναμης, που είναι συνέπεια (η αδράνεια) της χοντροκομμένης και άκαμπτης ύλης, δεν είναι μόνο η πηγή των παθών, αλλά και του σφάλλειν. Από εδώ φαίνεται ξεκάθαρα πως οι δυνάμεις της ανθρώπινης ψυχής περιορίζονται και εμποδίζονται από τα εμπόδια που προβάλλει η χοντροκομμένη ύλη, με την οποία η ψυχή είναι στενότατα συνδεδεμένη»²⁴.  

Με αυτή την σκέψη περί της στενής σύνδεσης πνεύματος και ύλης, ο Καντ συνδέει μια θεωρία περί αναλογίας της δομής της ύλης των επιμέρους πλανητών. Όσο πιο μεγάλη η απόσταση από τον ήλιο, τόσο πιο λεπτή και ελαστική η ύλη των ουράνιων σωμάτων, τόσο πιο ελαφρές και ποικίλες οι φυσικές και οργανικές διαδικασίες, που λαμβάνουν χώρα εκεί. «Η ύλη από την οποία αποτελούνται οι κάτοικοι των διαφόρων πλανητών, αλλά και τα ζώα και τα φυτά, πρέπει να είναι πιο ελαφριά και εκλεπτυσμένη, και η ελαστικότητα των ινών μαζί με τις ευνοϊκές καταβολές  της δομής τους, είναι τόσο πιο τέλεια όσο ο πλανήτης είναι πιο μακρυά από τον ήλιο»²⁵.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος